ft
rgang
Zaterdag 30 November 1935
No. 48
TINEKE IN HAAR SCHOENTJE VOND
jren ochtend in het begin van
/erd Tineke wakker, terwijl de
it huis gierde. Behagelijk kroop
er onder de dekens en bedacht
iet toch wel prettig was zoo
ijn, dat je niet naar school
kon ze heerlijk nog wat ln
blijven en straks fijn bij den
ard gaan spelen, terwijl Tom-
roertje, door dat akelige weer
)1 moest. Tineke geeuwde en
als een poesje uit, maar op
haar iets te binnenen
i klaar wakker. Misschien lag
iets lekkers in haar schoen
den vorigen avond bij den
had gezet! Gauw even kijken!
p was Tinie uit bed. trok haar
s aan en trippelde naar de
Haastig greep ze haar schoen-
Ie, of er iets in zat. Ja hoor!
:ers ooi?, een rose marsepein ?n
dol op snoepen en nooit kreeg
naar haar zin. ">ok nu weer
w een stuk van het varkentje
r vader of moeder het gezien
i lekkere marsepein", dacht ze
..jammer dat het varkentje
lein is".
ier de huiskamer binnenkwam
aar gauw het afgebeten stuk
ien. „Er zat een varkentje in
zei ze met een vollen mond,
is maar een kleintje",
dat je niet met een vollen
praten", zei moeder boos, „en
lag je niet altijd zoo ontevre-
schoentje is ook maar klein,
ot varken zou er niet eens in
ben".
t moeder aan en vergat van
eelemaal haar varken verder
Daar had ze nooit aan ge-
Natuurlijk, daarom kreeg ze
kleine dingen in haar schoen
tje, omdat ze nog maar zulke kleine voet
jes had!
„Je had ons eerst je varken wel eens
mogen laten zien, voor je het opat", zei
moeder nog verwijtend, terwijl ze de ka
mer uitging; maar Tinie luisterde er niet
eens meer naar.
Nu begreep ze, waarom het varken niet
grooter was, dan zou het niet in haar
schoentje kunnen!
Den heelen verderen morgen onder het
spelen moest Tinie aan moeders woorden
denken en hoe meer ze er over nadacht,
hoe ontevredener ze werd. En toen ze
vader aan de koffietafel vertelde van het
varkentje, was het volgens Tinie zóó klein
geweest, dat ze het bijna niet had kun
nen vinden. Maar vader kende zijn doch
tertje door en door en gaf haar dan ook
alleen den raad: niet zoo begeerig te zijn.
Als zij het varken te klein vond, kon Sint
Nicolaas wel eens boos worden en op 6
December heelemaal niets in haar schoen
tje doen. Tinie schrok. In geen geval zou
ze de kans willen loopen niets te krijgen
en daarom besloot ze, verder maar niet
meer over het varkentje te spreken. Maar
in haar hartje bleef ze toch ontevreden.
's Avonds, voor ze naar bed ging, zette
ze met een zucht haar schoentje weer bij
den schoorsteen. Het was wel héél erg
klein! Tommy's schoenen waren veel groo
ter! En die van moeder dan.en vader!
Maar vader en moeder zetten hun schoen
nooit neerPlotseling kreeg Tineke een
inval.
Vaders schoenen waren het grootst van
allemaal, dus daar ging ook het meeste
in. Als ze die eens stilletjes omruilde met
haai* eigen schoentjeDan zou ze vast
iets véél grooters krijgen! Tinie's hartje
bonsde van opwending bij de gedachte
alleen!
Maar ze zou er nog een paar dagen mee
wachten, dan was het 6 December er.
dan kwamen de echte cadeautjes pas....
Als iedereen den 5en December naar bed
was gegaan, zou zij heel zachtjes opstaan.
Vaders schoenen stonden altijd buiten de
slaapkamerdeur, omdat Dina ze 's mor
gens vroeg moest poetsen. Stilletjes wiloe
Tineke dan een schoen van vader nemen
en 'n neerzetten in plaats van haar eigen
schoentje, dan zou je eens zien, hoeveel
zij er den volgenden morgen in zou vin
den!
Nu liet ze rustig haar eigen schoentje
staan en ging naar bed, maar door de op
winding van haar plannetje duurde het
nog lang, eer ze sliep.
Den volgenden morgen vond ze in haai*
schoentje een kikker van chocola. Ook
deze was te klein naar Tinie's zin, maar
nu zei ze er niets van en at hem dadelijk
op. Ze kon bijna iniet wachten, tot het
5 December was en toen het eindelijk
avond was geworden en Tinie naar haar
bedje ging, zette ze met een kloppend
hartje haar eigen schoentje neer; zei
vader, moeder en Tommy goeiennacht en
ging naar boven.
De deur van haar kamertje liet ze op
een kier staan om straks niet zooveel
lawaai te maken. Haastig deed Tineke het
licht uit en kroop onder de dekens. Toen
ze een uurtje gelegen had, hoorde ze haar
broertje boven komen en naar zijn ka
mertje gaan. Wat duurde die avond
lang!
Tinie had de grootste moeite om niet
in slaap te vallen en toen ze eindelijk de
trap hoorde kraken, was ze bijna inge
dommeld. Met een schok ging ze rechtop
zitten en wreef haar slaperige oogjes uit.
Het liefst was ze in haar lekkere, warme
bedje gebleven, maar ten slotte kreeg haar
begeerigheid toch de overhand en toen
het heelemaal stil was in huis, liet ze zich
uit haar bedje glijden, sloop voorzichtig
haar kamertje uit en het portaal over.
greep één van haar vaders schoenen en
ging toen héél zachtjes de trap af. Op
eens stond ze verschrikt stil.... Het was
eigenlijk al nacht, en stel je eens voor,
dat Sint Nicolaas of Plet nét bezig waren
in de huiskamer, terwijl zij binnenkwam
Tinie hield haar adem in en luisterde
gespannen. Nee.. het vvas doodstil bin
nen en. zachtjes duwde zij de kamerdeur
open en liep op haar teenen naar den
schoorsteen. Haastig greep ze haar eigen
schoentje en zette er vaders grooten schoen
voor in de plaats. Daarna ging ze gauw
weer naar boven en kroop bibberend van
de kou in haar bedje....
Den volgenden ochtend zou ze ervoor
zorgen héél vroeg beneden te zijn. dan
kon ze al haar cadeautjes uit den grooten
schoen halen en die weer boven neerzet
ten. Niemand zou er iets van merken.
Al heel gauw viel Tinie nu in slaap cn
in haar droom zag ze al de leuke cadeau
tjes, die de Sint voor haar gebracht had
en die beslist- niet in haar kleine schoen-
*tje hadden gekund.
Maar toen ze den volgenden morgen
wakker werd, was het al licht en hoorde
ze moeder beneden al bezig. Verschrikt
sprong Tinie uit bed; nu zou moeder na
tuurlijk zien, dat zij den grooten schoen
had neergezet, wat dom van haar om zóó
lang te slapen!
Vlug deed ze haar kimono'tje aan en
ging toen naar beneden. Moeder was ui
de huiskamer bezig en had den schoen
natuurlijk al lang gezien. Verlegen zei
Tinie haar goeienmorgen en ging toen bij
den schoorsteen kijken. Uit de verte zag
