Het gedenkraam van de K XVIII- Het apothekerscongres in Valkenburg
riwi
GEVAARLIJK SPEL
76$le Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Bïad
1|É9
FEUILLETON.
NATIONAAL HULDEBLIJK VOOR DE BEMANNING VAN DE K XVIII. Van de gebrandschilderde
gedenkramen, -die ter herinnering aan de wereldreis van Hr. Ms. K XVIII door het NederLandsche volk aan
zijn Marine worden aangeboden is dezer dagen het voor Indië bestemde raam gereed gekomen en zal per
K.L.M.-vliegtuig naar Soerabaja worden verscheept opdat het bij aankomst van Hr. Ms. K XVIII op 11 Juli
in het gebouw van den onderzeedienst zal kunnen worden onthuld.
WEDEROM EEN HUWELIJK, DAT DE AANDACHT TROK. De zangen
res Di Moorlag trad te Amsterdam in het huwelijk met den heer Trudut
Teves. Het bruidspaar uitgeleide gedaan door den bode van het
hoofdstedelijk stadhuis.
HET APOTHEKERS CONGRES TE V ALKENBURG. In de
onderaardsche gangen van de gemeentegrot van Valkenburg is in
het Romeinsch gedeelte een gedenkplaat onthuld ter gedachtenis
van de oprichters der Ned. Mij. ter bevordering der Pharmacic
en ter herinnering aan de S4stc algemeene vergadering.
RENé DE CUAMBRUN
nakomeling van gene
raal Lafayette, neef van
den Franschen gezant te
Rome, zal in het huwelijk
treden met een dochter
van den Franschen min.-
pres. Mile José Laval.
Uit het Engelsch vail PAUL TRENT
door ADA VAN ARKEL
HOOFDSTUK I.
1)
„Hallam, ga je aan wal?"
De vraag werd gedaan door Mark Fur
ber, die juist verscheen in den ingang van
de longToom van H.M. „Drietand". Het
was Zondagmiddag en de eenige andere
officier, die aan boord was, de scheeps
dokter, lag rustig te slapetn in een gemak
kelijke stoel.
„Neen, ik krijg een paar gasten aan
boord", antwoordde Guy Hallam kalm.
Hij was een jonge luitenant met een
scherp besneden gezicht, die aangewezen
was voor den torpedodienst en enthousiast
in zijn werk opging. Tot zijn verbazing
ging Furber zitten en hield hem zijn si
garettenkoker voor.
„Hallam, ik geloof niet, dat je veel met
me op hebt", zei Furber met schijnbare
oprechtheid.
„Ik ken je niet erg goed", zei Hallam.
„Dat is je eigen schuld. Ik wil graag
je vriend zijn".
„Ik maak niet zoo gemakkelijk vrien
den".
Hallam gevoelde zich beslist onbehage
lijk. In den grond van zijn hart had hij
het land aan Furber, ofschoon hij geen
grondige reden voor dit gevoel kon opge
ven. Het was zuiver instinctief. Mark Fur
ber, de luitenant, die de kanonnen be
diende op de „Drietand", was een knappe
kerel en zijn manieren waren altijd be
leefd; toch had hij geen intiemen onder
de officieren.
„Mag ik vragen, wie je verwacht?" vroeg
Furber vriendelijk.
„Mevrouw Cameron, haar dochter en 'n
vriendin".
„Ik heb vandaag niets te doen. Zou je
het goed vinden als ik me aansloot? Ik
vermoed dat je hun het schip wilt laten
zien. Ze zullen zeker de kanonnen ook
willen zien en dan is het goed als ik er
bij ben".
„Het spijt me Furber, maar
„Ik ken mevrouw Cameron vrij goed
en haar dochter ook. Wie is de derde?"
,Een zekere juffrouw Valda Glyn".
Hallam keek niet Furber's kant uit,
anders zou hij gezien hebben dat deze de
lippen samen kneep bij het hooien van
dezen naam.
„Je doet beter met mee aan dek te
gaan, de piketboot zal dadelijk langszij
komen".
„Ik kan nog niet. De commandant heeft
me zijn hut afgestaan en ik wil eerst
even gaan kijken of alles in orde is", zei
Hallam en haastte zich de gang door.
Hij had geen behoefte aan het verdere
gezelschap van Furber en zag toch geen
kans zijn collega duidelijk te maken, dat
hij te veel was. Wanneer het een vriend
van hem was geweest, zou hij hem hebbèn
kunnen uitleggen, dat hij verlangde naar
een gelegenheid om alleen met Stella Ca
meron te spreken
De „Drietand' had bijna een maand te
Weyport gelegen en in dien tijd had Hal
lam ontdekt, dat er nog andere belang
rijke dingen in het leven waren behalve
de dienst .die hij lief had.
Hij was juist 25 jaar oud en bijna de
hglft van dien tijd was besteed om zijn
beroep te leeren. Men zegt, dat de zeelie
den van de Engelsohe vloot de uitmun-
tendste van onze mannen zijn en hij was
daar een van de besten van. Oogen, die
spraken van een meer dan gewone intelli
gentie, een mond, die flink en toch niet
hard was. Met zijn regelmatige trekken en
de bruine huid van den zeeman was hij
een toonbeeld van sterke, bekwame man
nelijkheid.
Juist vier korte weken geleden had hij
voor het eerst Stella Cameron ontmoet.
Zonder bedenken was hij tot over zijn
ooren verliefd geworden, bewonderde haar
schoonheid en lieftalligheid, de reinheid
van haar geest en haar edelmoedig karak
ter. Nu wist hij, dat zijn leven zonder haar
ledig zou zijn. Tot nu toe was er geen
woord van liefde over zijn lippen geko
men; niet dat hem den moed ontbrak om
te spreken, maar hij had weinig meer dan
zijn traktement en dat was niet genoeg
om een vrouw te onderhouden. Hij was
besloten vandaag zijn liefde te verklaren;
ze waren beide jong en bovendien zou
hij misschien zijn vader kunnen bewegen
zijn toelage te verhoogen.
De thee stond in de hut klaar. De
tafel was bedekt met allerlei soorten ge
bak en eetwaren en hij liep vlug naar
boven naar de valreep.
Naast den adelborst aan het stuur stond
een meisje en zijn hart begon luid te klop
pen, toen hij Stella herkende. Een echte
zeemansvrouw was ze zooals ze daar stond,
onbewogen en rustig, ofschoon er vrij veel
zee stond en de boot nogal slingerde.
De adelborst stuurde handig langszij en
stopte een paar centimeter van de loop
plank af. Mevrouw Cameron kwam ook te
voorschijn, vergezeld van een meisje, dat
Hallam nog nooit had gezien. Met een
vluchtigen blik merkte hij haar groote
schoonheid op, maar hij had alleen oogen
voor Stella, toen ze hem op het dek volg
den.
Daar stond Furber, die mevrouw Came
ron groette en de hand gaf. Hij was een
oude kennis en had vroeger gediend op
het vlaggeschip van haar overleden
echtgenoot, admiraal Cameron. Zij wan
delden over het dek en kwamen bij een
toren, met zijn twee groote kanonnen,
waarbij Valda stil bleef staan om ze te
bekijken.
„Ik zou er wel eens in willen gaan", zei
ze tegen Furber.
„Het zal mij een waar genoegen zijn u
alles te laten zien. Ik ben kannonnier",
antwoordde hij hoffelijk.
„Mag ik eerst een kop thee hebben?"
vroeg mevrouw Cameron een beetje kla
gend.
„Furber, ga je mee?" vroeg Hallam be
leefd maar koel. Hij slaagde er in de
plaats naast Stella in te nemen. Furber
praatte met mevrouw Cameron en Valda,
en Guy bedacht, dat achteraf bescHouwd
zijn gezelschap nog wel eens een zegen
kon blijken te zijn.
„Mijnheer Hallam, vergeet niet, dat u
vanavond bij ons dineert', zei mevrouw
Cameron plotseling.
„Ik zal het niet vergeten", antwoordde
hij zoo ernstig, dat ze glimlachte.
„Heeft u lust om ook te komen?" vroeg
ze aan Furber.
„Heel graag. Het doet me genoegen de
kennismaking te hernieuwen, juffrouw
Cameron en lk waren groote vrienden. Ik
herinner me u nog vóór u uw haar had
opgestoken. Laat eens kijken vier jaar
geleden?", vroeg hij aan Stella.
„We hebben elkander sinds dien tijd
nog eens ontmoet", zei Stella kalm, maar
met een eigenaardigen nadruk, die Hallam
verbaasde.
Hadden die twee elkaar zóó goed ge
kend?
Er was een bewonderenden blik In
Furber's oogen als hij naar Stella keek en
Guy was zich bewust van een gevoel van
jalouzie. Hij stelde al spoedig voor om het
schip te gaan bezien. Eerst bezocht mén
zijn afdeeling en hij ging hun voor, ver
dieping na verdieping afdalende. Hij
legde uit, hoe deze wapens werden gela
den en welke middelen men gebruikte om
ze op het doel te richten. Valda scheen er
zich buitengewoon voor te interesseeren
en viel hem nu en dan in de rede met een
vraag, waarvan de intelligentie hem ver
baasde.
Een lift bracht hen naar hoven en nu
bezochten zij de groote dynamo's, die de
electrische kracht verschaften. Hier was
de Marconikamer, waarmee Hallam be
last was.
„Mogen we er in gaan?" vroeg Valda
snel.
Maar Hallam schudde het hoofd.
„Tegen de orders", zei hij laconiek.
„Kunt u ons niet eens één signaal laten
hooren?" drong ze aan.
„Neen, die kamer is vol zorgvuldig be
waarde geheimen. Furber zal u even ge
zelschap houden, terwijl lk me ga ver-
kleeden. Ik zal op u wachten in de hut
van den commandant".
Hij verliet hen en ging haastig naar
zijn hut. Zijn oppasser wachtte hem reeds
en spoedig was hij in avondcostuum. Vóór
hij zijn hut verliet herlas hij een brief
van zijn vader, die hem vertelde, dat hij
dien avond in Weyport zou komen en
hem verzocht in het Royal Hotel te komen
dineeren.
(Wordt vervolgd).
MRS ANNE LINDBEIIUH-MORROW
de vrouw van den beroemden vlie
ger, verkreeg het eere-doctora-at in de
letteren aan 'n Amerik. universiteit.
MLLE JOSé LAVAL
die in het huwelijk zal
treden met een nakome
ling van gen. Lafayette.
r'
WÏMBLEDON-TENNIS. Miss Dorothy Bound, do Engei-
sche kampioene, in haar single tegen de Australische speelster
miss J. Hartigan, van wie zij
verloor.
HOOITIJD OP MARKEN. Wij gelooven niet, dat men zou hebben g«-
raden, jn welk land onze fotograaf zijn opname heeft gemaakt,
indien wij het er niet hadden
bijgeschreven.
