Mussolini achter den kruiwagen - Korendragershuisje te Franekcr
75,te Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
Het geheimzinnige Landhuis
voor een nieuw wees-
mussolini legde den eersten steen
huis te Rome. De Duce voert per kruiwagen de cement aan.
DE „PRESIDENTSJACHT" door den Eranschen president elk
jaar aan de leden van het diplomatieke corps aangeboden in de om
geving van Rambouillet. Minister-president Flandin tijdens de jacht.
HET KORENDRA GERSHUISJE TE FRANEKER het eenige
dat uit den tijd van het korendragersgilde is gebleven, is
thans drie eeuwen oud.
uit het Engelsch van Hugh Walpole
J. B. Priestley, door H. A. C. S.
12)
Peartree Lodge
Little Hurliford, Oxon.
Beste Mark,
Ii>?.he4rmer mil Se "Bruine Stier". Ik was
"^jtien jaar geleden, toen ik er heen
J'"lulde met Slingsby, een tijdgenoot van
uit Oxford, die nu professor in de filo-
™le Is aan de een of andere Amerikaan
se universiteit. Het was laat, toen wij
1 Ue „Bruine Stier" aankwamen en wij
«en erg moe en erg hongerig. Zij zet-
n ons een reusachtig maal van ham en
hehh" V00r voldoende, zou je gedacht
rJt' voor 268 man en wij aten onze
vm' tenminste Slingsby deed het. Het
ha en reuzen-herel, met een bos krul-
een en een uitstekende voorsteven van
L° neus, die een passie had voor eten,
l#ïï ro°ken, wandelen en filosofisch
I ,„v™eeren- Hij was door-en-door een
Ism. h) en ontkende altijd, dat stof
I veer v realiteit had, ofschoon hij onge-
1 jjj^^underdtien kilo er van met zich
IliO'Tiv' otuehoon je vriendelijke be-
Ibe g van Je laatsten brief mijn
I is vJerwarmt, ik verbeeld mij niet, dat
ljj.1. makkelijk vindt om nog met je ge-
lfc7,,e.n,.?P Little Hurliford te zijn. Het
I 'ik. dat het avontuur C't is jouw
I tij,? *°°rd) van 't oogenblik, jou tot zijn
I fetis Semaakt. Ik zou nooit geloofd
Iw!;. dat het mogelijk was van jou
"wuilende brieven te ontvangen, waar
in geen gefluister is over kleur en sfeer
en toon, over doek en palet en schetsboek.
Is dit Mark French, die tot nog toe niets
als een oog en een hand was? Deze man,
die in Garrowdale binnen dringt mis
schien 't beste van al die daden, en een,
dat nooit nog geschilderd is en die
zelfs geen woord zegt van zijn schetsboek,
nooit een potlood in zijn hand schijnt te
nemen kan dat Mark French zijn, de
eerzuchtigste. de onverbiddelijk-ijverigste
der vorige schilders, die een jaar of twee
geleden tot de wijze conclusie kwam, dat
hij best hopen mocht iets groots in de
kunst te volbrengen, niet door over slech
te aestetica gesprekken te houden in
café's en sentimenteel te doen op atelier
avonden, maar door zijn oogen te laten
genieten, waar hij kon, en dan te schil
deren en te teekenen. en te teekenen en
te schilderen, tot hij de allerfijnste kleine
lichtflikkering had weergegeven? (Deze
zin is zóó lang, dat ik in het midden er van
jou bijna kwijt was), 't Is mogelijk, na
tuurlijk, dat jij nog zooals vroeger bent,
maar dat je je in je brieven alleen concen
treert op het avontuur, het "niet-te-schll-
deren en niet-te-schetsen deel er van. Als
dat zoo is, zal ik mij opgelucht gevoelen.
Maak eens een tocht door de streek als
het beeld van miss Jean Rossett je niet te
veel in beroering brengt. Niemand behalve
C. J. Holmes heeft deze heuvels nog bena
derd. Ik ken een half dozijn artlsten, ook
beste menschen, die daar naar toe geweest
zijn, hebben getuurd en gezucht, en met
leege handen en hoofdschuddend terug
gekeerd zijn. Indien miss Rossett dom ge
noeg is om geen behoefte te hebben haar
kennismaking met een veelbelovend jong
artist, die gezond is van lijf en leden, niet
ziekelijk is en niet gilt, met heldere oogen
en stevige handen ('t klinkt als een bal
lade), die in extaze raakt bij de gedachte
alleen al aan haar bestaan, om die kennis
making voort te zetten, dan kan je terug
vluchten naar papier en potlood, haar
waarschijnlijk vergeten door te trachten
de lijnen van die Garrowdale-heuvels te
pakken te krijgen. Dat is het oogenblik,
waarop een artist succes heeft.
Ik benijd je daarom. De schrijver moet
een geest hebben, die rustig is, tenzij, na
tuurlijk, hij toevallig schrijft over dat, wat
hem verontrust. Hij is gedwongen de stof
uit hem zelf uit te spinnen, en al iets hem
agiteert, als hij aan het piekeren slaat,
kan hij zelfs geen begin maken. Op dit
huidige oogenblik moest ik, zoo nauwkeu
rig mogelijk, de gedachten, de droomen
en domheden van de Duitsche Romantici
bestudeeren, maar mijn geest weigert zich
met eenige gedachte van hen bezig te
houden. Deze laatste dagen worden zij
allen matte kleine gestalten, poppetjes van
inkt en vloeipapier. Ik kan geen aandacht
hebben voor hun droom-drama's, terwijl
ik mijzelf midden in de komedie van het
werkelijke leven bevind, nieuwsgierig wat
met mij gebeuren zal in de volgende acte.
Het dichtst kan ik op het oogenblik komen
bij mijn .Hersenschim van het Roman
ticisme", door jouw brieven te lezen.
Maar als ik een schilder was, kon ik nog
iets teekenen. De een of andere kleine
crisis in je persoonlijke leven zal je geest
voor iets anders gesloten houden, maar zij
zal je oogen niet sluiten, want die zijn nog
open om Indrukken van vorm en kleur te
krijgen. En je hand is nog in afwachting,
klaar om gebogen lijnen te trekken. Als Jij
in mijn plaats was, zou je waarschijnlijk
als een razende aan het werk zijn, geen
meesterstukken produceerend, stel ik mij
voor, maar toch op erg gelukkige wijze in
beslag genomen. Bovendien, een schilder
is in staat heelemaal met bewustzijn
zoo'n heele hoop te prutsen. De vloek van
schrijven is, dat hier geen prutsen moge
lijk is: óf je bent aan het werk óf je bent
het niet. Ik kan mij niet vermaken met
het uitspreiden van vijftien soorten papier,
met het mengen van kleine potjes gekleur
de inkt, en zoo voort en zoo voort: er is
geen gelegenheid voor zulk soort dingen,
die alle erg prettig en gezond zijn. en het
hart tot rust brengen. Half het werk van
een schilder schijnt mij, om weer als een
jongen te zijn, aan zichzelf overgelaten,
met een nieuwe groote doos gereedschap.
Jullie bent gelukkige menschen. Heb er
een oogenblik tijd voor om medelijden te
hebben met je gebogen, stoffige, zeer-
oogige broeders-van-de-pen, die hun ge
voelens niet kunnen luchten in groote,
prachtige smeeren karmozijn-lak.
Juist nu worden wij vergast op het aller
beste vroege herfstweer, ochtenden van
nevel en horizontaal gouden licht, avonden
van leikleurig grijs en scharlaken grillig
heden in de lucht: je weet, wat ik bedoel.
Ik ben echter in die stemming, waarbij
een mensch geen aandacht schenkt aan
deze dingen, wanneer de natuur haar
gang schijnt te gaan aan den anderen
kant van een kolossale spiegelruit, een van
een winkel, waar men niet over denkt ooit
iets te koopen. Niettemin bracht ik den
geheelen dag van gisteren met wandelen
door en miste zoo de aankomst en het ver
trek van Adela Bilthorpe (plaatsvervang
ster van Banks) en de uittocht van Mas-
ham. Vandaag was het hier een zeer stil
huls. Ik houd mijn zelfzuchtig, pedante,
egoïste persoontje uit de buurt van Mar-
jorie, met wie ik gedurende ongeveer zes-
en-dertig uren geen woord gewisseld heb,
heusch, die ik slechts twee keer gezien
heb, geloof ik Je kunt er van maken, wat
je wilt: zeggen, dat ik in een kwade bui
ben, zeggen, dat ik beleedigd ben, zeggen
wat je wilt. Morgen ga ik weer wandelen,
ofschoon de streek hier te zoetsappig en
te tam is voor zwerftochten van tien uur.
Je hebt het gevoel, dat je de streek ge
weld aan doet.
J e ROBERT.
„Bruine Stier", Garrowdale.
Beste Bob,
Het is nu al vier dagen geleden sinds ik
ie het laatste schreef. Dat is niet, omdat
ik er geen behoefte aan had. Deze nieuwe
gewoonte van mij, om alles op papier te
zetten en het dan jou toe te zenden, doet
geen kwaad, en geeft mij een hoop genot.
Ik houd er van om jou dit alles zoo
levendig mogelijk te laten zien, aan den
eenen kant omdat ik voel, dat je er met
mij in deelt, en aan den anderen kant om
dat ik iemand noodig heb om mij te uiten.
Ik ontdek, dat een der noodzakelijkheden
voor een minnaar is: een, wien je alles
toevertrouwen kunt. Ik heb het dikwijls
genoeg gehoord en er van gelezen, maar
het was nooit tot mij doorgedrongen, dat
het waar kon zijn. Al het andere in mijn
leven, dat mij diepe emotie gaf, heb ik in
mijzelf begraven toen mijn vader stierf,
de middag, toen ik het schilderen van mijn
„Zilveren Interieur" ten einde had ge
bracht (toen was het voor het eerst, dat 4k
voor mij zelf zeker was, dat ik een schilder
was), mijn eerste reis door Spanje, de twee
dagen in het Padro, dat, en andere dingen,
heb ik altijd voor mijzelf gehouden. Jij
hebt wel eens geklaagd, dat lk je nooit de
werkelijke dingen vertel. Maar nu kan ik
je niet genoeg vertellen ik heb behoefte
je in alles te doen deelen. O Robert, als je
haar maar eens zoudt zien alleen maar
eenmaal alleen een glimp van haar,
dan, zou je, geloof ik, begrijpen. Of, zou
je? Het is een verrassing-zonder-eind, te
merken, hoe verschillend menschen andere
menschen bekijken, en met welk een ver
schil men andere menschen bekijkt, wan
neer de stemming, de gril, de hartstocht
voorbij zijn. Bijna altijd maar niet ten
allen tijde. Ik zou nooit veranderen in mijn
genegenheid voor jou. neen, nooit, wat je
ook deedt. Tenminste, dat geloof ik. Maar
veronderstel: 't was iets erg slechts, iets
gemeens en wreeds? Maar dat zou je niet
kunnen, daar jij jij bent. Dat is het ant
woord. Maar zou je niet kunnen? Hoe weet
iemand dat' Wanneer ik denk aan de din
gen, die ik zou kunnen doen, de beest-
achtig-gemeene dingen! Of ben ik nu
soms bezig te probeeren mijzelf interessant
voor mijzelf te maken?
„(Wordt vervolgd).
1)E INSTALLATIE TAN DEN NIEUWEN BURGEMEESTER TAN METSLA WIER (FRIESLAND). Links de nieuwe burgemeester, de heer
Seitsma. Rechts: de aubade door de plaatselijke muziekcorpsen. Gemakzuchtige groote trom-slagers.
DE ONTPLOFFING in de zuurstoffabriek te
Alblasserdam. Vele ruiten in de omgeving
sprongen. Het dichttimmeren der ramen.
DE NIEUWSTE PARIJSCHE CREATIE. De
jockey-hoed, een van de nieuwste modesnufjes
uit Parijs.
