Het pantserschip Admiral Graf Spee" - Felle brand te Borcharen
TESSA
76sle Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
MARKEN KOOPT IN VOOR HET KOMENDE SEIZOEN
te Amsterdam gehouden beurs voor
„Souvenirs de la Hollande".
op de Nieuw pantserschip üoor Duitschland.
Een dezer dagen liep van de Marinewerf te Wilhelmshaf en het nieuwe Duitsche pantserschip „Admiral Graf Spee" van stapel. Bij de feestelijke inge
bruikstelling hield de commandant van het schip een toespraak, waarin hij hulde bracht aan admiraal Graf Spee, naar wien 't schip genoemd werd.
door RICHARD STARR.
Vertaald door A, RIEWERD.
21)
„Welke vriend heb je op het hoofd
bureau?" vroeg de chef slim.
„Een vriend op het hoofdbureau? Ik heb
er daar geen, miss Lightfoot. Ik wou, dat
het waar was".
„In elk geval is iemand je daar goed ge
zind. Kijk eens. Hier is de bevestiging van
je benoeming bij den Vliegenden Troep".
„Lieve help! Willen ze mij daar
houden?"
„Zoo zeker als iets. Hier is je insigne.
En hier is een brief voor je van het hoofd
bureau".
„Voor mij?" zei Tessa ontsteld, terwijl ze
bleek werd. „Dat meent li toch niet, miss
Lightfoot, een brief voor mij van het
hoofdbureau".
„Er staat jou naam op. Hij kwam van
morgen. Het insigne en de bevestiging
kwamen gisteravond. Je ziet er niet uit,
alsof het je veel pleizier doet. Ik geloof,
dat ik er blljder zou uitzien, als ik een
vriend had op het hoofdbureau, om me
wat vooruit te helpen. Het is hier een
zwaar leven. Fisher, en je voelt het hos
langer hoe meer, als je wat ouder wordt
en weet, dat je het moet volhouden, tot je
niet meer kunt. Het spijt me, dat ik soms
wat scherp tegen je geweest ben, Fisher.
Je wordt zuur, als je over den leeftijd van
een huwelijk begint te komen, en weet,
dat niemand je noodig heeft. Jij bent jong
en ziet er aardig uit, en het lijkt er naai',
of je het gemakkelijk zult krijgen. Maar
wacht niet te lang. Op mijn negentiende
jaar had ik kunnen trouwen, maar ik
dacht dat ik nog tijd genoeg had".
Plotseling voelde Tessa een groot mede
lijden met de schrale, onbeminnelijke miss
Lightfoot. Hier had je nu een van die ge
wone levenstragedies, die niet minder tra
gisch zijn, omdat gelukkiger menschen
zooiets gewoonlijk onweerstaanbaar ko
misch vinden.
„O, miss Lightfoot, u bent niet scherp
tegen mij geweest!" hakkelde Tessa met
een prop in haar keel. „Ik bedoel ik
geef er niets om, en het spijt me. Ik wou
ik wou
„In orde, Fisher. Je bent een lief kind,
en ik hoop dat je vriend op het hoofd
bureau je zijn troeven zal laten zien en
een ring voor je zal koopen".
Tessa wandelde vrij beduusd weg. Zij
voelde zich ellendig, niet alleen om miss
Lightfoot, maar ook om zichzelf. Zij had
geen vriend op het hoofdbureau. Verre
van dat, zij wist, wat deze brief behelsde.
Zij wist het zeker, zonder hem te openen.
Hij was gekomen na haar aanstelling bij
den Vliegenden Troep. Wat kon hij anders
bevatten dan haar ontslag?
Die ellendige geschiedenis s avonds in
het Majestic Hotel!
Natuurlijk was alles uitgekomen en ge
rapporteerd. Hoe kon zooiets geheim
blijven?
Daar had je dat kamermeisje, dat Tessa,
zooals ze wist, haar heele verdere leven
als haar speciale doodsvijandin kon be
schouwen. En wat nog erger was, die
detective. Zij had vergeten. Jimmy en zijn
zuster van hem te vertellen hoe hij
zijn hoofd om de deur had gestoken en
haar in haar schuilplaats had gezien. Hij
had haar op een heel bijzondere manier,
doordringend, in het geschramde gezicht
gezien, alsof hij het voor een toekomstige
gelegenheid in het geheugen wilde
prenten.
Daar het Majestic Hotel tot de Ver
eenigde Café's behoorde was die detective
in dienst van de maatschappij, net als zij
zelf. En natuurlijk zou hij gerapporteerd
hebben, wat hij gezien had. Hij had waar
schijnlijk het nummer, dat zij, zooals alle
kellnerinnen, als broche droeg, opge
nomen.
Daar had je het dus, en haar dagen als
tearoom-meisje bij de Vereenigde Café's
waren geteld. Zij ging naar beneden, naar
een der magazijnen, om alleen te zijn, en
haalde den brief te voorschijn.
Het was een officieele enveloppe van de
maatschappij, met een afbeelding van
haar tearoom aan den achterkant, en ze
was geadresseerd aan: Miss Tessa Fisher,
no. 2703. Met een ellendig gevoel scheurde
zij hem open.
„Assistente no. 2703 (miss Tessa Fisher)
wordt verzocht, zich vandaag om twee
uur te Norrington Square no. 24, W.C., te
vervoegen. Zij moet haar uniform mee
nemen en naar mr. Arthur Corless vragen.
Zij zal vrij krijgen, als zij dezen brief aan
de chef laat zien.
Maatschappij De Vereenigde Café's".
,.Nu, wat zeg je daar wel van. lieveling?"
hijgde Tessa. „Nou vraag ik je! Een brief
van het hoofdbureau, speciaal voor miss
Tessa Fisher! Snap je dat? En ik ga niet
de laan uit, dit lijkt er tenminste niet op.
Maar waar lijkt het dan wel op? Bewaar
me! Ik weet het niet. Misschien wil de
hoofddirecteur van de firma mij vragen,
met hem te trouwen! Nee maar!"
Zij toonde den brief aan miss Lightfoot,
die weer begrijpend lachte.
„Maar wat heeft dat te beteekenen?"
vroeg Tessa. „Het heeft geen zin. Wat weet
het hoofdbureau van mij af, behalve, dat
ik op hun loonlijst sta met nog ongeveer
vijfduizend of meer andere meisjes?"
.Je hooge vriend, Fisher", zei de chef.
„Iemand helpt je vooruit. Nu, vergeet je
oude vrienden niet, als je een directielid
trouwt".
Tessa dacht net zoo lang na, tot het
hoofd haar duizelde, en zij haalde al haar
bestellingen op het drukke uur van den
morgen schandelijk door elkaar. Maar zij
kon niet uit de oproeping wijs worden.
Tenslotte nam zij aan, dat het een werkje
moest zijn voor den Vliegenden Troep, daar
zij opdracht had gekregen haar uniform
mee te nemen.
Vóór den middag was de groote drukte
vrijwel voorbij, en daar de bedienende
meisjes nu tijd hadden, wat op adem te
komen, ging Tessa een oogenblik naar
Petunia Pell toe.
Pets aardig gezichtje met de volle lippen
keek erg pruilerig, wat het aardiger dan
ooit maakte.
„Nu, ik heb het gisteravond gedaan",
zei ze spijtig. „Nu ben ik er voor eeuwig
bij. denk ik."
„Wat bedoel je, Pet? Wat heb je ge
daan?"
„Ben met den halfwas naar zijn huis
gegaan Anstruther, begrijp je. Werd
aan zijn moeder, twee kleine zusjes, een
broer van twaalf en twee ooms voorge
steld."
„Lieve help! Hoe hield je je er onder,
lieverd?"
„Nu, de ooms waren nog zoo kwaad
niet, dat durf ik wel te beweren, kind.
Maar ze zijn allebei getrouwd. Bewaar me
voor ooms. De kinderen waren woestelin
gen. Het jongste meisje van vijf moest
het bepaald van mij hebben. Smeerde mijn
beste zijden blouse vol jam, en veegde
haar schoenen af aan een nieuw paar
kousen van twee vijf en negentig, tot ze
er uitzagen, alsof honden er om gevoch
ten hadden. De jongen ging op mijn lak
schoenen staan en bleef maar zeuren, of
ik mijn gezicht had geverfd. Dat had ik
wei'kelijk. Mijn hemel, de ooms waren de
eenige beschaafde menschen."
„Hoe was zijn moeder?"
„Dat is een schat. Natuurlijk denkt ze,
dat haar zoon een soort van sir Lancelot
of the Lake is, maar dat komt er niet op
aan."
..Bedoel je, dat je nu verloofd bent?"
„Neen. Zoo ver kwam het niet. Ik stelde
het uit, maar heb, geloof ik, de mogelijk
heid ervan open gehouden. Het kan nu elk
oogenblik gebeuren. En ik weet niet, wat ik
moet doen, Tess. Ik zeg je. dat ik het niet
weet. Ik ben ziek van het gepieker erover.
Ik stond hem toe, mij te zoenen gister
avond. Eerste keer."
„Ha", gichelde Tessa. „Vond je het pret
tig, Pet?"
(Wordt vervolgd).
EEN FELLE BRAND WOEDDE IN EEN BOERDERIJ TE BORCHAREN. Hel SPELMOMENT UIT DEN VOETBAL-WED STRIJD NEDER-
geheele gebouw, benevens een naastgelegen woonhuis werden in de asch gelegd. LAND BLINCOLN-CITYop het Sparta-t-errein te Rofc-
Overzicht van de ruïne. terdani gespeeld. Verwijmeren (N.A.C.) in actie.
„MEESTER OP SCHOOL HEEFT GEZEGD, DAT JIET MAANS
VERDUISTERING WAS, MAAR WE ZIEN NIETS!" De jeugd
van Amsterdam speurt den hemel af, om iets van het natuurver
schijnsel gewaar te worden, maar wolken benamen het uitzicht.
TEZAANDVM WERD IIET HUWELIJK VOLTROKKEN tusschen
P. Nieuwenhuizen, spil van K.F.C. en mej. Offringa. Het bruidspaar
verlaat het stadhuis, tusschen een eerewacht van jeugdige K.F.C.-ad-
spiranten Boven het geschilderde portret van den bruidegom.
CALEB JONES MILNE, AMERIKAANSCH ACTEUR - tracht-
te de justitie om den tuin te leiden, door mede te deelen, dat hij
ontvoerd was. Het bleek dat Mikie de ontvoering zelf in scène
had gezet*. Tijdens zijn overbrenging.
