KLEUR- EN KNIRPLAAT
ILLEM'S AFSPRAAK.
ider, mag ik vanmiddag uit school
an Staalman meegaan? Hij heeft
gd of ik zijn konijnen kom zien. Hij
een hok vol, zegt hij",
imiddag?" herhaalde juffrouw De
terwijl ze haar jongen vragend
„vanmiddag? 'k Zal eerst eens
wat er voor boodschappen te doen
'lllem. Je weet het, dat gaat voor."
:m's vader had een groentenwinkel.
ïoest hij bijna den geheelen dag
den weg zijn, om de klanten bui-
te bedienen. Willem's moeder zorgde
oor den winkel. En daarbij had ze
aar elfjarigen jongen al een flinke
Want kwamen er overdag onver-
bestellingen binnen dan moest
i, als hij uit school kwam, ze altijd
mgen. Meestal deed hij gewillig wat
i hem gevraagd werd. Vandaag had
iter een afspraak met zijn vriendje,
taalman gemaakt,
woonde op een boerderij, een klein
buiten de stad, Willem kwam er
en dat was geen wonder! Welk een
ke gelegenheid bood het ruime
lerf voor allerlei spelen, die hij thuis
kleine, donkere kamer achter den
l nooit doen kon. Nu had Jan hem
i, dat hij een hok vol jonge konijn-
ad, en hem tegelijk gevraagd, eens
te komen kijken.
ertusschen had juffrouw De Koning
'inkelboek gehaald. Ze bladerde er
in en keek toen haar jongen hoofd-
dend aan.
r Spijt me echt voor je, Wim", zei ze
i lelijk, „maar vanmiddag gaat het
i Er zijn nu op het oogenblik al vier
lingen en je weet niet wat er nog
in komen, terwijl je op school bent.
ie moet vanmiddag maar vlug naar
komen. Misschien kan het op een
en dag wel eens."
I em trok een verdrietig gezicht, maar
i niets. Mopperen zou immers toch
j laten? 't Kon nu eenmaal niet an-
i de boodschappen moesten gedaan,
n later ging Willem na zijn moeder
et te hebben, de deur uit. 't Werd
i oor hem, om naar school te gaan.
i was er al veel eerder weer op ult-
:ken om zijn middagwijk te bedie-
lem was al dicht bij school genaderd
iijn vriend Jan hem tegemoet kwam.
:ing tusschen den middag, omdat de
id wat groot was, nooit naar huis.
nkele andere buiten-leerlingen, bleef
school over en at daar zijn boter-
op.
llo", zeiden de twee jongens tege-
oen ze bij elkander gekomen waren
reet liet Jan er op volgen: „Nu, hoe
i? Ga je vanmiddag mee?"
en, ik kan niet", antwoordde Wil-
„ik moet boodschappen brengen."
e vervelende winkel van jullie ook",
elde Jan.
lem gaf geen antwoord.
anneer mag je dan wel?" begon Jan
Weet nog niet. Moeder zei op een
re keer."
:ker als mijn konijnen groot zijn",
1de Jan. „Dan is er ook nog al veel
te zien."
st toen de jongens voor de school
a gekomen, begon de bel te luiden en
oor werd hun gesprek afgebroken.
Werd een vervelende middag voor
m de Koning. Onwillekeurig was hij
het gemopper van zijn vriend, ook
n ontevreden stemming gekomen, 't
toch ook eigenlijk zoo. Wifcrom kon
ok niet vrij zijn, zooals andere jon-
Altijd maar weer moest hij bood-
ppen doen. Daar had je nu Jan. Bij
thuis was toch ook heel wat te doen
ie groote boerderij. En toch had Jan
i meer vrij dan hij. Maar Willem
it, dat Jan nog een paar grootere
's had, die hun vader flink in het be
hielpen. En Willem was thuis de
!e jongen. Wel had hij nog een paar
ere zusjes, maar die waren nog niet
t genoeg om mee te kunnen helpen,
en eindelijk de schooltijd verstreken
stoven de jongens als een wervelwind
buiten. Willem wachtte nog even op
die was achtergebleven. Hij wilde
nog even goeden dag zeggen, voor
laar huis ging.
ia je toch mee?" vroeg hij.
ïelneen", antwoordde Willem. „Ik wil
le even gedag zeggen, moet immers
huis?"
e kon best even meegaan," drong Jan
behoeft dan niet de heele middag
Dit vroolijke tooneeltje, zooals men in
de straten van Dierenstad dikwijls ziet,
willen wij eens opzetten. Maar voor één
ding moet ik je waarschuwen: zorg, dat
Bruin, het beertje, zijn snuitriem niet
kwijt raakt, want anderskon hij wel
eens bijten!
We beginnen met de plaatjes en de
driehoekjes op dun, doorschijnend papier
over te trekken.
Daarna plakken wij ze op dun karton
om vervolgens de plaatjes een kleurtje te
geven.
Zijn we daarmee klaar, dan knippen we
alles uit.
De driehoekjes worden op de stippellij
nen omgevouwen, de reepjes met lijm of
gluton bestreken en ten slotte tegen de
plaatjes geplakt.
Staan Jumbo en Bruin goed stevig?
(Nadruk verboden).
bij me te blijven. Even naar de konijnen
zien en dan weer weg. Misschien mag je
dan volgende week wel eens een heelen
middag mee".
Willem aarzelde.
Zin had hij er wel in.
„Maar de boodschappen die ik weg
moet brengen?" vroeg hij en aan zijn toon
kon je hooren dat hij reeds half had
toegegeven.
Jan trok hem aan den arm.
„Toe jó, zeur toch niet langer. Die krij
gen ze een uurtje later, dat is alles. Voor
uit op een draf."
En zonder verder antwoord af te wach
ten, trok Jan Willem een heel eind mee.
Willem vond het nu best. 't Was ook zoo.
Hij kon best even meegaan, om te kijken.
Zoo erg zou het niet zijn, als de men-
schen hun bestellingen wat later kregen.
Wel klopte zijn hart nog onrustig, als hij
aan moeder dacht, die hem zoo uitdruk
kelijk gezegd had, toch vooral gauw thuis
te komen. Maar daar wilde hij nu niet
aan denken.
Dan zou al zijn genoegen vergald zijn.
Lachend en stoeiend legden de twee
jongens den weg af naar de boerderij.
De boerin stond voor het hek en zag
hen aankomen. Vriendelijk ontving zij
Willem.
„Zoo jongen kom je eens gauw naar de
konijnen zien? Daar doe je goed aan.
Maar komen jullie eerst even binnen. Je
zult wel dorst hebben."
Ze ging de jongens voor naar een groo
te boerenkeuken en schonk hun ieder een
glas melk in.
Willem liet het zich best smaken. Ner
gens vond hij de melk zoo lekker als bij
zijn vriend op de boerderij.
„Ga nu maar naar buiten", zei de boe
rin toen de jongens hun melk op hadden.
Straks zie ik je nog wel Willem".
Dat lieten de jongens zich geen twee
maal zeggen. In een wip stonden ze voor
het konijnenhok.
„Nou," zei Willem, „ik wilde wel, dat
ik er een paar had."
„Een paar", zei Jan, „wat heb je nu aan
een paar. Nee, zoo'n hok vol, dat is leuk."
Van het konijnenhok dwaalden de jon
gens door den moestuin en den boom
gaard. En toen moesten ze noodzakelijk
nog een hooiberg in.
Daar rook het toch altijd zoo fijn",
vond Willem. „En je kon er zoo leuk in
rollebollen zonder je ooit pijn te doen."
Door de bedrijvigheid op de boerderij
was Willem werkelijk een poosje vergeten
dat hij naar huis moest.
Maar plotseling dacht hij er met
schrik aan terug.
„Hoe laat is 't al?" vroeg hij angstig
aan Jan.
Jan keek over den rand van den hooi
berg.
,,'k Denk zoo wat half zes", zei hij. „Ja,
't is zoo, kijk maar! Daar gaat vader met
de melkemmers naar het land. Dat doen
ze altijd om half zes."
Met een kreet van schrik sprong Wil
lem op. „Al half zes? Dan moet ik direct
naar huis. O, o, wat zullen ze wel zeggen
dat ik zoo laat kom".
Jan drong er op aan, dat Willem nog
even mee naar binnen zou gaan. Maar 't
gelukte hem ditmaal niet hem over te
halen.
„Nee hoor, 'k ga dadelijk", zei Willem
gejaagd.
Een oogenblik later zag Jan hem het
hek uitstappen en voortdraven.
Hijgend en met een kleur als vuur van
het harde loopen, kwam Willem thuis.
Moeder was in de kamer achter den
winkel bezig het avondbrood voor haar
kleine meisjes klaar te maken. Een zucht
van verlichting ontsnapte haar toen ze
Willem zag binnenkomen. Ze had zich
toch zóó ongerust gemaakt. Willem kwam
altijd thuis als het hem gezegd werd. Er
zou hem toch geen ongeluk zijn overko
men?
Toen vader thuiskwam en van het ge
val hoorde, had hij getracht haar gerust
te stellen.
„De kwajongen is zeker met zijn vriend
jes meegegaan vrouw", zei hij. ,,'k Zal zelf
nu eerst maar de bestellingen wegbren
gen. Mocht hij, als ik terugkom, er nog
niet zijn, dan zal ik op onderzoek uit
gaan".
Nu 't laatste was gelukkig niet noodig.
Daar stond Willem!
„Waar kom je vandaan, Willem?" vroeg
moeder. „School moeten blijven?"
Even aarzelde Willem. Zou hij de uit
vlucht gebruiken die moeder hem zelf
aan de hand deed? Maar gelukkig, tot
liegen kwam de jongen niet."
,,'k Ben met Jan meegegaan, moeder",
zei hij zacht.
„Ondanks dat ik het je verboden had?"
vroeg moeder streng. „Wat val je me te
gen, Willem. Vader is nu met de bestel
lingen weg. Als hij straks thuis komt,
moet hij maar zeggen, welke straf je
verdiend hebt."
Daar schrok Willem toch van.
Vader zelf met de bestellingen weg! Nu,
daar zou wat voor hem opzitten.
Een half uur later kwam vader thuis,
maar niet met leege handen. Een mooi
opgemaakte fruitmand bracht hij mee
naar binnen.
„Wat is dat?" vroeg moeder verbaasd.
„Breng je die mee terug?"
„Ja vrouw, die is te laat bezorgd. De
menschen wilden hem niet meer hebben.
Waarom is Willem niet huis gekomen?"
Met neergeslagen oogen vertelde de
jongen wat er gebeurd was.
„Dus met opzet laat thuis gekomen,
hoewel je wist dat moeder je noodig hadl
Dan moet je er ook maar zelf de gevolgen
van dragen. De schade van den fruitmand
betaal je uit je spaarpot, vriendje," zei
