Het teekenen der rouw-registers in het Paleis aan het Lange Voorhout
VEILIGE HAVENS
75»te Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
Rouwbeklag ten Paleize Lange Voorhout.
FEUILLETON.
EEN BALLONNEN-JACHT te
Rome. De ballonnen werden op hun,
vlucht door auto's, de jagers,
achtervolgd. De start.
Zeer velen hebben gisteren ten Paleize Lange Voorhout de rouwregisters
geteekend. Den ganschen middag stond een lange rij wachtenden, die de
registers wilden teekenen, voor het Paleis.
Het overlijden Van de Koningin-Moeder.
K. weeskinderen brengen een krans aan het Paleis aan het
Lange Voorhout.
EEN MASSAAL VERK'EERSEXA MEN. Door de vereeniging voor Veilig
Verkeer te Amsterdam werd een massaal verkeersexamen afgenomen^ voor
deelnemers aan de winteroursussen voor de jeugd.
DE PRINS VAN WALES woonde den ,,cup final"-
voetbalwedstrijd bij van twee elftallen vau werkloozen
uit Walthamstow en Greenwich. De spelers worden aan,
den prins voorgesteld.
verwachte ontmoeting niet prettig, omdat
die haar misschien onaangenaam zou zijn,
maar toen, zij hem met haar racket toe
wuifde, was het duidelijk, dat dit met het
geval was. Haar glimlach, iets in de wijze
waarop zij stilhield, een niet nader te om
schrijven gemak, alles verplaatste hen
beiden weer naar het tijdstip, waarop zij
elkaar hadden leeren kennen. De een
beetje schuin staande oogen. waarin een
nauwelijks merkbare glimlach speelde,
deed het bijzondere, dat haar altijd van
andere meisjes had onderscheiden, nog
meer op den voorgrond treden.
„En hoe maakt u het?"
„O, heel goed, dank u."
„Hoe hebt u uw betrekking gevonden.
„Voortreffelijk! Iedereen is even vrien
delijk tegen me geweest."
„Dat komt omdat iedereen u graag mag
lijden. Maar hoe het ook zij, ik hoop, als
men u vraagt het volgende jaar terug te
komen, dat u het niet zult doen."
„Waarom niet?"
„O, zoo maar daarom."
Doorloopende, liet zij hem met deze
tweede herinnering aan den zomer alleen
staan. Zij hoopte, dat hij de betrekking
niet weer zou aannemen zoo maar,
daarom! Omdat wat? Kon zij mis
schien dat bedoeld hebben, wat hij dacht?
Dat zij hem liever niet in een betrekking
als bediende zag? Hoewel hij haar gedu
rende de rest van den zomer eigenlijk niet
meer sprak, gaf het hem een wenk, waar
over hij eens goed moest nadenken.
Toen hij de auto, nadat de hotelclub
haai deuren had gesloten, naar Boston te
rugreed, ontmoette hij dit jaar Maisle voor
het laatst. Niet zeker van zijn diensturen
zijnde, had hij geen gelegenheid gehad een
afspraak met haar te maken. Daarom
zocht hij haar in haar woning op. Het was
een klein houten huis, in een buitenwijk
van de stad, dat eens donkerrood geverfd
was geweest, maar dat door weersinvloe
den nu vuil-rood was geworden. Hl een
met onkruid begroeid achtertuintje, waar
van de leelijkheid verminderd werd door
een prachtigen ahornboom, was Maisle
bezig het waschgoed met klemmen aan
een drooglijn te bevestigen, die tusschen
de achterdeur en een paal was gespannen.
Twee kinderen, een jongen van zes en een
meisje van acht, speelden en solden met
een pop. Toen Maisie hoorde, dat de auto
aan den overkant van den weg stil hield,
draaide zij zich om, een droogklem in de
lengte tusschen haar lippen houdend.
Zelfs met opgestroopte mouwen en haar
haar in een toetje opgebonden, was zij
toch knap.
Zij ging naast hem in de auto zitten,
terwijl de kinderen en de pop verbaasd
naar hen keken.
„Hè, ik wou. dat hij maar hertrouwde,
maar ik vrees dat het nog wel een tijdje
zal duren voor het zoover ls. Want hij is
met de flesch getrouwd. Eerst zes jaren na
mijn moeders dood. nam hij zijn laatste
vrouw, En dat maakt me veel ouder dan
de zorg voor de vier kinderen. Maar als jij
voorgoed chauffeur werd en me zou trou
wen, dan ging ik er gewoon van door, want
ik ben toch niet verplicht hier te blijven
en me als slavin te laten gebruiken!"
Dat was altijd het hoofdthema van
Maisie's redeneeringen, en hij moest toe
geven, dat zij gelijk had. Hij verzocht haar
nog vier jaren te wachten voordat hij haar
een thuis kon aanbieden. Het leek onzin
niger dan het was, want speciaal onder
arme menschen kwam een lange verloving
met een huwelijk in een nog vaag verschiet
dikwijls voor. Iedere man van haar stand
zou moeten zwoegen en sparen, en sparen
en zwoegen, voordat hij het allernoodigste
huisraad zou kunnen betalen, om een
huishouden op te zetten. Daar zij eigenlijk
niet anders had venvacht, was zij nu ge
duldiger, maar geduldig met een tikje
opstandigheid tegen Tom's gril om te wil
len studeeren.
Zij huilde toen hij wegging, en hij zelf
bijna ook wegens zijn onmacht om haar
dadelijk te onttrekken aan haar slaven
leven. De mate van zijn liefde voor haar
scheen nu ondergeschikt aan het feit, dat
zij hem zoo noodig had. Zeker, hij
zou wel een betrekking als chauffeur kun
nen krijgen en maandelijks, om mee te
beginnen, een honderd dollar kunnen ver
dienen. Voor Maisie zou dat rijkdom betee-
kenen, maar honderdvijftig dollar zou de
uiterste grens zijn van zijn verdienste
en van zijn eerzucht. Zelfs al zou 't daar
door Maisie dadelijk uit den brand kun
nen helpen, kon hij er niet toe besluiten
zoodoende niet alleen zijn eigen, maar ook
haar toekomst op te offeren. Als hij maar
eerst zijn studietijd achter den rug had
dan scheen het hem toe, dat de schatka
mers der wereld voor hem openstonden
Toen hij in de Grove Street aankwam
merkte hij dat zijn thuiskomst hem ge
makkelijker was gemaakt dan hij had ver
wacht. Honeybun, die gedurende den
zomer uit zuinigheid een gelijkvloersche
slaapkamer had betrokken, had voor Tom
een slaapkamer boven gehuurd. Hij vond
het een soort weelde niet meer één groote
kamer met Honeybun te behoeven te
deelen.
Maar anderzijds merkte Tom voor de
eerste maal sinds hij hem kende, dat Ho
neybun somber gestemd en vermoeid was.
Ziek was hij niet, maar hij was niet meer
de man van vroeger, die geen moeheid
kende. Het viel hem zwaarder 's morgens
naar zijn werk te gaan en hij was uitge
put als hij 's avonds thuis kwam, alsof zijn
groote energie door iets van binnen af
sleet. De oorlog zat hem dwars. Het feit,
dat Engeland een vijand had ontmoet,
dien het niet zoo maar dadelijk onder den
voet kon loopen, verstoorde zijn denk
beelden. wat betreft de wijze, waarop de
fundamenten der wereld waren gelegd.
„Nu kan er van alles gebeuren, jochie,"
zei hij, terwijl zij praatten over den terug
tocht der Engelschen uit Mons. „Ik heb
me nog nooit zoo ontdaan gevoeld sinds
die politie-agent me dien mep met zijn
gummistok gaf, waardoor ik mijn oog ver
loor. Als Engelsche soldaten nu al aan den
haal gaan voor Duitsche, ja, dan kunnen
we alles verwachten!"
Maar toen Tom het plan opperde om
naar Canada te gaan en vrijwilliger to
worden in het Engelsche leger, was Ho
neybun daar sterk tegen. „Je bent te jong.
Wat anderen zeggen, kan me niets sche
len. Oorlog ls werk voor mannen. Vóór
alles en nog wat is jouw taak te gaan stu
deeren."
(Wordt vervolgd), j
door BASIL KING
(Uit het Engelsch).
tl)
•laar de vervolging eindigde. Den vol-
morgen waren zoowel juffrouw
(L f.J a» Ella haai- grapje vergeten. Ook
feSSPiman' die hem al die vragen had
veia, kwam niet meer terug en de rest
zomer ging kalm voorbij.
foor tr^ och ter één klein incident
Heel belanrijk was het niet. Op een
den weg, die om het meer heen
KjJ'y^delend, stond hij plotseling van
tot aangezicht tegenover Hil-
y- Zii was sinds den afgeloopen
""Toeid, een beetje in de lengte,
op een niet onder woorden te
wijze. Zij was nu vijftien jaar,
J^en u1 zou baar zeventien of achttien
fc'isi» kaar wij zo van doen van ouder
r beslistheid, haar „volwassen"
*ür-r!r woorden, maakte van haar dat,
bf*L rj?r wij slechts het woord dame heb-
hJr hm Van haar gezegd, dat zij op
ten Jongste jaar er als veertig zou uit-
tettien °P baar veertigste er zou blijven
«1 wa* twintig. Tom dacht, dat dit
pfr 2011 kunnen zijn vroeg rijp,
Zn rijpheid, die lang zou duren.
«Mr getennist, en zwaaide al loo-
toet haar racket. Hij vond deze on-
