De radio-redevoeringen van Prins en Prinses - Nieuw hoogterecord
77ste Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Door 't wanhopige heen
FEUILLETON
NIEUW nOOGTERECORD. De Britsche
militaire vlieger Swain in zijn bijzonder
costuum dat hij tijdens de vlucht, waarin hij
een hoogte van 15.230 meter berekte, droeg.
OM MAAR GOED TE KUNNEN
ZIEN bij de a.s. Kroningsfeesten in
Engeland. Stelten" om over de men-
schen heen te kunnen kijken.
WILLIAM S. SIMS admiraal van
de Amerikaansche vloot tijdens den
wereldoorlog, is 77 jaar oud overleden
STORM IN-TEXAS. De rivieren traden buiten (haar oevers en de watermassa's
deden verschillende huizen-ineen storten.
Vrij naar het Amerlkaansoh van
MARY HASTINGS BRADLEY
door Mr. H. J. P. H.
22)
Alex schold zichzelf voor een zwakkeling
Maar waarom zou hij dien kerel zijn jacht
partij niet gunnen. Waarom zou hij Anne
haar kennismaking met het echte Afrika
onthoudenMaar zijn eigenlijke be
doeling was, eerst nog een paar dagen lan
ger in haar gezelschap te kunnen zijn.
Zoo hadden ze dan reeds twee weken
langs de grenzen van het Belgisch kolo
niaal gebied gekampeerd, in het lage heu
velland van Ruwenzori, zoekend naar buf
fels en olifanten. Andy's koortsaanval had
hen echter opgehouden en Alex verhin
derd zijn voorgenomen onderhoud met hem
te hebben. Want hoe is het mogelijk tegen
Iemand te vertellen, dat hij een schurk is,
terwijl je bezig bent hem met moederlijke
zorg kinine in te geven en zijn vrouw te
helpen heet water en pap voor hem te
koken? Of aan een vrouw haar geheele
levenszekerheid te ontnemen, als ze je aan
kijkt met oogen zoo vol onbegrensd ver
trouwen?
Het baatte niet, of hij zichzelf al voor
hield, dat ze zichzelf in dit wespennest ge
stoken had. Maar toch kon het zoo nISt
doorgaan. Binnenkort zou hij nog het ge
voel krijgen, dat hijzelf, niet zij, het on
recht begaan hadden! Hij zou het hun
vanavond nog vertellen! Er kon niets
komen van die jachtpartij morgen, al had
Anne het er ook nog zoo druk over.
Op dat oogenblik zaten ze voor hun ten
ten,, die op den rand van een steil in het
heuvelland oprijzend plateau waren neer
gezet. Rondom hen verhieven zich groene
bergtoppen, wier hellingen als met ge
bloemde tapijten waren bedekt en wier
toppen in de snel dalende zon als met
goud overtogen waren. Door een kloof aan
hun rechterhand konden ze omlaag zien
in ^e Senrliki Vallei, drieduizend voet be
neden hen, waardoorheen de grensrivier
zich als een zilveren lint slingerde.
„Ik ben dol op die wijde ruimte om me
heen," zei Anne plotseling, „Je voelt jezelf
zoo vrij!"
Hij haalde bruusk de schouders op en
antwoordde: „Toch is het zoo niet!" En hij
vroeg zich af of ze misschien reeds spijt
had van haar genomen besluit. Waarom
anders zocht ze hem zoo? Ze had dien man
nu eenmaal getrouwd.
Er was een verandering in haar gelaat
gekomen. Het vertoonde nu een waakzame
geslotenheid. Ze staarde roerloos voor zich
heen. Maar de ruimte scheen niet langer
glorieus onbegrensd; de zonnegloed was
van de bergtoppen verdwenen en over de
rivier hing een donkere nevel.
Achter hen hoorden ze Andy roepen, dat
ze aan tafel moesten komen.
Hijzelf zat met McNab reeds aan de in
het open veld gedekte tafel te wachten.
Andy was een eri al opgetogenheid, omdat
de inboorlingen het bericht waren komen
brengen, dat er in de buurt een kudde
olifanten ontdekt was.
„Ze zeggen, dat er een reusachtige man
netjesolifant bij is.... die is voor jou," zei
Andy joviaal. „Ik heb er al meer onder
vinding van. Het eerste schot is voor jou."
Alex zei weinig bij het plannen maken
voor de jacht. McNab ging vroeg naar bed
en zei, toen ze nog wat in hun dekstoelen
bij een kop koffie gingen zitten rooken:
„Denk er om, morgen moeten we
vroeg op!"
Het half uurtje van zacht, schaduwloos
licht, dat op zonsondergang volgde, was
voorbij. De snel vallende duisternis van
den tropennacht omhulde hen. Achter hen
gloeide nog het vuur van de dragers en de
scherpe lucht van de rook drong In hun
neus. Het stemrumoer der negers geleek
op het zoemen van een bijenkorf, dat de
stilte om hen heen nauwelijks verstoorde.
Heel in de verte hoorden ze den langzamen
slaig van een vreemden vogel.
„We zitten een heel eind in Zuid-Caro-
lina weg," zei Alex plotseling.
„Ooh, die negers geven mij anders het
gevoel of ik thuis ben," zei Anne. „Ook al
praten ze geen Engelsch. Er is een oude
man onder, die het sprekend evenbeeld van
onzen ouden Zeke is."
„Zeke is een ouderwetsch soort lijf
eigene," legde Andy hem verder uit. „Hij
is niet in dienst bij de Harkens, hij is
eigendom van de familie."
Alex verstrakte! Zijn eigen oude Zeke!
Kortaf vroeg hij: „Je vader was immers
Robert Harken, nietwaar?"
Andy wendde het hoofd om.
„Dat is juist!" zei hij.
„En jij hebt gestudeerd op de hooge-
school in Virginia en later op een tech
nische hoogeschool in het Oosten?"
„Dat is ook zoo."
„Welke school was dat, als ik vragen
mag?"
Andy keek hem als terloops, maar toch
onderzoekend aan.
„Boston Technical School."
„Van de klas van het jaar zeven en
twintig?"
„Ja juist."
„Dat is gek," zei Alex ijzig kalm. „Ik heb
zelf in die klas gezeten en ik kan me je
heelemaal niet meer herinneren."
Farquahr gooide zijn sigaret weg en die
bleef als een gloeiend puntje in het donker
een poosje zichtbaar.
„Dat is niet te verwonderen," zei hij. „Ik
ben weggegaanvoor dat de cursus was
afgeloopen."
Anne had verwonderd en onwennig toe
geluisterd. Nu meende ze het te begrijpen.
Andy was als ingenieur mislukt en zijn
trots had dat nooit willen erkennen. Zoo,
dat was dus de reden, waarom hij zooveel
ambachten had uitgeoefend!
Ze keek met onwillekeurige sympathie
naar hem, met de sympathie, die ze altijd
voor de verliezende partij voelde.
Alex zag dien blik. Een donkere blos
steeg hem naar het hoofd.
„Dat is nog gekker," merkte hij vinnig
op. In zeven en twintig deed Alexander
Harken uit Hendriksville in Virginia met
lof zijn ingenieursexamen en werd daarna
opgenomen in de firma Rand-Corson en
Granger.En dat weet ik zoo precies,
begrijp je, omdat ikAlexander Harken
zelf ben!"
HOOFDSTUK X.
De beide mannen keken elkaar aan. En
Farquahr strekte zich op zijn gemak uit in
zijn ligstoel, alsof hij iets gezien had. dat
hem gerust stelde.
„Dat is heel gek," zei hij. „Ik dacht na
melijk, dat je dood was.'
„Dat kan best," antwoordde Alex grim
mig. „Nathan zal je dat verheugende
nieuws wel verteld hebben, nietwaar?"
„Juist. Nathan vertelde dat je dood was."
„Hij deed er zijn best genoeg voor," zei
Alex. .Maar hij deed het niet grondig ge
noeg!"
Andy staarde hem van onder zijn zwarte
samengetrokken wenkbrauwen aan.
„Ik heb aldoor al gevonden, dat je iets
heel bekends over je hadzei hij. „Zoo,
ben jij dus Alexander Harken!"
Anne had niet het minste geluid gegeven.
Ze zat tusschen hen als een schim zoo
bleek. Haar hoofd scheen rond te tollen,
maar ze hoopte, dat, als ze nu maar heel
stil bleef zitten, zich goed strak hield en
niet liet merken, hoe groot de schok was,
dien ze gekregen had, ze dan nog het beste
haar duizeligheid zou overwinnen en er
iets van zou gaan begrijpen.
Eindelijk bracht ze er met groote moeite
uit: „Zouden jullie dat alles nog eens wil
len herhalen? Ik geloof dat ik er niets van
begrijp."
Alex wendde zich tot haar. Zijn stem
klonk heesch, ondanks de moeite, die hij
zich gaf om gewoon te spreken.
„Het beteekent, dat ik Alexander Har
ken, je neef ben.Ik heb alle benoodig-
de papieren en getuigen om het te bewij
zen, als het tegenover jou nog bewijs be
hoeft. Maar heb je dan werkelijk niet
geweten, dat deze man Alexander Harken
niet was?"
Zijn geheele wezen was in spanning naar
haar antwoord. En in den blik, dien zij op
Andy wierp en in de verwarring, die zich
in heel haar uiterlijk toonde, zag hij haar
antwoord, nog voordat ze met steeds
groeiende verbazing de woorden stamelde:
„Welneenik dachtWie ben je
dan?" eindigde ze, zich met stokkende
stem tot Andy wendend,
.(Wordt vervolgd).
J)A>'KW001tI) VAN' PRINS EN' PRINSES. Iu de P.T.T. studio, waar Prinses Juliana
en Prins Bernhard gisteren hun radio-rede hielden. V.l.n.r. referendaris der P.T.T. P.
A. Enserinck, rar. J. F. v. Roycn, algemeen secretaris, hoofdingenieur H. J, Boetje, ir.
Hillen, hoofd der P.T.T. in Ned. Indië, H.K..H. Prinses Juliana, Z.H. Prins Bernhard,
ingenieur M. H. Damme, dir. gen. der P.T.T., mr. baron J. C. Baud.
INSPECTIE VAN DE ENGELSCHE VLOOT voor de herfstmanoeuvres.
De bemanning van H.M.S. Rodney line aangetreden
op het dek.
INAUGURATIE VAN NIEUWE LEDEN VAN HET AMSTEBDAMSCHE STU
DENTEN CORPS. Na afloop van de plechtige zitting in de aula van de univer
siteit trokken de meisjes-studenten in optocht naar het clubgebouw.
De stoet op het Rokin.
