'Hoog bezoek aan Schiphol - Den Haag gereed voor de huwelijksplechtigheid
77 ste Jaargang
LEiDSCH DAGBLAD
FEUILLETON
Het huis der mysteries
I
I)E G ISTEN VOOR HET VORSTELIJKE HUWELIJK OP SCHIPHOL. Gisteren brachten tie gasten
voor het Vorstelijke huwelijk een bezoek aan de-Auistcrdamsche vlieghaven. Foto genomen tijdens de lunch
in het. restaurant op Schiphol. Naast Prins Bernhard de heer Plesman,. directeur der K.L.M.
EEN VAN DE FRAAISTE PUNTEN VAN DE HOFSTAD, de Vijverdam,
fantastisch verlicht.
HET DEPARTEMENT VAN SOCIALE ZAKEN, hetwelk in Den
Haag aan het Bezuidenhout is gevestigd, heeft een fraai
versierden ingang.
DE ORANJEBOOM, welke bij de Driehoekjes
achter het stadhuis te 's-Gravenhage is opgericht,
bezocht door Engelsche padvinders.
OOK BATAVIA VIERT HET FEEST VAN IIET MOEDERLAND MEDE. Eerepoort
aan den ingang van den Pasar Glodok in de oude stad Batavia. Pasar Glodok vormt
het brandpunt der Chineesche samenleving in de hoofdstad van Java.
Uit het Engelsch door
H. A. C. S.
32)
Het was bijna zonsopgang, toen dr. Bou
ligny zei: „Nu zal zij er bovenop komen",
en hij Janice en Evelyn wegstuurde, om nog
wat te rusten. Adela had hij al lang naar
bed gestuurd, en Hilary was suf in een stoel
in den hoek der kamer, neergevallen, van
waar hij ons met moede, angstige oogen
gadesloeg.
„Zuster Keate heeft harder dan wie ook
gewerkt", zei Janice. „Ik ben niet moe.
Laat zij wat gaan slapen, dan zal ik KJ
Florrie blijven."
„Jij zult de begrafenis moeten bijwonen",
zei dr. Bouligny, kortaf. „Zuster Keate kan
later op den dag rusten. Ga nu probeeren
wat te slapen, kind. Je ziet er uit, of je op
het punt staat neer te vallen. En, zuster
Keate jij moest nog maar even blijven,
Hilary hoe kwam u er toe het meisje
veronal te geven?"
„Maar dat heb ik niet gedaan", zei ik. „Ik
had geen veronal."
„Dit is het doosje, dat u Florrie gegeven
hebt, is het niet! Adela zei, dat het 't was.
En het is uw schrift, op het eitiket. Er staat
aspirine, maar
„O, 't is het doosje, dat ik haar gaf", zei
ik. heftig. „Natuurlijk is het dat. Ik heb
altijd aspirine bij me, in zoo'n plat doosje.
En er was aspirine in. Ik kan mij niet zóó
vergissen. Er zijn honderd middelen om het
te bewijzen."
„Maar nu zijn er veronal-tabletten in",
hield dr. Bouligny vol. „Kom, zuster Keate.
Als u u vergist hebt, weet ik, dat het toe
vallig was, en niemand heeft er meer ver
driet over dan u. Ik weet ook, dat, u niet
heusch, ik ben overtuigd, dat u bijna nooit
u vergist. En nu wij het meisje gered heb
ben, is er geen onherstelbaar kwaad aan
gericht."
„Maar ik verzeker u, dat ik geen veronal-
tabletten in het doosje deed!"
„Nou, zuster Keate", zei Hilary, bezorgd,
„wind u er niet over op. Niemand verwijt
u iets. Maar ziet u niet, dat de tabletten
ik bedoel de veronal-tabletten er nu in
zitten? Wanneer hebt u dat poederdoosje
het laatst open gehad??"
„Den dag vóór ik hier kwam. Ik vulde het
met aspirine-tabletten, deed er een etiket
op en stopte het in mijn instrumenten-
tasch. Niemand zou ooit aspirine en
veronal kunnen verwarren. En ik heb het
niet aangeraakt, voordat Florrie gister
avond om aspirine vroeg, toen nam ik het
doosje en gaf het haar. Als daar nu veronal
in zit in plaats van aspirine, wat zoo is,
aan heeft iemand hier in huis het er in ge
daan."
„Onzin, zuster Keate! Waarom zou
iemand het doen? Ik hoop, dat u toch niet
wilt veronderstellen, dat iemand probeerde
om.... om Florrie te dooden. Dat is on
denkbaar. Behalve, dat iemand hier in huis
o, 't is zelfs bespottelijk, om het te zeg
gen! eenige reden had, om Florrie te
dooden. kon niemand vooruit weten, dat zij
hoofdpijn zou hebben en nergens in huis
zoo iets gewoons als aspirine zou vinden en
tenslotte daarvoor naar u zou komen, om
in plaats daarvan veronal te krijgen. En,
dat zij er zooveel van zou nemen, dat het
haar dood zou veroorzaken Heusch, zuster
Keate, dat gaat te ver!"
Hij eindigde in een soort van uitbarsting,
zijn gezicht was erg rood. en zijn oogen
keken gevaarlijk
„Wind je niet op, Hilary", zei dr. Bou
ligny haastig. „Wind je niet zoo op. Zuster
Keate gelooft niet, dat iemand Florrie pro
beerde te dooden door veronal. Dat zou
heusch te ver gezocht zijn. Maar, zuster
Keate, wie kon bij uw instrumententasch
komen?"
„Iedereen hier in huis, stel ik mij voor.
Ik liet haar achter in de badkamer, bij
Bayard Thatcher's kamer, toen ik gevraagd
werd. om voor miss Thatcher's te zorgen,
onmiddellijk na zijn dood. Toen ging ik
naar zijn kamer, haalde de tasch, en liet
die liggen in de badkamer bij miss That
cher's kamer."
„Was dat wel erg veilig?" vroeg Hilary,
op onaangenamen toon.
„Veilig! Ik weet niet, waarom niet! Er
zit niet anders in dan verband, scharen,
thermometer, een fleschje alcohol, een
caoutchouc lap
„Ho, ho, zuster Keate. Mijnheer Thatcher
beschuldigt u niet van onachtzaamheid. Uw
eigen beschuldiging, dat iemand hier in
huis de onschuldige aspirine er uit nam en
voor veronal verving, is veel ernstiger. Hebt
u eenige werkelijke reden voor die verden
king, dat iemand aan uw instrumenten
tasch gezeten heeft?"
„Ja."
„Wat is dat? Wat bedoelt u?" schreeuwde
Hilary.
„Ik het was nou, ik weet dat iemand
er aan gezeten heeft."
„Wie? Hoe weet u dat?"
„Ik vond er iets in. Iets van geen be
lang. Ik bracht het bij den eigenaar terug."
Hilary boog zich voorover; zijn gezicht
was bijna purper.
„U zult u nader moeten verklaren, zuster
Keate U hebt nu te veel gezegd, om verder
te zwijgen."
„Dat zal ik doen. Dat heeft niets met
de veronal te maken. Het is een feit, dat
ieder van u er bij kon komen. En uw eigen
zuster stelde voor, om Florrie aspirine te
geven."
„Mijn zuster! Janice?"
„Nee."
„Adela! Zuster Keate, u weet niet wat
u zegt." Hilary was overeind gekomen,
een vreemde, dikke man, met purperkleu
rige strepen van opwinding. „Hoor je, wat
ze zegt, Dan? Zij is niet bij haar verstand.
Zij is een gevaarlijke vrouw. Zij moest weg
gestuurd worden Ergens heen, waar zij
geen kwaad kan aanrichten, Adela! Zij
zegt, dat Adela Florrie veronal gaf."
„Dat zei ik niet", riep ik uit, en ik was
werkelijk overstuur. Dat zei ik niet. Ik zei,
dat zij voorstelde, om Florrie veronal
ik bedoel aspirine te geven, en dat deed
ik. Ik wensch. dat u zult begrijpen dat ik
het haar niet uit eigen beweging aanbood.
Ik had er heelemaal niets mee te maken.
De een of ander hier heeft veronal in dat
doosje gedaan. Ik deed het niet. En ik wil
er niet van beschuldigd worden."
„Dat is er uit, zuster Keate", zei dr. Bou
ligny. zwaarmoedig. „Bedaar nu wat, Hi
lary. Jij moogt je niet zoo woedend maken."
„Niet mogen", sputterde Hilary, geheel
buiten zichzelf. .Als zij zoo naar mij zit
te kijken. Ik wil niet" zei Hilary „dat
er zoo naar mij gekeken wordt."
„Ja, ik zie niet in, wat er tegen te doen
is", zei dr. Bouligny, min of meer vermoeid.
„Wat vond u in uw instrumententasch,
zuster Keate? Aan wie bezorgde u het
terug?"
Dat nam mij den wind uit mijn zeilen;
het is erg moeilijk voor een verpleegster
van vele jaren practijk, om te weigeren
antwoord te geven opeen vraag van een
dokter.
Ik keek langs het bed, waar Florrie op
lag: haar gezicht kreeg een natuur
lijker kleur, haar adem ging zwaar, en ik
keek uit door het gevelvenster. De morgen
stond kleurde de toppen der boomen goud,
en ik dacht aan de andere twee zonsopgan
gen, die ik meegemaakt had in dit huis.
Een koel briesje van de morgenlucht bracht
het geplooide gordijn in beweging en streek
over mijn warm. moe gezicht. Het was een
vreeselijke nacht geweest, een nacht, om
iemands energie uit te putten, zijn weer
standsvermogen op de proef te stellen, en
het uiterste van zijn moed te vragen.
Dr. Bouligny zat mij angstig aan te kij
ken. terwijl hij met zijn grove hand zijn
zwarte, ongeschoren kin wreef. Hilary's
adem ging zwaar, zijn gezicht was nog
rood, en zijn oogen waren dicht geknepen
en keken onzeker.
„Kom, zuster Keate", drong dr. Bouligny
aan. „Wie was het?"
„Wat doet het er toe?" zei ik gehinderd.
„Wij hebben het meisje gered. Dat is de
hoofdzaak."
„Wat vond u in uw tasch? Zeg het nu
ineens." Hilary's stem was scherp, en com
mandeerde. Het hinderde mij.
(Wordt vervolgd).
