Parade voor den Engelschen koning - De eerste Hollandsche nieuwe
DE VLUCHTELING
PRIJSVRAAG-FEUILLETON.
J5s,e Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Roman door IVANS.
8)
Natuurlijk vtond Lk dat goed. Zij ging
"wr een zijdeur naar binnen, nadat zij
®J verzocht had, even te willen wachten.
spoedig was zij terug, zonder den
tlgzak. En daarop ging zij mij vóór naar
groot, lang vertrek, eigenlijk meer wat
J1) in het Hollandsch een „deel" noemen
«en kamer. Hier was alles met groen
JJJlerd en de bruiloftstafel stond in het
bidden.
.Is het de bedoeling, dat Ik onder het
^spelen zal?" vroeg ik mijn ge-
■Wel neen!" antwoordde deze. „Daar-
J® hebben wij onze blazers en strijkers.
"Ramtmeê aan tafel zitten en na afloop
J® den maaltijd moet u zich laten hoo-
■m. Vader, die u in het bosch heeft hoo
ft spelen, beschouwt u als een heuschen
£®stenaar."
Men ziet, dat het begin van mijn car-
als musicus voorspoedig was! Een
f™ boer beschouwde mij ais „heusoh"
"tstenaar.
«Jk hoop, dat hij gelijk heeft" voegde
aan deze woorden toe.
«u was het mij dadelijk ingevallen, dat,
rjden maaltijd (waarbij zeker de noodige
•wBtlteiten van den hier gewonen land-
I 2P en waarschijnlijk ook van betere
I darten in de magen der gasten ver-
I "«men zouden), de hoofden van de aan-
zittenden nu niet juist héél geschikt zou
den zijn tot het opnemen van wat betere
muziek. Maar die enkele woorden van Else
ontnamen mij den tegenzin, dien ik een
oogenblik bij mij voelde opkomen tegen
mijn „optreden" voor een gezelschap boe
ren en boerinnen, waaronder er stellig zijn
zouden, die te veel gedronken hadden.
Ik kreeg aan tafel een plaats aan het
onder-einde, waar verschillende van de
knechts en meiden, die in Bonner's boe
renbedrijf werkzaam waren, een plaats ge
vonden hadden. Dit was nu wel weer niet
geheel in overeenstemming met de opvat
ting van den boer, dat ik 'n „kunstenaar"
was; maar het zou bespottelijk geweest
zijn, mij daarvan iets aan te trekken!
Trouwens, het was opvallend welk een be
trekkelijk beschaafde toon er onder deze
eenvoudige menschen heerschte. Zij had
den echt een onvervalscht pleizier, maar
elk element van ruwheid of platheid ont
brak daaraan: een gevolg van het op dit
punt zeer uitgesproken Oostenrijksohe
volkskarakter.
Ik zat rechts van den knecht met het
dikke, roode hoofd, die mij zooeven uit den
slaap op den hooizolder gewekt had en
die zich buitengewoon scheen te interes
seeren voor de vraag, waarom ik eigenlijk
niet meêspeelde met de „blazers en strij
kers", die, van den aanvang van den
feestdisch af, een oorverdoovend spektakel
maakten. Ik antwoordde maar, dat ikzelf
dat ook niet wist, maar dat de boer het
zoo gewild had. Dit antwoord werd als
afdoende beschouwd: de wil van den boer
was hier immers wet!
De man met het roode hoofd was een
zeer prettige tafelbuur. Hij bezat een
flinke dosis gezonden humor en het boer-
sche dialeot, waarin hij sprak, maakte de
uitingen daarvan dubbel vermakelijk.
Aan mijn andere zijde zat 'n dikke,
goedhartige boerenmeid, die zooals ik
weldra ontdekte speciaal op het gebied
van alles wat met de zuivelwinning in ver
band stond, de rechterhand van de boerin
was. Zij behandelde mij met beschermende
vriendelijkheid en ik vermaakte mij kos
telijk met de raadgevingen, die zij mij gaf
omtrent de „deuntjes", die hier in de buurt
populair waren en die ik dus zoo gauw
mogelijk leeren moest. Dan zou ik stellig
heel wat geld ophalen, want de menschen
in het Wienerwald waren niet gierig.
Bruid en bruigom zaten in het midden
van de lange tafel. De bruid, die Josefa
heette en Peppi genoemd werd, geleek op
haar zuster Else; maar ik vond haar min
der knap; grover van gestalte en gelaat.
Haar bruigom was stellig tien jaar ouder:
ik schatte hem in het begin van de dertig:
een vroolijk, levendig type met 'n gezicht,
waarop de lach maar zelden afwezig was.
Georg Bonner zat aan de andere zijde van
de bruid en trots den regel, die elders
heerscht, dat man en vrouw aan tafel niet
naast elkander mogen zitten zaten de
vader en de moeder van den bruigom
tegenover het bruidspaar.
Else's tafelheer was een jonge boeren
zoon. Ik twijfelde er niet aan, dat hij het
puikje van de dorpelingen was, maar,
naast dit mooie boerinnetje met haar fijn-
besneden gezichtje, scheen hij mij grof en
onhandig. Hij maakte Else op de meest
in-het-oog-vallende wijze het hof, maar
zij scheen daarvoor althans zoo uit de
verte gezien niet bijzonder gevoelig,
hetgeen mij een vaag gevoel van bevredi
ging schonk.
Aan bruid en bruigom was ik niet voor
gesteld, iets dat zeer verklaarbaar was,
want aan betaalde muzikanten op een
bruiloft valt deze eer zelden te beurt. Dat
niet-voorstellen was dan ook volkomen
normaal; abnormaal was alleen, dat ik, de
betaalde muzikant, uitverkoren was om
mede aan te zitten aan den feestdisch. Ik
gevoelde mij daardoor in een wat valsche
positie geplaatst; maar dit was veeleer het
gevolg van den invloed van stand en op
voeding, waaraan ik mij niet zoo plotseling
onttrekken kon, dan aan eenige onvrien
delijkheid of eenig verzuim van de zijde
van mijn vriendelijken gastheer!
Naarmate de tijd opschoot werd het ge
zelschap (er waren over de veertig perso
nen aanwezig) luidruchtiger, zóó zelfs, dat
het gejuich en gelach weldra de muziek
overstemde. Ik was niet weinig nieuwsgie
rig, hoe het zou worden opgenomen, wan
neer straks bekend zou worden, dat ik, in
dit stadium van het feest, als solo-violist
zou optreden. Maar ik was al lang beslo
ten, alles van den humoristischen kant op
te vatten. En dat was ook niet moeilijk,
want eerlijk gezegd ik amuseerde mij
uitstekend, zóó zelfs dat de zwarte zorgen,
die ik thuis had achtergelaten, als 't ware
begonnen te verbleeken. Alles zou best in
orde komenMijn moeder had Immers
haar vroegere energie terug gekregen
Ik zag Else, het knappe meisje, uit de
verte tegen mij lachenEn mijn stem
ming werd steeds rooskleuriger!
HOOFDSTUK VH.
Het onweer.
Het zal half-drie geweest zijn, toen de
boer opstond om 'n tafelrede te houden.
Veel van wat hij zeide, herinner ik mij
niet, maar ik weet wel, dat hij in den aan
vang humoristisch, maar later zeer ernstig
sprak, zoodat de gasten ernstig werden en
hier en daar 'n traan geplengd werd.
En, terwijl deze eenigszins sentimenteele
stemming heerschte, deed de „geachte
spreker" plotseling een beroep op mij om
iets ten beste te geven, passende bij den
ernst van het oogenblik. Op zoo iets had ik
in het geheel niet gerekend: bij 'n boeren
bruiloft denkt men niet zoo gauw aan
ernst. En een oogenblik verkeerde ik dan
ook in niet geringe verlegenheid, wit ik
spelen zou.
Toen had ik een inval, die zooals
later bleek zeer gelukkig was. In die
dagen was in Oostenrijk de componist
Lassen populair: iemand, die. korte,
meestal zeer sentimenteele liederen ge
componeerd heeft, met gemakkelijk-
aansprekende melodieën, die vele over
gevoelige menschen tot tranen toe plach
ten te ontroeren.
Ik nam mijn viool ter hand, maakte ben
lichte buiging en speelde een van deze
(aan vele van de aanwezigen stellig be
kende), eenvoudige melodieën. Aanstonds
zag ik, dat deze muziek insloeg. Hoofden
vooral vrouwelijke wiegden op de
maat; hier en daar werd zelfs een zwakke
poging aangewend om meê te zingen.
Toen de melodie ten einde was, begon ik
daarop eenvoudige variaties te spelen, tel
kens met andere rythmen, maar zóó, dat
-de melodie gemakkelijk te herkennen
bleef. En het zooeven nog luidruchtige ge
zelschap, reeds in een wat weekhartige
stemming, luisterde toe, zweeg enge
raakte meer en meer in een melankolieke
stemming, hetgeen voor den muzikalen
Oostenrijkschen boer een genot is, zij het
ook niet in die mate als voor den Hon-
gaarschen.
(Wordt vervolgd). j
BE NEDERLANDSCHE FILMSPELER ROLAND VARNO die zal meespelen in de DE EERSTE HOLLAND,SCHE
„Malle Gevallen", arriveerde op Schiphol. V.l.n.r. de heer Loet Bamsteia, NIEUWE HARING is aan
de Koningin op het Huis ten
mevr. Vanio, Roland Varno, «hens moeder en zuster. Bosch aangeboden.
KAPITEIN SAS van den Ned. generalen MANFRED VON lïRAI CII ITSCll die
staf legde namens de Nederlandsche weer- ee,rBte werd met Mercedes Benz ;n -do
macht een krans neer bij net Pruisische eere-
gedenkteeken te Berlijn. 'Nürabergreimen,.
MISS JACQUELINE COCHRAN id©
Amerikaansche aviatiioe, d$e zaïl deel*
nemen, aan de LondenMelbourne-raoe.
De troepenparade op den verjaardag van den Engelschen koning.
De koning te paard, gevolgd door de buitenlandsche militaire vertegenwoordigers
bij de troepenpara.de te Whitehall.
