De Olympische Spelen in het Stadion te Berlijn
HET HttSCH COMPLOT
77ste Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
Vrij naar het Engelsch
door ANNIE S. SWAN.
34)
.Juist. Maar we moeten wel overwegen,
wij er voordeel bij kunnen hebben. Voor
«ne. oude vrouw is het nu toch al te
"Ja' en het is ook niet fatsoenlijk haar
tSar si°rell"i zei Meikle vlug.
,£n wat zou het voor verschil maken
"iet ons geld?"
„Het zou een heel groot verschil maken,
wU iets tegen haar konden bewijzen"
pl de dokter. „Maar ik geloof niet, dat wij
ens vorder in het geval behoeven te ver
zepen, totdat ik weet, wat mijn vader
er van denkt. Ik twijfel er niet aan, of hij
««own wel weer in orde zijn. Jullie
™it wel van me hooren, zoodra ik hem ge
sproken heb. Waar kan ik jullie bereiken?"
„Ik woon in de Causewayside, nummer
Daar kunt u Meikle ook wel vinden,
want die Ls nooit ver weg", zei Dalgleish.
wén»" ®aan z€'ler n°g niet direct trou-
"Zoodra het Gilmerton huurcontract ge-
„„kend is", zei Dalgleish, die altijd voor
un tweeën het woord voerde. „We wilden
hphK?der daar juist eens over gesproken
roden. Er staat iets in over onderver
wen, waar wij het niet mee eens kunnen
zijn. Het is toch niet logisch, dat wij niet
het recht zouden hebben de boel onder te
verhuren, wanneer het ons eens niet goed
zou gaan?"
„Dat lijkt mij ook niet, maar mijn vader
zal u daar wel raad in kunnen geven. Doe
vooral niets overhaast. Als je maar geduld
hebt, komt alles altijd terecht, vergeet dat
niet."
Er werd zachtjes op de deur geklopt en
miss Macdonald kwam binnen.
„Miss Rossland. dokter. Ik heb haar maar
zoolang in de gang gezet, daar er nergens
anders plaats is."
Ruthven knikte, opende de deur en
wenkte de twee, dat zij nu maar weg
moesten gaan. Hij liet ze zelf uit en schudde
hun beiden ostentatief de hand en zei hen,
dat ze maar gauw weer eens bij hem
moesten komen en dat hij hoopte, dat zij
spoedig weer beter zouden zijn. Hiervan
begrepen ze niets.
„Wat kan hij bedoelen?" vroeg Meikle,
terwijl ze het plein overstaken.
„Ik denk, dat hij tegenover dat meisje
wilde doen, aLsof wij zijn patiënten waren.
Dat zijn zaken, zie je, hetzelfde wat wij
in Gilmerton gaan doen" zei ze, met een
soort goedhartige minachting in haar stem,
waarop Meikle zoo uitbundig begon te
lachen, dat zij hem bij zijn arm schudde
en hem beval, zich op straat Christelijk te
gedragen.
Zoodra de voordeur achter hem dicht
gevallen was. keerde Ruthven zich met
eenige vrees tot Miss Rossland. Hij ver
moedde wel, dat zij met een ernstige bood
schap bij hem gekomen was. Maar hij
vroeg haar niets, totdat ze veilig en wel in
zijn zitkamer waren.
„Je hebt alles natuurlijk wel gehoord?"
vroeg hij toen meteen.
„O. ja. Bob is den geheelen dag in het
gerechtshof geweest en is, zoodra alles af-
geloopen was, in een rijtuig naar ons toe
gekomen. Wat ga je nu doen, Pat?"
„Daddy is zeker nogal woedend, niet?"
vroeg hij met voorgewende onverschillig
heid.
„Verschrikkelijk. Ik weet werkelijk niet,
wat er zal gebeuren. Dit alles maakt me
gewoon ziek Pat en ik zou graag weten, wat
je nu van plan bent te doen."
„Dat weet ik zelf nog niet, meisje," zei
hij met een onzekeren lach. „Ik dacht wel.
dat je vader razend zou zijn. Mijn oude
heer schijnt heelemaal verslagen te zijn.
Wel, Jess, er valt niets meer te doen."
„Maat je kent mijn vader niet, Pat, je
weet niet, hoe meedoogenloos hij kan zijn.
Om zijn geld terug te krijgen, heeft hij
dingen gedaan die me slapelooze nachten
bezorgd hebben. Ik begrijp, eerlijk gezegd,
niet, waarom hij dit ooit begonnen is. Ik
ben maar een dom meisje, natuurlijk, maar
ik heb van het eerste oogenblik af gewe
ten, dat jullie toch geen kans hadden om
te winnen."
„De wijsheid van de slang gepaard met
de argeloosheid van de duif. Hoe bent u tot
deze conclusie gekomen, Miss Orakel?"
„Ik heb haar den eersten dag gezien."
antwoordde zij kalm.
„En wat heeft dat ermee te maken?"
„Zij is ver boven zoo iet verheven, Pat.
Dat was duidelijk aan ha." ezicht te zien
en ieder wist het."
Patrick zweeg een oogenblik, getroffen
door de woorden, die een nieuw gezichts
punt openden. Wanneer Jessie Rossland
werkelijk gelijk had en wat een vrouw
aan redelijk verstand mist wordt dikwijls
door intuitie vergoed zag de toekomst er
inderdaad weinig rooskleurig uit. Want het
plan, dat hij op het oog had, was geweldig
en kon slechts ondernomen worden, wan
neer het absoluut kans op slagen had.
„Heeft Daddy je vandaag hierheen ge
stuurd, Jess?"
„Nee, maar ik was blij uit huis weg te
kunnen. Het zou me niets verwonderen,
als hij een toeval, of iets dergelijks, kreeg.
Hij is zoo opgewonden."
„Een klein toevalletje zou op het oogen
blik een uitkomst zijn, Jess. Het zou ons
allen tijd geven, weer op adem te komen,"
merkte hij op. „En om je te laten zien,
hoe weinig Ik de woede van je vader op.
ongetwijfeld, onschuldige personen vrees,
zal ik met je mee naar Corstorphine gaan
en den leeuw in zijn hol tegemoet treden."
HOOFDSTUK XXIII.
Ruthven kalmeert Rossland.
Toen Ruthven en Jess buiten kwamen,
was de avond zoo aanlokkelijk schoon, dat
hij voorstelde naar Corstorphine te wan
delen.
„Ik ben bijna twee weken in dat smerige,
oude gerechtshof opgesloten geweest en
jheb wel wat behoefte aan frissche lucht
Jess. Vind je het niet erg?"
„Integendeel, ik vind het heerlijk. Vader
weet niet waar ik ben."
Zij kenden den weg door en door en
waren te zeer in hun eigen gedachten ver
diept om de schoonheid ervan op te
merken.
Ze waren de voordeelen aan het bespre
ken, die emigratie naar een ander land
menschen in hun positie zou kunnen bie
den, toen ze het dorpje bereikten, dat toen
nog geheel los van Edinburg was en zijn
eigen leven en belangen had.
Daddy Rossland had zich daar een aar
dig huis laten bouwen, dat half landhuis,
half villa was. Het stond op een flink ter
rein. met een paar prachtige oude boomen
ervoor en was het toonbeeld van die rust
en eenzaamheid, die stadsmenschen zich
zoo dikwijls wenschen.
De jongere leden van het gezin hadden
er echter een grondigen afkeer van. Het
huis was saai en somber, ze misten het
drukke gedoe van het minder gezonde,
maar veel opwindender West Bow en Jess,
tenminste, zou dolgraag daarheen terug
gegaan zijn.
„Wat is het hier mooi. Daddy hoorde
waarachtig tevreden te zijn, in plaats van
chagrijnig, Jess," merkte Ruthven op, toen
zij bij het witte hek van de villa gekomen
waren.
„Ik haat het als de pest," antwoordde
zij, zonder een oogenblik te aarzelen. „Als
ik het idee had, dat ik hier mijn geheele
leven met Daddy en Bob door zou moeten
brengen, zou ik mezelf van kant maken,
Pat."
Ze sprak op de onnadenkende wijze, die
de jeugd eigen is, maar vermoedde weinig,
dat deze hartstochtelijke, doch zorgeloos
uitgesproken woorden haar eigen lot voor
spelden. Ze gevoelde zich triomfantelijk,
dat zij erin geslaagd was, Ruthven met
zich mee te brengen. Haar vader's taal,
toen hem den uitslag van het proces mede
gedeeld werd, was niet erg vleiend voor de
Ruthvens geweest.
(Wordt vervolgd).
EEN VERRASSING HIJ HET SPEERWERPEN. - De Duitscher Stock
won met een worp van 71,84 meter het nummer speerwerpen, vóór de Finnen
die als favorieten werden beschouwd.
DE FINALE VAN DEN 80-METER HOKDENLOOP VOOR DAMES. - Onze foto geeft
een duidelijk beeld van de inspanning van de deelneemsters, om den afstand zoo snel
mogelijk af te leggen. Onze landgenoote mej. ter Braake werd vijfde.
HET POLSSTOKHOOGSPRINGEN. - Na uren-
langen strijd won de Amerikaan Meadows met
een sprong van 4.35 meter een gouden medaille,
voor zijn land. Meadows tijdens een sprong.
DE UOCKEÏ-WEDSTRIJD HOLLAND—ZWITSERLAND TE
BERLIJN. Een moment uit dezen kamp, die
Holland met 41 won.
LOVELOCK WINT DEN 1500 METER. - De Nieuwzeelander
Lovelock won in den nieuwen wereldrecordtijd van 3 min. 47.8
sec. de 1500 meter. Tweede was Cunningham (U,S.A.) en derde
TBeccali (Italië).
HET BEGIN DER OLYMPISCHE WIELERWEDSTRIJDEN. De start voor het
nummer 1000 meter sprint. Merkens (Duitschland links), won onbedreigd van den
Amerikaan Sellinger (rechts).
