TESSA
76ste Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
JEUGDIGE AMSTERDAMSCHE WERKLOOZEN'BIJ AANLEG VAN EEN ROSA-
RIUM IN HET VONDELPARK. Het geschikt ■maken
van den bodem.
DE ROEREENSURE KONING MET DEN ZUIDSLAVISCHEN PRINS-REGENT
OP DE JACHT ter eere van een bezoek dat Koning Carol II aan Belgrado
bracht. V.l.n.r. Prins Paul, de regent vant Zuid-Slavië, den Züid-Slavischen
minister-president en Koning Carol.
DOUGLAS FAIRBANKS JR. is be
halve filmacteur ook een liefhebber van,
boksen. Na een partijtje inj een
boksclub te Londen.
EENIGE DER BEDDEN, WELKE TER BESCHIKKING
ZIJN GESTELD VAN DE LEDEN DER JURY die de te
rechtzittingen moeten bijwonen van de beklaagden in het
Stavisky-proces en de zaal niet mogen verlaten.
DE VLUCHT PARIJSMADAGASCAR. Even voor het vertrek. Voor het vliegtuig
madame Finat en haar mecanicien Raynaud, die den gevaarvollen
tocht zullen ondernemen.
DE PLECHMELMUS-
TOREN TE OLDEN-
ZAAL RONDOM IN
HET STEIGER WERK.
Tijdens de restauratie.
DE AANKOMST VAN DEN HOLLANDER, BARON SCHIMMELPENNING die het ski-par-
cours om de Mont-Blanc trophee buiten mededinging meeliep.-Zijn tijd
was-5 minuten 21,4 seconden.
door RICHARD STARR.
Vertaald door A. RIEWERD.
28)
Dus keek zij wat. om zich. heen, maakte
onschuldige opmerkingen over het publiek
ep het programma en gaf zoodoende mr.
Banks den indruk, dat zij geen woord had
gehoord.
Het' duurde een poosje, voordat hij tot
dat besluit was gekomen, maar eindelijk
scheen het tot hem doorgedrongen te zijn
en toen vroolijkte hij zichtbaar op. Toen
de lichten uitgingen en de muziek begon,
werd hijl nog opgewekter en was bijna
zichzelf weer.
Toch dreef Tessa haar medelijden niet
te ver. Zij begreep, dat zij mr. Banks op
een afstand moest houden en hem pre
cies de plaats moest wijzen, waar hij op
haar levensplan stond.
Zij mocht hem niet in de veronderstel
ling laten, dat hij ook maar de geringste
kans had, meer dan een gewoon cijfer in
haar leven te worden, maar tegelijk zou
het misschien goed zijn, hem niet geheel
en al te mismoedigen.
Want het liet zich aanzien, dat er op
het oogenblik heelemaal geen aanbidders
waren en een meisje kan nooit weten,
waarmee zij bij het voortschrijden der
jaren nog eens genoegen moet nemen.
Op het oogenblik kon zij zich echter
moeilijk voorstellen, dat er nog eens tijden
of omstandigheden zouden komen, waarin
zij een huwelijk met een kappersbediende
zou moeten overwegen. Maar, zooals Pet
Peil altijd beweerde, de tijd doet won
deren en de tijd zou kunnen komen, dat
zij dankbaar zou zijn voor alles, wat op
een echtgenoot zou lijken, al was hij nog
zoo gering.
Maar op het oogenblik was het nergens
voor noodig mr. Banks in eenig opzicht
meer te geven dan hem toekwam. Toen
hij dus, bij het zingen van een liefdes
lied door den tenor, haar hand probeerde
te vatten, onttrok zij hem die beslist.
Tenslotte heeft een verzekeringsklerk, die
voor theaterplaatsen heeft betaald, iets te
beteekenen en behoort een kappers
bediende, die de plaatsen gratis heeft ge
kregen, tot een geheel anderen stand.
De Vrijgezellin vertoonde de gewone
beenenparade met muziekbegeleiding. Het
meisje, dat de hoofdrol vervulde, was eens
een meisje geweest. En nog altijd vervulde
zij de meisjesrollen.
Zij had nooit veel stem gehad. Zij decla
meerde haar liederen, sprong wat rond,
als zij had moeten dansen, veroorloofde
zich de meest buitensporige vrijheden met
haar rol en deed alles verkeerd, bezien
van het standpunt van een auteur en een
tooneeldirecteur, die weten, wat hert pu
bliek verlangt.
En toch slikte het publiek alles, wat zij
het voorzette en brulde om meer. Het
hield van haar en kon niet genoeg van
haar krijgen.
Zij had een manier, om als een klein
meisje „o zoo!" te roepen, die het publiek
een krampachtigen aanval van vroolijkheid
bezorgde en het meteen bijna aan het
huilen maakte.
Het kon zijn, dat men haar knap vond.
Maar hoofdzakelijk was het haar „o zoo!"
dat haar tot een der leidende sterren van
de muzikale tooneelwereld had gemaakt.
Op een gegeven oogenblik sprong zij als
dansmeisje rond.
„Genade!" fluisterde Tessa, terwijl zij
mr. Banks bij den arm greep, „zij heeft
niets om haar beenen!"
„Neen", zei Banks.
„Zelfs geen tricot!"
„Tricot heeft afgedaan", zei Banks. „Het
is verdwenen net als het huurrijtuig. Be
spaart een hoop onkosten.
Tessa raadpleegde haar progjamma.
„Is dat miss Henrietta Verlaine?"
„Neen. Zij is het meisje, dat de hoofd
rol heeft Lallie Mulvaney. Iedereen
kent haar".
„Maar haar naam staat heelemaal on
deraan het programma."
„Altijd. Dat vindt zij prettig."
„Ik vind haar eenvoudig schattig. Mag
ik even uw kijker leenen, als u klaar bent?"
Mr. Banks had een tooneelkijker bij
zich, die, wat grootte aangaat, meer voor
een heele familie bestemd scheen, maar
had hem totnutoe voor zichzelf gehouden,
waarschijnlijk met het oog op Tessa's
jeugd. Hij overhandigde hem haar met
zichtbaren tegenzin.
Tessa had een voorgevoel, dat Lallie
Mulvaney het meisje was, waarvan zij de
foto's in de vestibule had gezien. Toen zij
er in geslaagd was, den familiekijker op
haar oogen in te stellen, ontdekte zij, dat
het werkelijk zoo was. En weer meende zij
zich haar te herinneren. Zij moest Miss
Mulvaney hier of daar gezien hebben, of
anders haar foto. Maar zij wist niet, waar.
Toen zij den schouwburg verliet, keek zij
weer naar de foto's, maar dat bracht haar
niet verder. Misschien vergiste zij zich,
maar zij meende nog altijd, Miss Mulvaney
van aanzien te kennen.
Zij gingen bovenop een bus huiswaarts,
daar mr. Banks van oordeel was, dat het
lichtzinnig gebruik maken van een taxi
iets was, dat gemakkelijk overdreven kon
worden.
„Het is niet goed, te dikwijls een taxi te
nemen." legde hij uit. „Je wordt er beu
van. Wist u, dat Lallie Mulvaney haar
beenen voor 50.000 pond heeft verzekerd?"
„Haar beenen verzekerd?" zei Tessa heel
verbaasd. „Ja."
„Bij uw maatschappij, mr. Banks?"
„Neen. Niet bij mijn maatschappij,"
antwoordde mr. Banks met een schuwen
zijdëlingschen blik naar Tessa. Maar hij
zag slechts een lief, onschuldig profiel, en
vatte weer moed. „Maar ik kom natuurlijk
allerlei dingen over verzekeringen te
weten."
„Omdat u bij een verzekering werkt?"
veronderstelde Tessa.
„J-ja omdat ik bij een verzekering
werk, zou men kunnen zeggen. En ik heb
gehoord, dat zij haar beenen voor vijftig
duizend pond verzekerd heeft."
„Genade!" mompelde Tessa. „Dat is ver
schrikkelijk veel geld! Vijf en twintig dui
zend pond per been! Ik ben voor duizend
pond verzekerd."
„Ja?" zei mr. Banks, met meer eerbied
naar haar kijkend. „Dat zal u een kolos
sale premie kosten."
„Zes stuivers," zei Tessa. „Om de duizend
pond te krijgen moet ik één oog en één
been bij een spoorwegongeluk verliezen
allebei tegelijk. Ik. veronderstel, dat het
nooit zal gebeuren, hoewel het aardig zou
zijn, duizend pond te krijgen. Ik geloof,
dat het erg interessant is, in verzekerings
zaken te zitten, mr. Banks."
Er waren duidelijke teekenen, dat mr.
Banks nog steeds geneigd was, een huwe
lijksaanzoek te doen, en ieder oogenblik in
een vurige bekentenis kon losbarsten. Om
zijn gedachten dus bij andere dingen te
houden, overstelpte zij hem met een onaf
gebroken reeks vragen over verzekeringen
en zag hem met bijna laaghartige vreugde
al dieper en dieper in het net venvard
raken, dat bedriegers zelf spannen.
„Verzekert uw maatschappij wel eens
haar, mr. Banks?"
„Haar?" riep mr. Banks wat ongerust
uit.
„Ja. Krullen, zooals van mij. Gebobbed
en geshingled haar, enzoovoort. Als een
actrice haar beenen verzekert, zie ik niet
in, waarom zij haar haar niet zoo verze
keren. Haar is van veel belang, mr. Banks,
en het is heel gemakkelijk door brand te
verliezen; als je het gasfornuis aansteekt,
bijvoorbeeld. Op die manier verloor ik
laatst in de theesalon het mijne bijna. Of
bij de kappers als je een spiritus shampoo
krijgt."
„Neen, we doen niet aan dat soort ver
zekeringen", zei mr. Banks kortaf.
.(Wordt vervolgd).
