Zinkende onderzeeboot - Scott in Londen terug - Vliegtuig neergestort
77sie Jaargang LEIDSCK DAGBLADTweede Blad
FEUILLETON
Door 't wanhopige heen
ROBERT BUCK - de
Amerikaansche piloot, die
't internationale afstands
record voor sportvliegtui-
gen op zijn naam bracht.
DE WINNAARS VAN DE ENGELAND—ZUID-AFRIK A-RACE WEER THUIS
De bekende piloot Scott bij aankomst op het vliegveld Croydon
met zijn vrouw.
DE SPAANSCHE BURGEROORLOG. Het vergaan van den onderzeeër B-6, toebehoorende aan de
Regeering. De B.-6 werd door het schip der nationalisten „Valasco" tot zinken gebracht. Foto's geno
men van de ,,Valasco" af. Men ziet de bemanning in zee drijven. De reddingsloep van de
„Valasco" pikt de drenkelingen op.
DE WINTER IN AANTOCHT. In verband hiermede
heerscht er groote drukte in de afdeeling tweede-hands
kachels en kachelonderdeelen op het Waterlooplein te
Amsterdam.
MARLENE DIETRICH EN DOUGLAS FAIR
BANKS JR., bij aankomst aan His Majesty'i
Theatre te Londen. Z£j woonden de première*
van de film „Romeo and Juliet" bij.
de bekende Engelsche paardenrace.
DE „CESARKWITCH",
welke te Newmarket werd gehouden. Een overzichtsfoto van de
deelnemende paarden.
HET SPORT VLIEGTUIG D-E.J.E.F.,
komende van Antwerpen, is bij Dinteloord neergestort en
totaal vernield.
Vrij naar het Amerikaansch van
MAKY HASTINGS BRADLEY
door Mr. H. J. P. H.
34)
..Ik geloof, dat hij nog krankzinnig
wordt," zei Nathan. „Daarnet begon hij met
me op een onzinnige manier te beleedigen
en beweerde toen, dat het maar een grapje
was. Ik verloor mijn beheersching en heb
hem zijn glas port in zijn gezicht gesme
tenik weet werkelijk niet, wat ik van
hem denken moet," vervolgde hij met een
Schril lachje. „Jij soms wel?"
Neen, ze wist zelf ook niét goed, hoe ze
het met Andy had. Zijn stemming was zoo
afwisselend. In New York was ze. tegen zijn
zin, naar een dokter gegaan en toen die
Andy gezien had, was zijn meening, dat
alleen een operatie hem redden kon. Maar
Andy wilde van geen operatie weten. En na
tang praten, na veel smeekingen van haar
kant had hij gezegd, dat hij zich wel zou
laten opereeren. maar dat hij eerst nog
eenige zaken met Nathan moest afwikke
len. En daaraan had ze zich moeten onder
werpen en was terstond met hem verder
naar Carolina gereisd. Wat hij met Nathan
hespreken had, wist ze niet. Wel, dat hij
in New York pogingen in het werk gesteld
nacl om het adres van Alex te vinden. Op
!eTen dag vertelde hij haar. alsof het
if. i Sewoons was, dat hij intercommu
naal met Alex gesproken had en dat Alex
zich bereid had verklaard hem bij te staan
tegen Nathan. Ze had er niets op kunnen
zeggen. De naam alleen al van Alex had
zooveel in haar wakker geroepen. Ze wilde
er niet aan denken. Ze zou na het gesprek
met Nathan, Andy naar New York terug
brengen, hem daar naar het hospitaal
brengen, en als de operatie goed lukte
nu ja, dan zou ze hem blijven verzorgen..
voor altijd.
Nathan moest haar wekken uit haar ge
peins.
„En wat moet dat bezoek van notaris
Randall beteekenen? Waarvoor komt hij
vanavond nog?"
„Vraag dat liever aan Andy," zei ze op
elffen toon. „Dat is zijn zaak."
„Maar hij zei, dat hij mij er ook bij wilde
hebben."
„Natuurlijk! Je bent toch zijn neef, is
het niet?" vroeg ze met ietwat spot in haar
stem. „Ik geloof, dat het verband houdt
met zijn testament. Dat hij aan zooiets nu
al denkt, komt natuurlijk door zijn ziekte."
„Ozijn testament!" zei Nathan, zon
der zijn glimlach te verbergen.
Maar zijzelf was al even verwonderd over
dat voornemen om een testament te maken
als Nathan. Waarom? En waarom op die
manier? Ze voelde het als een soort uit
daging, om te zien, of Nathan nu zijn mond
zou durven open doen. Maar dat ging toch
niet in tegenwoordigheid van den notaris?
Wat er met Nathan besproken moest wor
den, mocht niet openbaar gebeuren.
„Luister eens, Anne," hoorde ze opeens
weer de stem van Nathan. „Ik heb je iéts
te vertellen. Iets dat voor jou persoonlijk
van het allerhoogste belang is."
„Nu niet!" hield ze vol. „Straks komen ze
an Randall en moet ik me verkleeden!"
„Later dan? Vanavond nog?"
„Later.... ja.... ja! Ik heb jou trou
wens ook nog wat te vertellen, Nathan."
Beneden zat Andy te luisteren naar de
voetstappen boven zijn hoofd. Hij wist, dat
Nathan Anne was gaan opzoeken. Natuur
lijk om een verklaring te gaan geven van
de scène tusschen hen beiden. Een on
schuldige verklaring! En hij haalde zich
nog eens voor den geest alles, wat hem
met dit. oude huis, waarvan hij nu de
eigenaar heette, verbond. Dat moest toch
wel een doom in Nathans oogen zijn. Zijn
gedachten drongen vooruit in de toekomst,
maar op slot van zaken kwamen ze toch
altijd' op Anne terug. Vreemd, dat ten
langen leste zij de eenige geworden was,
om wie al zijn gedachten en verlangens
draaiden. En tochzoolang hij zichzelf
nog ook maar eenigszins meester kon blij
ven, zou hij haar nooit vragen, hem meer
te geven, dan ze tot nog toe deed. Als ze
niet uit eigen beweging tot hem kwam.
Ais hij zich liet opereerenen het liep
goed afen hij werd weer gezond en
sterkdan werd de verhouding tusschen
hem en Anne immers nog veel ondrage
lijker?
Het lag aan Alex, dat dit niet gebeurde!
Wat had hij zich tusschen haar en hem
zelf te plaatsen? En dan heen te gaan en
aan hemzelf niets over te laten dan den
schijn eener overwinning?
Want Alex had zich steeds echt manne
lijk weten te gedragen. Alex had hem gered
van dien olifant. Alex had geen enkel uiter
lijk teeken gegeven, dat hij eenige verden
king koesterde omtrent dat schot in zijn
rug, Alex was slim genoeg om te begrijpen,,
waar het vandaan kwam. En toch had hij
zijn naam en zijn fortuin weggeschonken!
Alex was natuurlijk degene, die dag en
nacht de gedachten van Anne vervulde.
Haar opgeruimde vroolijkheld kon hem
niet misleiden. Haar trots was de diepste
grond van haar opgewekte houding, dat
begreep hij maar al te goed. Ze mocht hem,
Audy, wel graag lijden, dat voelde hij dui
delijk genoeg, maar daar bleef het toch
bij. Van een meer innige verhouding was
nooit sprake geweest. Zij tenminste had
daarvan nooit iets willen weten.
Enfin, dat was toch eigenlijk haar schuld
niet. Ze hield nu eenmaal van Alex, zoo-
als hijzelf van haar hield. In elk geval had
ze zich goed gehouden. Ze zou nu voortaan
ook wel bij hem blijven. Nathan zou in
geen geval eenig succes bij haar hebben.
Hij grinikte bij die gedachte.
Alles bij elkaar genomen.wie weet
hoe spoedig Anne vrij zou zijn. Hij voelde
zich inwendig veel zieker dan hij ooit had
laten blijken. Hij wist, dat zijn krachten
snel afnamen en dat hü reddeloos was
zonder operatie. En die wilde hij niet
HOOFDSTUK XVI.
In hetzelfde bed, waarin de oude Alexan
der Harken had liggen te sterven, lag hij
nu en keek hen allen aan met eenzelfden
spottenden blik in zijn oogen. Er naast
zat de oude notaris in een grooten arm
stoel, innerlijk onrustig, maar toch vol
van dezelfde holffelijkheid, waarmede hij
reeds jaren lang de familie behandeld had.
Boven het hoofd van den notaris was een
ouderwetsohe hanglamp wat omlaag ge
trokken. zoodat het licht volop viel op het
papier in zijn handen.
Hei geheele tooneel was zoo eigenaardig
hetzelfde, dat Anne het gevoel had als
doorleefde ze nogmaals dien triesten en
ongelukkigen April-avond. Er bestond
slechts dit verschil, dat Andy in het groote
ledikant lag en niet haar vader, en dat op
de plaats van haar moeder nu miss Ran
dall was gezeten. Andy zag er bleek en
weggetrokken uit.
Evenals dien vorigen keer zaten Anne en
Nathan op de lage sofa aan het voeten
einde, alleen nog wat verder van elkaar af
dan toen. Beiden keken even strak en af
getrokken. Nathan vond dit voorlezen van
een testament meer dan bespottelijk en
schreef het toe aan een zekere verstands
verbijstering van Farquahr, maar hij kon
er niet veel tegen doen. Hij was vast be
sloten geen woord te zeggen, want na die
scène met het glas port voelde hij zich nog
erg van streek.
„We zijn er nog niet allemaal," zei de
zieke met zwakke stem. „Ik verwacht nog
een vriend, een heel verstandige kerel, die
me uitstekend raad zou kunnen geven. Dat
is niet tegen u bedoeld, notarisvoeg
de hij er met een glimlachje aan toe. „Ik
heb hem getelegrafeerd zoo gauw mogelijk
te komen en verwacht hem ieder oogenblik
hier."
Niemand zei een woord. Anne kreeg het
gevoel, of ze een tooneelspel opvoerden en
had er geweldig spijt van, dat ze ooit tegen
Andy iets verteld had over de manier,
waarop haar vader zijn testament had
laten voorlezen.
„De notaris zal zoo aanstonds, volgens de
traditie in de familie Harken, die ik graag
in eer wil houden, mijn testament voor
lezen," zei Andy met een grijnslachje. „Als
iemand er iets tegen zou hebben, dan hoor
de ik dat liever nu, dan dat Anne er later
moeilijkheden door zou krijgen."
„We hopen allen, mijnheer, dat die mo
gelijkheid nog in de verre toekomst ligt,"
zei de notaris hoffelijk.
„Heusch?" vroeg de zieke met een spot
tenden blik op Nathan. „Ik voel zelf wel
beter
(Slot volgt).
