Het Crystal Palace te Londen afgebrand - Prinses Juliana te
'ito Jaarganfl LEIPSCH DAGBLADTweede Blad
FEUILLETON
Het huis der mysteries
PRINSES JULIANA BRACHT EEN BEZOEK AAN DE PIER IN SCHE
VENINGEN, toen de storm de golven hoog deed opspatten.
H.K.H. op de Pier.
Uit het Engelsch door
H. A. C. S.
Hilary Thatcher stond in de deur. Hij was
I zooals ik gezien had, roze, een beetje
l 'erwaand, en bijna kaal. Zijn gezicht was
Ws geschoren, zijn das grijs-blauw, zooals
oogen, en hij zag er te verzorgd uit.
was niets, dat scheef zat, maar aan
°?®en en snelle ademhaling merkte ik,
jat hij erg geschrokken was, werkelijk
verontrust, en dat hij erg zijn best
het te onderdrukken. Er was echter,
wor zoover ik kon zien, niet een schijn van
gtenegen bezorgdheid in zijn gelaatsuit-
vertelt mij, dat je een ongeluk
I ï2?(gehad", zei hij, terwijl hij de deur
deed. Hij had alleen maar naar
ph op pei^' gieken, en toen ik mij be-
'wg, om een marquise neer te laten,
Jnaide hij zich met een klein schokje naar
''toe. „o is dit de zuster? Hoe maakt
iet? Zoudt u er bezwaar tegen hebben,
even uit de kamer te gaan?"
'In manier van spreken was vriendelijk
I*!. en ik was op het punt aan zijn
«zoek te voldoen, teer. mijn patiënt,
SS zei:
f'iji u waar u bent, zuster Keate."
*ar ik...."
-ktjf ,jaar staan! Nu Hilary, wil je niet
otten?"
„Dank je ik kan niet blijven. Ik hoorde
zoo juist, dat je gewond was. Adela tele
fonéerde met mijn vrouw. Evelyn stuurt
me ineens hier heen. Ik Adela zegt, dat
het niet ernstig is."
Merkwaardig, dat er zoo'n angst in zijn
stem was, en heelemaal geen hartelijkheid,
„Nee", zei mijn patiënt. „Het is niet ern
stig. Een beetje pijnlijk, dat is alles. Ik zal
in een paar dagen weer goed zijn. Typisch,
zooals ik door ongelukken omringd ben,
wanneer ik hier ben. Herinner je je den
laatsten keer? Ik kreeg kramp, toen we
aan het zwemmen waren op het Thatcher-
meer, en ik kon niet hij wachtte even,
om het kussen onder zijn hoofd te ver
schuiven „ik kon niet hard genoeg roe
pen om jouw hulp te krijgen."
Een zonnestraal, die over Hilary's gezioht
gleed, deed het bleeker lijken. Hij zei op
een nonchalante manier:
„Je zult je bezoeken beperken als dit zoo
door blijft gaan."
„Het begint op een soort noodlot te
lijken", zei Bayard. „Maar ik wil niet weg
blijven. Neen, dat zou ik niet kunnen."
„Kan ik iets voor je doen?" vroeg Hilary,
„Neen, dank je, niets, Hilary. Het gaat
heel goed met mij. Aardig van je, om te
komen kijken."
Hilary's dikke, roode hand, met haar
grooten zegelring, greep den knop van de
deur vast. Hij deed zijn mond open, alsof
hij op het punt was, nog iets te zeggen,
keek mij aan, alsof hij zich ergerde, aar
zelde, en zei: „Nou. tot ziens", en ging weg.
Mijn patiënt lachte flauwtjes. Zijn lichte
oogen had hij half toegeknepen, en hij keek
naar de diohte deur, met een blik, die
allerminst vriendelijk was, en heelemaal
niet dien van een neef.
„Het is al over zeven", zei ik, toen ik op
mijn horloge keek. „Zal ik uw Emmeline
wat koffie laten brengen?"
„Nog niet. Ik geloof, dat ik nog wat sla
pen kan. U zoudt mij wat water kunnen
geven."
Ik bracht het water, en hield zijn hoofd
zóó, dat hij drinken kon.
„En nog iets, zuster Keate", zei hij, ter
wijl hij, met een soort van zucht, zich op
het kussen achterover liet vallen, „laat nie
mand van de familie die revolver in de
kamer terugbrengen. U begrijpt", voegde
hij er bij, en hij sloot zijn oogen, „den vol
genden keer zou het een succes kunnen
worden. Ik bedoel hetschot."
Het duurde enkele vreesëlijke oogenblik-
ken, vóór ik mijn stem tot mijn beschik
king had.
„U meent toch niet, dat iemand u
denkt toch niet, dat iemand op u schoot
met opzet?"
„Ik weet heel goed, dat iemand het
deed", zei hij.
HOOFDSTUK II.
En toen ik daar verbluft stond, heelemaal
niet in staat, om mijn ooren te gelooven,
keek hij op en zei:
„Ik wou, dat u niet zooveel praatte. U
laat mij niet slapen. Om acht uur is er ont
bijt. U kunt nu naar beneden gaan. Er zit
een sleutel op de deur. Doe haar, achter u.
op slot, en houd u den sleutel bij u. Ik wil
niet.gestoord worden."
„U kunt heusch niet meenen, wat u zoo
even zei!"
„Kan ik dat niet? 't Is de waarheid."
,,'t Kan niet waar zijn! U bent 't komt1
door dat verdoovende middel, dat dr. Bou
ligny u gaf. U praat onzin. U bent immers
bij uw familie. Menschen, die van u hou
den. Menschen, die
„Zooals Hilary van mij houdt?"
Ja, het was waar, dat Hilary niet be
paald geheoht scheen aan mijn patiënt.
Maar een eerzuchtige en rijke bankier, zoo
als men voelde, dat Hilary was, schiet niet
op iemand, eenvoudig, omdat hij niet van
hem houdt. Bovendien: miss Adela That
cher was er, met haar beschaafde stem en
haar naar lavendel riekende zijden kleeren,
en haar gezicht van een dame. En er was
de atmosfeer van het huis: die niet onder
woorden te brengen waardigheid en een
voud en dat door en door fatsoenlijke, en
ik aarzelde, en gebruikte ten slotte dat
bittere woord van Bayard die aristo
cratie. Neen, ik kon Bayard's beschuldiging
niet in overeenstemming brengen met wat
ik van de Thatcher's gezien had. Ik zei:
„U weet niet wat u zegt."
„Lieve zustei", zei Bayard Thatcher, „het
kan mij niets schelen, of u mij al dan niet
gelooft, 't Doet er heelemaal niet toe. Nee,
gaat u nu weg en laat mij wat slapen."
„Wie", vroeg ik, „schoot op u?"
„Ik heb geen plan het te vertellen", zei
hij, en glimlachte weer. „Verdwijn nu, en ga
ontbijten."
Hierop deed hij zijn oogen stijf dicht,
en negeerde een paar verdere vragen, en
toen ik weer terugkwam, na mij in de bad
kamer. met behulp van een spiegel wat
opgeknapt te hebben, was hij blijkbaar in
een vasten slaap. Ik liet de jaloezieën nog
wat meer zakken, om de kamer koel te
houden, zette een glas frisch water op het
tafeltje naast zijn bed en liep op mijn tee-
nen naai' de deur. Ik herinner mij, hoe ik
den sleutel in de deur in het oog kreeg en
hoe ik tenslotte, min of meer met een be
schaamd gevoel van iets geks te doen, de
deur achter mij op slot deed, en den sleu
tel in mijn zak stak.
Ik had dat gevoel, iets geks te doen, nog
sterker, toen ik door die ruime hall keek,
met zijn open ramen, waardoor een rus
tige zomermorgen naar binnen kwam, met
zijn versleten oude kleeden, met zijn open
deuren, die een glimp te zien gaven van
frissche slaapkamers die er prettig uitza
gen met hun smaakvolle sits en hun vroo-
lijke gordijstn. Aan den muur hing een
prachtig geslepen spiegel en hier en daar
waren boekenstandaards, die vol waren
met versleten boeken, die, zooals ik later
te weten kwam, een gedeelte waren van den
overvloed der groote bibliotheek beneden.
Neen, in een huis als dit kon beslist niet
zoo iets gebeuren, als waarop Bayard ge
zinspeeld had.
Op de trap liep ik tegen een dienstmeisje
aan, met een frissche groene jurk en een
helder-witte schort. Zij lag op haar knieën
oe trap te boenen, en keek op, om mij
vriendelijk goedenmorgen te zeggen. Blijk
baar wist zij, dat ik er was, en waarvoor,
want zij toonde geen zweem van verba
zing en zei tegen mij, dat het ontbijt bin
nen een kwartier klaar zou zijn. Zij was
een nogal leelijk meisje, stevig, en erg
netjes: iuist het dienstmeisje, dat men ver
wachten zou, dat Adela Thatcher zou kie
zen Zij heette Florrie,
(Wqrdt vervolgd!.
GENERAAL, EVANGELINE BOOTH
(tweede van links)die een wereldreis maakt voor het bezoeken der Leger des Heils-korpsen
in diverse landen, bij aankomst te Bombay,.
HET WERELDBEROEMDE CRYSTAL PALACE IN LONDEN IS DOOR BRAND TOTAAL VERWOEST.
Hoog laaiden de vlammen op en de geweldige vuurzee was tot ver in den omtrek te zien.
DE HEltTOG VAN KENT bij den geweldigen brand
in Crystal Palace. De hertog in gesprek met den comman
dant, van de Londensche brandweer.
HET CUYSTAI, PALACE TE LONDEN AFGEBRAND, Een foto van het enorme gebouw, voordat het door het
vuur geheel werd vernield. De doorsnee-lengte van het hoofdgebouw bedroeg 490 Meter. De lengte van de zij
vleugels bedroeg 117 H., de breedte 36 M. en de hoogte 53 M. Het gebouw werd veel gebruikt voor het houden
van tentoonstellingen.
MR. G. I). C. BARON VAN HAR-
DENBROEK, een der bruids
jonkers bij het Prinselijke huwelijk.
