Onze aardappelen naar Duitschland - De Gran Chaco-oorlog
DE VLUCHTELING
75»le Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
PRIJSVRAAG-FEUILLETON.
EEN PRACHTIG NEST JONGE
KEESHONDEN in de residentie,
zes weken oud. Allen vonden reeds
een tehuis
JAC. VAN EG MOND gehuldigd in
het Amsterdamsche Stadion, waar hij
opnieuw het Nederlandseh sprintkam-
pioenschap behaalde.
Roman door IVANS.
49)
Op zekeren avond in hun stamlokaal
was mijn stiefvader, die zonder zich
aan drank bepaald te buiten te gaan
toch wel eens meer dronk dan goed voor
hem was, vertrouwelijk geworden en had
aan Brunn in het diepst geheim mee
gedeeld, dat hij Leopold Reiner, de
Koning van de viool-virtuosen aan de
prijsvraag zou deel nemen en dat zijn
compositie reeds gereed lag. Het was daar
door tevens duidelijk, waarom Reiner ge
weigerd had in de Jury te zitten. Clemens
Brunn had toen een grenzenlooze, woe
dende j aioerscheid bij zich voelen opko
men! Deze man, die beroemd was en veel
geld verdiende, nóg meer roem, nóg meer
geld, door het winnen van den prijs
De waarschijnlijkheid hiervan maakte
Brunn razend, want hij wist vooruit, dat
zijn werk, naast dat van een genie als Rei
ner, niets beteekenen zou.
Maar Reiner, had hem herhaaldelijk
verzekerd, dat niemand anders iets ver
moedde van zijn deelnemen aan de prijs
vraag
Toen ontwierp Brunn een slim plan,
naar hij dacht althans!
De „Hausmeister" van het huis, waarin
wij woonden, had nog al eens een praatje
met hem gemaakt en zich dan toespe
lingen veroorloofd op de slechte tijden,
zijn weinige verdiensten, het ellendige
baantje, dat hij had, enz. Laat mij hier
onmiddellijk melding malsen van de om
standigheid, dat de politie het vroegere
leven van den „Hausmeister" thans had
nagegaan en tot de ontdekking gekomen
was, dat deze in vorige betrekkingen een
alles behalve goeden naam had achter
gelaten, jazelfs reeds met justitie en poli
tie in aanraking was geweest.
Met het vreemde instinct, dat niettemin
onder misdadigers niet ongewoon is, voel
den deze beide menschen elkanders men
taliteit aan
Er werden zekere toespelingen gemaakt
en herhaald
Toen geen bruuske afwijzing volgde,
naderden zij elkander geestelijk meer en
meer, voorzichtig tastend. De herhaalde
aanwezigheid van Brunn in het huis trok
niemands aandacht omdat deze ook vroe
ger zoo dikwijls kwam.
Ten slotte, na lange en voorzichtige
voorbereiding van beide kanten, spraken
zij rond uit enwerden het eens: een
formeel complot!
Het verhaal van de twee vrienden, die
Leopold Reiner meë naar huls gebracht
had, in dien ongeluksnacht, was geheel
verzonnen, teneinde de zaak ingewikkelder
te maken en de politie op een dwaalspoor
te brengen. Dit zou van groot belang zijn,
meende Clemens Brunn. En toen later de
verdenking op mij viel en hij van den
„Hausmeister" mijn vertrek middenin
den nacht vernam, bleef men bij het ver
haal van die twee onbekende vrienden:
schaden kon het nooit! De „Hausmeister",
bij wien duplicaten van de sleutels van
alle woningen in het huis berustten, kon
Brunn ten allen tijde uit en in de woning
van Leopold Reiner laten.
Op den avond van den moord hadden
Clemens Brunn en de man, die zijn slacht
offer worden zou, samen laat in het stam
lokaal gezeten. Voorzichtig had de eerste
het gesprek weer op de prijsvraag ge
bracht. Reiner was een ij del man en de
mooie woorden van zijn kunstbroeder
brachten hem ertoe, dezen uit te noodigen,
met hem naar huis te gaan: hij zou hem
de thans voleindigde compositie laten zien.
Nog steeds wist niemand iets daarvan af.
„Nu of nooit!" Dit was de gedachte van
zijn zoogenaamden vriend. Beiden hadden
veel gedronken: Reiner, omdat hij dit
gaarne deed, Brunn om den noodigen moed
op te doen.
Wat daarop volgde was heel eenvoudig.
Op Leopold Reiner's werkkamer aange
komen, maakte deze de lade open, waarin
het manuscript lag. En Clemens Brunn, die
uit zijn jonggezellenwoning een zwaar
vleeschmes had medegenomen, stak hem
dit in den rug, toen hij dezen naar hem
toegekeerd had. Het feit, dat de moor
denaar er niet aan gedacht scheen te heb
ben, hoe betrekkelijk weinig kans erop
was, dat de messtoot dadelijk dooden zou,
bewees ongetwijfeld het weinige overleg,
waarmede hij handelde. Maar het toeval
diende hem: de stoot was doodelijk en het
slachtoffer zonk zonder een kreet te uiten,
met het bovenlijf vóórover in de schrijf
tafel, waarop het lichaam in die houding
liggen bleef. Leopold Reiner was onmid
dellijk dood. Daarop nam Brunn de com
positie snel uit de lade en sloot deze met
den sleutel, die er nog op stak. Deze gele-
genheidsmisdadiger had vele eigenschap
pen van den beroepsmisdadiger. Hij had
bijna onredelijk geluk gehad bij het toe
brengen van den doodeüjken steek. Maar
voor de rest dankte hij veel aan zijn eigen
geslepenheid. Zoo had hij, bij voorbeeld,
met opzet zijn handschoenen aangehou
den, zoodat hij nergens vinger-afdrukken
kon achterlaten. De „Hausmeister", die
zich gereed gehouden had, liet hem uit de
woning. Deze man was omgekocht, doordat
Brunn hem den zeer aanzienlijken prijs
beloofd had, dien hij hoopte te halen: bij
hém Brunn ging het vooral om den
„roem".Mocht hij niet bekroond wor
den, dan zou hij den „Hausmeister" het
zelfde bedrag uit eigen middelen uitbeta
len: hij bezat eenig vermogen.
Terwijl dit alles gebeurde, had ik rustig
geslapen (gelijk de lezer weet) en het was
met zóó weinig gedruisch geschied, dat
mijn moeder geen verdenking had opgevat.
Het sprookje omtrent de beide vrienden
had aan de politie en aan mij veel hoofd
brekens gekost. Het had onzen kijk op de
zaak sterk vertroebeld. In zooverre was het
een handig verzinsel geweest.
Clemens Brunn werd weggevoerd, of
eigenlijk weggedragen: hij was van ont
steltenis werkelijk verlamd!
Pranz Kessel werd met een ongemak
kelijke schrobbeering naar huis gestuurd,
niet zoozeer omdat hij getracht had mij
aan te geven immers ik was Albert
Fransen en er was een prijs op mijn
arrestatie gesteld dan wel om de ge-
meene manier, waarop hij tegenover Georg
Bonner en zijn dochter was opgetreden.
Hij antwoordde niet en ging zijns weegs.
Toen keerde de „Polizei-Prasident" zich
tot mij.
„Herr Fransen!" zeide hij. „Zelden
bemoei ik mij met een zaak zoo intensief
als ik ditmaal gedaan heb. Eén ding wil ik
u zeggen: het verheugt mij oprecht, dat
uw Gezant mij overgehaald heeft mij
daarvoor en voor uzelven te interesseeren.
Ik wensch u van harte geluk!"
En hij stak mij beide handen toe
„En nu" vervolgde hij, „breng ik u in
herinnering, dat de kamers in deze gang
genummerd zijn. Ik moet u verzoeken u
onverwijld naar No. 1 te begeven."
Op kamer No. 1 vond ik mijn moeder
en.... Else. Onmiddelijk na afloop van
het concert had Dr. Von Gabler een auto
gezonden om haar te doen afhalen. ELse
was dien avond bij mijn moeder geweest.
Met enkele woorden had de Polizei-Prasi
dent haar doen weten, dat ik vrij was en
zij kwamen naar het Gebouw van de
„Philharmoniker" met dese wetenschap.
Dit alles was bedoeld als 'een ver
rassing voor mij.
En, hoewel ik nog steeds blond was, werd
ik ontvangen, als ware ik zwart geweest...
Besluit.
Ik ben hiermede gekomen aan het einde
van de zonderlinge avonturen, die ik als
„vluchteling beleefde. Naar ik hoop, zal de
lezer, die mij tot hiertoe gevolgd heeft,
genoegzaam belang stellen in de personen,
die in deze ware geschiedenis ten tooneele
gevoerd zijn, om nog iets te willen hooren
over hun latere lotgevallen.
Het proces tegen Clemens Brunn maakte
niet weinig sensatie in Oostenrijk, maar
ook daarbuiten. Met hem stonden terecht
de „Hausmeister" Glaser en diens vrouw;
de laatste echter werd vrijgesproken, want
het bleek, dat zij volkomen onkundig was
van de omstandigheid, dat haar man
zijdelings bij den moord betrokken was. Zij
wist niets anders dan dat hij zich had
laten overhalen, den brief niet te bezorgen
en dezen aan Clemens Brunn af te staan.
Glaser had haar dit, toen het geheele ge
val hem begon te bezwaren, verteld. Zelfs
menschen, als hij, hebben er soms be
hoefte aan, iemand hun vertrouwen te
schenken. Maar verder was hy niet gegaan
Trouwens de man zelf hield vol, dat hy
wél wist, dat Brunn het manucript stelen
wilde, maar niet, dat hy daarom een
moord begaan zou. De verloren brief werd
onder de papieren van Clemens Brunn
aangetroffen.
ij .(Slot volgt).
ONZE AARDAPPELEN 1:1 verband met de mislukte oogsten in Duitschland, vinden er groote exporten van aardappelen ujt ons land naar onze
DE PRESIDENT VAN BOLIVIA, SALAMANCA, BIJ ZIJN TROEPEN IN DEN GRAN CHACO. Salamanca met
zijn dochter en, den opperbevelhebber van het Boliviaansche leger, generaal Enrico Penaranda aan het front.
NAAR DUITSCHLAND oostelijke buren plaats. De foto's laten zien 'den massalen aanvoer van aardappelen aan de veiling te Grootebroek.
ALS IN ENGELAND DE VOORZITTER VAN EEN
WIELRIJDERSVEREENIGING TROUWT - krijgt
hij bij het verlaten van de kerk bovenaf geheelde
eerewacht.
GLSELA MAUERMEYER uit München, vestigde in
de athletiekwedstrijden DuitschlandPolen een nieuw,
wereldrecord kogelstooten voor vrouwen.
