De Hollandia-roeiwedstrijden - De ontvoerde millionnair Gettle
DE VLUCHTELING
fl* Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
De Hollandia-roeiwedstrijden te Alphen aan den Rijn.
PRIJSVRAAG-FEUILLETON.
Het nummer vier zonder stuurman. Ie werd Njord, 2e met gering verschil Triton.
Roman door IVANS.
to toch zoo peinsde ik verder in
*Ut opzicht kon deze haar helpen?
Het eenige wat ik in haar belang ooit
waan had, waren de bittere woorden, die
-totmijn stiefvader gericht had, en dat
"L... zonder eenig resultaat! Mijn te-
«Woordigheid hinderde den grooten
ger: dit werd duidelijker en duide-
Twwyi ik aldus zat te peinzen, zag ik
gMen op straat Clemens Brunn op
®tals toekomen, in gezelschap van twee
[«ere mannen, die mij oppervlakkig be-
-bd waren.
eene was de bekende pianist Von
gangen en de andere Schweniger, corn
et van moderne muziek, wiens werken
«Melding gegeven hadden tot lange po-
ptoHn in kunstkringen en kunstbladen
™Hien bewonderaars en niet-bewonder-
SJ Ik wist, dat mijn stiefvader tot de
r^oewonderaars behoorde en daarom
jjwMerde het mij eenigszins, dat
Weniger dezen bezoeken kwam. Want,
ae anderen, verdween hij onder de
PipPoort van het huis.
rjheb nog niet gezegd, dat de balkon-
°Pen stonden en dat zich in oe
waarin deze uitkwamen, niemand
bevond. Mijn stiefvader was gewoon, be
zoekers in zijn werkkamer, die aan de
achterzijde van de woning gelegen was,
te ontvangen, en ik was dus niet weinig
verbaasd, toen het bleek, Mat hij ditmaal
van zijn gewoonte afweek.
Ik hoorde n.l. de deur van de kamer
achter mij open gaan en onmiddellijk
daarop de stem van mijn stiefvader:
„Komt u binnen, heeren!" zeide hij.
Ik zat op dat oogenblik geheel rechts
op het balcon, zoodat ik van binnen-uit
niet te zien was. Vóórdat ik had kunnen
opstaan, hoorde ik reeds de stemmen en
de voetstappen van de bezoekers in de
kamer. Daarom besloot lk, maar stilletjes
te blijven, waar ik was. Geheimen zouden
er wel niet behandeld worden: waar
schijnlijk gold het de een of andere zaak,
waarbij de musici, in het algemeen,
belang hadden.
Intusschen kreeg ik toch een eenigszins
onbehaaglijk gevoel, toen ik tot de ont
dekking kwam, dat ik elk woord, dat in
de kamer gesproken werd, duidelijk ver
staan kon. Daar het echter inderdaad
over muzikale belangen bleek te gaan,
bleef ik bij mijn besluit, weinig vermoe
dende, dat daardoor diep zou worden in
gegrepen in mijn eigen levensloop.
Nadat men eenige technische kwesties
besproken had, die mij zóó weinig interes
seerden, dat ik in het geheel niet luis
terde, hoorde ik plotseling een mij onbe
kend stemgeluid. Het was vermoedelijk
de componist Schweniger, die het woord
genomen had. Hij had een hooge, wat
scherpe stem, die gemakkelijk tot mij
doordrong.
„De reden, waarom ik met de andere
heeren meegekomen ben" zeide hij
„is een bijzondere. Bij gelegenheid van de
aanstaande groote muziekfeesten zal er
zooals U gehoord zult hebben een prijs
vraag worden uitgeschreven voor het com-
poneeren van een vioolconcert. Het feest
comité heeft mij verzocht het voorzitter
schap van de Jury, die de ingekomen
antwoorden te beoordeelen krijgen zal,
op mij te nemen.
Het comité heeft mij opgedragen, nog
twee andere musici uit te noodigen, in die
jury zitting te nemen. Natuurlijk heb ik
al zeer spoedig aan u gedacht. De heeren
Brunn en von Schlangen, die beiden in
het Feest-comité zitten de laatste ook
in de jury zijn met mij meegekomen om
aan mijn uitnoodiging meer kracht bij te
zetten. Wij u, meneer Reiner, en ik -
kennen elkander persoonlijk zoo goed als
niet. Wij kunnen elkander in hoofdzaak,
omdat wij in onze opvattingen zoo lijn
recht tegenover elkander staan. Maar juist
dóérom is het goed, dat wij in deze zaak
samenwerken: ons beider richting is dan
in de jury vertegenwoordigd
Uit den toon, waarop mijn stiefvader
hem antwoordde, bleek echter weinig
waardeering voor het loyal standpunt,
waarop Herr Schweniger zich gesteld had.
„Dat komt dus hierop neer" zeide
mijn stiefvader, „dat Herr von Schlangen
de beslissing vrijwel alleen in handen zou
hebben. Want, m'n waarde heer Schwe
niger, uw en mijn oordeel zal vermoedelijk
nog al eens met elkaar in strijd zijn. Ik
voel niet veel voor het lidmaatschap van
zoo'n jury
De toon, waarop deze woorden gesproken
werden, was niet aangenaam. Het scheen,
dat Leopold Reiner in het geheel niet be
DE ONTVOERDE MILLIONNAIR WILLIAM GETTLE uit
Beverley Hill (Califomié), die door de politie weer opgespoord is,
weer thuis bij zijn vier kinderen, nadat hij 5 dagen door bandieten
js vastgehouden.
greep, dat het van Schweniger, tot op
zekere hoogte zijn tegenvoeter! een
mooi gebaar was hem onmiddellijk in deze
zaak te betrekken.
Het was geen wonder, dat de componist
aan dien toon aanstoot nam.
„Het spijt mij, dat u er zoo over denkt"
hoorde ik dezen zeggen. „Verder over
leg is dan overbodig."
Clemens Brunn deed nog een poging om
den vrede te herstellen.
„Misschien zou misschien zou het
mogelijk zijn" aldus begon hij op zijn
gewone weifelende manier, „het aantal
juryleden uit te breiden." Maar Leopold
Reiner maakt aan zijn tusschenkomst on
middellijk een einde.
.Laten de heeren zich vooral geen
moeite geven om veranderingen in de be
staande plannen te brengen. Vermoedelijk
zou ik tóch, om prlncipieele redenen, voor
het lidmaatschap van de jury bedanken.
„Zouden wij die prlncipieele redenen mo
gen vernemen?" vroeg von Schlangen.
„Het spijt mij: neen!" antwoordde
Leopold Reiner op een toon, die bewees,
dat hij niet verder over de zaak wenschte
te spreken.
„Ons verder blijven is dus overbodig"
zeide Schweniger; en daarop volgde een
zeer koel afscheid. Ik hoorde de deur van
de kamer toeslaan en, voorzichtig naar
binnen ziende, ontdekte ik, dat mijn stief
vader deze, mét de anderen, had verlaten.
Ik bleef nog korten tijd op het balcon
zitten, denkende aan wat ik zoo juist ge
hoord had. In den grond kon ik mijn
stiefvader geen ongelijk geven. Wat hij
gezegd had omtrent het feit, dat alleen bij
von Schlangen in vele gevallen de beslis
sing zou liggen, was ongetwijfeld waar.
Maar het was de wijze, waarop hij het ge
zegd had, die terecht aanstoot had ge
geven.
Hoe was het toch mogelijk, dat deze
man, die zoo vriendelijk en innemend zijn
kon, terugstootend werd, zoodra er gespro
ken werd met iets, dat zijn kunst raakte?
Daarvoor was maar één oorzaak te vin
den: den geweldig hoogen dunk, dien hij
van zichzelven als kunstenaar koesterde en
die hem op dit gebied de allures van een
dictator deed aannemen.
HOOFDSTUK m.
De prijsvraag.
Den tijd tot het volgende voorjaar ga ik
stilzwijgend voorbij. Slechts één ding van
belang heb ik uit dien tijd te vertellen.
De prijsvraag, waarover ik op het
balcon gezeten een klokje had hooren
lulden, was in optima forma uitgeschre
ven. En, in verband daarmede, had ik een
plan opgevat.
Ik wilde er bij mijn moeder op aandrin
gen, dat zij zonder haar man daarin te
kennen aan deze prijsvraag zou deel
nemen. In den tijd, toen zij in Holland
nog triomfen vierde, had zij ook eenige
composities voor orkest geschreven. Deze
waren, ook door de meest-eischende beoor
deelaars, geprezen als frisch en oorspron
kelijk werk, dat voor de toekomst een rijke
belofte inhield. Maar bij die belofte was
het 'gebleven, want zij had zich in de
latere jaren voornamelijk doen hooren als
uitvoerende kunstenares, en sedert haar
tweede huwelijk was die eigenaardige
apathie óver haar gekomen, die haar
schijnbaar van de kunst vervreemd had en
waarover ik mijn stiefvader verantwoorde-
ljjfe stelde. (Wordt vervolgd).
DE STRIJD IN ARA BIë. Tijdens den oorlog tusscben Ibn
Saoud en den Iraan van Jemen nam Engeland bijzondere bescher
mingsmaatregelen voor zijn proteetoraatsgebded in Arabië. Inboor
lingen aan de noorde lijke grens van het protectoraatsgebied Aden.
OP EMPIRE DAT werd het publiek in de gelegenheid gesteld 'de vliegtuigen en ballons der Royal
Air Force te Larkhjll te bezichtigen. Het opstijgen van een observatie-ballon.
DE „OLYMPIC" ramde het licht
schip „Nantucket". Zeven leden der
bemanning verdronken. De geredde
kapitein en de marconist.
