„Brugweek'' te Boskoop - Terugkomst jhr. de Jonge uit Indië
ffHe Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Door 't wanhopige heen
FEUILLETON
- - - ~i - I -i - -i - - - - - - - - -
Vrij naar het Amerikaansch van
MARY HASTINGS BRADLEY
door Mr. H. J. P. H.
28)
Hij keek peinzend naar den grond en be
werkte. dat Andy hem met een vreemden,
verwarden blik aanzag. Farquahr was zich
weder geheel bewust geworden van wat er,
vlak voordat het dier hem aanviel, was
voorgevallenhij herinnerde zich het
door hem zelf geloste schot! Hij had wer
kelijk geschoten. En Alex moest dood zijn.
Het was iets onmogelijks, dat Alex nog leef
de en daar voor hem stond
En toen hoorde hij McNab zeggen: „Maar
man, je bent gewond!" en zag hem naar
zijn bloedenden handpalm kijken, die op
den rug van Alex gerust had.
Een oogenblik lag Andy daar door allen
vergeten. Ze drongen zich om Alex heen,
trokken voorzichtig zijn bebloede hemd uit
en onderzochten zijn gewonden rug. Dwars
er over heen liep een diepe roode schram.
Het rechterschouderblad was heel even ge
raakt, maar dat was alles.
„Dat is van een geweerkogel," zei
McNab. „Natuurlijk heeft een van die ellen
dige nikkers weer in het wilde weg gescho-
etn Maar hoe het op die manier is aan
gekomen.
Alex herinnerde zich opeens den slag.
door hem gevoeld op het oogenblik, dat
hij zich omwendde naar de wijfjesollfant,
om die neer te schieten.
„Ik herinner me wel, dat ik een soort
schok kreeg," zei hij, „maar het leek me
eerder, dat die van voren afkwam."
„Ja, dat komt vaak op die manier voor.
Ik heb in den oorlog jongens meegemaakt,
die dachten, dat ze een schot in de rug
kregen, terwijl het hun in de borst trof,"
zei McNab. „Wat een geluk, dat je je net
omkeerde. Het is dien neger z'n schuld
heusoh niet, dat je geen lijk bent!"
Andy was rechtop gaan zitten en hijgde
een beetje.
„Ik denk, dat het erg dom van ons ge
weest is dat we die dragers toegestaan heb
ben te schieten!" zei hij. „Is het heel erg?"
„Het is erger dan een gewone schram,"
zei McNab omzichtig. „Maar hoe staat het
nu met jou?"
„Drommels, ik ben weer heelemaal opge
knapt! Help me maar overeind'!"
Ondanks hun tegenstribbelen krabbelde
Andy overeind en probeerde te loopen.
Maar na enkele minuten stonden de dikke
zweetdruppels hem al op het voorhoofd en
werd hij wit om de lippen. Hij moest weer
gaan liggen en een der dragers werd naar
het kamp gestuurd om zoo gauw mogelijk
de hangmat te halen.
,Dat beteekent het einde van de jacht,"
zei McNab nuchter.
Andy grinnikte tegen hem.
Alex was er niet spijtig om, dat de jacht
afgeloopen was; hij verlangde er naar een
einde te maken aan hun voorgewende
kameraadschap. Maar in de lange uren,
dat hij naast Farquahr zat te wachten, kon
hij niet nalaten zich af te vragen, waartoe
deze nieuwe verwikkeling lelden moest. Hij
weigerde beslist naar het kamp terug te
gaan om zijn nu brandende wonde eerst
te gaan verzorgen. Misschien had het niet
veel te beteekenen.misschien dat hij er
voor naar het hospitaal moestEn wat
zou er dan van Anne worden?
HOOFDSTUK XIII.
Anne was er bijna even gauw als de dra
gers met de hangmat en keerde met hen
terug door de reeds vallende duisternis,
natst de hangmat loopend en luisterend
naar het kreunen van Farquahr tijdens het
moeilijke en vóór hem pijnlijke vervoer
over den ruwen bodem. Zoodra ze in het
kamp terug waren, legden ze hem in bed,
gaven hem warme soep en wat bromide en
besloten den volgenden morgen vroeg reeds
op te breken. Vijf dagen moest het duren,
voordat ze in Portal bij een Engelschen
dokter der zendingspost aankwamen!
Vijf dagen, dat Alex moest toezien, hoe
Anne dien kerel verzorgde, waschte en soep
voerde. Vijf dagen, waarin hijzelf hem mee
moest verplegen. Zijn eigen rug en schou
der deden hem ondragelijke pijn, maar
omdat hij er niets van zei, genoot hij ook
niet van Anne's medelijden. Het waren de
ergste vijf dagen, die Alex in zijn heele
leven nog had doorgemaakt en het werd
nog verergerd door de stille spotternij van
Andy, welke Alex diep krenkte. De man was
bitter ontstemd, dat hij door Alex gered
was geworden en besloot de omstandig
heden in eigen voordeel aan te wenden.
Dankbaarheid was goed voor zwakkelingen
en dwazen! Hij liet zich er niet door om-
koopen. McNab zou hem ongetwijfeld nog
op tijd gered hebben, al was Alex er niet
geweest. Het was toch ook feitelijk het ge
volg van den aanval van die olifant, dat
Alex er nog levend was afgekomen? Als hij
zich eens niet net op dat oogenblik omge
draaid had! Het zou een geweldige bof
voor hem geweest zijn, als hij Alex niet uit
den weg geruimd had, voordat hijzelf werd
gewond, want dan zou Anne wel zooveel
medelijden met hem gehad hebben, dat ze
aan Alex geen oogenblik meer gedacht had
en zeker niet de minste verdenking zou
hebben opgevat. Nu stond de zaak zoo, dat
die man nog levend en gezond was en zijn
best zou blijven doen Anne van hem weg
te halen. Farquahr werd dan ook elk
oogenblik, dat Anne niet aan zijn zijde
was, door heftig mistrouwen gekweld. Hij
werd bovendien door een andere gedachte
gemarteld. Zou Alex er eenig vermoeden
van hebbeti, waar die kogel vandaan geko
men was? Hij zei er geen woord over en
en toch was het een ding van te veel be
lang. om zoo maar onbesproken over het
hoofd te worden gezien. Waarschijnlijk
wachtte Alex zijn tijd af, om er dan ge
bruik van te maken!
Farquahr verborg de pijnen, die hij leed,
zooveel mogelijk voor Anne en dat feit
maakte meer indruk op haar, dan wanneer
hij gejammerd en geklaagd zou hebben. En
zijn afhankelijkheid van haar, die hij niet
trachtte te verbergen, vermeerderde haar
medelijden met hem. Zoo trokken ze door
naar Portal en het laatste deel van den
weg werd afgelegd in een auto, die hun
tegemoet gezonden was. En daar namen ze
alle drie hun intrek in het kleine, met ro
zen begroeide hotel en wachtten de uit
spraak van den dokter af. Maar er was heel
moeilijk een besliste uitspraak te geven en
de symptomen waren zoo vreemd, dat de
dokter moest verklaren, dat hij niets zeg
gen kon, zonder een operatief onderzoek,
waaraan Andy zich weigerde te onderwer
pen. De dokter was het in zoover met hem
eens. dat die operatie niet beslist nood
zakelijk was, te meer, omdat hij langzamer
hand iets beter werd. Er zat dus niet
anders op dan af te wachten, hoe het ver
loop der ziekte zijn zou. Misschien dat
zwelling en de pijn vanzelf wegtrokken. Als
Andy zich niet slechter ging voelen, zou
hij zelfs veilig naar Europa terug kunnen
keeren. Daar zou hij overvloed van specia
listen vinden. En dus besloten ze af te
wachten.
Wachtèn! Het woord klonk Alex als een
doodsklok in de ooren. Hij had al zoo lang
gewacht. Nu Anne zelf zien kon, dat de
toestand niet meer levensgevaarlijk was,
kon ze toch wel eindelijk een besluit
nemen? Hij had zichzelf al zoo lang be-
heerscht. Het was zoo afsohuwelijk haar
„mevrouw Harken" te hooren noemen.
Haar altijd bij dien kerel te zien om hem
te verplegen en te verzorgen. Dat had nu
al een week geduurd. In dien tijd was er
zelfs geen enkel vertrouwelijk woori tus-
schen hen beiden gewisseld. Deuren en ra
men hadden steeds open gestaan en de be
dienden liepen geregeld af en aan, terwijl
Andy met verlangen lag uit te kijken naar
de boot, die hen naar Europa voeren zou.
Geregeld kregen ze bezoek van de Engel-
sche ambtenaren en hun vrouwen, die ver
snaperingen voor den zieke brachten en
Anne en Alex op de thee vroegen.
Alex had halsstarrig gewacht, tot hij zich
tenslotte aan het eind van zijn kraohten
gevoelde. Hij kon het niet zetten, dat
Anne altijd om Andy heen was en zelf uit
geput van vermoeidheid raakte. Ze was
mager geworden en haar oogen stonden
hol. Haar houding tegenover hem was niet
anders dan opgeschroefde vroolijkheid Hij
wist, dat ze hem feitelijk zooveel mogelijk
vermeed en de eindbeslissing verschoof.
Maar hij kon het zoo niet langer laten
doorgaan. .(Wordt vervolgd).
DE FEESTELIJKE OPENING VAN DE NIEUWE ÜEFBRUG TE DB OFFICIEELE OPENING VAN HET KONINGIN EMMA-KINOERHUIS
BOSKOOP. Een brugweek is georganiseerd met diverse feestelijk- te Hoensbroek door minister Slatemaker de Bruine. Derde van rechts de minister,
heden. De mooi verlichte brug.
EEN AANTAL JOURNALISTEN MAAKTEN AAN BOORD VAN HR.
MS. KRUISER „DE RUITER" een tocht mee naar het lichtschip
Haaks". Een watervliegtuig van de Mok brengt
een groet aan de ,,De Ruyter".
DB 8 OCTOBER-FEE STEN TE ALKMAAR.
Kijkje in de feestelijk versierde Langestraat. Op den achtergrond de toren van
het stadhuis.
DE 0 U D-G 0 U V ERN E li R-G EN ERA A L
van Ned. Indië jhr. mr. B. C. de Jonge
en mevrouw de Jonge, bij aankomst
in den Haag.
DE JAARLIJKSCHE RALLl'E PAPER TE YORDEN van de Kon. Militaire Sportvereeniging.
Hieraan werd deelgenomen door 27 ruiters. Ritmeester Pienters bekijkt onderweg aandachtig de
kaart, terwijl zijn paard ,,Fero-Fero", toeziet.
