Edward te Vimy
De Ronde van de Beemster - Koning
HET HELSCH COMPLOT
77,te Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON.
I —1
DiE RONDE VAN DE BEEMSTER", KONING EDWARD VIII VAN ENGELAND onthulde te Vimy in
uitgeschreven door de A.R.C. „Excelsior", werd gisteren verreden. De beroepsrenners in actie in het mooie Frankrijk een monument voor dein den wereldoorlog gevallen Cana-
Hollandsche landschap. deezen. De Koning met eenige Canadeescho oud-strijders.
'r-.br
r
BIJ EEN NACHTOEFENING VAN DE AMERIKAANSCHE VLOOT DE OPSTAND IN SPANJE,
in de haven van Seattle ontstaken alle slagschepen hun schijnwerpers tot afweer van vijandelijke Op onze foto een auto met gewapende arbeiders. Zij nemen een kanon op sleeptouw om het naar
luchtaanvallen, hetwelk een fantastisch schouwspel opleverde. het front te brengen.
VrU naar het Engelsch
door" ANNIE S. SWAN.
25)
..Misschien wel, mr. Ruthven, maar is
het noodig dingen te bespreken, die mis
schien toch nooit zullen gebeuren? Ik ben
erS moe en vraag u, mij te willen excu-
seeren."
Ze verliet de kamer met een lichte bui
sing en klaarblijkelijk zonder zijn uitge-
fithken hand te zien.
Hij wreef de zijne tezamen, toen de deur
achter haar dichtviel en keek eenigszins
onthutst.
..Ik kan niet uit haar wijs worden,"
mompelde hij. „Of ze is een dwaas, of een
«artsintrigante. Maar ze moet wel heel
anap zijn als ze mij te slim af wil zijn."
HOOFDSTUK XVI.
Miss Dempster's testament.
we? v°lgenden morgen verscheen het
oericht van miss Dempster's overlijden in
klanten en 't werd aan vele ontbijt-
J? Oia besproken. Want ofschoon de oude
ame zich sinds lang niet meer in de krin-
fio verh?onde, waar zij volgens haar posi-
en rijkdom in thuis hoorde, was haar
„tJ® welbekend en werden haar eigen
aardigheden dikwijls besproken.
en belanghebbend persoon, echter, zag
het bericht pas, toen hij zijn kantoor in de
Frederickstraat bereikt had. Hij las eerst
zijn blieven door en keek toen even zijn
krant door, voordat hij aan zijn dagelij k-
schen arbeid ging. Het was Robert War-
burton. de advocaat, dien miss Dempster
bezocht had op den dag, dat zij voor het
laatst met haar nichtje uit rijden was ge
gaan.
De oude dame had zeer veel indruk op
Warburton gemaakt en de haast, waarmee
ze alles in orde gebracht wilde hebben,
had hem in hooge mate verbaasd. Naar
haar aanwijzingen, die heel duidelijk wa
ren, had hij een nieuw testament opge
maakt, dat in heel eenvoudige woorden
gesteld was, maar omtrent haar bedoelin
gen en wenschen geen twijfel liet. Het
document was met groote snelheid ver
vaardigd, zorgvuldig overgelezen en goed
gekeurd door miss Dempster en naar be
lmoren bevestigd in de tegenwoordigheid
van officieele getuigen. Daardoor was het
document volkomen geldig. Warburton
gooide zijn krant op den grond, maakte
zijn safe open en haalde het pakket er uit,
dat zorgvuldig samengebonden en op de
gebruikelijke wijze van een korte inhouds
opgave was voorzien.
Het nam van hem niet veel tijd om het
door te lezen en nadat hij het weer in de
safe teruggelegd had, stond hij op en keek
om zich heen, alsof hij niet goed wist, wat
hij doen moest. Het was een zaak van het
grootste gewicht voor een zekere persoon
en hij vrceg zich af of het niet zijn plicht
was, haar onmiddellijk op te zoeken. Hij
kwam tot de conclusie, dat het dat inder
daad was en nadat hij zijn klerk eenige
aanwijzingen gegeven had, trok hij zijn
jas aan en verliet het kantoor.
Hij vond het huis van miss Dempster,
niet door het nummer, dat hij vergeten
had, maar door de neergelaten gordijnen
Meikle deed hem open en liet hem in de
bibliotheek, waar een helder vuurtje
brandde en de gordijnen gedeeltelijk opge
trokken waren, zoodat de achtertuin, die
aan de Meadow Walk grensde, te zién
kwam. Een meisje, dat aan het bureau te
schrijven zat, stond, toen zijn naam aan
gekondigd werd, eenigszins verbaasd op.
Ze had Meikle bevel gegeven, zoolang zij
nog in huis was, geen van de beide Ruth-
vens toe te laten.
Hoewel zijn naam haar niets zei, her
kende zij onmiddellijk het magere, vriende
lijke, intelligente gezicht van Warburton.
Hij beviel haar. Zijn grijze oogen hadden
een oprechten, eerlijken blik en zijn mond,
hoewel vastberaden, had toch een zekere,
beweeglijke zachtheid, wat op een goed
haft duldde.
„Neemt u me niet kwalijk, dat ik u lastig
val, miss Harman," zei Warburton in ant
woord op haar vriendelijke begroeting.
„Het bericht in de kranten van vanmorgen
heeft me hierheen gebracht."
„O. hebben ze het er in laten zetten?"
vroeg ze, lichtelijk verbaasd. „Ik heb nog
geen krant ingezien vanochtend. Ziet u, ik
heb nog nauwelijks tijd gehad om aan de
Noordelijke kranten te wennen."
Onder het spreken opende ze de krant,
die netjes opgevouwen op de tafel lag. De
eenvoud van de advertentie beviel haar
en het was interessant eindelijk den juis-
ten leeftijd van haar tante te weten.
„Heden overleed miss Katherine Demp
ster, in den ouderdom van 68 jaar George
Plein 84
„U hebt mijn tante gekend, mr. Warbur-
'ton," zei ze, terwijl ze heiji aajikeek. „Ik
herinner me dat ze bij u geweest is, den
laatsten keer, dat we samen uit waren.
Nadat we dien dag thuisgekomen waren,
is zij ziek geworden."
Warburton knikte.
„Het was de eerste keer. dat ik het ge
noegen had miss Dempster te ontmoeten,
hoewel mijn ouders haar, geloof ik, jaren
geleden gekend hadden. Ik had er geen
idee van, dat het de laatste, zoowel als de
eerste keer zou zijn,"
„Ik ook niet. Ze leek zoo goed, dien dag.
Ik had haar in geen weken zoo opgewekt
gezien, eigenlijk niet, sinds ik bij haar in
huis gekomen ben. We hebben sinds dien
dag heel moeilijke weken gehad, mr. War
burton."
„U weet waarschijnlijk, wat het doel van
miss Dempster's bezoek aan mij dien dag
was?" vroeg hij vriendelijk.
Zij schudde haar hoofd.
„Nee. Mijn tante heeft mij nooit over
haar zaken gesproken. Ze is nooit erg
mededeelzaam geweest over dingen, die
haar zelf aangingen en, gelukkig voor mij
zelf, ben ik niet nieuwsgierig aangelegd."
„Het onderhoud was toch, in zooverre het
u betrof, heel belangrijk. Eerlijk gezegd,
betrof het u heelemaal."
„Hoe kan dat? Ik begrijp u niet," zei ze
eenvoudig.
„Hebt u er werkelijk geen idee van?"
vroeg hij. „Ik weet, dat u hier nog niet
lang in huis bent, maar u moet toch wel
gemerkt hebben, dat uw tante heel rijk
was?"
„Ik heb het wel hooren zeggen, maar
hier in huis heb ik er geen enkel bewijs
van gezien, mr Warburton. Het huishou
den werd heel zuinig, ja zelfs gierig be
stierd en hoewel mijn tajrte, nadat we
elkaar beter leerden begrijpen, de vriende
lijkheid zelve was, heeft ze me nooit den
indruk gegeven, dat ze veel weg te geven
had en ik heb nooit eenig geloof geslagen
aan de praatjes, die mij nu en dan ter
oore kwamen."
„Toch heeft ze meer dan vijftig duizend,
pond achtergelaten, miss Harman, het huis
en haar persoonlijke bezittingen nog daar
gelaten."
Alice sloeg haar handen ineen en keek
hem ongeloovig aan.
„Ik kan het nauwelijks gelooven! Hoe
kunt u dat zoo positief beweren? Ik dacht,
dat de zaken van mijn tante geheel en al
in de handen van mr. Ruthven, uit de St.
Andrewstraat, waren. Dat heeft hij me
gisteren nog gezegd."
Warburton sperde zijn oogen open en
verscheidene kleinigheden, waar hij niet
zeker van geweest was, werden onmiddel
lijk opgehelderd.
„Ruthven! Ah, dat verklaart veel. Maar
ik ben wel bang. dat, tenzij miss Dempster
dien dag nog zaken met mr. Ruthven afge
handeld heeft, het document, dat ik in
mijn bezit heb, alles wat hij nog kan heb
ben, zal veranderen, of liever gezegd, ge
heel waardeloos maken."
„Daarover kan ik niets zeggen. Het is
zeker, dat mijn tante sinds dien dag geen
zaken met mr. Ruthven besproken heeft.
Ze is zelden in staat geweest meer dan een
paar zinnen achtereen te spreken. En mr.
Ruthven is niet meer bij haar geweest, be
halve gisteren, nadat, ze gestorven was. En
dat nog wel, terwijl zijn zoon haar be
handelde."
(Wordt vervolgd).
II KT VELUWEKAMl* vari de Vrijzinnig Democratische Jongeren-
Organisatie op ,,Saxenheim" onder Nunspeet is geopend. Scheren is niet
prettig, maar met zoo'n inzeepster schikt het toch wel.
