Door 't wanhopige heen
77de Jaargang LEIDStH DAGBIADTweede Blad
FEUILLETON
«DE LAlAiTSTEN DER MOHIOANEJN",
gefotografeerd bij Cenotaph in Landen.
STOOMKETELS VOOR DE „KIEUW AMSTERDAM" IN AANBOUW op de werf „de
Schelde" te Vlissingen. Zes van deze ketels zullen worden geplaatst. Elk van deze ketels Heeft
een verwarmend oppervlak van 790 AP.
Vrij naar het Amerlkaansch van
MARY HASTINGS BRADLEY
door Mr. H. J. P. H.
29)
Op een avond, toen de wind de wolken
I van de toppen der Maanbergen had weg-
gevaagd, kreeg hij zijn kans. Alle Engel-
I sche inwoners waren er op uitgetrokken
I om in het vrije veld te genieten van het
I schouwspel, dat de met sneeuw bedekte
bergtoppen in het maanlicht opleverden,
i Arme wilde met de anderen mee, maar
toen had Alex zijn hand op haar arm ge
legd en haar weerhouden.
..Blijf hier, Anne. Ik heb wat met je te
bepraten!"
Ze bleef oogenblikkelijk staan en samen
staarden ze zwijgend naar de witte toppen,
waarlangs wolkenslierten als lange sluiers
dreven. Tegen den donkeren tropenhemel
staken de blank schitterende bergtoppen
scherp af. Plotseling zei Anne met zachte
en ijzig kille stem: „Het dient toch ner
gens voor, Alex. Ik kan hem nu onmogelijk
I m den steek laten."
Zijn eigen geluid klonk hard en schor,
toen hij vroeg: „Dus je bent van plan bij
hem te blijven?"
„Ik kan hem niet verlatennu niet!"
„Als je hem nu niet verlaat, dan verlaat
Je hem nooit meer."
*Dat is niet waar."
„Wel waar. Nu of nooit!"
Ze stonden te twisten als tegenstanders,
niet als twee mensohen, die elkaar lief
hadden.
„Het is niet, omdat ik het niet graag zou
willen," zei ze heftig.
„Als je het graag wilde, deed je het wel."
„Je snapt er niets van. Ik heb hem nu
eenmaal getrouwd! Ik heb hem trouw be
loofd!"
„Maar je meende het niet! Je deed het
voor den vorm!"
„Ik hoopte toch, dat het later nog eens
goed zou worden. Ikik dacht, dat het
heel romantisch worden zou," zei Anne met
een bitteren klank in haar stem. „Ik vond
het in het begin prettig, dat hij voor me
zorgdeik wilde graag, dat hij iets om
me zou gevenEn nu voel ik me daar
verantwoordelijk voor!"
Hij maakte een verachtelijk gebaar. Heel
zijn gevoel van recht kwam er tegen in op
stand.
„Onze familie heeft hem laag behan
deld," riep ze heftig uit, „Hoe kan ik nu
van hem weggaan, terwijl hij koortsig en
ziek isen telkens weer instorten
wat weten wij er van, hoeveel hij er door
te lijden krijgt? Hij zou doodgaan zonder
mijheusch, Alex, hij zou doodgaan!"
Alex had moeite om niet te zeggen: „Laat
hem dan doodgaan!" Daarom bleef hij
zwijgen.
„Weet je, wat ik dacht, toen hij dat on
geluk gekregen had?" vroeg ze met ge
dempte stem en strak voor zich uitziende.
„Ik dacht toen. dat ik er eeuwig spijt van
zou hebben, als hij doodging, zonder ooit
de liefde ondervonden te hebben, die hij
van mij zoo hoopte te ondervinden. Dat ik
altijd het gevoel zou hebben, verzaakt te
hebben aan mijn plicht...V
„Goeie genade, had ik dien olifant toch
maar niet doodgeschoten!" liet Alex zich
onbeheerscht ontvallen.
„Alex! Dat meen je niet!"
„Toch wel! Hij is niet anders dan een
avonturier, die op jouw gemoed weet te
werken. Een fatsoenlijke kerel zou uit eigen
beweging weggegaan zijn. Hij weet. dat je
niet van hem houdt. Hij vermoedt min
stens, dat je mij wel lief hebt. Misschien is
dat niet zoo.dat kan ik niet zeggen;
wat je nu doet lijkt er in elk geval niet veel
naar
„Alex
.Het dient nergens voor er woorden aan
vuil te maken, als Je tooh niet met me
mee wilt gaan," zei de jongeman koppig
stroef. „En dan binnen het jaarvoor
je eigen bestwil."
„Uitstel zal jou niets kosten, daar zal ik
wel voor zorgen," mompelde ze, maar hij
wierp terstond tegen: „Daar kun je niet
voor zorgenals je tenminste dien Far-
quahr zijn bedrog niet wilt laten voortzet-
een. Wat mij betreft kunnen jullie het
heele fortuin van de Harkens in het water
smijten! Ik wil alleen jou hebben, Anne!
En nu dadelijk!"
„Ik kan hem nu niet alleen laten
„Over een paar weken is hij beter!"
„Hij kan nog niet op zijn beenen staan."
„En dat heeft hij aan zichzelf alleen te
danken! Als hij op de olifanten gelet had.
inplaats van op iets anders, dan had hij
het zien aankomenHoor eens, Anne,
ik had het je eigenlijk niet willen vertel
len, maar toch is het beter, dat jij het wel
weet. die kerel hypnotiseert jou!"
Ze liepen nu samen langzaam den weg
af. De wolken pakten zich alweer om de
bergtoppen samen; de sprookjesachtige
gletsohers waren verdwenen. De scheme
ring viel snel. Langs hen heen slenterden
lange reeksen van inlanders, vrouwen ln
helkleurige katoentjes met bossen bananen
of suikerriet op haar hoofd balanceerend
en voortdurend met elkaar gichëlend.
Haar donkere oogen volgden nieuwsgierig
het blanke paar, zoo dat langzaam liep en
in een zoo ernstig gesprek gewikkeld was;
veelbeteekenend keken haar donkere oogen
elkander aan.
„Je weet toch nog wel, dat ik een schot
langs mijn rug gekregen heb vroeg Alex
grimmig, want door zijn pogingen om zijn
brandende pijnen te verbergen, was zijn
humeur er niet beter op geworden. „Nou
dan, dat schot kwam uit een Springfield-
geweer. Slechts twee van de dragers had
den dien dag een Springfield in handen,
mijn eigen drager en die van McNab. Mijn
drager heeft niet geschoten, want ik heb
hem zelf zijn geweer uit handen gerukt,
omdat ik juist mijn eigen zware geweer
leeg geschoten had en met dat andere
Andy te hulp moest komen. En de drager
van McNab heeft bij hoog en laag gezwo
ren, dat hij het niet gedaan heeft en, vol
gens zeggen van McNab is hij een goed
schutter, die in het ieger schieten heeft ge
leerd. En wat voor reden kan die neger
trouwens gehad hebben, om mij in mijn rhg
te schieten?"
„Wel, heelemaal geen reden.... het was
immers een ongelukbegon Anne wei
felend. maar Alex viel haar terstond ifi
de rede.
„Het was geen ongeluk! Het schot kwam
van Andy, die zijn jongen diens Springfield
afgenomen had en hem zijn olifanten
geweer had gegeven. Dat heeft die drager
ons zelf verteld.... En hij vuurde dat
schot af. Het was voor mij bedoeld! Alleen
het feit, dat ik me juist omdraaide tus-
schen het oogenblik, dat het schot afging
en dat, waarop de kogel mij trof, heeft
mijn leven gered."
Doodsbleek staarde Anne hem aan.
„Je wilt toch niet beweren, dat je ge
looft
„Ik geloof, dat Andy dat sohot heeft ge
lost en McNab gelooft het ook. Alleen denkt
hij, dat het een ongeluk was en vindt het
gelukkig, dat Andy er zich niet van bewust
is, hij denkt, dat hij er anders te veel over
tobben zou!" zei Alex met een wrang
lachje. „Maar hij lobt er veeleer over, dat
het schot geen doel getroffen heeft."
Anne bleef stil staan en keek hem aan
met. oogen vol verwondering, ontsteltenis
en verontwaardiging. „Alex! dat geloof ik
niet! En.... als het al uit zijn geweer
kwam.... daar kun je zeker van zijn
dan moet het per ongeluk gebeurd zijn!
Andy is geen moordenaar!"
„Dat heeft hij alleen aan zijn misschie
ten te danken!"
„Jij ziet overal moordaanslagen. Omdat
Nathan
„Ja. eerst de eene neef en dan de
andere."
„Hij is niet zoo als Nathan! Heusch
nietheusch niet! Je zegt dat alleen
om me tegen hem op te stoken!"
„Ja, daar heeft het wel veel van weg,"
antwoordde Alex met bittere ironie, woe
dend op zichzelf, omdat hij zoo dwaas was
geweest, het haar te vertellen. Maar hoe
had hij kunnen vermoeden, dat ze er zóó
op zou reageeren? Als ze ook maar een
beetje van hem hield, dan zou ze toch
zeker zijn partij gekozen hebben! Maar het
scheen haar niets te kunnen schelen, dat
zijn leven was bedreigd geworden.
(Wordt vervolgd).
„VAN ALKMAAR BEGINT Ï)E VICTORIE!" De 8 Octoberfeesten in
Alkmaar. Na de herdenkingsrede va/n den voorzitter van de vereeniging
,,Alkmaar's ontzet", den heer de Lange, werd een krans gehangen
om het Victoriebeeld.
DE RALLYE PAPER VAN VORDEN. De tweede
dag. Luit. Ellerbroek op ,,Bob" tijdens de Cross Coun
try nabij Het Kiefskamp.
EN GELAND'S LUCHTVLOOT WORDT GEMODERNISEERD. Nieuwe
typen gevechtsvliegtuigen met draaibare
gevechtstorens*
ARBEIDSCONFERENTIE TE GE
NEVE, De Indische gedelegeerde
Sir Firoz Kban Now, met den presi
dent, den Noor, Paal Berg.
