Auto bij Meppel in vaart gereden - De noodlanding van Jean Batten
TESSA
éi
76ste Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
door RICHARD STARR.
Vertaald door A. RIEWERD.
14)
„Ik bedoel, dat lk u geen klap In het
gezicht kan geven, zooaLs ik zou willen.
Ziet u dan niet dat mijn handen en voe
ten vastgebonden zijn?"
„Groote goedheid!" zei Jimmy, die dit
nu eerst bemerkte. „Het is zoo! Hoe kwam
u er toe, u zoo vast te binden? Deedt u
het, om mij schrik aan te jagen?"
„Lieve help!" mompelde Tessa wanho
pig. „Wat scheelt u, mr. Turner? Zijn uw
hersens op den loop? Denkt u, dat ik mij
zelf zoo zou kunnen vastbinden, zeifs al
zou ik het nog zoo graag willen? Ik werd
gebonden door een man, die in deze kamei
kwam".
In weinige oogenblikken had Jimmy
haar bevrijd, knielde op den grond neer
en wreef zacht haar enkels, tot zij tot het
besef kwam, wat hij deed en hem beval,
uit te scheiden. Toen vatte hij haar han
den en begon haar polsen te kussen op
de plaats, waar de doek roode striemen
had achter gelaten.
Tessa zag daar geen bijzonder kwaa"
in en liet hem dus even begaan.
„Een man kwam uw kamer binnen
vcordat ik weg kon komen", verklaarde
zij. „Hij was een dief en eerst dacht hij,
dat ik er ook een was. Toen ik probeerde
alarm te maken, trok hij mij op den grond
en hield mij met zijn knieën vast".
„Wel allemachtig!" gromde Jimmy.
„Waar is hij nu?"
„Niet hier natuurlijk. Mijlen ver weg,
denk ik, op dit oogenblik. Hij bond mij
vast en wikkelde mij in uw halsdoek. En
toen doorsnuffelde hij uw valies en alles.
Ik denk, dat hij u bestolen heeft, mr.
Turner".
„Daar zullen we ons geen zorgen óver
maken", zei Jimmy kalm. „Hij kan mij
niet bestolen hebben, want er is hier niets,
wat een dief de moeite waard zou vinden.
Als hij niets beters vond dan bij mij, moet
hij een schrale nacht hebben gehad. Het
is over u, dat ik mij ongerust maak".
„O, mij mankeert niets", zei Tessa, „hoe
wel ik geloof, dat ik gestikt zou zijn, als
u niet gauw gekomen was. Het spijt mij
allemaal heel erg, mr. Turner!"
„Arm klein ding! Het spijt mij voor u!"
„En als u klaar is met mijn handen,
zou ik wel graag naar huis willen, alstu
blieft".
„Ik ben er nog niet mee klaar", zei
Jimmy.
„Toch moet ik gaan. Hoe laat is het?"
„Tien minuten voor twaalf", zei Jimmy.
„Lieve help! Im moet vliegen! Ik zal niet
voor eenen thuis zijn. Kus mijn handen
alstublieft niet meer. het is vervelend".
„Wel", zei Jimmy, terwijl hij opstond,
,ik heb in mijn leven vervelender dingen
gedaan een hoop vervelender Eigen
lijk gelooi ik, dat ik nooit iets heb ge
daan, dat wijzer of beter was Maar u hebt
gelijk, u moet naar huis. Waar zijn uw
hoed en mantel?"
„Beneden in de kleedkamer van het per
soneel. Dat is vervelend. Als ik naar be
neden ga, om ze te halen, zal de een of
ander mij misschien vragen wat ik gedaan
heb. Alle kellnerinnen zijn al meer dan
een uur geleden weggegaan".
„Ik zal ze halen", zei Jimmy.
„Maar dat kunt u niet, mr. Turner. U
kunt niet naar de bediendenkamer» gaan.
En bovendien weet u niet, waar de kleed
kamer is".
„Dat weet ik wel", zei Jimmy, „en ik zal
die dingen halen. U blijft hier. Ik zal niet
lang wegblijven. U bent hier veilig, tot ik
terug kom. Niemand zal u weer lastig val
len. Alle gasten zijn weg".
Tessa ging met hem naar de deur en
sloot die zacht achter hem. En zoodra hij
de kamer uit was en zij weer alleen was,
voelde zij den druk van haar ongelukken.
Zij vond het niet prettig, dat Jimmy hoed
en mantel was gaan halen, hoewel zij het
niet zelf had durven doen. Als zij gegaan
was, had men haar bijna zeker onder
vraagd, en als het was uitgekomen, dat zij
al dien tijd op de bovenverdieping van het
hotel was geweest, zou er zeker een onder
zoek gevolgd zijn. In dat geval waren er
natuurlijk alle mogelijke onaangenaam
heden te wachten geweest en die wenschte
zij niet. ook niet voor Jimmy.
Tegelijk had zij het onaangename ge
voel, dat dit nog niet alles was, en dat
haar nog meer moeilijkheden te vacht',
stonden. I
Zij ging met den ur.
-;e!eu®l staan en h v>>'" tr-i
neergeslagen met de handen Maar zij kon
niet meer schreien. Zij was niet gewend
te schreien en had blijkbaar dezen avond
haar geheelen voorraad tranen reeds ver
goten.
Zij wist niet, dat zij, terwijl zij tegen
den muur leunde, met haar rug tegen een
belknop stond.
Beneden in de kamer van het kamer
meisje ratelde de bel drie minuten aan
écn stuk door. Het kamermeisje, dat de
wacht had, was in slaap gevallen, en de
bel wekte haar. Het was te ver weg voor
Tessa, om het te hooren.
Het kamermeisje, dat dacht, dat het
een dringend geval betrof, kwam toeschie
ten, Tessa was van den muur weggegaan
en zat weer in den armstoel, toen het
meisje klopte.
„Kom binnen, Jimmy"-, zei ze.
En het kamermeisje trad binnen!
De verrassing was wederzijds. Geruimen
tijd staarden zij elkaar aan. Beider blik
was even hooghartig. Tessa stond op van
haar stoel, omdat zij voelde, dat het ka
mermeisje op haar voor had, dat zij stond.
Van haar kant herkende het kamer
meisje in Tessa een der bedienden, zoo
als zijzelf was. Feitelijk herkende zij de
uniform, en stelde vast, dat Tessa een der
kellnerinnen was, die bij het diner bene
den bediend hadden. Zij had voor kell
nerinnen dezelfde minachting als Tessa
voor kamermeisjes.
..En?" zei ze eindelijk.
Tessa's aardig kinnetje ging ongeveer
if centimeter de lucht in.
.Dank u", zei ze uit de hoogte. „Ik heb
et. gebeld".
„O neen?" antwoordde het kamermeisje
opgewonden. „U belde wel zoowat vijf
minuten!"
„Ik deed niets van dien aard, u droomt",
zei Tessa. „Ga alstublieft heen en sluit do
deur zacht achter u".
Maar het kamermeisje wist, wat zij te
doen had en liet zich niét overbluffen
door een nietswaardige kellnerin.
„Dit is de kamer van mr. Turner", zei ze
„Nu, en wat zou dat?" antwoordde Tessa.
..Wat doet u hier?"
„Mij met mijn eigen zaken bezig houden.
Ga heen en bemoei u met de uwe, en wees
niet onbeschaamd, anders roep ik den
chef".
Onbewust deed Tessa de Rots van Gi
braltar na Paul Harvey's moeder met
wie zij het vroeger op den dag aan den
stok had gehad.
..Heel goed", zei het kamermeisje. „Ik
zal hem roepen, als ik met u klaar ben. Ik
iwensch te weten wie u bent en wat u in
mr. Turner's kamer doet".
„Ik ben zijn zuster", antwoordde Tessa
wanhopig.
„O", antwoordde het kamermeisje met
vernietigend sarcasme, „zijn ziele zuster
veronderstel ik?"
„Nu is het genoeg, meisje", zei Tessa. „Ik
duld geen onbeschaamdheid van een bed-
denopmaakster. Als ik u was, zou ik zoo
gauw mogelijk maken, dat ik wegkwam,
terwijl het nog veilig voor u was. Ik heb
vannacht heelemaal geen vriendelijke bui,
en zou gemakkelijk rniin geduld kunnen
verliezen".
Het kamermeisje r.o': behoedzaam
terug en bleef even m* h.-vr rug tegen
de deur staan.
,.U denkt, dat u ei zoo van af komt, is
het niet?" zei ze.
(Wordt vervolgd).
DE UIT DE 15c EEUW DATEEREN DE TOREN VAN 11EDEN ZOU BIJ DE SCHEEPSBOUWMAATSCHAPPIJ TE AMSTERDAM het DE VOORMALIGE ENGELSCUE MINISTER VAN BUITENLAND.
ST, MICHIELSGESTEL zal op voorstel van B. en enkelsehroef motortankschip „Maeoma", dat is gebouwd in opdracht van de Kon. SCHE ZAKEN SIR SAMUEL HOARE - is met zijn echtgenoote naar
TT» j j 01 n j tt j. l Zwitserland teruggekeerd, teneinde zijn kortgeleden onderbroken
W. worden gerestaureerd. Shellgroep, te water gelaten worden. Het schip meet 121.000 ton.
vacanue voort/ te zetten.
JEAN BATTEN, DE ENGELSCHE PILOTE, DIE EEN NIEUWE RE-
CORD-VLUCHT OVER DEN ATLANTISCHEN OCEAAN VOORBE
REIDT moest tijdens haar vliegtocht van Southampton naar Londen
bij Bepton'(Sussex) een noodlanding maken, waarbij het toestel ernstig
werd beschadigd. De pilote werd licht gewond.
IN DE HAVEN VAN TERNEUZEN arriveerde het Duitsche vijf mast barkschip
Werner Vinnes" dat zal doorvaren naar Gent. Het fraaie söhip aan de meerpalen.
- Pi 4
TE LICHTMIS BIJ MEPPEL BEED EEN GROOTE
ZESWIELIGE EXPEDITIE-AUTO UIT UTRECHT -
door de leuning van een stroomduiker en kwam in de
vaart terecht. In de auto bevond zich de inboedel van
een pas getrouwd paar.
