ZOEKPLAATJE
foen Theo naar de H.B.S. ging
Met spanning hadden Thea van Leeuwen
n haar ouders den uitslag van het exa-
nen afgewacht. Thea werd büna dertien
aar en had toelatingsexamen voor de
I.B.S. gedaan. Op school was ze een van
e beste leerlingen geweest en dus had
e altijd heel mooie rapporten thuisge-
racht. Ze had dan ook eerst heel niet
egen het examen opgezien. Maar toch,
oen de datum die daarvoor vastgesteld
fas, naderkwam, was ze toch wel wat on-
ustiger geworden. De vriendinnen hadden
et ook gezegd: je kon maar nooit weten
oe het op zoo'n examen toeging. Maar 't
'as heel erg meegevallen. Toen ons meisje
enmaal bezig was aan het opgegeven werk
ad ze er eigenlijk niet eens meer aan ge
acht dat ze examen deed. Toch had ze
i de dagen die ze na het examen wachten
loest, met spanning den uitslag verbeid,
loch zooals vader en moeder het in stilte
erwacht hadden, zoo was het ook gegaan,
hea had een heel goed examen afgelegd
n ze werd ingeschreven als leerlingen der
I.B.S. waar ze straks in September heen
oopte te gaan. Wel zou alles dan heel
reemd voor haar wezen doch daartegen
ig ze niet op. Tilly de Roode, haar vrien-
in, en nog andere meisjes uit haar klas
an de M.U.L.O. gingen er ook heen. Dus
ehoefde ze in ieder geval niet alleen.
En nu had Thea dit jaar een heel lange
acantie. Maar in die vacantie zorgden
ader en moeder voor alles wat Thea
iraks op de H.B.S. zou noodig hebben. En
ij al dat inkoopen doen ging ons meisje
eeds mee. Of ze dat ook gewichtig vond.
laar bij één ding wat er gekocht werd,
ing ze niet mee. Ja, ze wist er zelfs niets
an af, welke groote verrassing haar nog
'achtte.
„Thea", hadden vader en moeder gezegd
ren de uitslag van het examen bekend
as „Thea, je mag jezelf een cadeau wen-
:hen voor je goed examen."
't Meisje had niet lang behoeven na te
enken. Heel in 't begin van September
as ze jarig, en ze had zich reeds in stilte
jorgenomen om voor dien verjaardag een
orloge te vragen. Zoo'n mooi klein pols-
orloge te bezitten, dat was al heel lang
aar wensch geweest Doch nu ze hoorde
it ze nu reeds een wensch mocht doen,
Ehoefde ze niet eens tot September te
achten. Onverwachts zou dus nu reeds
aar wensch in vervulling kunnen gaan.
„Een horloge moeder", had ze dus zon-
r aarzelen geantwoord, toen haar deze
aag gedaan werd.
Vader en moeder hadden elkander eens
ingekeken en toen heel geheimzinnig ge-
imlacht.
„Is het teveel vader?" had Thea ver
tolkt gezegd, toen haar ouders niet da-
lijk antwoord gaven, „geeft u dan maar
it anders."
„We zullen nog wel eens kijken kind",
ïtwoordde vader. Als het niet gaat, dan
oet je met dat hordloge nog maar een
osje wachten."
„Tot September zeker is 't niet vader?"
id Thea met een ondeugend glimlachje
zegd, „dan heb ik het toch nog voor ik
lar de H. B. S. ga."
„Maak dat je wegkomt ondeugd", had
reder geantwoord „nu verklappen we je
ets en moet je het maar stilletjes af-
ichten."
Dat stilletjes afwachten was wel een
etje moeilijk voor Thea, want ze had
st aan de gezichten van vader en moe-
r gezien dat er iets heel bijzonder op
was.
Su, dat was er ook. Tot nog toe had Thea
ods haar huiswerk beneden in de huis
sier gemaakt. Maar nu ze naar de
B.S. zou gaan, en dus veel meer werk
11 krijgen, meenden vader en moeder dat
daar toch eigenlijk boven een gelegen-
id voor moest hebben. Doch dat was
g zoo eenvoudig niet geweest. Een kamer
er was er boven niet meer, dus bleef
ier en moeder niets anders over dan in
slaapkamer die Thea met haar zusje
na deelde een „studeerhokje" te maken,
'dat was hun prachtig gelukt. Ze had-
a een klein dames-bureautje besteld.
Moest expres gemaakt worden, naar de
iat die vader en moeder hadden opge-
'en, Want om de plaatsruimte kon er
ia grootere staan. 't Bureautje was
lar gekomen juist in een week toen
lea en Rina uit logeeren waren.
,Wat zouden we doen man?" had moe-
gevraagd, toen ze de boodschap dat
t bureautje klaar was in ontvangst had
romen, „wat zouden we doen, 't bu
Waar is de veerman?
reautje deze week laten brengen, of op
Thea's verjaardag?"
,,'t Lijkt mij beter als we het nu doen,
vrouw" had vader gezegd. „We kunnen
het nu mooi laten brengen, terwijl de
meisjes van huis zijn. En dan heeft Thea
de volgende week nog gelegenheid om
haar bureautje in orde te brengen. Ze
moet toch al haar boeken nog kaften, en
kan ze dan tegelijk in de kastjes van het
bureau een plaatsje geven. Wachten we
echter tot haar verjaardag dan heeft ze
daarvoor geen gelegenheid meer, want de
dag na haar verjaardag moet ze al naar
school."
,,'t Is ook zoo", had moeder toegestemd.
En ze had den meubelmaker opgebeld en
gezegd dat het bureautje denzelfden dag
nog kon bezorgd worden.
Zoo gebeurde het ook- Nog eer het avond
was, prijkte het mooie nieuwe bureautje op
de kamer der beide zusjes.
Een paar dagen later kwamen Thea en
Rina weer thuis. Moeder had ze bij tante
Nora, waar zé gelogeerd waren geweest,
vandaan gehaald.
Nog niet lang waren ze thuis of Thea
wilde naar boven om een andere jurk aan
te trekken. Vader en moeder lieten haar
begaan, eii zonder dat Thea het merkte,
waren ze haar heel zachtjes de trap op
gevolgd- 't Meisje wist nog niets van de
verrassing die haar wachtte. Onbevan
gen opende ze de kamerdeur, maar bleef
op 't zelfde oogenblik met een uitroep van
verbazing stil staan. Wat stond daar nu,
daar voor het raam? Was dat nu een bu
reautje, een echt dames-bureautje, zooals
ze die zoo vaak in de winkels had zien
staan? Met een nieuwe uitroep van verba
zing liep ze er op toe en bekeek het meu
belstuk van alle kanten. Ja, er was geen
twijfel aan, 't was een echt, mooi, nieuw
dames-bureautje. Plotseling keerde ze
zich om. Ze wilde naar beneden. Ze moest
weten wat dat beteekende. Doch op 't
zelfde oogenblik dat ze zich omkeerde ont
moette ze de lachende gezichten van vader
en moeder.
„O, moeder", bracht Thea er nu hape
rend uit, „o moeder is dit is dit
heusch voor mij?"
Liefkoozend sloeg moeder den arm om
haar heen- „Ja kind, dat is heusch voor
jou. Vader en ik hebben het samen be
dacht. En we hopen dat je hiermee een
gezellig studeer-hokje op je kamer zult
krijgen."
„O ja, moeder vast wel. En 't is zoo
makkelijk. Hebt u die lade gezien en die
kastjes voor mijn boeken?"
„Natuurlijk hebben we dat gezien" zei
vader beleedigd. „Ik heb het zelf zoo be
steld, jonge dame, begrijp je wel?"
Lachend omhelsde Thea nu ook vader.
Wat was ze haar ouders dankbaar dat
ze haar zoo'n groote verrassing hadden
bereid.
„Zie je Thea, legde moeder uit, „nu kun
je in dat bureautje al je spullen bij el
kander houden. Als je hier dan zit te wer
ken heb je alles wat je noodig hebt om je
heen en behoef je naar niets te zoeken".
Nadruk verboden).
„O ja moeder, 't zal heerlijk zijn en wat
zal ik nu goed kunnen werken, want in de
huiskamer was het toch wel eens lastig
he?"
„Ja, soms wel kind. Als er eens onver
wachts visite kwam dan kon jij moeilijk
leeren he? Maar dat hoeft nu in 't ver
volg niet meer".
De eerstvolgende dagen had Thea het
bijzonder druk. Al haar nieuwe boeken, die
tot nu toe in pakken in de kast hadden
gestaan werden te voorschijn gehaald en
een voor een van een kaft en etiket voor-
zien- En ieder die in huis kwam, vanaf
Tilly haar vriendinnetje, tot Antje de
waschvrouw toe, moest mee naar boven om
het mooie bureautje te bewonderen. Dat
iedereen dat gaarne deed, spreekt van
zelf.
„Thea", zei moeder een paar dagen voor
de verjaardag van het meisje. „Thea, had
je nu nog op een horloge gehoopt? 'k Weet
niet of dat nog wel gaan zal kind 't Bu
reautje is nog al erg duur geweest en nu
hadden vader en ik gedacht dat het samen
voor je examen en je verjaardag moest
zijn. Valt het je erg tegen kind?"
„Nee moeder", zei Thea, terwijl ze de
oogen tot haar moeder ophief, ,,'k had het
eigenlijk wel gedacht, 'k Heb ook heel niet
meer over het horloge gesproken. Hebt u
het niet gemerkt?"
„Ja kind, ik heb het wel gemerkt, maar
ik wist niet waarom je dat deed. 't Zou
me gespeten hebben als je het horloge
stellig verwacht had en 't zou dan niet ge
komen zijn."
Hartelijk sloeg Thea den arm om moe
ders hals. ,,'k Ben met dit bureautje veel
meer in mijn schik dan met een horloge
moeder. En ik heb er ook nog veel meer
aan, vindt u niet?
„Ja Theo, dat vinden vader en ik ook. En
we vinden ook dat het niets erg is als je
nog een jaartje op een horloge moet
wachten. Je bent er nog jong genoeg voor"
Toen Thea's verjaardag aanbrak, was
er geen gelukkiger meisje dan zij- Vol trots
toonde ze aan iedereen het mooie ge
schenk van haar ouders. En wonderlijk,
iedereen, behalve zij, scheen van het plan
van vader en moeder geweten te hebben.
Want al de cadeautjes, die ze van de ooms
en tantes kreeg waren bestemd om op of
bij het bureautje gebruikt te worden. Van
grootmoeder kreeg ze een stoeltje bij het
bureau, en van de ooms en tantes een
studeerlampje, een inkstel, een groot vloei-
blad, en een kleedje voor het bureau. Met
alles was ze even blij. En toen ze 's avonds
naar bed ging, en moeder eer ze slapen
ging nog even bij haar kwam zei ze„Moe
der wat heb ik toch een heerlijken ver
jaardag gehad. En vindt u ook niet? Wat
heb ik toch een massa gekregen, 't Is haast
teveel."
„Ja Thea", zei moeder ernstig „je hebt
een rijk gezegende dag gehad, en daar zijn
er zoo velen die al dien zegen moeten mis
sen. Laten we dat niet vergeten kind en
dankbaar zijn voor al die milde gaven".
FRANCINA.
