Koningin en Prinses in Hohwald - Groote brand te Berlijn
HET HELSCH COMPLOT
77sle Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
MINISTERIEEL BEZOEK AAN ARTIS.
Prof. dl'. J. R. Slotenmker de Bruine bekijkt
vol belangstelling een jong tijgertje.
PORTRET VAN H.K.H. PRINSES JULIANA bestemd voqr Ijpt Til-
burgsche paleis-raadhuis. De vervaardiger, de heer Jan vajj, Delft, legt
de laatste hand aan het kunstwerk.
DE SPAANSCIIE MINISTER VAN OORLOG Caatello »E KONINKLIJKE FA MILIE IN HOUWALD. H M. de Koningin en H.K.H. Prinses MARLENE DIETRICH IN LONDEN. Da beroegj,-
(voorgrond zonder hoed), bespreekt met generaal Juliana maakten een uitstapje in de omgeving, waarna op een rustig plekje werd gepicoict. de filmster kwaip in Londen aan, om de hoofdrol ijl
haar eerste Engelsche film te spelen. Op onze foto
Rignelme de plannen der Regeringstroepen. De Praises droeg zelf de picmctascb. Mariene Dietrich en Robert Donat.
BRAND TE BERLIJN.
In het Gxilissen-huis van de Opera te Benljjn in de
Prins Karl Frederikstraat braJt brand uit.
Het blusschimgswerk.
VrU naar het Engelsch
door ANNIE S. SWAN.
29)
..En ik he veeldat de inhoud van dit
testament bekend gemaakt zal worden op
den dag van mijn begrafenis, In de biblio
theek van mijn huis, George plein 84, In
de tegenwoordigheid van de volgende per
sonen".
Hierna volgden de namen van de aan
wezigen .welke Warburton op vasten toon
voorlas, terwijl hij het document neer
legde.
Er heerschte een oogenblik een intense
stilte. De tranen waren in Allee Harman's
°°8sn geschoten bij de teedere en gedenk
waardige woorden waarin haar tante over
i r, geschreven had en zij was niet in
staat iets te zeggen. Het was dr. Guthrie,
die het eerst de stilte verbrak.
H'j deed een paar stappen naar liet
™'sje toe dat onbeweeglijk bij de tafel
stond en stak zijn hand uit.
'i vin lieve Jongedame, mag ik u wel
Beiukwenschen met de grootsche erfenis,
nlf iU 200 tot ten deel is gevallen", zei hij
rfi helderen toon, zoodat het geheele ge
selschap hem kon verstaan. „God helpe u
®aken" 6n llutt's gebruik van te
Hij voelde haar kleine hand in de zijne
mven en knikte haar hartelijk ei) benjoe'
digend toe. Haar oogen bedankten hem,
boewei haar lippen geen woord uitten.
Toen draaide mrs. Marshall King zich om
en wilde op haar beurt Alice gelukwen-
schen. Hierin werd zij echter verhinderd.
Op datzelfde oogenblik brak de storm los
en degenen die ervan getuige waren, zou
den hem tot aan hun dood niet meer ver
geten.
HOOFDSTUK XIX.
Teleurstelling van de Ruthvens.
De Ruthven's stonden als bij afspraak,
tegelijk op en de oudste liep op de tafel
toe. Alice stond aan den anderen kant er
van en ontmoette zijn blik met de grootste
kalmte, hoewel zij zich volkomen van de
de' kwaadaardigheid ervan bewust was.
„Ik verklaar aan allen, die het willen
hooren", zei hij moeizaam, „dat het mijn
overtuiging is dat het document zoo juist
door dezen heer voorgelezen, zoo niet een
vervalsching. dan toch minstens het resul
taat is van dwang en onrechtmatigen in
vloed. Mijn grondige kennis van miss
Dempster's geestestoestand gedurende de
laatste zes maanden stelt mij in staat te
beweren, dat zij, wanneer zij bü haar ge
wone verstand geweest was nooit een der
gelijk ongewoon en onrechtvaardig testa
ment gemaakt zou hebben. Mijn zoon, die
haar de laatste vier jaar behandeld heeft
en haar ook in haar laatste ziekte bijge
staan heeft, kan bewijzen, dat zij onmoge
lijk in staat geweest kan zijn een dergelijk
document alleen op te stellen".
Warburton wendde zich scherp naar
hem toe.
„Miss Dempster was volkomen gezond
den dag dat zij bij mij geweest is. Wat haar
beroerte veroorzaakt heeft, kan ik natuur
lijk niet zeggen, maar ik ben bereid om
desnoods onder eede te verklaren, dat zij
dien dag heel normaal was en dat niet
alleen, maar ook, dat zij een buitengewoon
helderen en vooruitzienden blik had. Ver
der wordt de veronderstelling, dat er op
haar een onrechtmatige invloed uitge
oefend zou zijn, volkomen te niet gedaan,
doordat miss Harman ons op haar eere-
woord verteld heeft, dat miss Dempster
nooit met haar over zaken gesproken heeft
en dat ze niet het flauwste idee had, dat
haar tante haar iets na wilde laten".
„Miss Harman's eerewoord!" riep Ruth-
ven in ongelooflijke woede uit, die hij zelfs
niet trachtte te verbergen. „En wat is dat
wel waard? Wie is miss. Harmann? Weet
iemand iets van haar verleden af?"
Dr. Guthrie viel hem met opgeheven
hand in de rede.
„Houd uw mond, u weet niet wat u
zegt", zei hij streng. „Ik stel voor dat wij,
nu de zaak, waarvoor wij hier tezamen ge
roepen zijn afgehandeld is ieder ons weegs
gaan en dit huis aan zijn gepasten rouw
overlaten".
Onder het spreken ging hij gedeeltelijk
voor Alice staan, alsof hij liaar voor den
haat, die duidelijk uit Ruthvenls oogen
sprak, wilde beschermen.
Pat die bemerkte, dat zijn vader zijn
woede niet meer meester was en die ver
standig genoeg was in te zien, dat er door
verdere uitbarstingen niets te winnen viel,
legde zijn hand op zijn arm.
„Ga mee, oude heer", fluisterde hij.
„Voor ons is hier geen plaats".
Maar de oude heer weigerde als een woe
dende leeuw, gekalmeerd of weggeleid te
worden. Hij trijde letterlijk van razernij en
teleurstelling en op dat oogyibUk gaf Tijj,
niets om de gevolgen van zijn stumperig
optreden of den indruk, dien het bij de
aanwezigen zou achterlaten. Zijn gewone
diplomatieke voorzichtigheid scheen hem
geheel in den steek gelaten te hebben.
„De tijd, noch de plaats zijn geschikt
voor onthullingen", zei hij met een ge-
meenen glimlach. „De atmosfeer is, op zijn
zachtst uitgedrukt, vijandig. Maar ik waar
schuw u, dat dit onrechtmatig geknoei
maar niet zoo rustig zijn gang kan gaan.
Miss Harman zal wel begrijpen, wat ik be
doel en zij behoeft niet verbaasd te zijn,
als een rechtvaardige vergelding haar
achterhaalt".
„Houd je mond," zei Patrick Ruthven
woest en zijn vader bij een arm nemend,
bracht hij hem met geweld de kamer uit.
Toen de deur achter hen dichtviel ademde
het gezelschap zichtbaar verlicht op.
„Mijn lieve hemel!" zei de kleine predi
kant zenuwachtig. „Wat een buitengewoon
onaangename menschen! Wie zijn het
eigenlijk?"
Niemand gaf antwoord .Dr. Guthrie be
steedde al zijn aandacht aan Alice, die
zeer ontdaan was door den plotselingen.
woesten aanval. Ze huilde niet, maar' haar
gezicht was doodsbleek en ze scheen blij
te zijn in een stoel neer te kunnen vallen.
„Stoor je niet aan hen, mijn lieve Alice.
Het is hen duidelijk aan te zien. dat ze
alleen maar teleurgesteld zijn, omdat zij
zelf zoo weinig gekregen hebben", fluis
terde mrs. King, die naast haar stond. „Het
is niet de moeite waard eenige aandacht
aan hen te besteden".
Ze trachtten haar te kalmeeren en na
een tijdje gelukte hun dat inderdaad.
Intusschen had Ruthven in de hall zijn
verschrikkelijke razernij en wanhoop den
vrijej} loop gelaten-. Pat, die do<x^b«nauwd
was dat zijn vader een toeval zou krijgen,
slaagde er eindelijk in hem het huis uit te
brengen en het eerste het beste rijtuig
aanroepend, reed hij hepi naar zijn eigen
huis op het St. Patrick Plein. En daar gin
gen zij fitten om de heele afschuwelijke
situatie onder het oog te zien. Na een ste-
vigen dronk uit Pat's zwarte flesch werd
de oudere man minder opgewonden en
meer in staat den toestand redelijk te be
praten.
„Je hebt je onmogelijk stom aangesteld
oude "neer", zei Pat onomwonden. „Ik was
blij, dat ik je eindelijk het huis uit had.
dat heeft ons tenminste voor verdere uit
barstingen behoed".
„Jij hebt gemakkelijk praten, jij hebt
niets te verliezen. Ik daarentegen ajles. Om,
je de waarheid te zeggen, zal ik het land
moeten ontvluchten. Ik had op dit geld
gerekend om ergens opnieuw te beginnen.
Weet je, dat ik het heele Turnbull-legaat
opgemaakt heb en dat de jonge Edward
Turnbull een beetje ongerust begint te
worden en er op aandringt het geld nu
eindelijk eens te ontvangen? En dan die
hypotheek van Stenhouselee die heb ik
ook opgemaakt".
„Maar waaraan?" vroeg Pat stom ver
baasd. „Het lijkt me, dat je er nogal wild
op los geleefd hebt. oude heer".
„Ongelukkige speculaties, Pat, anders
niet", kreunde de oude man. Maar één ding
is zeker en dat is, dat, wanneer ik niet
een deei van dat geld in mijn bezit krijg,
ze me, voordat ik het weet, m de gevan
genis gestopt hebben".
Pat, een toonbeeld van ellende, begon
rusteloos de kamer op en neer te loopnn.
(Wtydt vgrvqigjy.
