Prins von Wied met zijn zoon in de residentie - Ronde van Purmerend
DIE HOUTEN KLAAS
77sle Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
HET DEMONTEEREN VAN HET BIJ ELBURG VERON
GELUKTE TSJECHISCHE DOUGLAS VLIEGTUIG. De
linkermotor wordt onder toezicht van den bekenden mecani
cien A. J. v. d. Broeke uit elkaar genomen.
ENGELSCHE VL00TUITBRE1D1NG. De tewaterlating van den nieuwen
Britschen onderzeeër „Spearfish" te
Birkenhead.
„DE RONDE VAN PURMEREND" een internationale wegwed
strijd voor wielrijders georganiseerd door de vereeniging
„Le Champion". De nieuwelingen onderweg.
OUD ENGELSCH GEBRUIK. De z.g. ,,Hochtide cere
monie", welke der traditie getrouw nog steeds te Hungerford
wordt gehouden, bestaat hieruit, dat de z.g. tutti-menieder
meisje kussen mogen en wanneer zulks geweigerd wordt des
noods met behulp van ladders hun doel trachten te bereiken
SCHOTSCHE HOOGLANDERS OP WACHT VOOR
DE CITADEL VAN CAIRO. Hun typische kleeder
dracht trekt vooral de aandacht der inheemsche bevol
king. Het aflossen der wacht voor de citadel.
DE PRINS VON WIED EN ZIJN ZOON IN DE RESIDENTIE. - Zij werden door H.M. de
Koningin uitgenoodigd het noenmaal in het paleis van wijlen de Koningin-Moeder te gebrui
ken. De Koninklijke gasten verlaten hotel Paulez om zich naar het paleis te begeven.
Naar het Engelsch
van CHARLOTTE M. YONGE
door J. I. en E. A. H.
43)
Frank bleef zijn vrouwtje altijd ken
nen en als zij tot hem sprak, verstond hij
haar; maar de dokter had haar op 't hart
gedrukt, hem nooit méér te wekken, dan
wanneer dit noodig was, om hem voedsel
te geven. Northmoor had lang geleden,
dank zij zijn vroegere betrekking op het
zaakwaarnemerskantoor, alle benoodigde
schikkingen genomen voor haar en voor
zijn zoon; en zelfs op den eersten dag van
zijn ziekte had hij zich in het geheel niet
bezorgd gemaakt over deze dingen, daar
nij zich lichamelijk te zeer onder den druk
van het oogenblik voelde, om aandacht
over te hebben voor de toekomst. Mary
leefde ook slechts in het tegenwoordige bij
net verplegen van haar man en liet zich
verder trouw op de hoogte houden van den
toestand van haar kleinen jongen.
Lady Adela had op zich genomen om
Constance, degene, die na Mary waarlijk
nog het meest van hem hield, dagelijks
verslag af te leggen van den toestand en
ze schreef ook, bij tusschenpoozen, op na
drukkelijk verlangen van lady Northmoor,
aan mrs. Morton, als ook aan de oude kin
dermeid, Eden. Ze deed haar best zoo op
gewekt mogelijk te zijn in haar brieven,
maar er waren er in den hall van de be
dienden, die er juist van hielden het ge
vaar breed Uit te meten, toen tegen de
week van Pinksteren, even voor de crisis,
de koorts begon op te loopen en de krach
ten dus steeds afnamen, terwijl de slape
righeid toenam, zoodat er dan ook niet
ten onrechte werd gevreesd, dat er niet
genoeg weerstandsvermogen zou blijven in
een man, die, ofschoon gezond, toch nooit
sterk had mogen heeten.
De deelneming, door heel de buurt be
toond, was een duidelijk bewijs hoe de
patiënt algemeen geacht werd; nu eerst
bleek ook hoe ontelbaren hij tot zegen en
steun was!
HOOFDSTUK XXXI.
Mite.
Kleine Michael Morton was intusschen
geïnstalleerd in het huis van zijn tante en
mrs. Morton was dol op den kleinen
levendigen baas, die zij zoo amusant vond,
doordat hij zulke wijze, deftige manieren
had, omdat hij natuurlijk altijd 'met groote
menschen omging.
Het ventje wekte groote belangstelling
bij al haar vrienden; vooral toen het in
Westhaven bekend werd, dat hij al heel
gauw „lord Northmoor" kon worden! nooit
was er dan ook zoo druk bezoek geweest
van menschen, die vol sympathie infor
meerden naar het verloop van de ziekte
van haar zwager.
Mite was een persoontje van gewicht.
Hij zat gedurende den lunch hoog en droog
op een kussen op een stoel en gedroeg zich
uitstekend, maar het was voor zijn tante
een ware kwelling, dat Eden steeds achter
hem stond om zijn dieet te regelen en
haar veto uit te spreken over kreeft en
komkommer, pastei en wijn met suiker
er in.
Het werd tot een ware krachtmeting
tusschen tante en kindermeid. Michael gaf
ééns of tweemaal toe, toen hem gezegd
werd, dat zijn mama het niet goed zou
vinden, maar de kreeft vond hij er toch
zoo mooi uitzien, dat die zeker wel on
weerstaanbaar lekker zou zijn!
„Hij heeft net een handschoen aan als
Peter draagt, als hij de hulsthaag knipt!"
riep het ventje, tot algemeen vermaak.
„Waar is zijn hand?"
„Mijn Mite zal een stukje hebben van
dien mallen handschoen, hoor!" zei mrs.
Morton en Ida was al bezig met de kreef
tenschaar, toen Eden tusschenbeide kwam
en zei, hoe zij meende, dat haar lady
schap niet zou wenschen, dat master
Michael daar wat van gebruiken zou.
„Eventjes proeven maar! Met een beetje
van de saus", zei mrs. Morton. „Hier,
Mitie, schat?"
„Neen, master Michael. Mamma zou
zeggen: „neen!" sprak Eden.
„Mij dunkt.. Eden, in haar eigen huis
mag mrs. Morton haar neefje toch wel
eens tracteeren!" meende Ida.
„Master Michael is onder mijn hoede ge
steld, madam. Ik ben verantwoordelijk
voor hem", zei Eden eerbiedig maar ferm.
Reeds hield Ida de schaar omhoog en
Michael hapte er naar.
Eden zei weer: „Neen!", maar hij keek
naar haar met zegevierenden blik en
pakte de schaar beet, waarna zij hem op
nam en hem wegdroeg, al schoppende en
schreeuwende te midden van de mee
lijdende en verontwaardigde uitroepen
van tante en nicht.
Het is mogelijk, dat het de trouwe Eden
wat ontbrak aan tact door de misschien
wat al te groote beslistheid, waarmee zij
optrad tegenover de gastvrouw.
Master Michael kreeg iederen ochtend
zijn beker melk en maakte dan al zijn
wandeling op het strand met het kinder
meisje, lang voor het opstaan van t huis
houden, dat late uren voor deftig hield.
Na het gezamenlijk ontbijt had hij dan
een kwartiertje „les", zooais het heette en
dit gaf dikwijls aanleiding tot oneenigheid,
want vooreerst beschouwde hij het eenigs-
zins als een beleediging, dat hij niet met
moeder werken mocht, en dan achtten zijn
gastvrouwen hét een groote dwingelandij
en trachtten hem Ineens mee uit te ne
men, zonder te wachten op dit kwartiertje.
Wanneer ze dan eenmaal met hem uit
waren, kwamen ze niet op tijd met hem
thuis voor zijn siësta, waar de kindermeid
zich ook weer streng aan hield, ofschoon
het veelal niet meer was dan een kwartier
tje in het donker liggen. Ook scheen mrs.
Morton hier niets in te vinden, om dit te
onderbreken, als ze /hem eens aan haar
vrienden wilde laten zien, al wist ze dan
ook, dat het humeur van den kleinen man
voor den heelen middag bedorven was, als
hij dat oogenblikje van rust niet had ge
had.
„Die kinderjuffrouw is een ware tiran
voor den armen, kleinen vent en een on
beschaamde vrouw ook", zei mrs. Morton.
„En hij is een echt verwend kindje",
zei Ida.
Hoe zieker zijn vader was, hoe meer zijn
tante hem bedierf, als wilde zü hiermee
blijk geven van haar medelijden en sym
pathie voor het kereltje.
Hij had in het eerst zijn huis en zijn
ouders erg gemist, had gehuild, toen hij
zijn les moest hebben zonder „mamma" en
nog meer, toen „pappa" hem 's avonds niet
naar boven droeg; maar de tijd had dit
verdriet wel geheeld en hij was verrukt
over de zee, de schepen, de krabben en al
de andere bekoringen aan ht strand. Maar
bovenal was hij verrukt, als hij de kleine
jongens zag. Hij was nooit te voren met
zijn soortgenootjes in aanraking geweest;
zijn eenige speelkameraadje was eigenlijk
Amice en die was zooveel ouder, dat ze
hem maar in alles toegaf.
In een pension daar dichtbij was een
gezin met „groote jongens", zooals hij ze
eerbiedig noemde, die dan ook in hooge
mate zijn bewondering wekten en hem
aantrokken als zoovele magneten.
Daaromtrent waren miss Morton en
Eden het eens, dat die zeer geschikt ge
zelschap waren voor master Michael, want
mr. Rollstone had weten te vertellen, dat
ze van „voorname familie" waren en de
gouvernante stelde levendig belang in den
eenzamen, kleine jongen, al was hij ook
niet de „Honourable Michael" geweest.
Het oudste meisje uit het gezin eveneens,
maar ongelukkigerwijs was Mite juist op
een leeftijd, dat hij echt lastig kon zijn
voor kinderen, die spelletjes speelden, die
hij niet begreep.
IWordt vervolgd).
