De 25ste R. A. I. in Amsterdam geopend - Sarraut in de Fransche Kamer
TESSA
76ste Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
Snufjes op de R. A. I.
door RICHARD STARR.
Vertaald door a. riewerd.
41)
„Natuurlijk kun je dat. Die heb je al
verteld aan mij. Wat voor nut heeft
dat? Ik ben nog zonder werk".
„Ik zal de maatschappij de waarheid
vertellen. Ik zal naar het hoofdbureau
gaan en alles vertellen. Dat wil zeggen, ik
zal ze vertellen, dat ik in die kamer was,
en dat jij me daar zag. En dat ze jou in
geen enkel opzicht iets konden verwijten,
en mij wel. Wat denk je daarvan?"
„Het klinkt goed, maar je doet 't niet!"
"Als je het doet, verlies je zelf je baan
tje. Dan ben je zelf buiten betrekking. En
wat dan?"
„Dat moet ik onder de oogen zien", zei
Tessa. „Ik wil niet op mijn geweten heb
ben, dat jij ontslagen werd voor iets,
waarvoor ik verantwoordelijk was. Zie
daar!"
„Wel, het is heel lief van je," zei
het kamermeisje. „Maar ik geloof niet,
dat je het doen zult. Als je er over ge
slapen hebt en er nog eens goed over hebt
nagedacht, zul je wel van gedachten ver
anderen. En ik geloof, dat ik er je geen
verwijt van zal maken".
„Vind je goed, dat ik je wat geld geef?"
„Je kunt me vijf shilling leenen, als je
wilt".
„Hier heb je er tien, en ik denk wel, dat
je vóór het eind van de week je betrek
king terug zult hebben".
Tessa ging regelreoht naar de chef en
vroeg voor de rest van den dag vrij, om
naar het hoofdbureau - te kunnen gaan.
Miss Lightfoot was zóó onder den indruk
van wat zij Tessa's „kruiwagen" bij het
hoofdbureau noemde, dat zij gereedelijk
toestemde.
„Je gaat toch niet om mijn baantje vra
gen, Tessa?" vroeg zij schertsend, maar
met een ernstigen ondertoon.
„Neen, miss Lightfoot. Ik ben er niet
op uit iemand zijn baantje te ontfutselen
als ik het kan verhelpen. Ik zal heel blij
zijn, als ik mijn eigen baantje houd".
Miss Lightfoot glimlachte veelbeteeke-
nend.
„Ik geloof niet, dat jij het jouwe lang
zult moeten houden, Fisher. Wat voor hu
welijkscadeau zou je willen hebben?"
„Ik heb evenveel vooruitzicht op een
huwelijk als u. miss Lightfoot", zei Tessa.
„Lieve help, kind!" zei ze, toen zij zich
op straat bevond. „Dat was lief, om dat
tegen die arme, oude Lightfoot te zeggen!
Je hebt geen hersens, lieveling, dat is de
kwestie. Je denkt niet na, voordat je
spreekt".
Even over zessen kwam zij aan 't hoofd
bureau van de Vereenigde Café's. Zij was
er nooit eerder geweest en raakte diep
onder den indruk van het groore, mas
sieve gebouw. Niet voordat zij voor de
groote draaideur stond, begon het tot haar
door te dringen, waarvoor zij was ge
komen.
Gedreven door een plotseling gevoel van
hulpeloosheid, dat haar bij het zien van
de hooge portalen overviel, liep zij er voor
bij en moest eerst eenige minuten moed
verzamelen, om naar binnen te durven
gaan.
Zij besefte nu, dat dit gebouw 't hoofd,
de hersens en het zenuw-centrum was
van de groote organisatie, die bekend
stond als de Vereenigde Café's.
Hier werden al die honderden zaken
met zijn duizenden meisjes gecontroleerd,
die over heel Londen verspreid waren,
zoowel als over vele der groote provin
ciesteden.
Zij vormde een deel vam die groote ma
chine, en zij zou naar binnen gaan om
zich te laten ontslaan.
Zij wist, dat zij haar ontslag zou krij
gen en dat het heel wat te beteekenen
had, zonder werk te zijn, vooral in dezen
tijd van het jaar.
Maar hoewel het haar moeite kostte,
moed te verzamelen, kwam het toch niet
bij haar op terug te keeren. Het scheen
haar het eenige, wat zij doen moest en
zij moest door den zuren appel heen
bijten.
Zij had veel gebreken, maar als het be
langrijke dingen betrof, sprak zij altijd
de waarheid. Zij hield van waarheid, en
had het idee, dat zij, als ze ooit opzet
telijk een ernstige leugen zou vertellen,
om zichzelf ten koste van iemand anders
te bevoordeelen, niets meer waard zou
zijn, tenminste niet in haar eigen oogen.
Eindelijk ging zij de glazen draaideuren
door en werd naar een andere glazen
deur .verwezen, waarop het woord: „In
lichtingen" geschilderd was.
HOOFDSTUK XXVII.
Tessa geeft een jonge dame er van langs.
Aan den anderen kant van de deur was
een gepolijst mahoniehouten toonbank,
die een deel van de ruimte van de rest
der kamer afsloot. Achter die toonbank
werkten verscheidene meisjes aan schrijf
machines en boeken.
„Dames," riep Tessa eerbiedig. Zij zou
er niet over gedacht hebben hen als
„meisjes" aan te spreken. Volgens haar
meening stonden zij mijlen ver boven haar
op den maatschappelijken ladder. Zij
zagen er niet zoo aardig uit. Zelfs Tessa
moest toegeven, dat zijzelve daarbij in het
voordeel was. Maar zij waren modieus ge
kleed. hadden een wat zij noemde hoog
hartig air en droegen kousen van blijk
baar elke kleur, die zij verkozen, wat Tessa
niet mocht, als zij op het werk was.
Ongeveer tien minuten lieten zij Tessa
aan de toonbank staan. Toen stond een
der jonge dames met een verveeld gezicht
van voor haar schrijfmachine op en slen
terde met een lichtelijk vermoeide uit
drukking naar haar toe, alsof er overvloed
van tijd was en zij dit soort dingen in
elk geval alleen maar voor zakgeld deed.
„Ik zou alsjeblieft graag den chef wil
len spreken," zei Tessa.
De jonge dame keek haar aan, alsof zij
had gezegd, dat zij midden op de tafel
op haar hoofd wilde gaan staan.
„De chef?" zei ze zwakjes.
„De chef," zei Tessa beslist.
„Hebt u dat afgesproken?"
„Neen," zei Tessa.
„Dan kunt u den chef natuurlijk niet
spreken. Hij ontvangt alleen menschen,
als het afgesproken is. U moet hem eerst
schrijven."
„Maar ik moet hem nu spreken," zei
Tessa. „Mijn naam is Tessa Fisher, 2703."
Zij dacht, dat dit misschien zou helpen,
maar het scheen de zaak nog erger te
maken.
„Bedoelt u, dat u kellnertn bent?" vroeg
de jonge dame met toenemende veront
waardiging.
„Juist," zei Tessa. „En ik wensch den
chef te spreken. Ik heb hem iets heel be
langrijks mee te deelen. Ik weet zeker,
dat hij mij zou ontvangen, als hij wist,
waarvoor ik gekomen ben."
„Ik weet heel zeker van niet," ant
woordde de jonge dame verschrikkelijk
boos. „Hij ontvangt in geen geval
kellnerinnen. Ik denk, dat Ik de zaak wel
kan behandelen, als u mij zegt, wat u
wenscht."
„Dat is mijn zaak," zei Tessa, wie het
gedrag van de jonge dame begon te ver
velen. „En u kunt er niets aan doen."
„Nu, u kunt noch den chef, noch den
onderchef te spreken krijgen," antwoord
de de jonge dame scherp, „want zij zijn
allebei al weg."
„Wel, ik moet zeggen, dat zij heel vroeg
weggaan," antwoordde Tessa. „Zijn er
geen andere chefs?"
„Alleen nog maar de chef van den Vlie
genden Troep. Het is bijna zes uur."
„Nu, dan wil ik dien spreken," ant
woordde Tessa, geneigd iets toe te geven.
„(Wordt vervolgd).
DE STERRIT NAAR MONTE CARLO. Aankomst van de Hollanders G. Bakker Schut en
en H. de Beaufort, die als Ie
aankwamen. -
MINISTERS OP DE R.A.I. De 25ste automobiel ten toons telling in de hoofdstad, welke gis
teren geopend werd, verheugde zich al direct in een groote belangstelling. De ministers Gelissen
en Oud, vol belangstelling voor de open ,,Terraplane".
VOORJAARSSCHOOL VOOR VROUWEN IN NOORDWIJ KERHOUT - uitgaande van de ver-
eeniging ,,Buitenbedrijf' en gehouden op huize de Vink.
Practische tuinarbeid.
Een auto met „buitenboord-motor".
SARRAUT, DE FRANSCHE PREMIER - tijdens
het voorlezen van de regeeringsverklaring in de Ka
mer. Met groote meerderheid keurde de Kamer het
regeeringsbeleid goed.
BORSTBEELD VOOR „LAWRENCE OF ARABIA"
geplaatst in de St. Pauls Cathedraal in Londen. Lawrence
heeft bekendheid gekregen door zijn werk voor; Engeland
in Arabië.
