HET AFSCHEID VAN DE
ZESDE KLASSE.
De Zonnestralen hadden
berouw.
Het was vier uur in den middag. De
leerlingen van de meisjesschool, die in 't
groote stadspark stond, verlieten lachend
en stoeiend met elkander haar lokalen. En
't duurde niet lang of heel het park was
vervuld met vroolljke meisjesstemmen.
Slechts één clubje grootere meisjes
maakte op de algemeene vroolijkheid een
uitzondering. Ernstig pratend met elkan
der liepen ze langzaam voort.
„Zeg, weet je wat", zei Hermien van
Dalen, terwijl ze op een groote ronde bank
wees, „laten we hier even gaan zitten. Mis
schien kunnen we met elkander een aar
dig plannetje bedenken".
„Hoe kun je nu iets aardigs bedenken"
zei Henny Jansen, „als je juffrouw, waar
je zoo op gesteld bent weggaat."
„Dat kun je heel goed. Henny", ant
woordde Hermien. „Al doe jij nu zoo som
ber daarom moet je nog niet denken, dat
jij de eenige bent die het naar vindt dat
Juffrouw van Duuren weggaat. We vinden
het allemaal akelig, wat zeggen jullie er
van?"
Met allerlei uitroepen, als: ,,'t Is verve
lend!", „Afschuwelijk!", „O, ik vind het
zoo naar' betuigden de meisjes hun in
stemming. i I
„En weet je", ging Hermien voort, „als
we iets aardigs bedenken om aan de juf
frouw te geven als ze weggaat, dan merkt
ze meteen, hoeveel we wel van haar
houden".
„Dat weet ze toch wel", riep er een uit
het clubje. „We hebben geloof ik nog nooit
zoo'n aardige juffrouw gehad".
Hermien van Dalen antwoordde hier niet
op. Iets anders hield haar gedachten bezig
„Wat vinden jullie", vroeg ze, „zullen
we de juffrouw bloemen geven of een ca
deautje?"
„Allebei", riep er een.
„Goed, allebei dan. Wie weet er een aar
dig cadeautje?" 1
„Ik", riep Henny. „We moeten haar een
foto-album geven. Weet je wel, zoo'n mooie
als er bij Straatman voor het raam ligt.
En dan moeten we voorin allemaal onze
namen schrijven".
„Een fijn idee", zei Cato van Leeuwen.
„Tenminste", meende Hermien bedacht
zaam, „als de juffrouw er nog geen heeft.
Weet je dat ook, Henny?"
„Ja, dat weet ik heel zeker. Een poosje
geleden ben ik bij de juffrouw op de kamer
geweest. Ik moest een boek bij haar halen
en toen liet ze mij boven komen en ik
mocht een poosje blijven. Ze heeft me toen
ai haar foto's van huis laten zien. Ze lagen
los in een doosje en de juffrouw zei, dat
ze wel eens een album mocht hebben nu
ze zooveel kiekjes had".
Triomfantelijk dat ze zóóveel wist te ver
tellen keek penny rond.
,,Dat moesten we dan maar doen", zei
Hermien terwijl ze 't clubje rond keek. „En
de bloemen die we koopen kunnen we dan
gebruiken om 't lokaal mee te versieren.
Vinden jullie het allemaal goed, wat
we afgesproken hebben?"
„Ja, ja, best," klonk het eenstemmig
antwoord.
„Dan is alzoo besloten en verklaar ik
de vergadering geëindigd," galmde Clara
van Tienen, terwijl ze van haar plaats
opsprohg.
Lachend volgden de anderen haar voor
beeld. En in weinige oogenblikken had het
clubje zich in alle richtingen verspreid.
De eerstvolgende dagen was de klas van
juffrouw van Duuren erg onrustig. Maar
de juffrouw deed alsof ze het niet zag. Ze
merkte het immers wel, dat er telkens
geheimpjes te verhandelen waren.
Juffrouw van Duuren had het geheele
jaar met groot genoegen in haar klas ge
werkt. Nu zou ze volgende week vertrek
ken. O, het afscheid zou haar nog heel
wat kosten. Nog zelden had ze zich zóó
gehecht gevoeld aan een klas. Maar ze
moest wel heengaan. Ze kon een plaats
als onderwijzeres in haar geboortestad
krijgen. En haar moeder had al zoo lang
verlangd haar wat dichter bij te hebben.
Nu kon dat verlangen vervuld worden. En
mocht ze deze gelegenheid ongebruikt
voorbij laten gaan?
Deze gedachte was het ook, die haar
het afscheid wat lichter maakte.
De Zonnestralen waren
Heel stout eens op een keert
zy wilden denk eens even!
Niet naar de Aarde meer!
Boos werd toen Zonnemoeder,
Bedacht een strenge straf:
Ze mochten d' eerste dagen
Niet van hun plaatsen af.
Stilzitten, was 't niet vreeslijk?!
Als je zoo heel graag danst!
Steeds achter grauwe wolken,
Als je zoo heel graag glanst!
Want Zon trok 't wolkgordijn dicht.
Wat men op Aarde dacht?
Wat is het plots'ling donker!
Het ïykt warempel nacht!
Wat hadden nu die stralen
Toch vreeseiyk berouw!
Ze smeekten: Moeder, mogen
Wij naar de Aarde gauw?
Nooit zullen wy het weer doen,
Steeds lieve straaltjes zyn!
Och, Moeder Zon, doe open
Dat dichte wolkgordijn!
We zullen, als U 't zegt, heusch
Steeds naar de Aarde gaan
En dat wy woord ook houden,
Daar kunt U van op aan!
De Zon kreeg medelyden.
Trok open 't wolkgordijn.
Hoera juichten de stralen.
Er was weeT zonneschijn!
ANNIE O.
(Nadruk verboden).
„Juffrouw," zei Hermien van Dalen op
zekeren ochtend, „Juffrouw, hebt u mis
schien eer u weggaat nog een avond voor
ons over? We wilden zoo graag voor het
laatst nog een prettigen avond met u
hebben."
„Zoo." zei juffrouw van Duuren lachend,
„en wat moet er dan gedaan worden, dien
avond?"
„O, dat weten wy wel, juffrouw," klon
ken verschillende stemmen.
„Ja, ja," lachte de onderwijzeres, ,,'k heb
het wel gemerkt dat jullie allerlei gehei
men voor me hebben. Niets aardig, hoor,"
plaagde ze. „Maar," voegde ze er ernstig
aan toe, „ik had er ook al over gedacht
om jullie, eer ik wegga, nog een avond te
vragen. Maar 't kan heusch niet, hoezeer
het me ook spyt. Jullie zijn met twintigen
en ik heb maar een kleine kamer. Nog
niet eens de helft van jullie zou ik kunnen
ontvangen."
„Dat hoeft ook niet," riep er een en
Hermien zei:
„Nee, juffrouw, u hoeft ons niet te ont
vangen, maar wij ontvangen u. We heb
ben aan de directrice gevraagd, of we een
avond in ons lokaal mogen en de direc
trice vindt het goed."
„Ja?" lachte juffrouw van Duuren, „nu,
als de directrice het goed vindt, zal ik het
ook wel goed moeten vinden, dat spreekt
vanzelf. Laat eens kyken.... Woensdag
avond dan? Komt jullie dat ook goed uit?"
„Ja, juffrouw, best," antwoordden een
paar stemmen en Henny Hansen zei:
„Juist prachtig, juffrouw, 's Middags is er
immers geen school, dan kunnen wy....
auau
Henny had een trap op haar teenen
gehad.
't Was juist bijtijds want anders zou ze
iets van het geheim verklapt hebben.
Juffrouw van Duuren vroeg ook niet
waarom Henny niet verder ging.
„Nu, zooals afgesproken dan," zei ze.
„Woensdagavond ben ik tot je dienst. En
nu aan het werk, meisjes."
Dinsdag werd er om twaalf uur weer een
beraadslaging in het park gehouden.
't Was gelukkig Zaterdag, dus hadden
de meisjes niet zoo veel haast als anders.
Hermien van Dalen opende i
bespreking.
„Zeg kinderen nu hebben we hi
voor elkaar. Woensdagavond hel
dus een gezelllgen avond. Maar ni
we nog afspreken wat we dan doe
We hebben tegen juffrouw van
gezegd dat wy daar wel voor zorge
dus nu moeten we ook maken i
keurig in orde is. Heeft iemand
plan?" „Kunnen we niet wat voori
opperde Coba van Haasteren,
thuis een heel aardig stukje va
meisjes."
.Best." zei Hermien. „Laten we
dadeiyk afspreken, wie daar a
zullen doen."
Spoedig had zich een clubje v
meisjes gevormd, die het zangstu
zouden dragen. Ze zouden morgi
een keer bij Coba aan huis gaan
ren en het Maandag en Dinsci;
schooltyd ook nog eens doen. En
het best gaan," zei Coba, „want h<
moeilyk."
„Dus dat is afgesproken," zei H
„Weet iemand soms nog iets?"
„Ja," antwoordde Henny „ik. Ml
heeft laatst op een feestje aan 'l
spel meegedaan. Ik geloof met
twaalf meisjes. Als ik het vroeg
het ons ook wel willen leeren.
al de linten die er voor noodig
thuis, dus zullen we niets geen
hebben."
„Fun," riepen verschillende stei
„Waar zouden we dan moeten
ren?" vroeg Hermien.
„Hier in 't park maar" lachte ei
Maar Henny zei: „Als ik toet aan
vraag, mag het best by ons thuis,
wat, komen jullie morgenmidda
dan is Rie, myn zuster thuis. M<
niet kunnen dan kom ik het w
afzeggen."
„Kom je dan eerst bij my
vroeg Hermien, „dan kan ik je hel
afzeggen."
„Goed," antwoordde Henny, „r
zal wel niet noodig zyn denk ik."
Toen alles afgesproken was, gi
meisjes uit elkander. Gelukkig ko
plannetjes die gemaakt waren oo
voerd worden. Zoowel de ouders v
als van Henny, hadden geen bezw:
Henny's zuster, Rie, beloofde dadel
medewerking.
De Woensdagavond kwam. Aller
zag het schoollokaal van juffrou
Duuren er uit. Slingers van groen
langs de wanden en de deuren, i
hoeken van de borden waren
bouquetjes bevestigd en de stoel
onderwyzeres was keurig met gr
bloemen versierd. Een prachtig
rozen stond op het tafeltje en In
borgen hoekje lag 't mooie alt
wachten.
„Hoe laat is het toch?" vroeg eer
meisjes.
Henny Hansen, die een armbanc
ryk was, zei: „Drie minuten over
„Al zoo laat?" vroeg Hermien var
„laten we dan goed opletten, hc
juffrouw zou om zeven uur hier z
zal ze wel dadelijk komen. Weten j
allemaal goed wat je doen moet?
,Ja, hoor, best," antwoordde de
Er werd geklopt.
„Mag ik binnenkomen?" vroeg
„Ssst ssst daar is ze," weri
fluisterd. „Gauw Co, jij moet ope
Coba van Haasteren opende de c
toen trad juffrouw Van Duure
lokaal binnen. Verrast bleef ze
drempel staan.
„Maar meisjes," zei ze, „maar i
hebben jullie er zóóveel drukte v
maakt?"
„Wilt u alstublieft gaan zittei
frouw?" vroeg Hermien van Dalen.
„Ja hoor." lachte de juffrouw, „11
Vanavond hebben jullie het maar
zeggen."
Zoodra de juffrouw gezeten was,
Hermien uit het verborgen hoek
album te voGvsthiji:.
Met een paar korte, hartelijke
tjes, vertelde ze, dat het hen alle
zóó speet dat de juffrouw hen gii
laten. Ze wisten dat het niet ande
Maar vóór ze heenging, wilden ze
frouw toch nog eens toonen, hoev
van haar hielden. En met elkande
den ze dit album voor hun onden
gekocht, als een aandenken a
zesde klas.
Af en toe beefde Hermien's stel
even by deze toespraak, maar toch
ze het er gelukkig goed af.
Een zucht van ontspanning ging
de meisjes toen Hermien klaar waf
