Nida Senff vestigt nieuu) record - Legermanoeuvres in Japan
llsie Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
De verraderlijke kleinigheid
FEUILLETON
Op DE LIJN MADRID NAAR NAVALPER AL rijdt een gepantserde trein der
regeeringstroepen, tot de plaats waar de lijn door de nationalisten vernield is. Van
daar af wordt uit den trein het vuur op hen geopend. De gepantserde locomotief.
DE VERKIEZINGSSTRIJD IN AMERIKA. De twee candidaten voor den presidentszetel, Roosevelt en Landon, voeren een
heftige actie. De kosten voor deze actie loopen in de honderdduizenden. Op de foto
president Roosevelt sprekend op een bijeenkomst te Denver.
EEN GOEDE VANGST. De groote karpervijvers bij het slot St. Hubertus in het
landgoed ,,de Hooge Veluwe" zijn met de zegen afgevischt om het teveel aan visch
naar elders over te brengen.
MDA SENFF VERBETERT RECORD. In het A.M.V.J. gebouw te Amsterdam
ilaagde Nida erin het wereldrecord 150 yards rugslag dames te brengen op 1 min. 45.4
sec. Mevr. de Dood, haar trainster, vertelt Nida, dat zij het record met
5.4 seconden heeft verbeterd.
FEESTVERLICHTING IN LOS ANGELES
ter gelegenheid van de opening van den
Boulderdam. Het stadhuis, in een
zee van licht.
DE NEGERBOKSER JOHN HENRY LEWIS was de gast van het leger te
Alder shot, waar hij den Engelschen soldaten zijn
trainingsmethode demonstreerde.
JAPANSCHE PRINS BIJ DE MANOEUVRES. De prins is een broeder van
den Keizer en bekleedt den rang van majoor. De Prins bij de groote
herfst-legermanoeuvres.
»aai' het Engelsoh van L. F. Hartman
door mr. H. J. H.
4)
.pit keer zul je moeten toegeven, dat je
f'aat, Lane," zei hij. „En tochver
haald, al vind ik het nog zoo ellendig, dat
die steenen kwijt ben, ik ben toch blij.
Biet een van mijn gasten
-jr~t zal toch moetenen het kan
°°z! zei Lane beslist.
V beweren, dat je den dief in den
w °a tusschen de anderen kunt uitpik-
nT vroeg Bridges ongeloovig.
..Jazeker!"
be'éren?"°m '°°P Je bier dan zoo te ijs-
Lane. „Het is een ingewikkeld
aagstuk. Ik begrijp heel goed. dat je niet
wilt i ?en,van je gasten publiek als dief
vrmsi„„ brandmerken. Het zou vrij een-
te v.Hz,Vn om daar binnen te gaan en dan
od St wat er gebeurd rs en den dief
Maar n o£ andere manier te ontmaskeren,
toestaan W»et' dat £e zooiets noolt zoudt
bromdeSBrldgese smarasden er l1ever aan!"
Biëtwf; En 20,1 °°k bever niet zulk 'n
stellen .gebruiken. Daarom wil ik vast-
eenie vJÏÏ? dlef is' zonder dat iemand
vermoeden van heeft."
„Dat Is heel mooi van je, maar ik voor
mij vind het toch nog erg hard voor den
schuldige en
„Het kan heel gemakkelijk," onderbrak
Lane hem bruusk, „als de bedienden de
tafel tenminste nog niet hebben afgeno
men."
„Afgenomen? hoe bedoel je?" herhaalde
Bridges weifelend, maar Lane liep snel
naar de deur, die toegang gaf tot de eet
kamer en rukte die open. De tafel met de
half verlepte bloemen, de vnichtenschillen
en de leege wijnglazen was nog niet afge
nomen.
„Mooi zoo!" riep Lane uit. „Zorg er voor,
Bridges, dat niemand ergens aan raaikt. Ik
moet dadelijk even telefoneeren."
Hij zocht In zijn notitieboekje en belde
een nummer op.
„Met Baddington?Ja, met Lane
Kun je dadelijk hierheen komen? Naar het
huls van mijnheer Selwyn Bridges. Je weet
immers, waar het is? Goed. Over tien mi
nuten? Maak er acht van.Goed! Ja, de
achterdeur."
Lane hing de telefoon op en trok een
tevreden gezicht.
„Ga zitten, Bridges, en houd je bedaard,"
zei hij genoegelijk, terwijl hij een sigaar
uit een kistje nam en opstak. Daarna ging
hij aan de wanordelijke tafel zitten met
zijn beenen op een anderen stoel.
„Ik geef je de verzekering, dat ik binnen
een kwartier den naam kan noemen van
dengene, die de smaragden gestolen heeft.
Ondertusschen hebben we niets anders te
doen, dan de tafel hier te bewaken."
„Nu zie je, hoe eenvoudig het op siot van
?aken is," zei Lane tot Bridges, die aan
dachtig toekeek, hoe Baddington van het
eene wijnglas naar het andere ging en over
elk glas zorgvuldig een fijn bruin poeder
strooide.
„Zie je wel, hoe de vingerafdrukken op
die manier zichtbaar worden," vroeg hij
even later, een glas vlak voor Bridges hou
dende zoodat deze het goed bekijken kon.
„Zelfs waar eerst niets te zien was, komen
de fijne lijntjes en groeven der vingers
duidelijk te voorschijn. We hebben dus nu
de afdrukken van al je gasten en uit de
plaats der glazen weten twe, wiens vinger
afdrukken het precies zijnKijk eens
hier, Baddington, hier is het andere ding,
dat ter vergelijking dienen moet. Op dit ge
polijste hout zijn de afdrukken uiterst-dui
delijk te zien."
Hij reikte Baddington een der mahonie
houten doosjes over, die hij uit de brand
kast gehaald had. De deskundige nam het
doosje in zijn gehandschoende hand, be
keek het en keek Lane glimlachend aan.
„Zulke sporen zou zelfs een kind, dat een
beetje slim was, nauwelijks hebben achter
gelaten," zei hij. het doosje met het poeder
bestuivend.
„Ja, het schijnt me echt amateurswerk
toe, Baddington," beaamde Lane.
„Maar die afdrukken zouden toch ook
wel van mij kunnen zijn," meende Bridges,
„We kunnen jouw vingerafdrukken ge
makkelijk genoeg ondersoheiden van die
van den dief," stelde Larie hem gerust. „Nu
moeten we op de glazen naar deze afdruk
ken zoeken, Baddington!"
De expert knikte en bekeek den afdruk
met een vergrootglas.
„Ik denk, dat ik" deze zelfde al gezien heb
op een glas aan het andere einde van de
tafel," zei hij. „Maar laten we het systema
tisch doen
Langzaam ging hij de tafel rond en
vergeleek de afdrukken op het doosje met
die van elk der glazen. Na zijn tweede
ronde nam hij een glas op en zei: „Dit is
het glas, mijnheer Lane!"
„Maar.... daar heeft Legrand gezeten!"
stotterde Bridges verbluft.
Baddington keek op het hooren van dien
naam verwonderd.
..De afdrukken zijn buitengewoon duide
lijk en leveren een zeker bewijs," zei hij
rustig. Lane knikte bevestigend.
„Maar Legrandbegon Bridges ver
ward. De deur der eetkamer werd onver
wachts opengeworpen.
„Zeg, wat voeren jullie hier toch uit?"
vroeg Stacy Graham, die zijn hoofd naar
binnen gestoken had en verbluft naar de
drie mannen stond te kijken.
„Kom binnen en doe de deur achter je
dioht!" zei Lane kortaf, zonder te Ietten
op de ontstemming van Bridges. „Even
voorstellen.. mijnheer Baddington.
mijnheer Graham."
Stacy gaf den vreemde de hand.
„Waartoe dient deze plechtige samen
komst, waarbij nergens een volle flesch valt
te ontdekken?" vroeg hij brutaalweg. „Wat
hebben jullie hiermede voor?"
„Er is een diefstal gepleegd," antwoordde
Lane. „Er zijn eenige smaragden tijdens
of na het diner uit de brandkast in het
museum gestolen."
Stacy floot zachtjes voor zich heen.
„We houden een soort onderzoek," zei
Bridges zenuwachtig.
„Waarom vragen jullie Legrand er niet
bij om je te helpen?" opperde Stacy.
„Dat is nog zoo'n kwaad idee niet," gaf
Lane toe.
„Maar Lane, je wilt toch niet
„Zeker wel. Hij zal ongetwijfeld blij zijn,
ons te kunnen helpen. Als je het hem eens
onopgemerkt vroeg, Graham. Vraag, of hij
bij ons komtniet hiermaar in het
museum. We zullen daar weer heengaan."
„Best," antwoordde Stacy, „ik hoor er
toch ook zeker bij?"
„Zooals je wilt. Maar denk er om, geen
woord tegen iemand anders dan Legrand!"
„Wat ben je in vredesnaam van zins.
Lane?" vroeg Bridges gejaagd, zoodra Gra
ham weg was.
„Ik zal Legrand vragen ons te helpen bij
het zoeken naar den dief. Zoodoende ma
ken we hem een complimentje, door zijn
bekwaamheid te waardeeren. In werkelijk
heid hebben we dan gelegenheid om hem
te bestudeeren. zonder hem te laten be
merken, welk een verpletterend bewijs we
tegen hem hebben."
„Denk je dan, dat hij zichzelf verraden
zal?"
„We zullen in elk geval zien, of hij zich
goed kan houden," zei Lane grimmig.
„Iemand opdracht geven om zijn eigen
misdaad na te sporen, dat is toch wel iets
buitengewoons, vind je niet .Baddington?"
Baddington grinnikte toestemmend.
„Zoois hij werkelijk die Fransche
detective? Ik heb wel eens meer van hem
gehoord. Maar die lui..
„Geen woord zeggen, over wat er in de
eetkamer gebeurd is," waarschuwde Lane.
„En jij Baddington, jij bent doodgewoon
een van mijn assistenten."
.(Wordt vervolgd).
