(De vliegramp bij Senlis - Installatie Raad voor de Luchtvaart
77ste Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
|6
FEUILLETON
Het huis der mysteries
JAN KIEPURA EN T)E POLITIE. De bekende Poolsche tenor Jan Kiepura in Stockholm, waar hij
door de politie tegen al te enthousiaste autogramraen-verzamelaars in bescherming werd genomen.
Kiepura zingt een lied voor de politiemannen.
HET VOORJAAR KOMT
Op het terrein van de Haagsche IJsclub aanschouwden twee lammeren het levenslicht.
Een lente-idylle.
Uit het Engelsch door
H. A. C. S.
45)
Dr. Bouligny kwam heel spoedig; zijn
dikke zwarte haar was in de war. zijn jas
zat als een zak, zijn gezicht werd somber
en geërgerd, terwijl hij luisterde naar wat
wij zeiden, en hij naar Dave keek. Hij inam
Adela's pols, herinner ik mij, en liet E*Ve-
lyn wat wijn halen, en dreef ons allemaal
de kamer uit en de bibliotheek in, meVde
deur tusschen beic'.e gesloten. Adela ver
zette zich nooit tegen hem, toen ook niet;
zjj legde de slappe hand van den armen
Dave voorzichtig op den rand van de rust
bank, en gehoorzaamde dr. Bouligny. Ik
deed, op zijn verzoek, de deur dicht, en
volgde hen. Het onderzoek had maar een
Paar rustige oogenblikken geduurd.
..Je moest maar dadelijk naar bed gaan,
eh.wat broom nemen", zei hij tegen Adela.
..Dit houd je niet uit."
Adela dronk enkele teugjes wijn, dien
hZm1 Sehaald had- Ik hen steeds ver-
oaasd geweest over Adela's vastberaden-
f*ew op dat vreeselijke oogenbllk; maar
™en hielden allen zich nogal goed. Allen,
zf.h e H"ary, en misschien had Hilary
ian! me»er 'e verwijten; er moet de laatste
j usschen hem en Dave een groote
verwijdering gekomen zijn.
d,j™,aarorrj stierf Dave?" vroeg Adela
,ïïall; die zijn raad van zich afschoof,
hij niet gegeven was.
Dr. Bouligny zag er afgetobd uit. Hij
haalde zijn vingers door zijn dikke haar,
dat hij nog meer in de war bracht.
„Wij moesten maar allemaal gaan zitten
en rustig praten. Hier. Hilary geef hem
wat wijn. alsjeblieft, zuster Keate. Als jullie
er op staat deze zaak heelemaal uit te pra
ten, hier en nu Hij hield op, en keek
angstig naar Adela. „Nou. misschien is het
't beste. Ben je er zeker van, dat je het
alles verdragen kunt?"
„Wat bedoel je, Daniël? Dave is dood
mijn kleine broer..Adela's mond draaide
een beetje met de woorden. Zij waren de
eenig-hoorbare uiting van haar hart, dat
door verdriet en pijn en wanhoop in be
nauwdheid verkeerde. Het duurde een
oogenblik, voor zij verder kon. Dadelijk
daarop zei ze, en haar gezicht was grauw
en leeg en opgezet, en haar oogen als een
koude blauwe muur tusschen ons en haar
gedachten, en haar stem min of meer
streng en kalm: „Waarom stierf Dave? Zeg
het mij, Daniël."
Dr. Bouligny zuchtte zwaar. Ik gaf het
kleine glas aan Hilary, die het nam, en den
wijn. in een soort van verdooving, naar
binnen goot. Ik geloof niet. dat hij zich be
wust was, wat hij deed, of dat ik, aan wie
hij zoo hevig het land had, hem te drin
ken gegeven had. Hij scheen echter bij te
komen; hij stond op, en kwam bij het
tragische troepje, en begon, geloof ik, de
kwestie van Dave's dood te beschouwen als
iets, dat mogelijk in verband stond met ons
verschrikkelijk probleem.
„Dave stierf", zei dr. Beuligny, aan een te
groote dosis veronal."
„Veronal", zei Hilary, alsof hij buiten
adem was. Hij was nog erg bleek en had
niets van zijn gewone zelfvertrouwen. „Hoe
kreeg Dave veronal? Waarom nam hij
het?"
„Ik weet niet, waar hij het vandaan
kreeg", zei dr. Bouligny. „Janice, beste, heb
je er tegen, een paar vragen te beantwoor
den? Je begrijpt, dat ik mijn verklaring
voor den lijkschouw moet opmaken."
„Wat is er?" Het meisje was als een
klein wit standbeeld in haar witte japon;
haar handen grepen elkaar, min of meer
wanhopend, vast, als om het trillen ervan
tegen te gaan, maar overigens hield zij zich
verwonderlijk dapper.
„Over Dave", zei hij. „Hoe voelde hij zich
den laatsten tijd?"
„Wel zoowat als gewoonlijk, geloof ik",
zei Janice langzaam.
„Sliep hij goed?"
„Ik weet het niet. Hij sliep nooit goed,
maar ik heb hem den laatsten tijd niet
hooren klagen. Je weet, hij brengt zooveel
van zijn tijd hier in zijn studeerkamer
door. En wij storen hem nooit. Ik geloof
toch, dat luiZij hield op.
„Dat hij iets innam, om te slapen?"
vroeg dr. Bouligny.
„Ja, ik geloof van wel", zei ze. „Maar hij
zei het mij nooit, en ik heb niets gezien,
hoewel ik er op gelet heb."
„Heeft hij niet gezegd, dat hij den laat
sten tijd wat moeite had met zijn gezicht?"
„Ja", zei Janice, „een beetje. Hij had geen
lust in lezen. En eens of twee keer zei hij,
dat de dingen onduidelijk werden."
„En hoe was het met zijn spreken? En
met zijn loopen? Was hij wat langzaam in
zijn spreken? Leek het ook, dat hij in zijn
bewegingen wat onzeker was?"
Ik had een verlangen om dr. Bouligny
te antwoorden, daar ik begreep, wat hij be
doelde en verwonderd was, dat ik het niet
eerder bij Dave gezien had.
Maar Janice zei aarzelend;
„Ja. Een beetje. Hijo, hij is heele
maal zichzelf niet geweest, dr. Dan."
Dr. Bouligny keek een oogenblik naar het
kleed, terwijl hij zijn vingers door zijn
dikke haar haalde.
„Ik weet niet, hoe het komt, dat ik het
niet zag", zei hij langzaam. „Jullie moest
het mij gezegd hebben ik was mij niet
bewust
„Wat is er, Daniël?" zei Adela.
Hij keek aarzelend naar haar.
„Ik moet hard tegen je zijn. Adela", zei
hij. „Maar ik vind, dat je het weten moet.
Je moet begrijpen, dat Dave was dat hij
aan bedwelmende middelen verslaafd was."
„Bedwelmende middelen", zei Adela, alsof
zij slechts woorden herhaalde zonder er
iets van te begrijpen. „Verslaafd."
„Ja", zei dr. Bouligny, op een origeluk-
kigen toon. „Hij nam veronal. Hij moet
tenslotte te veel hebben genomen. Arme
kerel. Ik kon hem genezen hebben, als ik
het bijtijds geweten had."
Adela stond overeind. Haar oogen waren
niet langer dof en koud, zij schitterden een
blauw vuur uit. Er was werkelijk woede in
haar oogen en in haar gebroken stem, toen
ze zei:
„Veronal! Veronall En jij kon hem ge
nezen hebben!"
Dr. Bouligny, wiens oogen medelijden
uitstraalden, knikte met zijn groote hoofd.
„Ik had het kunnen genezen, Adela", zei
hij, vriendelijk, „Maar ik wist het niet. Dave
is al zoo lang eenigszins onwel geweest
ik zag het niet in, en niemand van jullie
wist het. Als het morphine of cocaïne, of
een van die bedwelmende middelen geweest
was, zou ik heelemaal niet zeker geweest
zijn van succes. Maar veronal ik kon
hem van die gewoonte afgeholpen hebben."
Dit was de tweede keer, dat ik Adela zag
wankelen. Haar kracht ,die als een rots
zoo sterk was, liet haar heelemaal in den
steek; zij zakte weer in haar stoel neer,
haar zware lichaam was slap en oud, haar
gezicht eveneens, haar oogen waren ge
sloten.
„Zij krijgt een flauwte", zei dr. Bouligny.
„Evelyn, help hij."
Adela beduidde met haar stompe witte
handen, dat zij van haar af moesten blij
ven. „Nee, nee. laat me."
Er was zóó iets heftigs, zóó iets bevelends
in haar gebaar, dat Evelyn en dr. Bouligny
en ik, zonder het te willen ons inhielden.
Na Adela een oogenblik gadegeslagen te
hebben, ging dr. Bouligny weer in zijn stoel
zitten, en Evelyn ging weer naast Janice
staan.
Allen, groot en bruin en ernstig, stond
wat op den achtergrond, en den geheelen
tijd staarde hij naar Janice.
„Zoo gaat het altijd", zei dr. Bouligny.
„Dat is het gevaarlijke van veronal. Het is,
om zoo te zeggen, een volkomen ongevaar
lijk middel. Maar wanneer het een tijd lang
genomen wordt, is de uitwerking niet, dat
de patiënt het gaat verdragen, zooals bij
voorbeeld bij morphine het geval is. En
tegelijkertijd heeft veronal de neiging wat
van zijn kracht te verliezen, wanneer het
een gewoonte wordt, om het te gebruiken.
Daarom is de patiënt geneigd de hoeveel
heid te vergrooten, en een overmatig-
groote hoeveelheid, dikwijls gebruikt, is
gewoonlijk fataal. Daarom, dat men zoo
dikwijls van sterfgevallen hoort, tengevolge
van veronal." Hij praatte zenuwachtig, ter
wijl hij met zijn hand langs zijn zware kin
wreef en naar Adela keek.
Hilary schraapte zijn keel.
„Het is een vreedzame dood. is het niet,
Dan?"
(Wordt vervolgd).
DE VLIEGRAMP RI.J SENLIS. Een
onderzoek door een commissie van het
Fransche ministerie van Luchtvaart
ter plaatse.
EEN IIONDERDJ.VRIGE IN CULEMBORG. De weduwe van Wijngaarden-
Meegoes vierde haar eeuwfeest. Vrijwel alle inwoners vajn het Geldersche stadje
deelden in de feestvreugde. Burgemeester Keestra klinkt op de
gezondheid van het oudje.
IETS NIEUWS UIT SCHOTLAND.
Eeu hoed in de Schctsche kleureD, van
houtpapier en toch waterdicht.
INSTALLATIE VAN DEN RAAD VOOR DE LUCHTVAART IN DE STATENZAAL VAN HET DE-
P.V.RTEMENT VAN WATERSTAAT door den minister van Waterstaat. V.r.n.l. zittend: kolonel
Wallaardt Sacré, dr. W. Groeneveld Meyer, ir. Jongbloed, mr. dr. Kooien, (voorz.), jhr. ir. van Lidthü
de Jeude, jhr. van Karnebeek, oud-minister Donner, vice-admiraal Schorer en kolonel Heeris.
