Vliegtuig Delftsche Studenten Aeroclub - Kraan omgevallen
TESSA
76ste Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Bladf
FEUILLETON.
HET TOESTEL DER DELFTSCHE STUDENTEN AERO-
CLUp GEDOOPT. Het zelfgebouwde vliegtuig de P.H.
i D.S.A. kreeg den naam Prinses Juliana". Mej. H.
Timon verricht de doopplechtigheid door het wegtrekken
van het vlaggedoek.
DE GROOTSTE EN DE KLEINSTE B OR SLEE-RIJ DER
de Amerikaan. Richard. W. Lawrence (links) en de
Franschma/n Albert Muguier, bij de Olympische winter
spelen in Garmisch Partenkirchen.
DE MINISTERS TAN SCHAIK, DECKERS EN GEUS SEN EN
RECHTS ACHTER HEN OUD-MINISTER MARCHANT
woonden den landdag bij der R.K. Staatspartij in de
Apollohal te Amsterdam.
TE BOSKOOP VIEL EEN HEFKRAAN OM ingevolge van grondverzakking en kwam
in de Gouwe terecht. Do kraan werd gebruikt "bij de werken ter verbreeding van de Gouwe.
De opruimingswerkzaamheden.
KONING CAROL VAN ROEMENIE BRACHT EEN BEZOEK
AAN PARIJS. Bij het verlaten van het Elysée, waar hij de
lunch met president Lebrun gebruikte, inspecteert
hij de Garde Bepublicaine.
ALS EVANGELINE BOOTH SPREEKT. Tijdens de rede van de Generaal van het DE VIJFDE BR1TSCHE MOLNT-EVEREST-EXPEDITIE
Leger des Heils in het Concertgebouw bij haar vertrek uit Londen. V.l.n.r. luit. Gavin, dr. Noel Hum-
te Amsterdam. phreys en zijn vrouw en mr. Hugh Ruttledge.
door RICHARD STARR.
Vertaald door A. RIEWERD.
42)
„Dat zult u niet. Geen van de chefs ont
vangt iemand zonder afspraak. Als u
iemand wenscht te spreken, moet u
schrijven, en ik geloof niet, dat ze u zelfs
dan zullen ontvangen. Zij ontvangen nooit
kellnerlnnen."
Met deze woorden draaide zij zich om
en wandelde naar haar schrijfmachine
terug en hoewel Tessa nog eenige minu
ten bij de toonbank bleef staan, schonk
niemand haar meer de geringste aan
dacht. Na een poose drong het tot haar
door, dat zij kon heengaan, en geen ge
hoor meer kreeg.
Zij ging weg, met het vaste besluite de
deur met een slag achter zich dicht te
trekken, om de jonge dame met het ver
veelde uiterlijk te toonen, hoe zij over
haar dacht. Maar de deur had een patent
sluiting en kon niet dicht geslagen wor
den. Ze sloot zich heel zacht tot Tessa's
groote ergernis.
Maar Tessa gaf het nog niet op. Zij
legde zich niet zoo gemakkelijk bij een
nederlaag neer. Toen zij in het portaal
kwam. zag zij een andere deur. Hierop
stond niet: „Inlichtingen". Er stond hee-
lemaal niets op. En daar de portier met
den rug naar haar toe stond, glipte zij
door die deur en kwam in een lange gang
met deuren aan beide zijden.
Er stonden verschillende opschriften
op, zooals: Bediening, Hotels, Filialen,
Voorraad, Uitgaande waren, Staf, Boek
houding, die Tessa geen van alle voor
haar doel geschikt vond. Zij ging twee
trappen op en passeerde verscheidene
kantoormeisjes en twee of drie mannen,
die geen van allen de minste notitie van
haar namen of verbaasd schenen te zijn,
haar te zien. Dat gaf haar moed. Zij zwierf
over de volgende verdieping rond, tot zij
vond, wat zij zocht. Een deur, met het
opschrift: Chef Vliegende Troep.
Dat was de man, dien zij hebben moest.
Zij bedacht, dat, als zij klopte, men haar
waarschijnlijk zou zeggen, dat zij heen
moest gaan, of dat er een andere jonge
dame zou verschijnen, als die eene, waar
zij zoo juist mee te doen had gehad.
Dus opende zij zonder kloppen de deur
en wandelde naar binnen.
Het was een groot vertrek met een
weelderig Turksch tapijt, twee of drie
leeren armstoelen en een groote, met leer
bekleede schrijftafel in het midden. Bij
het raam, met den rug naar haar toe,
stond een man, die bezig was met een
borstel het stof van zijn schoenen te bor
stelen, en er „Horsey, keep your tail up"
bij floot
De man had haar niet hooren binnen
komen. De deur sloot geruischloos achter
haar, en onzeker stond zij op het Turk-
sche tapijt, en vroeg zich af, wat er zou
gebeuren, als de man zich ondraaide en
haar zag. In elk geval zou het er niet veel
toe doen, want zij zou toch in ieder
geval ontslagen worden.
De man draaide zich om en het was
Jimmy Turner!
De verrassing was wederzijds. Maar nie
mand schreeuwde of viel flauw. Tweemaal
opende Jimmy den mond, zonder iets te
zeggen, en sprak eindelijk:
„Hallo, Tessa."
En Tessa antwoordde heel zwakjes:
„Hallo, Jimmy."
Toen nam Jimmy een sprong en stond
op zijn hoofd. Op hetzelfde oogenblik
schenen de muren langzaam en plechtig
in het rond te draaien, de zoldering kwam
naar beneden en de vloer kwam overeind.
Toen werd zij zich bewust, dat Jimmy
haar in een van de leeren armstoelen
hielp. Zij zonk er met een lichten zucht
in weg.
„Ik ik voelde me zoo raar, Jim
my," zei ze.
„Je zag er heel raar uit," antwoordde
Jimmy. „Voel je je nu beter?"
„Ja, ik ben nu weer heelemaal in orde,
dank je. Ik wou alsjeblieft den chef van
den Vliegenden Troep spreken."
„Zeker. In orde. Salarisverhooging noo-
dig oi zooiets?"
„N-n-neen, Jimmy, ik heb geen salaris
verhooging noodig. Ik moet den chef van
den Vliegenden Troep spreken."
„Wel, je kijkt hem recht in het gezicht.
Wat kan de chef van den Vliegenden
Troep voor miss 2703 doen? Beveel maar,"
„Jimmy! Bedoel je, dat jij de chef van
den Vliegenden Troep bent?"
„Dat is mijn groote werk in het leven,"
stemde Jimmy bescheiden toe.
„Maar maar je zei, dat je klerk was."
„Dat ben ik ook. Hoe noem je dit anders
dan een klerkenbaantje?"
„En je zei, dat je slecht betaald werd, of
zooiets."
„Dat is zoo. Mijn salaris bedraagt iets
minder dan twaalf pond per week."
„Dat vind ik een vreeselijke hoop geld."
„Het spijt me, dat ik het daarin niet
met je eens ben, Tessa. Het gewicht van
mijn enorme verantwoordelijkheid in aan
merking genomen, beschouw ik mijzelf als
zeer onderbetaald, en ik heb bij verschil
lende gelegenheden niet geaarzeld dat te
zeggen,"
Plotseling gaf Tessa een gilletje,
„O! Ik ik heb mijn das niet."
„Das?" zei Jimmy en krabde zich het
hoofd. „O ja, je moet een das hebben!
Laat eens kijken wat voor das zou je lij
ken? Wat zeg je van deze das, die ik aan
heb? Zou die je staan? Mooi, ladylike
patroon. Rhstig, en zoo meer, weet je."
„Wees niet dwaas, Jimmy. Ik bedoel
mijn bontje. Ik had het om, toen ik hier
kwam. Dat weet ik zeker."
Tessa's bontje was de vreugde van haar
hart. Het was geen sabel of steenmarter,
of zoo iets. Het was een wit bontje, en zij
gaf het nooit voor iets anders dan konijn
uit. Maar als iedereen in den bonthandel
de waarheid zou zeggen, zou tenslotte een
heeleboel kostbaar bont alleen maar ko
nijn zijn. Tessa hield van dat bontje,
hoewel het van achteren beslist al wat
kaal werd. Zonder dat voelde zij zich bijna
ongekleed.
„Ik moet het beneden in dat kantoor
hebben laten liggen dat inlichtingen
kantoor," zei ze haastig. „Vind je goed.
dat ik naar beneden ren en het haal.
Jimmy?"
„Maak je geen zorg," zei Jimmy. „Dat
maken we gauw in orde."
Hij drukte op een van de vele belknop
pen op zijn tafel en ging door met pra
ten. Wat hij zei, wist Tessa niet. Zij was
zoo ongerust over haar bontje, dat zij geen
.woord hoorde.
Nu ging de deur open, en binnen stapte
de „jonge dame", met wie Tessa nog niet
zoo lang geleden verschil van meening
had gehad.
Toen zij Tessa in den besten stoel zag
zitten, en Jimmy Turner voorovergebogen
met haar zag praten, drukte haar ge
zicht al de welbekende tooneelemoties uit,
te beginnen met nadenken, en eindigend
met groot verbazing. Tessa genoot er uit
bundig van.
„Deze dame liet haar bont in uw kan
toor achter," zei Jimmy kort en bondig.
„Wilt.u het alstublieft halen?"
„Ja, mijnheer."
Toen zij eenige minuten later met
Tessa's gehavend konijn terugkeerde, nam
Tessa het aan, alsof het wel duizenden
waard was, glimlachte allerliefst en zei:
„Dank u zeer."
Tessa voelde, dat er momenten waren
in het leven, die opwogen tegen alle
tegenspoeden.
Toen de jonge dame met het gezicht
van iemand, die een ernstigen schok heeft
gekregen, de kamer had verlaten, vleide
Tessa het witte bontje voorzichtig op
haar knieën, met de goede zijde naar
boven, keek Jimmy recht in de oogen
en zei:
„Nu. wat heeft dit alles te beteekenen,
mr. Turner?"
„Het zit zoo. Tessa," begon Jimmy vrij
zenuwachtig. „De Old Top, dat is mijn
vader, zie je. is voorzitter van de com
missie van bestuur van deze maat
schappij."
„Lieve help!" riep Tessa. „Dan moet hij
millionnair zijn!"
(Wordt vervolgd).
