De ziekte üan den Engelschen Koning - Puck van Heel gehuldigd
\nrrf*
TESSA
Ai3v
76ste Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON.
LORD DAWSON OF PENN een
yan de behandelende geneesheeren
yan den Engelsehen Koning, op
weg naar Sandringham.
EEN BIJ VOETBALLEN ONGEWOON TAFEREEL. Tijdens den wedstrijd Blauw-
Wit—'D.W.S. kwam politie te paard er aan te pas, om het publiek, dat door den mist op
de tribunes niets kon zien, achter de doelen weg te houden.
HET JUBILEUM VAN DEN MEGENSCHEN GENEESHEER-WELDOENER DR. A. BAP
TIST. Op hartelijke wijze werd hij door gemeentebestuur en bevolking gehuldigd. V.l.
n.r. burgemeester M. P. J. van Vlokhoven, drA. Baptist en de heer
J. Jansen, hoofdonderwijzer.
door RICHARD STARR.
Vertaald door A. RIEWERD.
80)
„Dat dacht ik wel. Het zou wat moois
zijn, als ik mij mijn heele verdere leven
zou moeten herinneren, dat mijn eerste
kus (ik bedoel mijn eersten kus van u,
Mr. Banks) naar kaas had geroken. Be
grijpt u, wat ik bedoel?"
Op dat oogenblik werden zij gestoord
door een hevig genies, dat van den an
deren kant van de schuifdeuren kwam. De
mooie Mrs. Elisabeth Potts!
„Lieve help!" fluisterde Tessa. „Zij luis
tert. Zij heeft de deur open gezet. Ik ga
weg. Goeden nacht, Mr. Banks, en wel
bedankt voor het uitgangetje en voor uw
aanzoek, enzoovoort."
„Maar geeft u mij geen antwoord?"
fluistert Banks in groote zielsangst.
„Vanavond is het antwoord: „Neen!"
„Maar mag ik u een anderen keer dan
weer vragen?"
„O jawel. Het kan geen kwaad, mij een
anderen keer weer te vragen, als de sfeer
anders is."
„Morgenavond dan?"
„Ja," zei Tessa nadenkend. „U kunt me
morgenavond weer vragen, als u daar
behoefte aan hebt."
Dat was alles. En terwijl zij naar boven
ging, zei ze bij zichzelf: „Ik wil eens
kijken, of hij er werkelijk behoefte aan
voelt, mij morgenavond weer te vragen.
Sommige mannen hebben sterke zenuwen.
Wat een idee, mijn spons te zoenen! Lieve
help!"
HOOFDSTUK XX.
Lallie Mulvaney is temperamentvol.
Toen Tessa den volgenden morgen stil
letjes weg wilde sluipen om haar bus te
pakken, ving Mrs. Elisabeth Potts met
haar nopjesmuts, haar op.
„Liefje," zei ze, „ik hoop, dat de sar
dientjes je gisteravond goed gesmaakt
hebben?"
,Dank u wel; neen, Mrs. Potts," zei
Tessa. „Ik denk, dat de kat er van ge
smuld heeft. Het scheen zoo, naar de
manier te oordeelen, waarop ze zich den
bek aflikte. Maar het was erg vriendelijk
van u, ze voor ons klaar te zetten, en ik
geloof zeker, dat ze erg lekker moeten zijn
geweest."
Het grootste deel hiervan scheen niet
tot Mrs. Potts door te dringen, want ze
was nogal hardhoorig.
„Het spijt mij zoo, dat ik moest niezen,
liefje," ging zij voort. „Ik lag wakker. Ik
sliep erg slecht. En ik kon niet helpen,
dat ik hoorde, wat Mr. Banks tegen je
zei. Ik vind het een prachtig aanzoek. Zoo
romantisch! Ik ben toch zoo blij, liefje.
Ik vind het altijd prettig, te doen, wat ik
kan. om jonge menschen te helpen, het
met elkaar eens te worden. Zie je, jonge
lieden zijn zoo verlegen, als zij verliefd
zijn."
„Daar hoeft u u geen zorgen om te
maken, Mrs. Potts. Mr. Banks is niet zoo
verlegen daar was tenminste niets van
te merken."
Het was voor Tessa meer of min. een
tonig in de theesalon, behalve gedurende
de drukke uren tusschen twaalf en twee,
en de iets minder groote drukte tusschen
drie en vijf. Pet Peil was buitengewoon
vroolijk. Zij had haar gewone soberheid
van zich afgeschud. Haar donkere oogen
glinsterden en zij was werkelijk mooi.
„Wat is er met jou aan de hand, Pet?"
vroeg Tessa op een stil oogenblikje. „Heb
je je geld gekregen of is die groote lummel
van een jongen van je er weer geweest".
„Neen", zei Pet. „Hij komt hier maar
zelden. Alles bij elkaar genomen is hij er
niet meer dan drie of vier keer geweest.
Nu is hij al in geen weken gekomen. Ik
geloof niet, dat ik hem ooit zal terug
zien. Ik weet zijn naam zelfs niet."
„Waarom heb je dan sterren in je
oogen?"
„Heb ik die? Ik denk, dat het komt,
omdat ik heelemaal opgewonden ben over
dat poseeren, dat je voor mij hebt afge
sproken. Hè, ik kijk er vol verlangen naar
uit, kind. Niet alleen om het geld, hoewel
ik dat best gebruiken kan, dat moet ik
zeggen. Maar ook, omdat het een avontuur
is. Iets anders dan het alledaagsche."
„Hoe staat het met je half-was? Heeft
hij je al gevraagd?"
„Neen. Ik geloof, dat hij het gisteravond
van plan was. Ik zou hem ergens ontmoe
ten. Maar ik zwaaide het af. Hij is mak
kelijk af te zwaaien. Is wat naïef. Maar
hij is vreeselijk bescheiden tegenover mij,
en ik ben, geloof ik, soms een draak. Maar
ik voel er nog niets voor, voor altijd te
teekenen. Ik ben zoo opgewonden, alsof
er iets met me gebeuren zal."
„Lieve help! Ik hoop, dat het dan iets
goeds zal zijn. Pet!"
De meisjes hadden om de beurt een
middag vrij. Zij hadden, naar het heette,
recht op een vrijen middag per week.
Maar dien kregen ze niet altijd. Het was
nu Tessa's beurt, maar daar zij een ge
deelte van den vorigen middag was weg
geweest, verzocht Miss Lightfoot haar met
de kas te willen helpen. Eindelijk ging zij
even voor vijvèn weg.
Inplaats van regelrecht naar huis te
gaan. ging zij, na in het telefoonboek het
adres van Parfitt's kapsalon te hebben
opgezocht, volgens een vooraf beraamd
plan naar het Westen. De kapperszaak
was in een zijstraat van West End ge
vestigd, niet ver van het theater, waar
zij den vorigen avond met mr. Banks was
geweest.
Zij kwam langs het theater, en nam de
gelegenheid waar de foto's van Lallie
Mulvaney nog eens te bekijken. Weer
kreeg zij het gevoel haar te herkennen,
maar zij kon haar niet thuis brengen.
Naar Tessa's oordeel maakte de kap
perszaak niet veel indruk. Maar van
binnen zag ze er indrukwekkender uit.
Zij zei tegen de portierster, die voor
het salon zat, dat zij haar haar wilde
laten knippen, wasschen en opmaken, en
dat zij wenschte. dat mr. Banks dat zou
doen.
Eenigszins tot haar verbazing werd dit
verzoek in het geheel niet vreemd opge
nomen. Zij werd naar boven gebracht
naar een kamer, waar nog twee dames
zaten te wachten. Zij werd op een leegen
stoel gezet, in een laken en een handdoek
gewikkeld en alleen gelaten.
Terwijl zij wachtte, merkte zij, dat zij
aan Jimmy Turner dacht. En als zij aan
Jimmy Turner dacht, werd zij altijd on
uitsprekelijk bedroefd.
„Ik zal Jimmy nooit weerzien", zei ze
bij zichzelf. „Nooit meer. Als het ge
beurde, zou ik hem natuurlijk vertellen,
hoe ik over hem denk, en dat zou het
einde van alles zijn. Maar ik zie hem
natuurlijk nooit meer. Nooit. Heel waar
schijnlijk is hij al vergeten, dat er zoo"n
meisje bestaat als mij ik bedoel als ik.
Hij kent zooveel meisjes. Ik denk. dat hij
er vanmorgen weer met zijn auto op uit
is geweest, en een of andere arme, onnoo-
zele gans gevraagd heeft, hem den weg
naar de stad te wijzen. Zijn mannen niet
vreeselijk? Ik dacht, dat hij wel zoo be
leefd zou zijn, naar den winkel te komen
om mij op te zoeken. Hoewel ik natuur
lijk niet tegen' hem spreek, als hij het
doet."
Deze alleenspraak werd plotseling on
derbroken door een hevigen gil vanuit den
stoel links van haar. Toen zij zich op dat
geluid omkeerde, zag Tessa, dat het
meisje, dat met een handdoek om haar
nek haar hoofd onder handen liet nemen,
recht overeind zat en haar aanstaarde.
Groote. ontstelde, kinderlijke oogen
waren het van een diep blauwe kleur en
het gezicht, waarin zij stonden, was dat
van Lallie Mulvaney.
.(Wordt vervolgd).
1
COSTUUM-DEFILE OP OE TENTOONSTELLING „HET
COSTUOH ONZER YOORO USERS" in de Ridderzaal in de resi
dentie. Japon uit de tweede helft der achttiende eeuw.
LUCHTFOTO VAN HET PALEIS TE SANDRINGHAM,
waar de Engelsche koning thans
ziek ligt.
PUCK TAN HEEL (x> DEN POPULAIR EN AANVOERDER TAN DE NEDERLAND.
SCHE ELFTAL werd voor zijn woning in de Moerkerkjstraat te Rotterdam een
muzikale hulde gebracht.
DE ZIEKTE VAN KONING GEORGE V VN ENGELAND. Vele belangstellenden
voor het bulletin, aangaande den gezondheidstoestand van den Koning, dat is opge
hangen aan het hek van het Buckinghampaleis.
