Het verloofde Vorstelijke paar - Vliegtuigongeval in Engeland
17ste Jaargang LEIDSCH DAGBLAD
FEUILLETON.
Door 't wanhopige heen
TERUG UIT BE CINEA.C. De terugkeer bij het Paleis. Ofschoon Prinses Juliana
en Prns Bernhard een oogenblik niet. wisten, waarheen te vluchten voor de aanstor
mende menigte, hadden zij veel genoegen over het enthousiasme van het publiek.
IN GEZELSCHAP VAN PRINSES ARMGARD EN PRINS ASCHWIN GEBRUIKTEN PRINS BERNHAKD
EN PRINSES JULIANA DE LUNCH OP DE DUITSCHE LEGATIE.
De vorstelijke personen bij het verlaten van het legatiegobouw aan den Lange Vijverberg.
veld te Gatwieh stortte eea toestel van de British Airways omlaag. Do bemanning,
bestaande uit drie personen, kwam om het leven.
GEDENKPENNING TE It HERINNERING VAN DE VERLOVING VAN DE
KROONPRINSES. De penning werd geslagen in de fabriek van C. J. Begeer naar ont
werp van Etl. Hntt-1, De beide zijden van de medaille.
STRAATHONDEN-CONCOURS IN AMSTERDAM.
Doze niet-alledaagsohe wedstrijd werd in het Vondelpark gehouden. Het ging er om, wie de liefste, leukste on
leeilijkste straathond was. De honden komen te veel in het gedrang en worden boven de hoofden getild.
DE HOELA NDSCHE DEELNEMERS AAN DEN INTERN ATION ALEN MOTOK-
ZESDAIGSCHE ZIJN TE EREl DENSTADT AANGEKOMEN. De machines worden
nog eens terdege nagezien. De kok kijkt belangstellend toe.
Vrij naar het Amerikaansch van
MARY HASTINGS BRADLEY
door Mr. H. J. P. H.
11)
Maar over het algemeen maakte Far-
quahr naar zijn meening een zeer goeden
indruk. De man was ten minste een per
soonlijkheid. Eigenlijk wel wat te veel. En
loen hij zich liet gaan. zooals na de koffie,
toen hij verhalen uit Afrika vertelde, bezat
hij zelfs een opvallende aantrekkelijkheid.
Nathar. zag, hoe Anne zichzelf al luisterend
vergat.
Zoo, dus Afrika trok haar aan? Afrika
tn dien avonturier? Nou, ze kon ze allebei
hebben en ervan genieten zooveel ze wilde!
En nu was het diner afgeloopen en diende
de oude Zcke Chartreuse rond, die al oud
was, toen de oude Alexander nog een kind
was. Miss Randall begon iets te mompelen
over brieven en knipoogjes te geven aan
den notaris, die door het goede diner en
de Chartreuse wat slaperig was geworden.
Maar toen nam Farquahr zelf de leiding
heslist in handen.
..Ik zou graag met u allen het geval be
spreken. nicht Anne en ik kunnen dan
later nog wel wat blijven na'oabbelen."
Nathan verfoeide den nadruk, dien hij
op het woord „nicht" legde. Het was wel
een beetje te overdreven naar zijn zin.
De Randalls en Anne echter keken hem
aandachtig aan; Nathan keek voor zich.
„Als ik tijd genoeg had, om hier een
poosje te blijven, dan zou ik dat graag
doen en trachten een goeden indruk op
mijn nicht Anne te maken, tot ze zich meer
vertrouwd met me had gemaakt en een be
slissing kon nemen met het oog op mijn
hoedanigheid," zei Farquahr brutaalweg
met een vluchtig glimlachje naar Anne, als
vroeg hij vergeving voor zijn bruuske ma
illet van praten. „Zooals de zaken nu staan
zal ze moeten beslissen op meer zakelijke
gronden... U moet weten, dat ik onmid
dellijk naar Afrika terug moet gaan."
Haastig schetste hij hun de omstandig
heden. Hij had enkele vrienden weten te
bewegen al hun geld in diamantvelden in
de Kaapkolonie te steken. Na zijn vertrek
uit Afrika was er kwestie gerezen over den
titel en de reorganisatie; hun eerste brieven
hadden hem niet bereikt, omdat de post in
Mexico zoo weinig vertrouwbaar was en
eerst deze week had hij hun telegrammen
ontvangen. De zaak zou voor het gerecht
komen en zonder zijn getuigenis zouden ze
ongetwijfeld hun proces en niet alleen het
geld, wat ze erin gestoken hadden, maar
bovendien ook iedere kans op winst ver
liezen. Hij voelde zich ernstig verplicht hen
ter hulp te komen. Als hij nu heel binnen
kort wegging, dan kon hij nog net een boot
van de Union Castle nemen, die hem op
tijd voor de rechtszitting in Kaapstad
brengen zou. Hij had er geen idee van, hoe
lang dat proces duren zou, en er kon best
na enkele maanden nog een proces in hoo-
ger beroep gevoerd moeten worden. Dat
kon best later worden dan de termijn van
een jaar, die door den ouden Alexander
gesteld was voor het tot stand komen van
hun huwelijk. In elk geval zou de moge
lijkheid van ongelukken of ziekte de
koortsaanvallen konden immers gemakke
lijk terugkomen blijven bestaan en dat
deed hem beseffen, dat hij dan te veel wa
gen zou met betrekking tot de erfenis van
Anne."
„Want het is haar erfenis!" zei hij met
nadruk.
Daarom wilde hij voorstellen, dat Anne
zou toestemmen in een huwelijk, dat louter
en alleen een formeel huwelijk zou wezen
zoo lang zij zelf verkoos en alleen gesloten
met de bedoeling, het geld in handen te
krijgen Daarna zou Anne vrijstaan, dat
„huwelijk voor den vorm" door de recht
bank ongeldig te laten verklaren. Hij zou
dan niet de minste bezwaren maken en
geen rechten laten gelden. Hij zou in elk
geval ertoe meewerken, dat ze haar vol
ledige vrijheid herkreeg. Voorloopig zou hij
dus slechts in naam en voor den vorm haar
echtgenoot zijn en het voornaamste was,
dat er een weg gevonden werd, om haar
't fortuin van haar vader en haar ouderlijk
huis te verzekeren. Naar Nathans meening
stelde hij de zaak -heel aantrekkelijk en
goed voor. De oude notaris was ten minste
opgetogen over het voorstel en mis Ran
dall vond het buitengewoon romantisch.
En Anne
Een hooge blos overdekte haar gelaat,
toen hij begonnen was over zijn voorstel te
spreken; langzaam trok die weg en werd ze
bleek. Op haar gelaat lag dezelfde gespan
nen aandacht, waarmee ze geluisterd had
naar het testament van haar vader. Maar
toen ze begon te spreken, verloor ze een
goed deel van haar aelfbeheerschlng.
„Maar zou je dat werkelijk graag willen
doen"? vroeg ze met zachte, onzekere stem.
„Ik bedoel.... kijk eens, het is jouw geld
en het is jou werkelijk nagelaten en ik wil
je er niet van weerhouden, om het in han
den te krijgen. Het is allemaal mooi en wel
erover te praten, alsof het mijn erfenis
was.... maar vader heeft me nu eenmaal
er buiten gesloten. Ik zou graag mijn deel
krijgen. en ik begrijp, dat jij graag het
jouwe hebt, als de prijs aan moeite en ver
wikkelingen, die je ervoor zoudt. moeten
betalen, je niet te hoog is.... Vertel me
dus eerlijk, hoe jij het het liefst zoudt
hebben
„Ik? Wel, ik wil liefst trouwen, zei hij
met een glimp van pret in zijn vrijpostige
oogen. „En als je jezelf dan later van me
laat scheiden, dan zullen we samen deelen
en zijn we er allebei nog goed aan toe
„Ja. dat zouden we kunnen doen," zei ze
aarzelend. Het streed zoo erg met haar
eigen opvattingen, een dergelijke echtschei
ding na een huwelijk voor den schijn, maar
het was in elk geval een mogelijkheid.
„En dan zou ik zoo denken, dat we eigen
lijk Nathan mee moesten laten deelen, ver
volgde Farquahr en zijn donkere oogen
keken Nathan met zijn oude spotzucht aan
„Dat testament was tegenover hem ook niet
zooals het hoorde en ik zou me niet op mijn
gemak voelen, als ik meer dan de helft
van het vermogen behieldvind je ook
niet?"
Door dien onverhoedschen aanval over
rompeld, begon ze te stotteren.
„Wel. ja. ja, dat is zoo," zei ze
maar om de waarheid te zeggen, had ze er
nooit aan gedacht om aan haar gehaten
neef de helft van alles te geven. Als Nathan
de helft kreeg en zij met haar anderen
neef moest deelen. dan zou zij slechts de
helft krijgen van wat Nathan verwierf
Maar ze zou dan toch een kwart millioen
bezitten. En als ze niet met Alexander
trouwde, dan zou ze heelemaal niets heb
ben! En Alex evenmin. En Nathan kreeg
allés!
Maar misschien dat Nathan eenzelfde
schikking zou voorstellen. Ze had het bijna
voorgesteld, maar bedwong zich nog net op
tijd. Ze wantrouwde Nathan erg. Misschien
zou hij een gaatje weten te vinden, om zich
toch aan een dergelijke schikking te ont
trekken, iets vinden, waardoor die verdee
ling onwettig was. Ze verwachtte half en
half, dat hij een voorstel zou doen, maar
dat gebeurde niet. Hij zat op zijn handen
te staren en keek nu en dan even naar
haar. Iedereen keek haar openlijk aan en
wachtte op wat ze zeggen zou. Ze wist zelf
niet, wat ze zeggen moest. Ze was nog jong
en vol levenslust en zin voor avontuur. Ze
was moedig en haar ingeboren roekeloos
heid drong haar op zijn voorstel in te gaan.
Alleen een schijnhuwelijk! Ze voelde zich
opgewonden door de gedachte, dat ze in
schijn de vrouw van dien aantrekkelijken
jongen man zijn zou en tevens gerust ge
steld. omdat het geen echt huwelijk be
hoefde te zijn. waar ze toch in haar bin
nenste eigenlijk tegenop zag.
„En wanneer zou dathuwelijk dan
gesloten moeten worden?"
„Overmorgenop z'n laatst," zei hij
beslist. „We zouden zoo gauw mogelijk
naar Washington moeten om voor onze
paspoorten te zorgen.ik heb het mijne
namelijk in Mexico verloren. Daar zou net
tijd voor zijn en dan konden we die boot
nog precies op het laatste oogenblik
nemen."
,Ik heb wel vrienden in Washington, die
ervoor kunnen zorgen, dat er de noodige
noed achter gezet wordt" zei notaris
Kandall. „Ik zal dadeiijk een tel: ..am
sturen."
(Wordt vervolgd).
