Autobus stort van een viaduct - Vlasoogst in Friesland
Kanzlermörder
DE HEKS VAN WINSLEA
75,le Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
PARTEINTGLIED
do
De vlasoogst in Friesland.
FEUILLETON.
- - - -| -1 - IL - -I- - - U - I. I. I - - ■-■■■ I I-I" -
DE GEBEURTENISSEN IN WEENEN. Aan een boekwinkel in Weenen js een biljet aangebracht met de woorden Als een tTCLp ÏTl dc Wolkan»
,,Lid van de partij der moordenaars van den kanselier". Links voor den winkel een Heimwehr-man. Leerlingen van een Amerikaansche opleidingsschool voor vliegeniers bij een oefening.
HET NIEUWE SPORTFONDSENBAD TE MAASTRICHT wordt Zaterdag TE OSSINGEN in den staat New York stortte een auto-
4 Aug. officieel geopend. Op den achtergrond de nieuwe Maasbrug. Op den voor- bus van een viaduct af. Veertien personen werden gedood,
grond het reeds geopende openluchtbad. De totaal vernielde auto.
Onder toezicht van een voorman wordt het vlas met wortel en al ujt den grond getrokken.
JACKIE COOGAN bekend uit vroegere
kinderfilms, is thans meerderjarig geworden.
Hij heeft zich verloofd met het filmsterretje
Tob>' Wing.
naar het Engelsch van May Wynne.
11)
„Ja, ik ook!" riep zij. „Ik vind die gehei
men verschrikkelijk en bovendien is het
een roekelooze onderneming. Al zou heel
het leger van den koning nu ook voor
kasteel Ponteiract zijn saamgetrokken,
dan zouden degenen, die daar binnen zijn,
het nog uitlachen! Hoe kunnen nu tien, of
laat het zijn vijftig man, zich voorstellen,
dat ze het in hun macht zullen krijgen?"
„Dit hebben wij ons allen afgevraagd.
Met den besten wil ter wereld lijkt het iets
onmogelijks. Een krijgslist schijnt zelfs
hopeloos, waar wij staan tegenover zulk
een onneembare vesting en zulk een scherp
toezienden gouverneur. Mijn vrienden zijn
er dan ook aan gaan wanhopen, eer ze
dien laatsten slag toebrengen".
„Ja, en toch heeft Barbara een weerga
loos scherp vernuft en een overzetelijke
wilskracht".
„Dus je stelt de handigheid van deze
jongedame nog boven die van mannen als
Brotherton en Langdale? Nu, in ieder geval
zal ik maar naar kolonel Morrice gaan,
eer ik mijn vrienden bijeen roep, om ze
voor verraad te waarschuwen".
„Ik zal eerlijk toegeven, dat ik het niet
hegrijp", antwoordde Marjorie, „maar toch
ben ik zeker, dat Barbara en verraad niet
•amengaan!"
ids .weet dan wel haar partij op te
nemen", glimlachte Ainslie, en even vergat
hij zijn zorgen voor het genot van een
langen blik in de blauwe oogen, die hem
alle zaligheid ter wereld beduidden.
,,'t Valt mij hard om nu te gaan", zuchtte
hij, „maar toch mag ik niet dralen. Mor
gen kom ik weer en zal ik je alles vertel
len wat er is uitgelekt. Hoe ook moet ik
mistress Barbara dankbaar zijn, dat ze
zulk een recruut aan onze gelederen heeft
toegevoegd".
Hij stak haar beide handen toe en ge
noot nog een oogenblik van het allerliefste
gezichtje met de lange, afhangende krul
len aan weerskanten en, onder het kanten
kapje uit, de kastanjebruine lokjes, die
zoo mooi door het gouden zonlicht besche
nen werden.
Was de liefde niet het schoonste ter
wereld?
Hoe gaarne had hij haar in de armen
gesloten en haar dit ingefluisterd, maar
de stem van den plicht klonk gebiedend en
hij moest gehoorzamen:
„Morgen", zei hij naijverig, „zullen wij
in den tuin wandelen en van niets dan
van onze rozen en onszelven spreken!"
Zij schudde het hoofd:
„Morgen rijdt vader over de vennen, om
vrouwe Birley een bezoek te brengen, en ik
moet mee, omdat Janet naar mij gevraagd
heeft".
Dit oponthoud stelde hem teleur.
„Dan zal ik vroeg komen", zei hij, „ter
wijl de dauw nog op het gras ligt en vóór
de rozen haar blaadjes hebben geopend.
Zal ik je dan vinden, liefste dauwnimf?"
Met een blos antwoordde zij
„Ik pluk altijd een bouquetje vóór het
ontbijt. De tuin is nu juist zoo mooi". Haar
oogen schitterden, terwijl ze dit zei. Zeker
zou ze dien nacht droomen van den och
tenddauw! „En je zult toch niet in gevaar
komen? Als die Morrice eens een verrader
mocht blijken
Ainslie lachte:
„Hij heeft geen bewijzen tegen ons. Ik
vrees alleen dat onze plannen gedwars
boomd worden".
Sir Hugh ging nu allereerst de goede
trouw van Dick Morrice beproeven, en, als
het waar was, wat mistress Bab beweerde,
dat Morrice inderdaad bereid zou zijn z'n
verloren plaats in de gelederen van de
koningsgezlnden terug te winnen door ver
raad van zijn nieuwe bondgenooten, dan
was er toch weer ruimschoots hoop op
succes bij die „onmogelijk gevaarlijke on
derneming", zooals Squire Brotherton ze
genoemd had.
Kolonel Morrice was niet thuis, bracht
de butler sir Hugh op de hoogte, maar hij
was nog niet lang weg en was te voet ge
gaan. Maar waar hij heen was, dit wist
Timothy Parker volstrekt niet, ofschoon,
als hij zijn vermoedens luide had durven
uitspreken, zijn heer dan zeker in het ver
borgen de een of andere vrouwspersoon
kuste of aan het dobbelen was, nu niet in
zulk heel uitgelezen gezelschap.
Om hem recht te doen wedervaren, diene
gezegd, dat Dick Morrice zich niet ver
maakte met een van deze tijdverdrijven,
zooals sir Hugh gelukkig ontdekte, want,
toen. hij langs een korten weg door het
park terugkeerde, hoorde hij als een ware
uitng van levenslust een drinkliedje gal
men. en even later roepen:
„Wacht maar Roger! Je zult je verdiende
loon hebben, vriendje, als je dicht bij me
komt
Een gespartel in het water, een jankend
blaffen van een opgewonden hond en
toen stond sir Hugh van aangezicht tot
aangezicht met den man, dien hij zocht.
De zwarte spaniel kroop, terwijl zijn baas
het niet zag, tegen den kant op en schudde
zich toen geweldig, maar de gedachten
van den baas waren elders.
„Ainslie, zoowaar!" riep hij, en stak gul
de hand uit, wat sir Hugh al dadelijk ver
trouwen inboezemde.
Er bestond bij Dick geen twijfel; Ainslle's
tegenwoordigheid alhier bewees het feit,
dat Barbara haar taak had volbracht, en
vol geestdrift sprak hij sir Hugh aan als
partijgenoot.
Dit was eenigszlns overrompelend tegen
over den mian, die gekomen was om te
richten, te beschuldigen en althans een
bewijs van oprechtheid te eischen.
Morrice hield zijn goede trouw echter
voor een uitgemaakte zaak en ging sir
Hugh onmiddellijk alle bijzonderheden
mededeelen van het werk, dat reeds ver
richt was en hetgeen nog te doen viel.
Eer Ainslie het goed met zichzelven eens
was, dat hij maar blindelings vertrouwen
moest, had Dick hem verteld van de vrien
den binnen de muren van het kasteel, op
wie te rekenen viel, en van de vijanden,
die door zijn beleid naar veraf gelegen
posten geplaatst waren.
Kolonel Morrice had zich naam verwor
ven in de gelederen van het Parlements-
leger voor zijn snel en vernuftig inzicht,
en zijn bevelhebber had er dan ook wel
heel slecht aan gedaan om zulk een be
kwaam dienaar zijn ontslag te geven we
gens een misschien wat te groote vrijheid
van spreken en optreden, want daardoor
had hij het zaad van wrok uitgestrooid en
een verlangen naar vergelding gewekt.
Nu was zijn talent voor Intrigue in volle
werking en sir Hugh Ainslie kon niet
anders dan met bewondering luisteren
naar de beknopte uiteenzetting van plan
nen, die, als ze zoo uitgevoerd werden,
ruimschoots succes beloofden.
„Wilt u met mij naar Bargleigh Towers
teruggaan, dat wij dan daar oproepen
degenen, die met ons samenwerken in dit
grootsch ondernemen? Ze zullen ten zeer
ste ingenomen zijn met zulk een plan".
Morrice schudde het hoofd.
„Om verschillende redenen is dit beter
van niet. In de eerste plaats zullen velen
van hen achterdocht jegens mij koesteren.
Om zich allen te zien overgeleverd aan
een, dien zij zeker als verrader betiteld
hebben, zal hen boos en naijverig stem
men.. Dat heb ik verdiend en ik zal dan
ook van geen een onder dan van u het ver
trouwen vragen, totdat ik het bewijs kan
leveren, waardoor ze allen genegen zullen
zijn mij dit gevoelen te schenken. Vertel
hun enkel, dait een, die nog niet genoemd
wil worden, er een plechtigen eed op doet,
dat hij zal helpen om kasteel Pontefract
over te geven op den avond, dien gij onder
elkaar daartoe bepalen zult. Is u dat niet
voldoende"
Een oogenblik draalde Ainslie. Het was
een geweldige risico, die hij op zich nam.
Hij moest dus instaan voor de goede trouw
van een. die zijn maaltijden gebruikte met
den leider van de tegenpartij, die in diens
bed sliep, als diens plaatsvervanger fun
geerde en die zich nu bereid verklaarde
dien vriend te verraden, ter wille van een
partij, die hij openlijk verlaten had.
(Wordt vervolgd).
