De dood van Koningin Astrid - Afscheid kapitein ter zee H. Fertoerda
GEVAARLIJK SPEL
76sle Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
Na den dood van Koningin Astrid.
FEUILLETON.
s>
BEUKER SIBBING te
Winterswijk, die 8 Sept.
100 jaar wordt.
AFSCHEID COMMANDANT VLIEGVELD „DE KOOÏ" KAPITEIN TER ZEE II. EER WERD A in verband met zijn
benoeming tot ylootvoogd in Ned. Indië. Kapitein Ferwerda (rechts) en de nieuwe commandant kapitein ter zee Aller
.(links) inspecteeren de troep.
A M ERIK A A N SCH E LEGERMANOEU VRES in Pline Camp
(staat New York). De „ooren" van het leger, die de nadering
van vliegtuigen moeten aangeven.
MAJOOR FEV die nabij Weenen met
zijn auto tegen een boom reed en aan het
hoofd gewond werd.
EEN BLIK OP KüSSNACHT AAN HET YIERWOUDSTE-
DENMEER, WAAR IIET AUTO-ONGELUK VAN DEN
KONING EN DE KONINGIN VAN BELGIE 1IEEFT
PLAATS GEVONDEN.
Wachtenden voor het paleis te Brussel, kort na het bekend worden van het ontzettende nieuws.
i -• -
DE JAARUJKSCHE RINGBIJDER1J
te Middelburg. Tijdens de rustpoos.
Een gezellig praatje.
Uit het Engelsch van PAUL TRENT
door ADA VAN ARKEL
(Wordt vervolgd).
50)
..Ik begin u te begrijpen. Het is vreemd,
Jat uw moeder nooit verdacht werd van
baar werken voor den baron.
..Uw menschen zijn allemaal gekken,
behalve Sylvester", zei ze minachtend.
„Nu ter zake. U kunt me enorm helpen.
U moet vele geheimen van den baron ken-
fen. Ik ben niet van plan u geld aan to
bieden".
■Bank u", zei ze droogjes.
i.U vraagt om ronduit te spreken en u
®Ut uw zin hebben. U wenscht met mijn
beer Hallam te trouwen?"
..Ia", antwoordde ze zachtjes.
..Ik vraag het niet uit louter nieuws-
«TOgheid, maar gelooft u dat u met hem
Selukkig zoudt worden? U zult altijd de
Bedachte behouden dat u een Duitsche..
®i aarzelde en keek haar niet aan.
.«pion", riep ze uitdagend. „U hoeft uw
«oorden niet te wegen. Hij zal het nooit
'eten, behalve als u me verraadt"
>flf de baron", zei hij veelbeteekenend.
»Ik heb zijn mond gesnoerd",
be admiraal was verbaasd. Hij begreep
«'ets van dit mooie meisje. Doodkalm be
ende ze haar liefde voor een man en
JJw bedoeling om hem. het koste wat het
•"Ie, te winnen, aan een vreemdeling.
„Zoodra ik met mijnheer Hallam ge
trouwd ben, zal ik u alles vertellen wat ik
weet. Ik zal den baron in uw handen over
leveren en er zijn nog anderen ook!"
zei ze veelbeteekenend.
„Hoe kan ik u helpen?" vroeg hij onge
duldig.
„Het is niet aan mij om voorstellen te
doen".
„Geeft mijnheer Hallam niets om u?"
„Als ik maar eenmaal Guy Hallam's
vrouw ben, zal ik zijn liefde winnen en
behouden", zei ze met zelfvertrouwen.
„Dat geloof ik", zei hij met bewonde
ring.
„Misschien zal ik uw hulp heelemaal
niet noodig hebben". Valda dacht aan de
kussen van den vorigen avond. „Maar ik
wil zekerheid hebben. Mijnheer Hallam zou
zijn leven voor Engeland willen geven.
Overtuig hem, dat het in het belang van
zijn land is om
Ze hield op en werd plotseling vuurrood.
„Arm kind. Ik geloof dat je niet reali
seert wat je doet", zei hij vriendelijk.
„Bovendien, wat voor reden kan ik Hallam
opgeven?"
„Die moet u zelf uitvinden, als u mij
maar niet verraadt. Geef me uw woord
van eer daarop en ook uw belofte, dat
u me met al uw macht zult helpen en
dan
„En dan?" vroeg hij zacht.
„Dan zal ik u vertrouwen. Vandaag zult
u alles weten wat ik weet. Ik heb thuis
papieren papieren, die aan mijn moe
der hebben toebehoord. U zult ze hebben",
riep ze heftig.
„Mijn God", mompelde hij binnens
monds.
Zulk een liefde grensde aan razernij. Hij
had wel eens in boeken van zulk een
groote passie gelezen, maar in het werke
lijke leven.
Ze scheen niet meer kalm te kunnen
denken. Ze was trotsch op haar liefde en
miste alle schaamtegevoel en toch had hij
een gevoel van bewondering voor haar,
ze was als een wilde, vechtend voor den
man, dien ze begeerde.
Hij begon over Hallam te denken. Ze had
hem een voorstel gedaan dat hij niet durfde
weigeren en zij was bereid wat ze wist te
verkoopen. Hij vermoedde, dat de inlich
tingen, die zij kon verschaffen, van on
schatbare waarde zouden zijn.
„De baron heeft me verteld van de plan
nen van den Duitschen Geheimen Dienst
in geval van oorlog", antwoordde zij en
herhaalde toen het laatste woord „oorlog"
met een nadruk, die hij niet kon laten op
te merken.
„Zoo", zei hij.
„Het is zijn bedoeling dat voornamelijk
door mij de inlichtingen zullen worden
verschaft, als de oorlog verklaard is", ging
ze voort.
Kon hij deze overeenkomst wel met
haar aangaan? De admiraal was een op
rechte eerlijke Engelschman en hoewel
zijn plichten hem in contact brachten met
de schaduwzijde van de menschelijke na
tuur, kon hij toch zelf geen leelljke streek
uithalen. Hij was al ver gegaan door Hal
lam te dwingen om werk te doen, dat hij
zoo innig verachtte en hij had dit gedaan
met middelen, die hem zelf tegen stonden.
„Ik moet een paar uur tijd hebben om
er over te denken", zei hij eindelijk.
,,U veracht me. U ziet er tegen op om
mijnheer Hallam aan een vrouw als ik ben
te helpen. U denkt, dat ik hem ongelukkig
zal maken. Maar daarin vergist u zich.
Mijn verleden is donker, maar de toe
komst zal anders zijn. In mijn hart ver
lang ik om eerlijk te leven. Eens zal ik
Hallam alles vertellen als ik zeker van
hem ben. Hij zal me dan geen verwijten
doen, hij zal vergeten dat ik ooit Duitsch-
land geholpen heb als hij bedenkt, wat ik
voor zijn land heb gedaan".
„Arm kind!"
„U hoeft geen medelijden met me te
hebben", riep ze driftig.
„Wilt u vanavond bij ons komen dinee-
ren?"
Zij keek hem verbaasd aan.
„Met uw vrouw?" vroeg ze.
„Ja. Ze zal u na de lunch schrijven. Zij
zal het prettig vinden kennis met u te
maken".
„Wilt u me in kennis brengen met uw
vrouw? Vindt u me dan niet zoo slecht?"
„U is de dochter van Glyn en ik geloof,
dat de omstandigheden u tegen gewerkt
hebben".
Hij stak hartelijk zijn hand uit en toen
zij die greep, zag hij, dat er tranen in
haar oogen stonden.
„Ik wou, dat u met Hallam kon trouwen
zonder mijn hulp. Als hij het later zou
ontdekken, zou het tragisch zijn".
„Ik wil het er op wagen. Denkt u, dat u
vanavond uw besluit genomen hebt?"
„Ik denk het wel". De admiraal zweeg
even, hij zag er tegen op te gaan zeggen,
wat hij voelde dat hij zeggen moest. „Als
de oorlog spoedig uitbreekt, zult u dan de
voorschriften van den baron opvolgen?"
Ze kromp ineen alsof hij haar geslagen
had. Begreep hij niet hoe ze verlangde om
van alles af te zijn? Ja, hij begreep het
wel, maar de belangen van zijn land gin
gen voor alles. Duitschland moest met zijn
eigen wapens bestreden worden.
„Kunt u me vragen dat te doen?"
„Hallam zou zijn leven voor zijn land:
geven", zei hij bedaard.
Plotseling kreeg hij een idee en zijn ge
laat drukte groote opwinding uit.
„Hallam hoeft niet te weten, dat u ooit
voor Duitschland heeft gewerkt. Ik kan
hem alleen zeggen, dat de baron heeft
voorgesteld u te gebruiken als middel om
met den vijand contact te houden ingeval
van oorlog. U heeft me dat oververteld en
ik stelde voor dat u het aanbod zoudt
aannemen natuurlijk zullen de inlich
tingen, die u verschaft, door ons worden
gegeven. Ik zal Hallam laten merken, dat
u weinig lust hebt om het te doen. Ik zal
hem zeggen, dat hij moet trachten u over
te halen. Hij zal inzien, wat er op het spel
staat. U kunt Wijven aarzelen en dan zal
ik terloops opmerken, dat u als zijn
vrouw
Valda bedekte haar gezicht met de
handen en wendde zich af. Hij hoorde een
snik, maar deed geen moeite haar te
troosten.
„Het is de eenvoudigste manier. U zult
uw zin krijgen", zei hij vriendelijk.
„Maar zal het hem niet voor altijd be
letten van me te gaan houden? Ik voel me
zoo ongelukkig".
„We zullen er vanavond nog eens over
praten".
Ze veegde haar tranen af en ging lang
zaam naar de deur.
„Wij dineeren om half acht. U zult stel
lig goed met mijn vrouw kunnen opschie
ten. Tot vanavond!"
(Wordt vervolgd), j
