De burgerkrijg in Spanje - Kranslegging op het graf van Prins Hendrik
I HET HELSCH COMPLOT
?7sle Jaargang LE1DSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON.
DE BURGEROORLOG IN SPANJE. Foto genomen VAN VLIET GEHULDIGD. Na zijn schitterende
aan het Noordelijke front, tijdens gevechten op de So- prestatie te Zürich. Hollandsche renners dragen den
mosierra. ^Soldaten van de regeeringstroepen worden nieuwen wereldkampioen sprinten op de schouders
door nationalisten gevangen genomen.
TER GELEGENHEID VAN HET FEIT, DAT HET INSTRUCTIE-
A AARTUIG .PRINS HENDRIK" van het Onderwijsfonds voor
de Scheepvaart 15 jaar in de vaart is, werd een krans gelegd op
het graf van Prins Hendrik te Delft.
WEDSTRIJD OP TANDEMS VOOR
PAREN gisteren in het Stadion te
Amsterdam gehouden.
HOUTBOOT VASTGELOOPEN. Op de Pier te Terneuzen kwam
een houtboot, afkomstig uit Letland, vast te zitten. De boot in haar
ongewone positie.
DEFILE MET PANTSERWAGENS TE 's-HERTOGENBOSCH. Ter gelegenheid van Koningin's verjaardag werd in de Brabantsche hoofdstad op
het marktterrein een parade gehouden, waaraan door het regiment wielrijders met fietsen, motoren, en pantserwagens werd deelgenomen.
Vrij naar het Engelsch
door ANNIE S. SWAN.
55)
,.Ja, dat deed ze. Ze had twee bossen. Ze
heelt er minstens twintig geprobeerd, voor
dat zij de kast open kreeg."
„En wat gebeurde er toen?"
„Ze bekeek alles, wat er in was. Ze nam
de fleschjes er een voor een uit en het
kistje."
„Welk kistje?"
,Dat kistje," zei het meisje onverwachts,
op het medicijn-kistje wijzend, dat op de
tafel stond.
„O, dat kistje! Heeft ze er Iets uitge
nomen? En wat voor dingen?"
„Fleschjes, die ze tegen het licht hield.
Aan een paar ervan heeft ze geroken. Toen
heeft ze 'het weer op zijn plaats gezet en
oen paar brieven ingekeken, die in een
Wandje op een van de planken lagen
brieven van miss Harman. Ik heb gezien,
dat zij ze er neer legde, toen ik den haard
aan het schoonmaken was. Het waren
Engelsche brieven."
„Dus mrs. Dalgleish heeft ze allemaal
bekeken?"
„Ja, maar voordat ze ermee klaar was,
6ing de bel en liep ze naar beneden om
don dokter binnen te laten."
„Hoe laat was dat?"
„Vijf en twintig minuten voor twaalven.
Ik kon de klok op den schoorsteenmantel
ben."
„Kwam de dokter met haar mee naar
Doven?"
„Ja, ze kwamen samen weer binnen."
„En hadden ze er geen vermoeden van,
dat jij ln de tyeedkamer zat?"
„Neen, Edelachtbare, ze hebben me niet
gezien of gehoord."
„Maar je bent wel gebleven?"
„Ja."
„Kon je hen hooren spreken?"
„Ja, maar ze zeiden niet veel. De dokter
ging niet naar het bed en keek heelemaal
niet naar miss Dempster om. Hij deed het
eerste de kastdeur open. Ze had hem er
zeker van verteld, toen ze naar boven
kwamen."
„Onderzocht hij de dingen ook?"
„Ja, hij haalde alles te voorschijn. Hij
was het langste met het kistje bezig en
hij zei tegen Dalgleish, dat het hem niets
beviel en dat alles in zoo'n kistje gestopt
kon worden en eruit komen. Hij zei, dat hij
de fleschjes wel mee zou willen nemen om
ze te onderzoeken."
„Heeft miss Dalgleish daarop eenig ant
woord gegeven?"
„Ja, zei zei, dat hij ze een voor een mee
kon nemen, daar zij den sleutel had, waar
mee de kast geopend kon worden."
„Wat gebeurde er toen?"
„Hij keek langen tijd naar de fleschjes
en wat er verder nog in zat. Toen zette hij
ze neer en ging naar het bed. Hij zei, dat
miss Dempster erg koud was en stuurde
Dalgleish naar de keuken om heet water
te halen."
„En wat toen?"
Ze drukte een oogenblik haar hand op
haar hart en beet op haar lippen. Mr. War-
burton had haar verteld, dat ze moest
zorgen heel goed op te letten, als ze aan
dat gedeelte van haar verhaal gekomen
was, daar dat van het groosle belang was
het punt, waar alles van af zou hangen.
De herinnering aan die waarschuwing en
het besef, wat dit alles wel voor haar
meesteres kon beteekenen, deed haar haar
gewone kalmte verliezen. De advocaat, die
haar gespannen gadesloeg, merkte haar
oogenblik van aarzeling op, maar schreef
het aan een verkeerde oorzaak toe.
„Hij haalde iets in een blauw papiertje
uit zijn zak, ging naar de tafel toe en
loste een gedeelte ervan in een glas water
op. Het was een wit poeder."
„Ben je er zeker van, dat het een poe
der was?"
„Ja, een wit poeder in een blauw pa
piertje."
„Wat deed hij daarna?"
„Hij ging naar het bed en gaf het aan
miss Dempster."
„Hoe kon je dat weten? Je hebt de lig
ging van haar kamer zoo juist uitgelegd en
verteld, dat je vanuit de kleedkamer 'het
bed niet kon zien?"
„Ik kon het in den spiegel boven den
schoorsteenmantel zien. Ik zag, hoe hij
miss Dempster oprichtte en haar het
drankje ingaf."
„Wat gebeurde er toen?"
„Hij ging naar de kast en haalde het
kistje eruit, waar hij al eerder naar ge
keken had."
„En?"
„Hij deed het open en stopte het blauwe
pakje, waar hij miss Dempster's drankje
van gemaakt had, er in. Hij deed het in
het kistje in een van de laatjes."
„Een blauw papier als dit?"
De advocaat tilde het kistje op, waarbij
een trilling van opwinding door de zaal
voer. Het deksel werd opengedaan en uit
een van de laatjes haalde hij een klein
pakje, in blauw papier gewikkeld.
„Dat was het. Er zat een roze touwtje
om, net zooais om dat pakje. Het was pre
cies zoo een."
„Wat gebeurde er daarna?"
„Hij sloot het kistje weer, stopte het in
de kast en sloot die af. Even later kwam
Dalgleish weer boven."
„Zei hij iets tegen mrs. Dalgleish over
wat hij gedaan had?"
„Hij zei, dat hij miss Dempster haar
drankje ingegeven had en ging onmiddel
lijk weg, dat wil zeggen, nadat hij de krui
ken in het bed gelegd 'had. Toen gingen ze
samen naar beneden en hen ik weg
gehold."
„Den volgenden dag stierf miss Demp
ster. Heb je aan iemand verteld, wat je
gezien had?"
„Aan niemand. Ik heb er voor het eerst
over gesproken tegen dr. Guthrie op den
dag, dat miss Harman naar de gevangenis
gebracht werd."
Er was een kleine pauze, waarna het
kruisverhoor begon. Het duurde heel lang
en was heel grondig en werd door een van
de knapste advocaten van de balie afge
nomen, die er echter niet in slaagde haar
getuigenis ook maar in het minst aan het
wankelen te brengen. Christina was in zijn
geheel drie volle uren in de getuigen-bank.
Eindelijk werd haar medegedeeld, dat het
genoeg was.
Terwijl ze naar buiten ging. keek ze miss
Harman aan, die een kleine beweging met
haar hand maakte en haar zoo'n dank
baren blik toewierp, dat de tranen over
Christina's wangen stroomden. Buiten ge
komen, zonk ze uitgeput en bevend op een
bank neer, doodelijk bevreesd, dat ze niet
genoeg gedaan had, of dat zij iets vergeten
had te zeggen, dat had kunnen helpen.
Ze had niet bang behoeven te zijn. Na
haar getuigenis was er een duidelijk merk
bare kentering in de gevoelens en werd
de publieke belangstelling en verdenking
in geheel andere banen geleid. De Ruth-
vens, die een betaald mannetje in de zaal
hadden, werden tijdig gewaarschuwd, hoe
het verloop van de behandeling was. Ze
riepen het eerste het beste rijtuig aan en
reden naar de kamers van den advocaot
in de St. Andrewstraat.
Daar keken ze elkaar in de grootste wan
hoop aan.
„Het is mis, Pat. Ik heb het aan hun ge
zichten gezien," zei de oude man moei
zaam. „We moesten er maar vandoor gaan,
voordat het te laat is."
Patrick ging zitten en veegde zijn lijk
bleek gezicht af, niet in staat een woord
te zeggen.
„Als ik geweten had. dat zij dat allemaal
wist, zou ik allang een manier gevonden
hebben om haar onschadelijk te maken,"
zei hij tenslotte woest. „Goden, de slag
komt altijd uit den hoek, waar je hem niet
uit verwacht had. Wie had kunnen den
ken dat dat straatkind de boel op het
allerlaatst voor ons zou bederven?"
„Het is noodeloos, daar nog verder over
te spreken. We moeten handelen, Pat. Jij
moest vanavond nog naar Leith gaan en de
boot naar Holland nemen. Ik heb haar na
gekeken, ze vaart om tien uur. Ik zal
op een andere manier weg zien te komen
en me na een paar dagen ergens in het
buitenland bij je voegen en dan gaan we
samen naar Amerika op een van de Noord-
Duitsche booten van Bremen of van een
andere haven uit. Ik heb een wissel naar
Torrey in New York gezonden, die kun je
innen, als je er eerder komt dan ik."
.(Wordt vervolgdi.
