Ponton-transport door de woestijn - Opening „Juliana-oord" te Laren
DIE HOUTEN KLAAS
77sle Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
DE ZWEEDSCHE KROONPRINS .HET ZIJN FAMILIE OP DE SLEDEVAART.
Gustaaf Adolf maakte met zijn gemalin, prinses Sybille van Coburg, en zijn
tweejarig dochtertje Margareta, een tochtje per slede door het park, behoorend
bij het paleis, te Stockholm.
DE ITALIAANSCHE TROEPENVERPLAATSINGEN IN ABESSYNIc HEBBEN VEELAL
DOOR DE GESTELDHEID VAN HET TERREIN MET BUITENGEWOON GROOTE MOEI
LIJKHEDEN TE KAMPEN. Van welken aard die moeilijkheden zijn, toont bovenstaande foto
van een pontontransport door de woestijn in Somaliland.
TE LAREN WERD HET NIEUWE PAVILJOEN VAN HET SANATORIUM JULLANAOORD
OFFICIEEL GEOPEND. Dr. A. Th. Planten hijscht de vlag op het nieuwe paviljoen.
Links, tusschen de verpleegsters, de geneesheer-directeur dr. C. Thomassen.
STOJ ADIN OWITSCH de
J oegoslavische minister-presi
dent, op wien in het parlement
een aanslag gepleegd werd.
UITREIKING VAN BULLEN AAN STUDENTEN VAN DE UNIVERSITEIT VAN CALCUTTA OP GROOTE KONING EDWARD BEZOCHT EEN ARMENWIJK IN GLASGOW na de inspectie van den
SCHAAL. Studenten verlaten het hoogeschoolgebouw. Onder de gepromoveerden Oceaanreus Queen Mary". De koning bij zijn bezoek aan een arbeiderswoning,
bevonden zich 33 vrouwelijke studenten. luide toegejuicht door de bevolking.
Naax het Engelsch
vail CHARLOTTE M. YONGE
door J. I. en E. A. H.
6)
HOOFDSTUK Hl.
Dat strekt hem tot eer!
„Ik heb nieuws voor jullie!" zei sir Ed
ward Kenton, toen hij, na een ochtend
van overleg met zijn' zaakwaarnemer, met
zijn gezin aan de lunchtafel plaats nam.
„Mr. Burford vertelt me daar, dat de titel
van Northmoor is vervallen aan zijn eer
sten klerk, Morton."
„Die houten Klaas!" riep George, de
zoon en erfgenaam.
„Maar hij is ook nog wel iets anders
dan een houten Klaas, mr. Kenton," zei
de deftige, kaalhoofdige zaakwaarnemer.
„Hij is zeer deugdzaam en ijverig."
Frederica Kenton en haar broer keken
elkaar eens aan en meenden misschien,
dat juist deze karaktertrekken hem tot
een houten Klaas maakten.
„Arme man!" zei hun moeder. „Be
schouwt hij het niet als een ongeluk?"
„Ik geloof, dat hij niet alleen metho
disch werkt, maar ook een heel helder
Inzicht heeft," zei Sir Edward. „Hebt u mij
niet verteld, dat hij door zijn ijver en
nauwgezetheid de clausule heeft ontdekt,
waardoor wij succes behaalden bij het
Stockpen-proces?
„Ja, sir Edward, door zijn onvermoeiden
ijver, om leder document na te lezen, dat
betrekking had op de zaak. Tot mijn
schande, mag ik wel zeggen, moet lk hier
voor uitkomen, want het was in een brief,
dien ik gelezen en terzijde geschoven had,
omdat ik er die passage niet eens in op
gemerkt had."
„Dan heb ik dus groote verplichtingen
aan hem?"
„Ik zou u ook nog kunnen vertellen, wat
ik eerst jaren later te weten ben gekomen
en niet door hemzelven, van de pogingen,
die er in het werk gesteld werden om
zijn eerlijkheid te beproeven en particu
liere inlichtingen van hem te krijgen, het
geen hij echter pertinent geweigerd
heeft!"
„Er zit meer bij dien man, dan men bij
hem zoeken zou," bracht nu weer lady
Kenton in het midden, „ais iyj maar niet
bedorven is."
„Ik vrees, dat hij op zware lasten zit,"
zei mr. Burford. ..De weduwe en de kin
deren van zijn broer zijn bijna geheel af
hankelijk van hem; in meerdere mate dan
hij dit volgens mijn meening had moeten
laten gaan."
„Juist iets. dat ik van zoo'n sul verwacht
zou hebben!" riep George Kenton.
„Dezen goeden kant heeft het ten
minste weer gehad, dat het hem terug
gehouden heeft van een huwelijk!"
„Dus die noodlottige stap is afgewend,"
zei haar ladyschap glimlachend
„Ongelukkigerwijs bestaat er een ver
wikkeling, een eindeloos lang engagement
met een onderwijzeres bij miss Lang."
„O!" riep Freda, die eens gedurende
een lange afwezigheid van de familie bui
tenslands bij miss Lang op kostschool was
geweest. „Er werd altijd onder ons zoo
iets van gefluisterd, dat miss Marshall
verloofd zou zijn, ofschoon 't als hoogver
raad werd beschouwd, om er iets van te
weten."
„Was dat degene, die jullie altijd de
„bruine muis" noemden?" vroeg George.
„Juist, maar het was een onschadelijk
muisje! Ik geloof, dat de kleintjes dol op
haar waren, maar wij hadden niet veel
met haar te maken; ik weet alleen, dat
wij haar erg secuur vonden."
„Beteekent dat nauwgezet van gewe
ten?" vroeg haar vader.
„Ja. Misschien wel, en ofschoon ik toen
over een heeleboel dingen nog heel anders
dacht, geloof ik toch, dat het een aardig
persoontje was."
„Een echte dame?" vroeg haar moeder.
„Ja, dat ook wel, maar ze was vreese-
lijk stil: je merkte haast niets van haar."
„Arm ding!" zei lady Kenton, die deer
nis voelde met de „bruine muis."
„Ik geloof, dat Morton mij verteld heeft,
dat ze een dominee'sdochter was," zei mr.
Burford. „en dat hij haar eigenlijk boven
zich achtte in stand, want zijn vader was
paardenhandelaar en is failliet gegaan én
Ik heb hem enkel bij mij op het kantoor
genomen, om zijn moeder ter wille te zijn,
ofschoon ik het niet beter had kunnen
treffen, maar natuurlijk kan er van dat
ongelukkige engagement niets inkomen."
„Zoo!" zei de baronet droog. „Wilde u
hem dan zijn verheffing in den adelstand
laten beginnen met een beloftebreuk?"
.Neen, neen. sir Edward. Ik meende
niet....", zei mr. Burford beschaamd,
„maar het onderwijzeresje kon er mis
schien toe gebracht worden om af te zien
van haar aanspraken, daar een vasthou
den er aan mogelijk niet tot hun beider
geluk zou zijn en hij moest waarlijk een
dame met geld trouwen, zegge zijn nichtje,
miss Morton, want het bezit van de heer
lijkheid Northmoor was nooit zoo heel
waardevol. Wijlen mr. Morton leefde nogal
heel ruim en er zijn groote sommen afge
gaan voor uitkeeringen aan zijn weduwe
lady Adela, en zijn dochter. Miss Lang
deelde mij ook mede, dat miss Marshall
vol gewetensbezwaren is en dat zij het als
haar plicht beschouwt haar verloving te
verbreken, wat haar dit nu ook kosten
moge!"
„Arm ding!" luidde de verzuchting van
meer dan één kant.
„Het is een ernstig geval," ging de zaak
waarnemer voort, „maar ik, voor mij, ben
overtuigd, dat het beter zou zijn voor
beide partijen, als zij er toe te bewegen
was, hem zijn vrijheid terug te geven."
„Heeft zij geen eigen familie?"
„Voor zoover ik weet niet. Ze heeft al
tijd haar vacanties doorgebracht bij miss
Lang."
„Ik vind. dat u wel heel wreedaardig
is jegens mijn arme bruine muis, mr. Bur
ford," riep Frederica.
„Neen, Freda," vermaande haar moeder.
„Mr. Burford betwijfelt het alleen, of het
voor het geluk en het welzijn van hen
beiden zou zijn, als zij een plaats moest
innemen, waar ze niet op berekend was."
„Ik dacht, dat u op haar zijde was,
moeder?'
„Er is van „zijde" geen kwestie. Freda,"
luidde nu ook de vermaning van haar va
der. „De beslissing moet natuurlijk blijven
aan de personen, die het hoofdzakelijk
raakt en niemand moet er zich in mengen,
of ze op eenigerlei manier beïnvloeden.
Waar is lord Northmoor nu?"
„Na de begrafenis heeft hij mij vanaf
zijn landgoed geschreven, sir Edward, dat
hij Zaterdag zou terugkeeren. Ofschoon de
overeenkomst natuurlijk was, dat hij drie
maanden van te voren zijn betrekking
zou opzeggen, kon ik dit nu niet verwach
ten, maar hij verzekert mij, dat hij mij
niet in den steek zal laten, tot ik een ge-
schikten plaatsvervanger heb."
„Dat strekt hem tot eer!" meende sir
Edward.
„In een zeker opzicht zal het lastig zijn,"
meende mr. Burford, „en toch weet lk
niet, hoe ik het anders had moeten klaar
spelen; hij is zoo onmisbaar voor mij ge
worden
„Een houten Klaas of niet, er zit toch
wel wat In dien man," was de slotsom
van de overdenkingen bij de familie Ken-
ton. ,Als hij nu maar niet over het paard
gebeurd wordt!"
HOOFDSTUK IV.
Maar zoo gauw mogelijk er zich van
losgescheurd.
„En wie is de man?" vroeg een dame in
diepen rouw aan een ander, nog somber
der gekleed, terwijl ze bij elkaar zaten in
de rouwkamer in Huize Northmoor, den
dag vóór de begrafenis.
De spreekster had haar hoed afgezet;
ze was een dame van middelbaren leeftijd
met vriendelijk, intelligent gelaat. Het was
mrs. Bury, een weduwe, en nicht van den
overleden lord; de ander was zijn doch
ter, Bertha Morton, een paar jaar jonger.
Zii was niet in tranen, maar had donkere
kringen om de oogen en zag er bleek en
in-vermoeid uit.
(Wordt vervolgd).
