Handteekeningen van Prins en Prinses op de trouwacte - Feest op Marken
ïffle Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON
Het huis der mysteries
HOOG WATER IN LIMBURG. Tengevolge van den snellen was
yan de Maas staan uitgestrekte stukken land onder water.
Een kijkje in de omgeving van Meugem.
HERINNERING AAN HET TORSTE-
LUKE-HUWELIJK voorde Rotter
damsch'e schooljeugd. Uitreiking van
medailles door den burgemeester.
DOOR DEN BURGEMEESTER VAN DEN HELDER
werd een krans gelegd bij het monument van wijlen Prins Hendrik aldaar. Na afloop werden
de troepen geïnspecteerd door den vice-admiraal ,T. L. Kruys.
üit het Engelsch door
H. A. C. S.
34)
De kleur kwam langzaam in haar lippen
terug.
„Ik weet het niet", zei ze kalm. „Ik weet
het niet zeker. Maar het had niets met zijn
brief te maken; daar ben ik zeker van.
Dave zou het mij gezegd hebben; zou mij
rekenschap gevraagd hebben. Dave is vree-
selijk gedrukt, sinds Bayard's dood - en
was het daarvoor ook al. Hij is heelemaal
zichzelf niet meer, hij is ziek."
„Janice." Het was Evelyn, die in de deur
stond, „o, dus hier ben je? Emmeline heeft
koffie voor ons gezet. Je moest nu beneden
komen en wat drinken, en dan probeeren
te rusten. Wij krijgen vandaag zooveel te
doen. Zuster Keate, ik zal voor u wat koffie
boven laten brengen."
„Nee", zei ik haastig. „Kan ik een glas
warme melk krijgen? Ik wU geen koffie."
ik nlde, toen ik naar Florrie's bleeke ge
zicht op het kussen keek naar haar
open mond.
„Natuurlijk", zei Evelyn, die zalig-prac-
,was< „K°m Janice. Je ziet er ver
schrikkelijk moe uit."
Bij dp deur aarzelde Janice, en toen Eve-
vo<?r aar uitHeP. de gang op, kwam ze
kwam naast mij staan, en zei:
^JJank u zachtjes, en toen was ze weg.
ik wist, dat ze mij niet bedankte, omdat ik
de kwestie van den brief verborgen had
gehouden.
Maar nauwelijks was het geduld van haar
lichten voetstap wegestorven, of ik zat
opnieuw midden in en warboel van tegen
strijdige gevoelens en verlangens. Waarom
had ik haar niet gevraagd naar al die din
gen, die zóó leelijk tegen haar getuigden!
Waarom had ik haar tenminste niet ge
vraagd naar dien hoed met bloedvlekken?
Florrie bewoog zich, en ik ging naar haar
toe, om haar pols te voelen. Terwijl ik den
polsslag zocht, bedacht ik, dat ik tenslotte
niet meer had kunnen doen dan ik gedaan
had. Het is buitengewoon moeilijk het
is werkelijk heelemaal onmogelijk naar een
jonge vrouw toe te gaan en tegen- haar
te zeggen: „Mijn beste mevrouw, dat is
allemaal best. maar vermoordde u den
man?"
„Neen, dat kon ik niet gedaan hebben
Maar ik werd bijna ziek, wanneer ik dacht
aan de bewijzen, die zich tegen haar op
hoopten.
En dan was er ook de onverklaarbare
kwestie van de veronal-tablelten. Het
doosje stond nog op tafel; en ik keek er
aandachtig naar. De heele geschiedenis leek
een onoplosbaar iets. Het was niet aan te
nemen, dat Florrie het slachtoffer was van
een werkelljken opzettelijken moordaan
slag; zooals Hilary gezegd had: niemand
kon vooruit geweten hebben, dat zij hoofd
pijn zou hebben, aspirine noodig had, en
het nergens anders in huis zou kunnen
vinden, en daarom bij mij komen. Ik ge
loof, dat ik, van het begin af, hél gevoel
had, dat de veronal in dat doosje gedaan
was met een geheel ander doel .wat dat
was, kon ik niet gissen en dat het
slechts een ongeluk en bijna fataal toeval
was, dat Florrie het nam en bijna gestor
ven was. Hetgeen van beteekenis was, was
het feit-, dat de veronal in huis gebracht
was door iemand, en dan die vreemde
kwestie van de verwisseling. Ik weet nu,
dat dit mij den sleutel zou gegeven hebben
van het geheele raadsel, en ik heb het ge
voel, dat het dit tot op zekere hoogte deed.
Maar tenslotte iets constateeren is altijd
gemakkelijker dan het vooruit te zien.
Veronal, dat kan ik erbij voegen, is, zoo
als een verpleegster het bekijkt, niet een
bepaald gevaarlijk narcotisch middél. Hét
kan, natuurlijk, in overdadige hoeveelheid
genomen, gevaarlijk worden, en dan is het
doodelijk. Het is een slaapmiddel, dat
meestal voor slapeloosheid gebruikt wordt.
Het is waar, dat nu en dan een stakkerd
verslaafd raakt aan het middel, de ge
woonte krijgt het te gebruiken, er hevig en
vreeselijk aan verslaafd raakt, maar zelfs
daar kan men doorheen komen, en er van
genezen. In vele landen is de verkoop van
veronal verboden, behalve op dokters
voorschrift. en daar dit het geval is in ons
land. werd de zaak ingewikkeld. Iemand in
huiS kon blijkbaar in het bezit komen van
gróote hoeveelheden van dat middel.
Het is onnoodig te zeggen, dat ik de
kwestie van alle kanten bekeek, en dat ik,
's middags, ik durf zeggen, honderd ver
klaringen had, waarvan geen enkele mij
voldeed.
Het was dien Zondag, een lange, rustige
dag; het welluidende langzame klokgelui
drong voortdurend duidelijk tot mij door,
C. is geen groote stad, maar heeft vijf
kerken. De Zondag is, naar ik gemerkt heb,
een geliefkoosde dag voor begrafenissen,
wat zijn. oorzaak vindt in het. feit, dat
boeren en winkeliers vrij hebben, en dus
niets anders te doen hebben, zoodat wat
afwisseling welkom is. Dat dus Bayard op
dien dag begraven werd, werd beschouwd
als iets, dat-zoo hoorde, en leek in het
minst niet onbetamelijk of verdacht-
haastig.
Het gTOOtste deel van den dag bracht ik
in het kleine kamertje door. met Florrie.
Het open venster liet de zachte zomerlucht
naar binnen en het zonlicht en het geluid
van de kerkklokken; en het meisje kwam
langzaam bij. Ik zag weinig van de begrafe
nis en was er niet rouwig om. Slechts een
paar gedempte geluiden van menschen, die
kwamen, en de doordringende geur van
bloemen, en het gemompel van een paar
hymnen drongen daar, op de derde verdie
ping, tot ons door.
En toen ik omstreeks elf uur naar be
neden sloop, ontdekte ik, dat zij al van het
kerkhof terug waren, en wat alleen nog
herinnerde aan hetgeen plaats gevonden
had, waren de vele stoelen in het portaal,
die er op wachtten, dat ze weggehaald wer
den, de doordringende, hinderlijke geur van
bloemen, en de hoop kaaltjes, die aan de
bloemen bevestigd waren geweest, waaraan
de witte linten nog vast zaten, op Adela's
schrijftafel, Janice en Evelyn waren bezig
meubelen, die van hun plaats gehaald wa
ren, in de ruime salons, weer op hun plaats
te brengen, en Adela was met Emmeline
aan het overleggen in het boudoir.
Het amuseerde mij, op te merken, hoe
veel gaven al de vrouwelijke Thatchers
hadden, om een huis te besturen. Zij sche
nen sommige dingen instinctmatig te doen,
en de machinerie liep zacht en onopvallend.
Er was altijd royale overvloed, maar nooit
verkwisting en verspilling. Bij slot van
rekening is er een zekere waardigheid in
spaarzaamheid en in het zorg hebben voor
de jiingen, iets wat zij te weinig zien, en
er is een buitengewoon-prettige waardig
heid in een huis, dat verzorgd is.
Er was zelfs, merkte ik, een bepaalde
traditie: verschillende malen hoorde ik iets
over „Evelyn's cake", of „Adela's kwee
gelei", en het scheen, dat alleen Adela kant
of tafellinnen kon stoppen, en dat Janice
bloemen kon laten groeien. .Hozen", heb
ik Adela hoornen zeggen, op haar minzame
zelfbewuste manier, „groeien voor je óf ze
groeien niet. Maar voor Janice groeien ze
altijd. Zij heeft een magischen invloed op
bloemen."
Allerlei bekoorlijke dingen, waarvan men
tegenwoordig weinig vindt; toch zijn ze
lief en edel.
Mijn koffer met "frissche kleeren was, tot
mijn teleurstelling, nog -riiet" gekomen, en
ik was gènoodzaakt de slappe verkreu
kelde witte japon te blijven dragen, die ik,
dién langen warmen nacht, had aangehad.
Ik schreef een haastbriefje naar het zie
kenhuis; deed het in een envelop, een post
zegel er op. en légde het, bij de andere post,
op de tafel in de hall.
Aan de lunch kreeg ik een glimp van de
familie te zien, ofschoon het een ongewoon
jachtige maaltijd was; Hilary kwam met de
kranten uit de stad deze waren er op
uit, daar dien zomer nog niets bijzonders
gebeurd was, behalve de droogte, de ge
schiedenis van den inbreker zoo interessant
mogelijk te maken, eri uit te weiden over
de juweelen, welke vermist werden, en over
den moord op Bayard Thatcher „van de
Thatchers uit de provincie", zei de krant,
zag ik. „de deftige familie van uioniers. die
een naam dragen, wélke reeds lang van
beteekenis is in het land" en Jim Strove,
de sheriff, en dr. Bouligny kwamen ook
nog, voor de maaltijd nog voorbij was.
(Wordt vervolgd).
