Doll fuss ten grave gedragen - De Koningin en de Prinses naar Noorwegen
DE HEKS VAN WINSLEA
75ïle Jaargang 7 LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
De plechtige bijzetting van dr. Dollfuss.
De begrafenis van bondskanselier Dollfuss.
FEUILLETON.
t'
iVice-kanselier prins Starhemberg, mevrouw Dollfuss en de minister van Handel Stockinger bij de begra
fenis.
DE KONINGIN EN PRINSES JULIANA zijn Zaterdag naar Noor
wegen vertrokken. De Prinses aan boord van de „Tanimbar" te IJmui-
den door belangstellenden, begroet.
DISTRI CTSWEDSTRIJDEN
der K.N.A.U. te Amster
dam. v. Leeuwen (Amster
dam) in actie bij de 400 M.
horden.
De lijkkist voor het Weensche stadhuis. Op den achtergrond de Stephansdom. Bondspresident Miklas (links
hoog staand), houdt de lijkrede.
INTERNATIONALE ZWEM
WEDSTRIJDEN Holland-
Frankrijk te Sittard. Mile
Blondeau en mej. Oversloot.
naar het Engelsch van May Wynne.
B)
„En voor die gezegende gave dank ik u,
schoone jonkvrouw!" zei Morrice, terwijl
hij haar hand aan de lippen bracht. „Als
er een prikkel noodig was, om mij aan te
zetten tot die taak, dan zouden uw woor
den zoo gewerkt hebben. Al wat mensche-
lijke behendigheid, menschelijk vernuft,
menschelijk verraadt, als u wilt, verzinnen
kan, zal bedacht worden".
„Mijn dank hiervoor, Dick", zei ze en
verliet hem, eer hij nog een woord kon
zeggen betreffende een zaak, die hem nog
bader aan het hart lag, dan de taak, die
hij op zich had genomen.
HOOFDSTUK V.
Een noodzakelijke bemiddelaarster.
Het was geen wonder, dat beide partijen
in den burgeroorlog elkaar het bezit van
kasteel Pontefract bestreden, hoog en
droog als een roofvogelnest, als dit was
lelegen. Geheel door rotsen omsloten, was
het massieve gebouw niet anders dan door
hongersnood tot overgave te dwingen.
De hoofdingang lag aan den weg van
Darrington en was door een dubbele borst
wering met de portierswoning verbonden.
Het gebouw bezat drie torens, waarvan de
een boven de beide andere uitstak en werd
beschut door een valpoort op het eerste
terras. Op een hoogte van dertig voet
boven den grond was een bolwerk, dat
naar het oosten gedekt werd door den
Koninginnetoren, naar 't zuidoosten door
den Konstabeltoren. Op het tweede terras
werd de laagste reeks van gebouwen ge
dekt door het drietal torens, den Pijper,
den Gascogner en den Schatbewaarder,
terwijl het derde terras omvatte de gebou
wen van den Ronden Toren. Aan de west
zijde daarvan was de Normandische door
gang, die bereikt werd langs een trap, in
de rotsen uitgehouwen. Deze trap was,
eigenaardig, in drie reeksen van treden
verdeeld, waarvan er één leidde onder een
vestingwal naar het onderste gedeelte van
den slottoren, en de andere, door een plot
selinge wending naar het westen, naar de
volslagen duisternis van een kleinen ker
ker, in de rotsen uitgehouwen en waaruit
gevangenen dus onmogelijk ontsnappen
konden.
Deze sterke veste was gedurende vorige
jaren van strijd moedig behouden voor
koning Karei, maar, daar ze door verraad
in handen van het parlement was gevallen,
lag er nu een sterk garnizoen, onder com
mando van kolonel Cotterell.
Dit was een man met scherpen blik, niet
makkelijk te verschalken. Vreemd dus, dat
hij juist zulk een onbepaald vertrouwen
stelde in den vroolijken, luchthartigen
Dick Morrice.
Een verborgen gave van intrigue, de
prikkel om de opdracht van een dame te
vervullen en een verlangen, om zich ver
dienstelijk te maken tegenover degenen,
die zijn politiek wantrouwden, al waren ze
nu ook vriendschappelijk gezind jegens
hena dit alles hielp hem om op zeer ver
nuftige wijze een strik te spannen voor
zijn niets kwaads vermoedend slachtoffer.
Alle soldaten op het kasteel waren
goede vrienden met Dick Morrice, die, al
naar de gelegenheid zich voordeed, met
hen dronk, dobbelde, of omstandig ver
haalde van de dappere daden, bedreven in
dienst van den lord Protector.
Er werden meer bezoeken gebracht op
Pontefract en niet alleen maakte de
ijverige vriend van den gouverneur er
dien op merkzaam op, hoe hij „vreesde dat
er samenzweringen werden gesmeed om
het kasteel te overrompelen", maar hij
placht zelfs midden in den nacht op te
staan en de ronde te doen door de geheele
vesting, daarbij grondig acht gevend op
degenen, die waakzaam op hun posten
waren, en er bij den kolonel op aandrin
gend, dezen en genen onder de mannen,
die hij voor onbetrouwbaar verklaarde, te
ontslaan.
Op deze en dergelijke wijze kreeg hij
overmacht op den gouverneur en bereidde
hij den dag voor tot de uitvoering van de
samenzwering, die in waarheid op het
kasteel beraamd werd.
Dit alles kostte tijd en het was al op het
laatst van Mei, toen Dick Morrice Barbara
Carcroft opzocht, om haar het goede
nieuws mede te deelen, van het rijpen van
het plan.
Een vroolijke maand, die Meitijd. terwijl
in een rondedans op het grasveld jonge
harten 't dreigende dat in de lucht zat,
met zulk een gemag vergaten.
Barbara was aan het plukken van sleu
telbloemen in de bosschen van Fryston ge
weest, toen Morrice haar zocht, en haar
vlijtige handen waren aan het ruikertjes
maken, toen hij zich naast haar had ge
zet en aan het vertellen was, van wat hij
reeds voor de zaak had gedaan.
Zij knikte en glimlachte goedkeurend,
met oogen, die schitterden bij de gedachte
aan het succes van dit stout ondernemen,
waarvan zij, op vrouwenmanier, al weer
ettelijke malen spijt had gehad, als ze ook
weer dacht aan al de verschrikkingen van
de straf voor verraad, die er uit konden
voortkomen.
Tot nog toe was alles goed gegaan, maar
nu nog de ontknooping
Op mannenmanier wilde Dick natuurlijk
een belooning vooruit hebben, en wie kon
hem dit nu ook kwalijk nemen bij die tar
tende, donkere oogen en die ondeugende
kuiltjes in de wangen?
Maar Barbara bleef volhouden:
„Als Pontefract genomen is", en daarop
danste zij weg met haar bloemen, terwijl
haar teleurgestelde verloofde zich maar
moest tevreden stellen met een enkel
bouquetje, dat zij puur bij toeval na
tuurlijk! eerst aan de lippen had ge
drukt, voor zij het had laten vallen.
„Als Pontefract genomen is", herhaalde
Dick Morrice en stak het weggeworpen
bouquetje in den binnenzak van zijn buis,
met een aandoening, die hem deed trillen
van het hoofd tot de voeten.
Verder droomde hij van den dag, wan
neer oude vrienden hem weer de hand
zouden drukken, als een, die recht had op
den dank der koningsgezinden, ofschoon
het hem nu als een verwijt aandeed, dat
kolonel Cotterell hem steeds als zijn ver
trouwde en raadgever beschouwde.
Barbara voelde zich niet gekweld door
dergelijke gedachten, toen zij den bescha
duwden heuvel afliep, die naar Knotting-
ley voerde. Haar werkzame geest was al
weer bezig er de beste manier op te beden
ken om de vrienden, die door sir Marma-
duke Langdale in het geheim genomen
waren, bekend te maken met den onvoor-
zienen voortgang van hun plannen.
Dat sir Hugh Ainslie den spot zou drij
ven met haar voorstel, of boos zou wezen
over haar stout ondernemen, begreep zij
zeer goed.
Maar hij zou noch spotten, noch uit
varen, als de aardige Marjorie Stapleton
hem het nieuws mededeelde.
Als mistress Bab een ander meisje aan
het handwerken zag, maakte zij zich hier
altijd vroolijk over. Een naald te hantee-
ren, was iets, dat men niet van haar ver
gen moest, en, zooals Marjorie verdiept
was in haar werk, gaf haar dit dubbel en
dwars aanleiding tot spot en ergenls.
„Kom, laat dat borduurwerk nu maar
rusten, kind," drong zij, „en luister liever
eens naar een zaak van groot belang."
Marjorie keek glimlachend op.
„En waarom zou ik niet kunnen luis
teren en borduren tegelijk? Kijk eens, Bab,
is dat niet een mooi patroon?"
„Prachtig, hoor!" riep Barbara; echter
zonder eenige geestdrift naar de, guirlande
van rozen en kamperfoelie kijkend, waar
aan haar vriendin zoo ijverig voortwerkte.
„Sir Hugh zal er door getroffen zijn".
„Sir Hugh?" ^lep Marjorie, haar werk
streelend behandelend. „Wat heeft sir
Hugh uit te staan met mijn rozen?"
„Neen, dat is waar ook", zei Barbara.
„Met die rozen misschien niet, maar wei
met de inneming van kasteel Pontefract
voor den koning".
(Wordt vervolgd).
