De Koninklijke familie bij de legermanoeuvres in Noord-Brabant
77ste Jaargang LEIOSCH DAGBLAD Tweede Blad
Door 't wanhopige heen
FEUILLETON
lil' II »ll« fcM I. I -I - -I I I II I i li li a l ll »l H II I. II II- «II n i.., I, n - II I I MIMI II I I I ■-> ie~» II
PRINS BERNHARD INTERESSEERDE ZIC H TIJDENS nET BEZOEK AAN DE MANOEUVRES VOOR HET INWENDIGE
VAN EEN GEVECHTSWAGEN. Rechts van den wagen Prinses Juliana in gesprek met luit.-generaal jhr. Röell,
commandant van het veldleger.
MEVR. B. N. H. COHN—ALEXANDER
de eerste Nederlandsche aviatrice die
op Ypenburg haar vliegbrevet A. haalde.
VOOR LIJDERS AAN HOOFDPIJN.
Een geweldige tube met tabletten, welke
geëxposeerd zal worden op een Londan-
sche tentoonstelling van Chem, preparaten
DE OPENING VAN DE JAARLIJKSCHE OESTER-TENTOONSTELLING
TE COLC-HESTER door den burgemeester, die tevens
een proefje nam.
KONINKLIJK BEZOEK AAN DE GROOTE LEGEROEFENINGEN IN NOORD-BRABANT. H M de Koningin vergezeld
yan Prinses Juliana en Prins Bcrnhard woonden een deel der oefeningen bij. De Koningin, bekijkt een in stelling staand zes
veld geschut. Naast H.M. de commandant van het veldleger, luit. generaal jhr. Röell.
DE DOCHTER VAN LORD BADEN
POWELL IN HET HUWELIJK GETRE
DEN. Miss Betty Clair Baden-Powell
verlaat met haar vader 't ouderlijke huis.
MARY HASTINGS BRADLEY
door Mr. H. J. P. H.
18)
Hoe laat was het? Hij kwam tot de ont
dekking, dat zijn horloge verdwenen was...
zijn manchetknoopen, zijn geld, zijn papie
ren ook. Was dat ook werk van Nathan?
Of hadden schooiers, die hem toevallig ge
vonden hadden, zich er van meester ge
maakt?
Maar heelemaal zonder geld was hij ge
lukkig niet! In den omslag van zijn broeks
pijp zaten nog duizend dollarbiljetten. Dat
had hij op zijn Mexicaansche reizen geleerd.
Hij kwam overeind en zich richtend naar
de sterren, zooals hij reeds zoo vaak in een
zame nachten gedaan had, begon hij in
Oostelijks richting te loopen langs den
zandweg tusschen de pijnboomen. Eindelijk
bereikte hij den hoofdweg en bleef dien
volgen in de hoop, dat een auto hem mee
nemen zou. Maar de enkele verlaten wagen,
die voorbij kwam, wilde niet stoppen.
Zijn hoofd begon nu pijn te doen. Elke
stap was een marteling. Maar hij wilde geen
toegang vragen tot een der in duisternis
gehulde huizen, die hij langs kwam. Dan
zou hij uitleg moeten geven.
Zijn eerste plan was Nathan op te zoe
ken en hem uitleg te vragen. Maar was het
niet verstandiger eerst met den notaris ver
binding te zoeken? Hij had geen papieren
om zijn identiteit te bewijzen, maar hij kon
aan zijn vrienden of aan zijn bank in New
York telegrafeeren. Vastbesloten strompelde
Alexander verder, ziek en ellendig, totdat in
den vroegen morgen een stel vroolijke jon
gelui hem in hun wagen meenamen naar
Charleston. Hij zocht een hotel op en be
taalde vooruit, omdat hij geen bagage bij
zich had.
Hij nam een krant mee om iets te lezen
over de trouwplechtigheid van het nichtje,
dat hem een zoo leelijken poets gebakken
had, maar hij voelde zich te duizelig om er
zijn hoofd bij te houden. De invloed van
den zenuwschok was voorbij en zijn hoofd
deed hem aan alle kanten vreeselijk veel
pijn.
In bed voelde hij' zich als in een hemel
van zaligheid. Hij sliep vrij spoedig in; hij
werd pas in den avond wakker en zocht op
den tast naar de huistelefoon. Hij bestelde
'n paar boterhammen en terwijl hij die at,
keek hij het ochtendblad in. In groote let
ters danste het voor zijn oogen:
HUWELIJK IN DE FAMILIE HARKEN.
Een romantisch testament verwerkelijkt!
Als versuft las hij verder. Het scheen, dat
het huwelijk van Anne Harken met haar
neef Alexander Harken gesloten was in het
huis der bruid den vorigen avond in tegen
woordigheid van slechts enkele intieme
vrienden. Het was een eenvoudige plechtig
heid geweest in verband met het door de
bruid kortelings geleden verlies. De voor
waarden van het testament werden vermeld
met de naar Zuidelijken aard echt hoffe
lijke verklaring, dat het blijkbaar het ver
langen van wijlen den heer Harken was ge
weest de twee takken der familie zoo nauw
mogelijk aan elkaar te verbinden, nadat ze
een tijdlang zoo jammerlijk van elkaar ver
vreemd waren geweest. Er werd ook op ge
zinspeeld, dat de jongelui reeds tijdens de
kostschool jaren van Anne met elkaar in
kennis waren gekomen, een verzinsel, te
danken aan de vindingrijkheid van miss
Randall.
Het slot luidde: Na het huwelijk is het
jonge paar terstond naar Washington en
New York vertrokken, met het plan dade
lijk op de boot naar Zuid-Afrika te gaan,
waar de bruidegom in mijnexploitatie ge
ïnteresseerd is. Hij was hier in de buurt
minder bekend, omdat zijn vader vijftien
jaar geleden naar Virginia was getrokken,
waar hij een paardenfokkerij begonnen was.
Een andere neef, de heer mr. Nathan Har
ken, een welbekend rechtsgeleerd in Char
leston, blijft voorloopig in het oude huis
der familie wonen.
Alles bij elkaar was het eigenlijk nog het
eenvoudigste te gelooven, dat hijzelf krank
zinnig geworden was! Eenige oogenblikken
hield-Alexander zijn duizelende hoofd met
beide handen vast en vroeg zich af. of er
dan nog soms een andere man, die denzelf
den naam droeg bestond, maar hij kon zich
er geen herinneren. Hij wist wel beter, dat
het niet zoo was.
Bovendien, het stond toch duidelijk in de
krant, dat er verwijdering was gekomen;
dat zijn vader naar Virginia getrokken was,
dat zijn vader Robert Harken heette
En hijzelf had immers den brief van zijn
ouden oom Alexander en verder berichten
van notaris Randall ontvangen? Onbegrij
pelijk! Tweemaal was hij reeds naar de tele
foon geloopen en tweemaal was hii daarvan
teruggekomen. De derde maal informeerde
hij naar een trein naar New York. Anne en
dien indringer waren in New York. Hij moest
hen opvangen, voordat ze op de boot gingen.
Nathan kon wachten. Hij moest liever geen
kans hebben hen te waarschuwen. In New
York kon hij er wel achter komen, op welke
boot Harken passage genomen had en des
noods liet hij hen nog in de haven gevan
gen nemen.
Een heel natuurlijk verlangen om den
man, die zich voor hem uitgaf, bij de kraag
te grijpen, beving Alexander. Het heele ge
val kwam hem zoo onverklaarbaar voor,
maar op een of andere manier moest en
zou hij achter de waarheid komen. Hoe zou
den ze zich wel voorstellen, dat ze er tus-
den uit konden komen? Ze wisten immers,
dat hij op komst was? Had die moordaan
slag van Nathan soms deel uitgemaakt van
het plan, om hem uit den weg te ruimen?
Hadden ze het voornemen opgevat zelf in
bezit van het geld te komen door den
echten Alexander van het tooneel te doen
verdwijnen?
In elk geval: hij was zijn kans op de
erfenis kwijt. Met minachtende spot dacht
hij aan de ontroering, die hem bevangen
had, toen hij het huis zijner kinderjaren en
Anne genaderd was. Als jongen had hij
altijd van dat aardige kleine ding gehouden.
Hij kon zich nog goed herinneren, hoe woe
dend hij eens geweest was, toen ze van haar
vader een tik op haar handen kreeg, omdat
ze stout was geweest. Hij had toen zijn
schildpadden aangesleept om haar te troos
tenHij herinnerde zich nog hoe hij
steeds Anne beschouwd had als de vervul
ling van zijn jongensdroomen. Enfin, dat
was nu allemaal voorbij. Hij zou niets laten
weten aan Nathan of aan den notaris; hij
zou zijn nichtje en dien indringer totaal bij
verrassing overvallen.
Maar toen hij in New York klaar was met
de noodzakelijke voorbereidingen, met geld
van de bank te nemen en voor zijn papieren
te zorgen, bleek hij net te la^t te zijn. Anne
en haar echtgenoot waren reeds uitgevaren.
Het reisbureau kon hem echter mededeelen,
dat er dien dag juist een boot naar Madeira
vertrok, die één dag eerder daar aankwam
dan de boot, waarmede de Harkens reisden.
Hij verspilde geen tijd met plannen maken.
Hij had zich voorgenomen dien kerel te ont
moeten en hij zou dat doen. Hij had geld
genoeg,' maar nog geen pas. Maar een oud
vriend, een zekeren ingenieur Chadwick,
wilde hem zijn pas leenen. Hij zou onder
diens naam moeten reizen, maar dat was
voor de overrompeling van de schuldigen
des te beter. In elk geval was er nu geen
tijd om een nieuwen pas te krijgen. Die
indringer zou zich denkelijk wel een pas
op den naam Alexander Harken hebben
weten te verschaffen en dat zou natuurlijk
heel wat vertraging kunnen geven voor zijn
eigen pas.
Aan snel handelen gewend maakte
Alexander de laatste voorbereidingen en
begaf zich naar de haven. De beambte keek
werktuigelijk naar de handteekening op het
paspoort, bekeek de stempels en zag nau
welijks naar het vrij gehavende en ver
bleekte portret van een glad geschoren
jongen man, dat wel door kon gaan voor
dat van dengene, die de pas aanbood. Hij
stempelde het en de jonge man ging aan
boord onder den naam van Chadwick.
HOOFDSTUK VILT.
Na een zeereis van vier dagen wordt het
zien van land een gebeurtenis. Anne kwam
's morgens vroeg aan dek, deels om Madeira
te zien, dat als een steile berg uit zee voor
haar oprees, deels om uit hun stateroom te
zijn, voordat Andy er kwam binnen geslen
terd.
(Wordt vervolgd).
