Snelheidsproeven Queen Mary- Prinses Juliana te Roden
DIE HOUTEN KLAAS
77ite Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
DE PROEFTOCHT VAN DE „QUEEN MARY" A VN DE SCHOT
SC HE KUST. Do snelheid van het reu zenschip wordt
officieel geheim gehouden.
PRINSES JULIANA was t© Roden tegenwoordig
bij de opening van het werkkamp, uitgaande van do
centrale voor werkloozen zorg. Prinses Juliana ontrolt
de vlag, als teeken van de officieel© opening.
DE LAATSTE HAND WORDT GELEGD aan den nieuwen
kruiser ,,D© Ruyter" op d© werf Wilton-Feyenoord te Schiedam.
De „Jantjes" brejjgen reeds hun bagage aan boord.
DE VIERING VAN HITLER'S VERJAARDAG.
Een graote voorjaarsparade werd gehouden. Tanks rijden voorbij
den Führer.
Naar het Engelsch
van CHARLOTTE M. YONGE
door 3. L en E. A. H.
41)
„U zult toch ook wel begrijpen, dat u
volgens de wet geen recht op haar hebt,
als u het niet ten volle bewijzen kunt, dat
ze u toebehoort, met de huwelijksacte en
een copie van haar geboortebewijs?"
„Wat een drukte nu allemaal ineens!"
meende de man, „terwijl miss Morton mij
toch wel degelijk op mijn woord had wil
len gelooven!"
„Ja, dames mogen zich dan zoo voor-
loopig laten tevreden stellen, maar voor
de wet wordt er meer verlangd, dan enkel
uw woord, en bedenk wel, dat, tenzij u
volledig bewijzen kunt, dat het kind van
u is, er nog zoo iets bestaat als vervol
ging wegens geldafpersing onder valsche
aanspraken."
..En hoe moet een arme man aan het
gelei komen, om al die bewijzen los te krij
gen?" vroeg Jones, een steeds onbe
schaamder toon aanslaand.
„rk zal wel zorgen voor de betaling, als
u mij maar zegt, waar ik mij voor de cer-
titicaten moet aanmelden?"
„Hoe kan ik nu weten, wat de vrouwen
hebben gedaan, terwijl ik op zee was? Zij
15 in ieder geval In Rotherhithe gestor
ven; dus zal het kind daar wel staan in
geschreven,"
„En het huwelijk? Toen u trouwde, was
u toch zeker fiiet op zee?"
Maar de man ontweek het antwoord
hierop, door te zeggen, dat er zóó veel
kerken waren, dat men de een niet van de
ander kon onderscheiden, en de jonge
meiden liepen je zoo achterna, dat ze je
er bij hebben, eer je 't weet!"
Eindelijk kwam lord Northmoor van
hem af en de man beloofde, dat hij met
de bewijzen van zijn vaderschap zou ko
men, omdat hij anders, zooals hem nog
maals verzekerd werd, nóch het kind, nóch
het geld zou krijgen.
„Ik betwijfel het ten zeerste, of je ooit
nog wel iets van hem zult hooren," zei
lord Northmoor, toen hij het onderhoud
beschreef
„O, Frank! riep Bertha, hem voor het
eerst zoo noemend, „Ik weet niet, hoe Ik
je genoeg dank kan zeggen. Je hebt mij
een onwaardeerbaren dienst bewezen!"
,3edank mij nog niet," antwoordde hij,
want ofschoon ik In 't minst niet geloof,
dat die man de vader ls van het kind,
kan hij toch nog wel kans zien tot het
verkrijgen van vervalschte certificaten en
het is raadzaam, om na te gaan, wat er
van den waren Jones geworden is en
eveneens onderzoek te doen naar dezen
Rattler. Is het waar, dat zijn vrouw is ge
storven in Rotherhithe?"
„Volkomen waar. Ik geloof, dat ze daar
sinds hun huwelijk gewoond hadden."
„Dan zal ik daar heen gaan, als je mij
het adres geeft en trachten dar ik er iets
te weten kom van haar man, en of ik
Iemand te spreken Kan krijgen over de
identiteit van Cea's vader met hem."
„Je bent een onwaardeerbare hulp,
Frank, dat je je nu al deze moeite geeft
voor mij!"
„Ik hoop maar, dat ik slagen mag. Je
moet niet vergeten, dat ik uit kracht van
mijn vroegere betrekking zoo eenigszins
dit klappen van de zweep ken."
Het was Bertha mogelijk, het adres te
geven van het huis, waar mrs. Jones ge
storven was en dien volgenden ochtend
vond ze nog een ander document, dat in
den Bijbel lag, die voor het kind bewaard
was gebleven, namelijk het huwelijks-
bewijs van David Jones en Lucy Smith, In
de parochie-kerk, waartoe ook wijlen lord
Northmoor behoorde, als hij in de stad
verbleef.
Om van den dominee, of van een klerk
te verwachten, dat zij zich een bruidegom
zouden herinneren van acht jaar geleden,
aangenomen dan al, dat het toen die
zelfde geestelijke met zijn klerk was ge
weest, die dienst hadden gedaan, was
toch wel wat te véél gevergd; maar Ber
tha zou probeeren dit uit te vinden, door
dat zij wilde gaan spreken met een
vroegere dienstbode, een kameraad van
de arme Lucy, die de ongelukkige kennis
making van de jongelui nog in de hand
gewerkt zou hebben.
Nadat Frank zijn schoonzuster een brief
had geschreven, om haar te vragen, wat
zij afwist van Sam Rattler, nam hij de
moeite om per trein en per stoomboot
naar Rotherhithe te reizen.
Toen ze 's avonds weer bijeen waren,
was Bertha alleen te weten gekomen van
die vroegere dienstbode, dat de stoker een
vrij kleine man was en dat hij een rossen
baard en haar had, waar Cea's tint dus
uit verklaard zou kunnen worden
De onderzoekingen in Rotherhithe had
den meer te berde gebracht. Lord North
moor was doorgedrongen tot het armzalig
verblijf, waax het vrouwtje gestorven was
en geen wonder, want het bleek, zooals
Bertha hem dan ook wel gewaarschuwd
had, een nest van malaria, wegens slecht
riekende dampen. De vrouw, bij wie zij
ingewoond had, herinnerde zich haar
dood, daar die door de bezoeken van miss
Morton wel tot een heugelijk feit was ge
worden; maar zij wist niet, waar mrs.
Jones vandaan gekomen was, ofschoon ze,
daartoe aangezet door een halven kroon,
een kruidenierswinkeltje uitduidde, waar
misschien meer te hooren viel. De winke
lierster daar herinnerde zich mrs. Jones
dan ook als een zeer fatsoenlijk vrouwtje,
dat eerst ook wel degelijk in nettere hui
zen gewoond had, tot zij verlaten was door
haar man, die met een Australische boot
was weggereisd. Zij kon hem zelfs den
naam van het schip zeggen en zoo had
hij ook nog tijd, om den scheepsagent op
te zoeken, die op de lijst van het scheeps
volk ook wel degelijk den naam van David
Jones vond. Verder bleek, dat deze DavKI
Jones over boord gevallen en verdronken
was, maar, daar hij niet ingeschreven
stond als een getrouwd man, was zijn
vrouw ook niet op de hoogte gebracht van
zijn lot. Er bestond echter geen twijfel
aan, dat het kleine meisje een wees was
en dat niets Bertha dus verhinderen kon,
om haar bij zich te houden.
Lord Northmoor kwam terug, wel zeer
vermoeid en geschokt door het armoedige
interieur, dat hij in Rotherhithe gezien
had, maar toch in zekeren zin zegevierend.
Bertha was zeer voldaan en voelde zich
uiterst dankbaar jegens hem gestemd.
Mocht de zoogenaamde vader zich nu nog
eens opdoen, dan kon zij hem in ver
zekerde bewaring laten nemen. Toen zij
eeos de keeren optelde, dat bij haar een
som geld had afgezet, stond ze verbaasd
over zichzelve, dat ze dan niet eerder om
bewijzen had gevraagd. Die afpersingen
hadden alle plaats gehad in het laatste
jaar, zoodat hij waarschijnlijk van Louise
Hall, het kindermeisje, had gehoord, dat
Cea het kind was van een verlaten vrouw.
Een brief van mrs. Morton deelde enkele
bijzonderheden mee van Samuel Rattler,
zooals die vernomen waren van mrs. Hall,
de werkster, voor wie hij een ware ver
schrikking was. Zijn werkelijke naam
luidde Jones en hij was waarschijnlijk de
Samuel Jones, wiens naam lord North
moor had opgemerkt als jongen aan boord
van David. Hij hoorde tot een fatsoenlijke
familie, ergens in een dorp, maar was
thuis weggeloopen, naar zee gegaan en
stond in Westhaven algemeen bekend
onder den naam van Sam Rattler.
Hij had een broer in Canada, die hem
onlangs 'n baantje had aangeboden op
een van de Ontario-schepen en het was
nu de verschrikking van die arme mrs.
Hall, dat haar dochter hem vergezellen
zou, ofschoon gelukkig gebrek aan geld
dit verhinderde. De beschrijving van zijn
persoon luidde als volgt: een lange, knap
pe man met een zwarten baard, die in het
algemeen onder de meisjes in Westhaven
zeer in den smaak vieL
Dit alles kwam overeen met hetgeen
men van het kind te hooren had gekre
gen; door deze laatste afpersing had hij
2ich zeker het geld voor den overtocht van
zijn meisje willen verschaffen.
Daar hij zeker lont had geroken, ver
scheen hij dan ook niet meer en veertien
dagen lang ontving Bertha haar neef
altijd met een teleurgesteld; „Nóg geen
Ratüer!"
iWordt vervolgai.
