De Verjaardag van de Prinses - Egyptische troonopvolger verlaat Engeland
DIE HOUTEN KLAAS
77"< Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede BlaJ
FEUILLETON.
TENTO OX STELLIXG „NEDER-
LANDSCH FABRIKAAT" TE AM STER-
DAM. Jr. Damme voorz. der Vereeni-
ging beproeft een biljart.
DB VIERING VAN DEN 27STEN VERJAARDAG VAN H. K. II.
PRINSES JULIANA.
Tweehonderd kinderen van de Vereeniging „Kinder-Oranjebond" brachten
de jarige Prinses in den tuin van het paleis Noordeinde een zanghulde.
De Prinses onderhoudt zich met enkele kinderen.
ONDERLINGE WEDSTRIJDEN VOOR ONDER-OF-
I'KTEREN EN MANSCHAPPEN VAN HET 3e HALF-
REGIMENT HUZAREN OP HETALEXANDERVELD
IN DE RESIDENTIE ter gelegenheid van den ver
jaardag van de Prinses. De wedstrijd hindernisloopen.
NA HET OVERLIJDEN VAN KONING FOE AD VAN EGYPTE. Do 16-jarige zoon
Van den gestorven monarch werd tot troonopvolger van Egypte uitgeroepen. De jonge
koning (x) bij zijn vertrek uit Engeland, waar hij sinds eenigen tijd vei bleef.
Rechts naast hem, de Hertog van Kent.
OP DE LEUSDERHEÏDE RIJ AMERSFOORT WERD ONDER DE
AUSPICIËN VAN DE K3*1. S. V. EEN GROOTE OLYMPISCHE
PROEF GEHOUDEN. Re se rve-luitenant van Hemert met Welsh
rabbit" tijdens de dressuurproeven.
ZEVENTIG JAAR GETROUWD. Woensdag 6 Mei
'viert het echtpaar J. Kieven-Lucassen te Frederiksoord
zijn 70-jarige huwelijksfeest.
Naar het Engelsch
vail CHARLOTTE M. YONGE
door J. I. en E. A. H.
50)
,Dus maakte Herbert haastig toilet en
kerkwaarts. Nadat hij eerst even had
binnengekeken, om zich te overtuigen,
dat Rose er ook waarlijk was, nam hij
Plaats in een bank vlak bij den uitgang
an ongetwijfeld schonk hem het gebed nog
Westelijke kracht voor de uitvoering van
JUn plan.
Rose kwam er alleen uit en hij was da-
oel«k naast haar met de vraag:
«Zeg, Rosie, je hebt toch gisteravond
daar niet van gesproken?"
"O. neen, natuurlijk niet!"
,,Je bent een kraan! Ik heb 't er alles
uitgekregen bij Ida. Ik schaam mij alleen,.
Qat zij mijn zuster is!"
"En waar is het aardige, kleine ventje?"
is iuist de zaak" zei Herbert, en
(S, m ^et kort zijn moeilijkheden uit-
waarna Rose het ook met hem eens
ten, r van hun familie moest zien
hL n 'e komen, waar de emigranten
ïem ge3aan waren. Toen hij zijn voor-
zmi l" kennen gaf, om ze te volgen, al
mr..™j dan ook zelf voor den overtocht
vertl?? zorSen. eer hij het aan de ouders
harte t' ididhte zij dit van ganscher
werrt T en a"o z'*i voor het romantische
uitSLil ,ar g®Wek'„ uij het mogelijk voor-
dat hij den kleinen jongen mee
terug zou brengen en hem ineens voor
zijn ouders zou zetten.
Zij was bereid geheimhouding te belo
ven om een gerechtelijke vervolging te
voorkomen, wat, zooals Herbert zei, een
verschrikkelijk ding voor de heele familie
zou zijn; bovendien vonden de jongelui
het wel prettig om een geheim te deelen.
Herbert beloofde, dat hij dien volgenden
ochtend met haar zou samentreffen en
dat hij haar dan nader zou vertellen van
zijn ontdekkingen en plannen, daar zij in
waarheid de eenige was, met wie hij eens
kon overleggen.
Hij zorgde dan ook, dat hij haar ont
moette. terwijl hij vroeg naar de kerk
ging. Hij had haar te vertellen, dat hij
van mrs. Hall niets te weten was geko
men. In hoeverre zij het nu' zelve al of
niet wist, was hem niet recht duidelijk,
maar in ieder geval scheen ze bang te zijn
zich nader uit te laten. Nu kwam er bij,
dat zij, als werkster, niet de beste herin
neringen aan dien plaaggeest van een
master Herbert had. zoodat hij ook niet
kon venvachten, dat zij geneigd was hem
bijzonder ter wille te zijn.
Bij de familie Jones was bij beter ge
slaagd; mogelijk had hij ook geleerd, wat
politieker te werk te gaan. Hij was dan
ook niet begonnen met naar Rattler te
vragen, maar naar diens broer, die hem
toen had verzocht, mee naar buiten te
gaan, waarna hij hem had toevertrouwd,
dat Rattler naar Toronto was gegaan,
v/aar hun oudste broer werkzaam was op
„The British Empress," een stoomboot, die
op het Ontario-meer voer
Mrs. Jones, de moeder, en haar oudste
zoons waren fatsoenlijke menschen en er
was geen reden om te denken, dat zij van
die leelijke praktijk van Rattler afwisten.
Dus was Herbert nu besloten om onver
wijld naar Toronto te gaan, waar hij het
kind hoopte te vinden, en er mogelijk
weer binnen de maand mee terug wilde
keeren.
„Maar," zei Rose schuchter, „ben je
werkelijk van plan je eigen overtocht te
betalen?"
„Zie je, Rose, dat is nu juist de moei
lijkheid. Ik moest enkele rekeningen beta
len, toen ik mijn toelage had gekregen en
ongelukkigerwijs had ik mijn fiets inge
ruild en de nieuwe kostte heel wat meer,
zoodat ik nog maar zeven pond over heb,
en ik moet toch nog wat bewaren voor de
reis naar New-York en voor den terug
tocht, want ik kan het kind niet op het
tusschendek Vervoeren. Als ik nu de fiets
en mijn horloge zoo lang verpand, dan
kan ik daar wel wat op krijgen, en ik
denk, dat ik dit dan ook maar doe, want
ik mag geen tijd verloren laten gaan en ik
ben zeeman genoeg om onderweg wel werk
te vinden
„Ik had al zóó gedacht," begon Rose
weer schuchterToen ik zelf begon te
verdienen, zie je, hebben ze mij wat op de
Postspaarbank laten brengen. Ik heb nu
vijf-en-twintig pond, dat zou ik er binnen
een paar dagen af kunnen halen en het
zou zoo heerlijk zijn, als dat dien armen,
kleinen jongen kon helpen terugbrengen!"
„O, Rose, wat ben jij toch een kei! Je
begrijpt, dat je het in geen geval verliezen
zult, want oom zou wat blij zijn, dat hij
het kon terugbetalen zelfs al zou ik niet
slagen. Maar nu ga ik regelrecht naar
Liverpool en dan steek ik over, in de
eerste de beste boot en danMaar kan
je het nu dadelijk krijgen, zonder dat er
een haan naar kraait?"
„Ja, dat geloof ik wel. Vader heeft mjjn
boekje willen zien. toen ik pas thuis
kwam, en dus zal hij dit nu voorloopig
wel niet weer doen, tot ik alles verklaren
kan, en ik ben zeker, dat het geen slecht
gebruik is."
„Slecht?Neen, niet bepaald! Het is
de mooiste manier, waarop iemand zijn
geld kan besteden. O, Rose, als ooit dat
arme kind zijn vader en moeder terug
ziet, dan is het geheel jouw werk! Nie
mand, die onder woorden kan brengen,
wat ik er van denk, of wat oom en tante
van je denken zullen. Je bent de goede
engel in deze geweest en Ida die
andere!"
Maar Rose vond moeilijkheden in haar
rol van „engel", althans haar vader sprak
haar toe op zijn zwaarwichtige wijze:
„Kindlief, ik heb je altijd beschouwd als
een bescheiden verstandig meisje, maar
nu moet ik je toch zeggen, dat ik alles
behalve ben ingenomen met de wijze,
waarop je in den iaatsten tijd werd samen
gezien met dat jongmensch, dat tot de
aristocratie behoort."
Rose kreeg een kleur en riep:
„Heusch papa, dat is 't niet!"
„Ik geloof ook niet, dat hij of jij er
waarlijk iets min-passends mee bedoelt,
maar toch voel ik mij verplicht je even in
herinnering te brengen, dat eenige schijn
van aanmoediging tegenover een jongen
man in zijn positie van het grootste na
deel kan zijn voor je vooruitzichten en je
goeden naam. hoe vleiend zijn toenade
ring ook moge lijken!"
„Dat weet ik. papa, dat weet ik! Maar u
hoeft zich in 't minst niet ongerust te
maken, te meer. daar hij morgen of over
morgen al weggaat. Maar dan moet ik hem
toch nog eens spreken of een boodschap
sturen, eer hij vertrekt."
„Kijk, als je hem soms helpt om een
cadeautje te koopen voor zijn zusters, dan
zie ik hier voor eens nu niet zoo'n be
zwaar in, maar het moet niet weer voor
komen
Rose kwam sterk in de verleiding om
haar vader in dezen waan te laten, maar
haar waarheidsliefde gedoogde dit niet.
Dus zei ze:
„Neen papa, dat is het niet, maar bin
nenkort zult u het weten, en dan zult u
er zich wel mee kunnen vereenigen. Als u
nu alleen nog uw kleine Rose een oogen-
blik langer wilde vertrouwen!" En vleiend
keek zij naar hem op.
„Nu, ik heb nog nooit iets onbetrouw
baars van je gemerkt, al ben je dan ook
een vleistertje!" antwoordde haar vader
en zoo was dit gevaar dus tijdelijk afge
wend. Maar nu wachtte haar nog een ver
antwoording tegenover haar moeder.
„Hoor eens, Rose, als dat 's morgens
vroeg naar de kerk gaan nu leiden moet
tot het loocen met jongelui, dan wil ik dit
niet hebben, begrijp je?"
Mrs. Rollstone had niet zooveel bescha
ving aangenomen als haar man en ze had
haar dochtertje nooit dat vertrouwen in
geboezemd, vandaar dat Rose er zich dan
ook maar gauw van afmaakte met een:
,,'t Is alles in orde, mama. Ik heb er met
pa al over gesproken."
„O, als pa 't weet, dan zal het wel goed
wezen, maar een man vat die dingen zoo
anders oo dan een vrouw en als die jonge
mr. Morton je achterna Ico-t. dat zou ik
niet willen hebben!"
„Dat doet hij ook niet." zei Rose, op af
gemeten. kalmen toon, waaruit wel bleek,
dat ze met moeite haar ongeduld bedwong,
„Bovendien gaat hij haast weg."
LWordt vervolgd).
