Prins Bernhard tot ritmeester beëedigd - Esther de Boer-üan Rijk hersteld
77ste Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON
Het huis der mysteries
DE KINDEREN VAN DEN DUITSCHEN EX-KROONPRINS,
Prinses Cecilie en prins Friedrich waren tegenwoordig bij het
huwelijk van lady Prudence Jellicoe in Londen. Prinses Cecilie
was bruidsmeisje.
ESTHER DE BOER VAN RIJK VERLAAT NA EEN LANGDU
RIGE VERPLEGING het Portugeesch-Israëlietisch ziekenhuis
in Amsterdam. De directrice bood de 83-jarige actrice bij het
afscheid bloemen aan.
VOETBALWEDSTRIJD TüSSCHEN HAAGSCH ELFTAL EN EEN ELFTAL EEN GROEP AANWEZIGEN BIJ DE PARADE OP HET MALIEVELD, ter gelegenheid van de beëediging van Z.D.H. Prins
LIT LIPPL-DETMOLT). In het kader der feestelijkheden vond in de residen- Bernhard als ritmeester der Huzaren. 1. Jhr. mr. dr. van Karnebeek, comm. der Koningin in Zuid-Holland; 2. minister-president dr.
tie een voetbalwedstrijd plaats, gespeeld tusschen een Haagsch- en Lippe-Det- H. Colijn3. Z.H. Mangkoe Negoro; 4. mevrouw Colijn; 5. mr. S. J, R. de Monchy, burgemeester van de residentie en 6. luit.
mold-elftal. Bakhuys steekt boven alles uit. generaal b.d. J. H. Borel,
Uit het Engetsch door
H. A. C. S.
23)
„Ik hoorde kibbelen, Bayard en Allen
Carick. Zij waren juist bij het keuken
raam, daar op het pad. Ik was borden aan
het wasschen. Ik hoorde Allen Carick zeg
gen: „Ik zal je daarom vennoorden." En
Bayard lachte. En dienzelfden nacht werd
er op hem geschoten. Toevallig! Ik zeg,
dat het met opzet was."
„Maarschoot Allen Carick op hem?"
Zij staarde mij achterdochtig aan, alsof
ik haar in een strik wou vangen. Zij had
kleurlooze wenkbrauwen, boven lichtgroene
oogen, en een breed helder gezicht; haar
dwaas-primitieve bijgeloovigheden pasten
heelemaal niet bij haar keurige, groene
kleedij.
„Dat weet ik niet", zei ze. „Maar ik-weet
niet, wie anders het gedaan kan hebben.
En hoorde ik nem niet dreigen? Bayard en
Dave waren dikke vrienden. Maar zij had
den hun ruzies. Zoo zijn de Thatchers.
Wanneer je ze ziet, denk je, dat er nooit
zóó'n aardige familie was. Dat is anders,
wanneer je hen kent, zooals ik ze ken."
„Je moet zoo niet praten, Florrie."
„U zult het niet verklikken", zei het
meisje wat rustiger. „En ik ben wat zenuw
achtig. Het schijnt, dat ik niet tot rust kan
komen, 't Is uw haar, zuster, dat mij
zenuwachtig maakt. En dan vlak na den
moord. Te denken, dat ik in een huis ben,
waar een moord is gebeurd," Haar groene
oogen keken weer vreemd en alsof ze in
trance was, en ze zei „Ik denk, dat alles
beter zou worden, zuster, wanneer u weg
ging."
Ik dacht ook hetzelfde Maar niet om
dezelfde reden.
„Waarom ga je niet weg. als je bang bent
voor nog meer ongelukken?"
Zij haade haar zware schouders op.
,,'t Is een goede betrekking',', zei ze. „En
ik zal 's nachts mijn deur op slot houden."
Ik vond de manier, waarop ze mij aan
keek, niet prettig.
Ik zei: „Mijn koffer uit het ziekenhuis is
er nog niet, ik vind, dat ik nog eens moet
telefoneeren", en ik liep naar de deur.
„Er is een telefoon in het boudoir van
miss Adela. Wilt u die niet gebruiken,
zuster?"
„Hé. ja Of de telefoon in de studeer
kamer, bij de bibliotheek."
„O, gebruik die niet, zuster. Die is in
Dave's kamer. Van mijnheer Dave, bedoel
ik. U moet weten, wij gingen met elkaar
naar school, en ik kan het niet leeren om
mijnheer Dave te zeggen, zooals miss Adela
wil."
„Maar waarom zou ik die telefoon niet
gebruiken?" vroeg ik. „Er is toch niets aan
stuk?"
„O, wij gaan nooit in mijnheer Dave's
kamer, 't Is zijn studeerkamer, weet u. Hij
schrijft gedichten of zoo iets. Tenminste,
iedereen zegt, dat hij schrijft. Ik heb er
zelf nooit een woord van gezien. Maar nie
mand komt in die kamer. Hij houdt haar
meestal op slot."
„Gistermiddag was zij niet op slot."
..O neen? Meestal is ze dat wel. Dan heeft
hij het vergeten, denk ik. Miss Adela zegt,
dat wij hem nooit moeten storen. Zelfs niet
om stof af te nemen. Zij zegt. dat wij een
maal trotsch op hem zullen zijn. Dat geloof
ik niet. Ik vind dat gek. Kijk eens, wat
een boeken er al zijn Waarom zouden ze
nog meer boeken noodig hebben?"
„Maar één ding is goed", ging zij, min of
meer gebelgd, door „Sinds hij dat goedje
tegen geluid in de muren en in de deuren
heeft, loopt ze niet meer zoo te zaniken
tegen iedereen, bang als ze is, dat wij zul
len hinderen."
Ik stond opeens naast haar, en greep
haar bij de schouders.
„Wat zei je daar? Wat bedoel je?"
Zij liep achteruit, maakte zich uit mijn
greep los, terwijl haar oogen glinsterden
als van een kat in doodsnood.
„Raakt u mij niet aan", schreeuwde ze.
„Blijft u van mij af. Ik kan mezelf verde
digen, dat kan ik. Blijft u van mij af."
„O, denk in 's hemelsnaam niet, dat ik
je kwaad zal doen. Wees niet zoo'n idioot.
Zeg me, wat je bedoelt. Waar is dat goedje
tegen geluid? Is dat in de studeerkamer
van Dave? Als je in die kamer bent, kun
Je dan niets van buiten hooren van een
andere kamer? Is de studeerkamer heusch
beschermd tegen geluiden?"
Mijn ongeduldige vragen brachten haar
in de war. en verschrikten haar. Zij liep
almaar achteruit, naar de deur.
„Ik bedoel, hij, Dave maakte het zoo,
dat, als de deur dicht is, en je bent in de
kamer, dan kun je even goed een uur ver
weg zijn van de rest van het huis, als je iets
zoudt moeten hooren. Je kunt niets hooren.
Maar u moet me niet zoo vastpakken, zus
ter. Dat vind ik niet prettig. Niet van
iemand met haar zooals u. Niet nu, nu
mijn moeder mij dat gezegd heeft. U moet
me met rust laten."
„Je bent een echte idioot", snauwde ik.
„Verdwijn uit mijn oogen voor ik je iets
doe!"
Zij werd groen en geel, haalde de hoop
beddegoed bij elkaar, en verdween, terwijl
ze bijna de deur met een bons achter zich
dicht sloeg, en mij achterliet in een war
boel van tegenstrijdige gevoelens. Ik had
lust om het meisje door elkaar te ramme
len. Ik voelde mij niet op mijn gemak in
die kamer, die opeens zoo stil was gewor
den, en vooral was ik opgewonden over
mijn ontdekking. Een geluidvrije kamer!
Dat zou de verklaring zijn, hoe het kwam.
dat ik geen geluid van het schot gehoord
had, waardoor Bayard gedood was. En het
zou het bloed op het kleedje in de studeer
kamer verklaren. Bayard Thatcher was
werkelijk in die kleine studeerkamer ge
dood. Ik was er moreel van overtuigd.
Maar de wond was van dien aard, dat
het niet mogelijk was, dat hij van de stu
deerkamer naar de bibliotheek, waar hij
gevonden was. kon geloopen zijn. En de
deur naar die kleine studeerkamer was in
den regel op slot. En niemand kwam er in,
als Dave. Het was Dave's kamer. Waarom
was Bayard naar de bibliotheek gebracht,
na zijn dood? Wie had dat gedaan? Wie
had zijn oogen dicht gedrukt?
Dave was den geheelen middag van den
moord met Allen Carick aan het visschen
geweest. Met Allen Carick. Waarom hadden
Allen Carick en Bayard zóó heftig gekib
beld, dat Allen gedreigd had Bayard te zul
len dooden? Had Allen dat werkelijk ge
probeerd? Was dat de verklaring van dien
eersten aanslag op Bayard?
En dan was er Janice Janice met haar
lieve gezicht en de ondoorgrondelijke don
kere oogen. Had zij Bayard Thatcher in die
rustige kleine studeerkamer gedood toen
de deur geopend, en dat verbrijzelde, ster
vende lichaam naar de bibliotheek ge
sleept?
Deze gedachte maakte mij koud. Ik kon
haar in gedachten zien. hoe haar slanke
lichaam zich boog onder de inspanning, hoe
haar blanke handen alle bezoedeling ont
weken. Onrustig liep ik heen en weer, en
trachtte de afschuwelijke gedachte kwijt te
raken. Haar brief: ik moest een middel
vinden om hem terug te geven. Met dezen
brief kon ik moeilijk naar haar toe komen,
en zeggen: „Hier is uw brief. Ik vond hem,
en las hem, en hier is hij."
De lunch was, dien dag, een eigenaardige
maaltijd, die, ondanks de ernstige en ver
schrikkelijke omstandigheden, bijna iets
feestelijks had, vanwege de gasten want
dr. Bouligny was er ook en Hilary en Eve
lyn en Allen Carick en dan begonnen
tallooze telegrammen binnen te komen, nu
de berichten van Evelyn, van 's morgens,
op hun 'bestemming waren aangekomen en
beantwoord werden. Adela was gastvrouw.
Zij zag er onuitsprekelijk moe uit, maar zij
was kalm, minder koel en streng, nu het
gevaar van het onderzoek geweken was;
haar grijze naar glansde, de glazen van
haar lorgnet schitterden, en zij had zelfs
de moeite genomen een zacht-grijze japon
aan te trekken, met wijde mouwen, en
droeg haar amethysten.
Janice en Evelyn hielpen Adela, als echte
aristocraten.
Voor de mannen was het moelijker. Dr.
Bouligny was vrij-nerveus en blijkbaar niet
bij machte zijn gedachten van het onder
zoek los te maken. Hij hinderde, vermoed
ik, Adela een beetje. In ieder geval keek
zij hem erg koel aan, toen hij iets zei, dat
hij blij was, dat het alles goed en wel over
was, en zij bracht klaarblijkelijk met opzet
het gesprek op het weer. Hilary sprak hee
lemaal niet, maar zag er erg rood en be
zorgd uit; en eens, toen hij plotseling van
zijn bord sla opkeek en merkte, dat ik naar
hem keek ik dacht, feitelijk, erover, dat
het hem geen kwaad zou doen een dieet te
volgen kreeg hij een pijnlijke kleur en
beantwoordde mijn blik met een, die beslist
kwaadaardig was.
(Slot volgt).
HUWELIJKSGEStiHEXK VOOR HET PRINSELIJKE PAAR.
Een picnickoffer werd Prins en Prinses aangeboden door
leerlingen van de Rotterdamsche Huishoudschool.
HET DEFILE DER TROEPEN TOOR Z.D.H. PRINS BERNHARD. Na af
loop der beëediging op het Malieveld hebben de troepen langs het Paleis aan
het Noordeinde gedefileerd voor Prins Bernhard. Aan zijn rechterhand be
vond zich luit-gcneraal Röell, commandant van het veldleger.
