R/epetitie plechtigheid van 7 Januari - Bouvier voor Prinselijke paar
77ste Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON
Het huis der mysteries
REPETITIE VOOR DE HUWELIJKSPLECHTIGHEID OP 7 JANUARI E-K. - Zoowel
voor het stadhuis als voor de Groote Kerk werd geoefend met een koets in dezelfde be
spanning, 2ooals deze zal zijn voor de Gouden koets op den dag van het Prinselijke
huwelijk. De stoet voor het stadhuis.
DE MOOIE BOUVIER, die onlangs de kampioensmedaille van Nederland be
haalde en die door de Kon. Ned. Politiehond Vereeniging aan Prinses Juliana en
Prins Bernhard zal worden aangeboden.
EERSTE „HUWELIJKSBOOM" GEPLANT. Op Sperwershof te 's-Graveland
het buiten van jhr. mr. W. G. Röell, is de eerste boom geplant van de reek#
van boomen, welke de Nederlandsche schooljeugd ter gelegenheid van het
huwelijk der Prinses zal planten.
PRINSES CECILIE, dochter van
den ex-kroonprins van Duitschland, te
Londen ter bijwoning van het huwelijk
•van lady Prudence Jellicoe.
DE BEKENDE INTERNATIONALE VOETBALLER BAKHUYS trad te 's-Graven-
hage in het huwelijk met mej. M. W. Meyer Het bruidspaar wordt in de hall van het
stadhuis hartelijk begroet.
DE ZOON VAN DEN AMERIKAANSCHEN STAATSPRESIDENT, JAMES ROO
SEVELT, onderging den gebruikelijken doop, toen hij voor de eerste maal den
evenaar passeerde. Zeegod Neptunus verscheen aan boord van het opleidingsschip
„Indianopolis" en verrichtte de gebruikelijke ceremoniën.
Uit het Engelsch door
H. A. C. S.
17)
Ik trok mijn hand terug, opeens. De hall
was lang, en leeg, en slechts flauw verlicht.
Was het pas den vorlgen avond geweest,
dat ik daar in den spiegel had staan kijken
naar een deur, die dicht ging? Daarna had
woord beslag gelegd op het zwijgende huls.
Die had den vrede van een zomerdag ver-
woest, en had xie rustige waardigheid van
het huis bezwaard met vrees en geweld.
Waar moord geweest is, zal moord zijn.
Alsof ik door physieke beweging mij van
flie onwelkome gedachte kon bevrijden, liep
ik door, en holde naar Adela's deur, klopte
en ging, toen zij binnen riep, de kamer
kinnen.
Het was niet meer dan een uur later,
flat ik den brief vond.
Dr. Bouligny had, toen hij wegging, mij
'Pgedragen Adela een nogal sterk slaap
middel te geven, om zeker te zijn, dat zij
«e lange uren van den nacht zou slapen,
w ik was aan 't zoeken, in mijn instrumen-
«utasch, naar 't doosje, waarin een naald
tas om in te spulten, toen mijn vingers
?en envelop te pakken kregen, die er zóó
Wgestopt was, dat ze niet gauw gevonden
«n worden. Zij had geen adres. Ik opende
I "aar, en nam het velletje papier, dat er in
fa', er uit. Het was een gedeelte van een
I "bef. Ik realiseerde niet wat het was, voor
dat ik een gedeelte ervan gelezen had, en
toen kon ik niet ophouden. Niet dat ik inij
zelf verdedig, met het oog op hetgeen ik
deed; toch was het heel duidelijk een brief,
die slechts voor een paar oogen bestemd
was. Het begin ervan was weg; mijn oogen
werden terstond getroffen door wat er ge
schreven stond:
vrijheid, en 't grijpen van de liefde,
wanneer zij komt, en je eigen leven leven.
Maar het is alles verkeerd. Het rekent niet
met zuiverheid. Met iemands maatstaf van
eerlijkheid en trots. Ik kan Dave niet ver
laten- Ofschoon God weet, dat ik er reden
voor heb, arme Dave.
Jij moet gaan. Ijc kan het niet hebben,
je te zien. Het is verschrikkelijk, dit te
schrijven, en te weten, dat mijn oogen-
blikken van werkelijk leven die oogenblik-
ken zijn, wanneer ik jou kan zien, op jou
mag wachten, jou kan hooren spreken.
Zulke weinige oogenblikken, zij alleen tel
len mee, ze zijn zóó kort en al het an
dere is een vreeselijke woestenij.
Ik wordt hysterisch, ik moet eindigen.
Ik zal dezen brief in een zak van je jas
stoppen. Jij liet die in het portaal hangen.
Ik walg van mijzelf, dat ik het op deze
manier doe. Maar ik moet het jou laten
begrijpen, en ik kan dit niet allemaal zeg
gen ik kan het niet, wanneer jij bij mij
bent. Geloof mijer is geen weg om er uit
te komen; geen weg, dien wij kunnen gaan.
Bij slot van rekening zullen wij vergeten.
Dat doen de menschen. Dat is 't allerergste
Maar het is waar Janice".
Een oogénblik stond ik daar en hield
dat velletje papier onder de lamp. Daarna
las ik het nog eens bedaard over.
Het was ongetwijfeld een compromittee-
rende brief. Ik werd geslingerd tusschen
een gevoel van afkeuring en een soort van
weerbarstig medelijden. Bij slot van reke
ning had zij geprobeerd eerlijk te zijn; het
was wel een beetje hysterisch, maar ont
roering heeft zoo licht dien klank. En het
was ernstig en direct, en het miste volko
men die theatrale kunstmatige romantiek,
waarmee vrouwen zoo dikwijls haar brie
ven bederven, alsof zij zich voorstellen de
een of andere romantische rol te spelen.
Ik begreep, dat de brief voor Allen be
stemd was, en ik voelde medelijden voor
hen allen, voor Dave en Janice en Allen,
die in zulk een tragisch conflict waren ge
raakt. Maar was het Allen? Kon het
Bayard Thatcher geweest zijn Bayard,
die nu dood was, wiens wrange glimlach
verdwenen was? Mijn instrumenten tasch
was onder zijn bereik geweest, voor Allen
niet. Bayard had zij misschien gesmeekt,
weg te gaan. Misschien had Dave het ont
dekt. Hij scheen een nerveus mensch te
zijn: een man, die eerst zou handelen en
daarna pas redeneeren. Maar Dave en Al
len hadden samen den geheelen middag
gevischt. En ik had Janice met Allen gezien,
daar onder aan de trap. Neen, de man,
dien zij liefhad, was Allen- Maar Janice
zelf Janice zelf was volle vijf minuten
alleen in huis geweest met Bayard, voor
dat de moord ontdekt WkS-, Tot op dit
oogénblik had ik het vergeten. Bij hun te
rugkeer waren zij en Adela samen uit de
auto gestapt, maar zij was dadelijk in huis
gegaan, terwijl Adela tusschen de bloe
men had rondgehangen en met mij ge
praat had. Het konden, op zijn hoogst, vijf
minuten geweest zijn, waarschijnlijk min
der, maar het duurt niet lang een kogel
af te schieten. Het was ongelooflijk, maar
wie anders was daar geweest?
Er werd zachtjes op de deur van de ka
mer ernaast geklopt. Ik hoorde Adela spre-'
ken en toen gillen. Het was een geluid als
van taf, wanneer het scheurt.
Toen was ik opeens in de slaapkamer.
Adela zat overeind in haar bed. Haar
oogen keken verschrikt, en haar mond was
strak. Men zou nooit vermoed hebben, dat
zij gegild had, zooeven.
Emmeline stond naast het bed, in haar
eene hand hield zij het bruine rieten eier-
mandje. Er zaten nog een paar eieren in.
In haar andere hand hield zij een revolver
„Ik vondzei ze, en ze zag mij, en
hield haar woorden in-
HOOFDSTUK VI.
Achteraf leek het mij vreemd en een
beetje erg; dat de zoo zeldzame verstand
houding, welke waarschijnlijk vele jaren
bestaan had tusschen de „mevrouw" en
haar dienstbode, op dat kritieke oogénblik
te kort schoot. Want Adela deed haar lip
pen van elkaar en zei, min of meer heesch,
fluisterend: „Neem haar weg".
En ik weet zeker, dat Emmeline dacht,
dat zij vroeg, waar zij de revolver gevon
den had, want ze zei:
„Zij was in het eiermandje, in de ijs
kast. 't Is die van mijnheer Dave. Er is
tweemaal mee geschoten". Zij hield de re
volver op een afstand van bijna een arm
lengte, keek er verwijtend naar, en voegde
er bij: „U moest eens voelen, hoe koud zij
in ijskast geworden is"
Adela deed haar oogen dicht.
„Leg haar hier op tafel", zei ze. „En daar-
mee-, uit, Emmeline."
Nadat zij weer was weggegaan, met haar
eiermandje, lag Adela daar een oogénblik
haar best te doen, haar krachten te verza
melen, en deed toen haar oogen open, en
zei, vermoeid:
,,'t Is vreemd, dat Dave's revolver te
voorschijn moest komen uit het eiermandje
Maar het" heeft heelemaal niets te betee-
kenen. Heelemaal niets. Waarschijnlijk was
de revolver in de auto, toen Janice er-van
middag mee uitging, en heeft zij haar in
het eiermandje gestopt, met de bedoeling
haar mee in huis te nemen, en op te ber
gen, en toen vergat zij het. Ja, zoo is het
gebeurd. U kunt zien, zuster Keate, dat
dit niet de revolver zijn kan, waarmee
zij trok een beetje met haar mond, toen
zij het met moeite eruit bracht waarmee
Bayard doodgeschoten werd. maar ik wil u
vragen, er niets van te vertellen,, alstublieft
Dr- Bouligny is een goede man, en hij
meent het goed, maar hij is een beetje
dom. Hij kon denkenJa, het beste zal
zijn, vind ik, de dingen niet door elkaar te
halen".
„Een deskundige zou gauw kunnen uit
maken, of dit de revolver is, waarmee
Bayard gedood werd, als dat het is, wat 'u
bedoelt", zeide ik scherp. Al de verschil
lende gevallen, waarmee een verpleegster
te maken krijgt, hebben mij eenig begrip
van de misdaad gegeven. Bovendien lees
ik de krant.
Mijn opmerking viel bij Adela niet In
den smaak. Zij keek mij met een kouden
blik aan.
(Wordt vervolgd).
