Prinses Juliana in Londen - Huldiging Uiver-bemanning te Aalsmeer
75,le Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
Het geheimzinnige Landhuis
EEN ZWARE BRAND woedde in de fabrieken der Gene*
ral Motor en Tyre Company te Hammersmith (Engeland).
Brandweerlieden in actie.
Prinses Juliana in Engeland.
Prinses Juliana en Prinses Cainenna van Griekenland, die beiden bruidsmeisje, zullen zijn bij het
prinselijk huwelijk te Londen, verlaten Westminster Abbey na de generale repetitie
van do plechtigheid.
De huldiging van de Uiver-bemanning te Aalsmeer.
Tijdens de rede van den burgemeester De leden der bemanning en hun dames. Geheel links
generaal Snijders en de heer Plesman.
Overstrooming te Athene.
Tijdens een zwaar onweer en hevigen storm werd in Athene groote verwoesting aangericht. Een door den
storm vernie-lde brug.
uit het Engelsch van Hugh Walpole
en J. B. Priestley, door H. A. C. S.
23)
Ik stond daar, In het licht der maan,
wet het gevoel van een ezel te zijn (een
kruising van een detective, een roover en
een politie-agent, die jacht maakt op een
keukenmeid), toen ik de meest zonder-
lege gedaante langs den door de maan
verlichten weg zag aan komen. Iets (want
net leek niet op een mensch) dat slinger
de, waggelde, een of twee stappen liep,
dan bijna voorover viel, dan zich achter
over trok, terwijl het schaduwen wierp als
van een reusachtigen aap. Ik ging het
tegemoet, 't Zakte bijna in mijn armen in
elkaar, 't Was de jonge Rossett, afschu
welijk stomdronken. Hoe dronken hij ook
Jas herkende hij mij. „Hallo, jij schilders-
naas", fluisterde hijtoen slingerde hij van
■nij weg (omdat hij, zelfs in zijn dronken-
Jhap mij verachtte) en viel als een
koopje op den grond. Ik pakte hem op,
duwde het hek open, sleepte hem het pad
op, bonsde op de deur. Het geluld klonk
door het heele huis heen. Het was een dood
kuis, alleen de drie grillige bergen hiel
den onbewogen de wacht, terwijl ze bij het
keht der maan er uitzagen als oude be-
keeldhouwde dieren. Ik wachtte, maar toen
klemand kwam, draaide ik de zware deur
knop om. De deur ging open. Ik duwde
kern de wit getegelde gang in en keek
rond. Ik zweer je, Bob, dat ik nooit op een
meer doode plek geweest ben. De deur
naar de zitkamer stond open, de gordijnen
waren niet neergelaten, de kamer volge
propt met al dien rommel, die als het ware
zijn ooren opstak om te luisteren, was
doortrokken van maanlicht. Geen geluid.
„Hallo!" riep ik, „is hier niemand?"
Het dronken zwijn op den grond begon
ook te roepen geluiden als bij de jacht,
't Was een fijn babbeltje, van ons beiden.
De oude Rossett kwam de trap af. Ik kon
zien, dat hij flink woedend was en hij liep
vlug de hall door en gaf zijn pracht van
een zoon twee krachtige opstoppers. Hij
scheen op te zwellen van woede, toen hij,
zich over hem heen boog. Hij was reus
achtig, zooals hij daar in het maanlicht
stond, terwijl al de snuisterijen naar hem
luisterden. Ik dacht, dat hij zijn zoon in
zijn gezloht ging slaan. Maar hij deed het
niet. Zonder mij een woord waardig te
keuren, pakte hij zijn kroost, als een bun
del vuile wasch op, en sleepte hem de trap
op. Ik wachtte, terwijl het huis stil was als
het graf. Maar eenmaal hier, wilde ik
Jean zien. Ik wandelde de zitkamer bin
nen en had het vreemde gevoel, dat, ter
wijl ik mij voorwaarts bewoog, de heuvels
mij in het maanlicht tegemoet kwamen.
Toen verder, de kleine celkamer binnen
en daar was Jean, geheel alleen, overeind,
haar hoofd opgeheven, luisterend. Zij
scheen niet verbaasd, dat. ik er was. Zij
vroeg mij alleen haastig, wat er aan de
hand was. Ik legde het uit nogal stum
perig, ben ik bang.
Zij bastte uit: „O, waarom!dan
stond ze weer te luisteren.
Ik begon tegen haar te pleiten, dat zij
zich door mij woest laten helpen. Ik ver
telde haar. dat hier leiding in was, dat ik
hier niet binnengedrongen was, maar ge
noodzaakt was hier te komen. Dat zij we
ten moest, dat zij mij kon vertrouwen. Zij
draaide zich naar mij om en ik zag, dat
zij op het punt was in tranen uit te bar
sten. Zij kon zich maar net in bedwang
houden. En dat was te veel voor mij. Ik
had geen keus, greep haar vast, hield haar
tegen mij aan en kuste haar, heur haar,
haar oogen, haar mondEen oogen-
blik, een wonderbaar door den hemel geze
gend oogenblik, bleef ze staan, daarna
duwde zij mij van zich af en keek naar
mij ja het spijt mij het te zeggen net
precies dienzelfden blik van haat, dien
haar aardige jonge broer mij gaf.
Zij zei iets, noemde mij een ploert of een
lafaard of een gemeene kerel ik weet
het niet, en het. kan mij niet schelen
toen ze opeens ophield. Tot mijn verba
zing hield ze haar vinger tegen haar lip
pen en betrok mij plotseling ln een com
plot. Zij stak zelfs haar hand naar mij uit.
Wij stonden daar, wij beiden, als bevroren
in het maanlicht. Geen geluid. Ik werd
onmiddellijk aan mijn droom herinnerd.
Er was iemand aan de andere zijde van
de deur. Dit was niet de kamer van mijn
droom, maar er was het zelfde gevoel van
vrees en bijna ontzetting. Ik kan mij nu
alleen herinneren, dat ik triomfantelijk
gelukkig was, omdat zij, ofschoon ik haar
gekust had, toch een beroep op mijn hulp
kon doen. Met één stap was ik bij de deur
en gooide haar open. De oude Rossett
stond aan de andere zijde der deur. Ik kon
juist een blik opvangen van werkelijk dui-
velsche kwaadwilligheid. Wat had hij ge
zien? Wat had hij gehoord? Ik weet het
niet. Ik ben er alleen zeker van, dat hij
volgens de tradities van het beste melo
drama opeens beleefd en beminnelijk was.
Bood mij wat te drinken aan, dankte mij
voor de hulp aan zijn zoon, begeleidde mij
tot de deur, met zijn zware hand op mijn
schouder, glimlachte vriendelijk, toen hij
het hek achter mij sloot. Ik wandelde weg,
boven mij de maan. Ik had Jean gekust.
De maan was het met mij eens, dat het een
gelukkige avond geweest was.
Je toegenegen MARK.
The Heretics,
Regency Street, W. I.
Beste Mark,
Ik heb eindelijk bericht over Marjorie.
Zij bracht de eerste twee nachten in stad
door, bij een tante maar je zult alles
hooren. Ik ben naar Ctanford geweest en
weer terug, waardoor ik dit bericht heb.
Het begon, gistermorgen, met een tele-
foonboodschap van Doris, die een soort
van hartstocht tentoongespreid heeft, in
opbellen, en nu iederen nacht kans loopt
door het woedende personeel van de club
te worden verwond. Hier volgt een vluch
tige en bedeesde schets van onze conver
satie
Doris: „Goeden morgen, Robert. Heb je
iets gehoord? Niet? Luister dan luis
ter je?"
Ik (die het haat om in de club aan de
telefoon te staan)„Ja".
Doris: ,,'t Was vreeselijk dom van mij er
niet eerder aan te denken. Ik had je moe
ten zeggen daar ineens naar toe te gaan,
in de allereerste plaats, 't Was stom van
mij en 't spijt me, Robert. Ben je daar?"
Ik; ,Ja, ja"
Doris: ,','t Moet geweest zijn omdat wij
juist over haar een kleine kibbelpartij ge
had hebben, wat ik vergeten was. Je kent
het idee? Ik zou wenschen om haar te ver
geten en daarom wilde ik haar vergeten.
Dacht nooit aan haar je weet
Ik: „Ja, ja ja".
Doris. „Maar je weet natuurlijk niet,
over wie ik praat. Nu, het is tante Cris-
tina „Teerde" nomen we haar altijd
zijn 's vaders oudste zuster erg oud, dat
weet je je moet Marjorie over haar heb
ben hooren praten
Ik: „Ja, ja, ja, ja".
Doris: „Wees niet zoo ongeduldig, Ro
bert. 't Klinkt net of Je erg knorrig bent.
Heusch, het verbaast mij niet van Mar
jorie maar, natuurlijk, je weet, dat ik
dat niet ernstig meen
Ik: „Ja, ja, ja, ja, ja".
Maar i6 het noodig dat ik verder ga? Bij
slot van rekening probeer ik geen revue-
schets te schrijven. De kwestie was, dat
Marjorie en deze tante Christina of „Tee-
nie" altijd zeer aan elkaar gehecht geweest
zijn, en dat Marjorie wel kon geweest zijn
of nog kon zijn in het huis van de oude
dame in Highgate. „Teenie" of mrs. Mei
drum, zooals ze voor de wereld heet had
geen telefoon, en ik moest er dadelijk een
bezoek gaan brengen. Ik vertelde Doris,
dat ik Marjorie's tante maar eens ontmoet
had, en dat was bij ons huwelijk en dat
ik mij niets van haar kon herinneren, en
ik opperde, dat zij haar zou opzoeken.
Maar neen. zij kon niet; ze hadden een
stom kibbelpraatje gehad. Ik moest zelf
gaan. Dus gaf ze mij het adres en gister
middag ging ik.
(Wordt vervolgd).
