Huldiging Pijnenburg en v. Kempen - Lord Mayor's dag te Londen
Het geheimzinnige Landhuis
75,te Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
uit het Engelsch van Hugh Walpole
en J. B. Priestley, door H. A. C. S.
1)
En Jean, Jean, Jean, Jean! Ongetrouwd.
D'e lieveling wist ik niet, dat zij het
°">est zijn?
Nu niet meer, Robert. Mijn hoofd gonst
Jen plannen. Farthing Hall zal zijn deuren
wm mij openen en zijn geheimen aan mij
epenbaren, voordat jij mevrouw Masham
Jj't jouw Eden verdreven hebt en die
is, dat verbeeld ik mij na het lezen
ran je brief, niet ver weg meer.
Veel liefs aan Marjorie.
Je MARK.
Peartree Lodge
Little Hurliford, Oxon.
Beste Mark,
brief kwam met de middagpost. Ik
"^8 hem juist toen ik naar het station
Saan. Neen, mevrouw Masham is nog
rn we8. maar miss Banks wel. Ik was
f, ,met haar ingenomen, dat ik er op
'«Md haar naar het station te brengen en
«n beetje prettige drukte te maken. Zij
vochtiger dan ooit. maar zij hield
Ty1 (link. 't Gebeurde alles bij de thee,
"ij in den tuin namen, omdat het een
warme middag was, een van die heer-
Souden Septemberdagen, die op rijpe
■Whten gelijken. Ik geloof, dat ik je ver-
5e' bat miss Banks laatst opstandig ge
weest is. Ik verbeeld mij, dat die Masham
allesbehalve .begrijpend" of helpend"
geweest is, deze laatste twee dagen en
vanmorgen was zij blijkbaar uit haar hu
meur en ik betrapte haar op het moment,
dat zij als een groote dikke snoek naar die
arme miss Banks hapte. (Het geheele huis
is vol gekibbel vanwege zenuwen en ge
spannen humeuren: wij gaan, ruzie ma
kend en kijvend, het gouden zonlicht in en
uit, als een troep zwervende honden). Bij
de thee hadden wij de overigens welkome
scène van den worm, die zich niet trappen
laat. Ik zal je niet vervelen met de bijzon
derheden van de ruzie, die iets te maken
had met een inschrijving voor de een of
andere vereeniging. Miss Banks haalde een
brief te voorschijn, dien zij geschreven
had, waarin een contributie of een gift
werd toegezegd, en gaf hem aan mevrouw
Masham te lezen en ter onderteekening.
Mevrouw Masham gaf een gil, toen zij hem
zag, gooide den brief op den grond, en
zwoer, dat zij nooit een cent beloofd had
aan die vereeniging.
„Heusch, miss Banks", schreeuwde ze,
„ik kan niet begrijpen wat u er mee be
doelt dit te schrijven, zonder een opdracht
van mij. Ik heb nooit aan die menschen
iets beloofd. Hoe kunt u? Ik ben hoe langer
meer verbaasd over u. U bent eenvoudig
op weg buiten uw boekje te gaan".
„Maar maar" stamelde miss Banks,
,.u beloofde hun vijf en twintig pond te
geven en droeg mij op u er aan te herinne
ren Ik herinner het mij heel goed, heusch,
u beloofde het".
„Dat deed ik heelemaal niet". Die Mas
ham was nu gaan gillen „Hoe durft u zoo
ipf,R t.P ZPffcrpn
Dit leek mij het moment om haar een
schaal tomaten-sandwiches onder haar
neus te houden, en dat deed ik dan ook
vlug, terwijl ik haar met een luide en vroo-
lijke stem vroeg er een te nemen.
Miss Banks, die heelemaal trilde, grab
belde in een reusachtige handtasch, die zij
bij zich heeft en haalde een dagboek te
voorschijn: „Ik ik maakte er toen
een aanteekening over", stotterde zij,
terwijl ze het dagboek toestak. „Ik
herinner *t mij precies".
Masham duwde het haar voorgehouden
dagboek weg. „Ik wensch er niet in te
kijken". Zij gaf een tweede duw. en het
dagboek viel uit miss Banks' hand, en
kwam netjes terecht op een schaal met
brood en boter. „Ik weet heel goed, wat ik
gezegd heb en wat ik niet gezegd heb",
schreeuwde Masham voor zich heen. „U
vertelt mij eenvoudig niet de waarheid,
miss Banks. Ik weet niet wat u bezielt".
Dit was te veel voor miss Banks, die
het dagboek weer gegrepen had, en toen
merkte, dat een sneetje gesmeerd brood
er aan was blijven kleven. Zij legde ze
nu beide neer, ging overeind staan, ter
wijl haar hoofd één trilling was. en wierp
toen het geheele gebouw van fatsoenlijke
slavernij, met groot gekraak, omver. „Te
denken te denken begon zij, sput
terend. En toen, schel en tartend: „o jij,
vulgaire vrouw! Om op die manier tegen
mij te praten! Ik ben nooit vroeger zoo
behandeld, nooit, nooit! En, dat ik lady
Loftenhouse daarvoor moest verlaten! Een
domme parvenu!"
„Een wat?" Je hadt die Masham-gil
moeten hooren. Ik dacht, dat haar oogen
op het punt waren uit haar hoofd te vlie
gen.
Miss Bank's hoofd trilde nu heviger dan
ooit en zij zag er niet alleen vochtig, maar
nat uit. Maar zij greep naar haar kanon
nen en vuurde het grootste nog eens af
voor een af scheids-schot. „Ik zei: een par
venu", schreeuwde ze. Vervolgens keerde
zij zich om, liep een paar passen, stond
stil en keek om. „Ik ga ineens weg, van
middag!" Dit uitte zij met groote waar
digheid, maar 't was haar laatste krachts
inspanning. Zij keerde zich weer om om
weg te gaan en barstte opeens in tranen
uit.
Een uur later was lk met haar op het
station. Het arme mensch trilde nog, was
nog klam en nevelig en ik twijfel er niet
aan, dat haar opgewondenheid de oorzaak
zal zijn dat zij, de eerste weken, nog aan
het trillen zal blijven. Niettemin was haar
uittocht heldhaftig en ik had graag een
paar jubelende hexameters voor haar ge
zongen, ter eere van haar en een sym-
baal doen klinken, en een fanfare gebla
zen, toen haar trein vertrok. Zij had meer
handkoffers en tasschen dan die mensche
lijke wezens het recht hebben mee te ne
men, maar zij en hierin verschilde zij
van tweederde van die drie medemen-
schen zij was degene, wie het gelukt
was den allerhoogsten top van haar moed
te bereiken. Als jij niet een paar secon
den van het beschouwen van je schoone-
ult-de-bergen, of, beter gezegd, van het
muzikale maneschijn-beeld van haar, kunt
afstaan voor een eerbiedige groet aan
miss Banks dan hoop ik. dat jij nooit
een voet op Farthing-Hall zult zetten.
Vanavond aten Marjorie en ik met ons
beiden. Mevrouw Masham trok zich, naar
het schijnt, kort na de thee, in haar ka
mer terug: zij had een inzinking, evenals
zoo menig andere tiran, die een of twee
schoten heeft hooren klinken, op het voor
plein van het paleis. Volgens Marjorie, die
maar heel even er over praatte, voelt die
vrouw zich werkelijk gekwetst, omdat zij
een heelen boel voor miss Banks heeft ge
daan, die daarom het traditloneele mon
ster van ondankbaarheid is geworden. Er
kan eenlge waarheid hierin zijn. Ik weet
het niet. Marjorie en ik bespraken het
onderwerp heelemaal niet, kwamen zelfs
heelemaal niet meer terug op de scène in
den tuin, wat één van de redenen is, waar
om ik jou er mee verveel, want ik moet
er met iemand over praten. Inderdaad
praatten wij beiden erg weinig gedurende
den maaltijd een somber, zwijgend
paar, die elkaar het zout aangaven over
een afgrond heen. Marjorie bleef, nadat
wij koffie hadden gedronken, zoo lang, dat
er tijd was om een sigaret te rooken, wat
zij ditmaal tot Iets ongezelligs maakte, en
toen ging zij rustig weg, nadat ze mij een
niets zeggenden blik had toegeworpen. Het
is zeer merkwaardig. Al haar prachtige
fouten zijn deze laatste twee dagen van
haar afgevallen, en nu zou ik wenschen,
dat ze er weer waren. Ik houd van de
menschelijke komedie, en vlei mijzelf, dat
ik voldoende objectief ben om zelfs vreug
de te hebben over mijn eigen rol, die ik er
in speel, maar thans geven deze vroege
herfstavonden, met hun zinspelingen op
de vergankelijkheid, en hun grijzende
leege luchten, een achtergrond, die een te
sterk contrast geeft, die niet meer in har-
mone is met de komedie-zelf, zoodat je
behoefte hebt aan iemand anders, die by
je is, er die naar je luistert. Geef mij de
geur en maneschijn van den zomer.
.IWordt vervolgd!, j
HULDIGING VAN PIJNENBURG EN VAN
KEMPEN die in den Zesdaagsche de
tweede plaats bezetten, in het Theater Carré
te Amsterdam. Lou Bandy overhandigde den
renners bloemen.
EEN AMSTERDAMSCHE FIRMA VERVAARDIGT BORSTBEELDEN VAN
DE BEMANNING VAN DE UIVER. Mevr. Parmentier ziet toe hoe het
borstbeeld van haar man vervaardigd wordt.
HET OCEAANSCHIP „BERENGARIA" is 20 minuten later
uit Southampton vertrokken om miss Atherton uit Chicago,
die te Londen den trein gemist had, gelegenheid te geven nog
aan boord te komen. Met een boot kwam zij naast het schip
en klom langs de stormladder aan boord.
lmhmnu 3AW LiJflTEM
DE INHULDIGING VAN DEN NIEUW EN BURGEMEESTER VAN LONDEN.
He jaarlijksche optocht bij de inhuldiging van den nieuwen burgemeester trok ook
dit keer veel belangstellenden. De Lord Mayor's koets in Wood Street.
ST. NICOLAAS HEEFT ZIJN BESTELLINGEN AL GE-
DAAN. Hartjesdag" in een groote suikerwerkfabriek.
