vertellingen, want Praatgraag stelde ook
altijd het programma samen.
Eindelijk was het 1 Maart. Het had de
laatste dagen van Februari flink ge
sneeuwd en koning Puntneus wreef zich
in de handen van plezier, toen hü den
ochtend van zijn verjaardag opstond. Dat
zou een prachtig tochtje worden mei. dat
heldere vriesweer! Vroolijk nam hij de
gelukwenschen en de cadeautjes van de
kabouters in ontvangst en wachtte toen,
tot kabouter Knipschaar hem het mooie
bontjasje had gebracht. Daarna stapte hij
in de ar, die heelemaal met sneeuwklokjes
was versierd en ging op weg om de
elfenkoningin te halen
De kabouters hadden het allemaal even
druk; slechts één van hen, kabouter
Vraagal, zal alleen in zijn huisje en keek
treurig voor zich uit. Liefkoozend bekeek
hij het muziek-instrüment, dat op zijn
knieën lag, en van tijd tot tijd zuchtte
hij diep. Het was een zonderling ding en
hij had het zelf gemaakt van een gewoon
glad geschaafd stuk hout. Daar had hij
snaren over gespannen en op bepaalde
afstanden kleine stukje glas er tusschen
gezet. Vraagal had den omroeper gesmeekt
om toch mee te mogen werken aan hét
feestprogramma, maar toen Praatgraag
verbaasd vroeg, welk instrument hij dan
bespeelde en Vraagal hem zijn eigen
maaksel had laten zien, was de omroeper
in lachen uitgebarsten en hij had niet
jasje wist. Nog een dag of tien en het
eens gewild, dat Vraagal hem iets voor
speelde op dat gekke ding.
,,Ik kan zóó wel zien, dat je daarop
geen behoorlijke muziek kunt maken", had
hij gezegd.
.,Ja maar", had de arme kabouter nog
geprobeerd, „waarom
„O, begin je weer met je eeuwige ge
vraag?!" was Praatgraag uitgevallen „daar
heb ik geen tijd voor, hoor!" en toen was
hij weggeloopen en had den armen Vraag,
al eenvoudig laten staan. Hij had wel wat
anders om de elfenkoningin te laten hoo
ien! Een programma, dat klonk als een
klok! En het hoogtepunt ervan zou be
staan uit een viool-solo, gespeeld door
kabouter Strijksnaar. den eersten violist
van het kabouter-orkest
Vraagal liep zwijgend terug naar zijn
huisje en wachtte, tot hij Praatgraag het
welkomstlied hoorde aankondigen. Toen
ging hij met de andere kabouters naar den
hoofdweg en zoodra ze daar aankwamen,
boorde hij de muziek door de kleine
dig, terwijl hij een paar woorden in zijn
baard mompelde.
„Ik vind het erg prettig om ook eens
in den winter hier te zijn en ik hoop,
dat we een gezelligen dag zullen hebben",
zei ze vervolgens, terwijl ze ging zitten.
Alle kabouters klapten in de handen ten
teeken van instemming en daarna begon
de feestmaaltijd. Allen smulden naar har
telust en kabouter Hap, die extra zijn best
had gedaan, kreeg menig complimentje.
Aan het einde van den maaltijd gaf
Praatgraag den medewerkers aan het ra-
dio-programma een wenk, om naar de
studio te gaan en hun plaatsen in te
nemen. Treurig keek Vraagal ze na. Nu
moest hij rustig blijven zitten, terwijl hij
de elfenkoningin zoo dolgraag de mooie
wijsjes zou voorspelen, die hij in 't ge
heim op zijn instrument had ingestu
deerd
Toen iedereen naar de zaal was gegaan,
waar de groote luidspreker stond, en allen
aandachtig luisterden naar het eerste
nummer van het programma, ontstond er
plotseling een lichte opschudding onder
de kabouters. Praatgraag liet vragen, waar
kabouter Strijksnaar bleef; over een
kwartiertje moest hij spelen en hij was in
de heele studio niet te vinden... De ka
bouters werden er zenuwachtig van. Stel
je voor, dat de elfenkoningin één van de
mooiste nummers zou moeten missen!
Het eerste nummer was afgeloopen en
het tweede begonnen en nog steeds was
Strijksnaar niet aanwezig. De omroeper
wist zich geen raad. Nu kwam zijn heele
programma in de warMisschien is
hem wel Iets overkomen." dacht hij ang
stig; „het is niets voor Strijksnaar om ons
in den steek te laten! Weet je wat, ik zal
een S.O.S.-bericht uitzenden!"
En tot zijn verbazing hoorde de koning
na het tweede nummer den omroeper
plotseling zeggen: „Hallo, hier de kabou-
ter-radio-omroep. Sinds ongeveer een haif
uur wordt vermist kabouter Strijksnaar,
lengte gewoon, neus smal, oogen donker
bruin, baard grijs. Hij is gekleed ln groen
costuum met puntmuts en heeft waar
schijnlijk zijn viool bij zich. Indien hij dit
bericht zelf hoort en in het bosch aanwe
zig ls, wordt hij verzocht onmiddellijk
naar de studio te komen."
Verschrikt keken de kabouters el
kaar aan. Wat zou er met Strijksnaar ge
beurd zijn?
„Eenlgen van jullie moeten hem gaan
zoeken, beval de koning, „en Praatgraag
DAAR KWAM DE SLEE OOK Al AAN
luidsprekers klinken. Daar kwam de slee
ook al aan. De koning zat aan den lin
kerkant, terwijl hij de vossen mende en
aan zijn rechterhand, diep weggedoken ln
haar hoogen bontkraag, zat de elfenko
ningin. Zoodra ze de kabouters zag, richt
te ze zich op en wuifde hen vroolijk toe.
Het kleine bontjasje stond haar allerliefst
en het kaboutervolk keek haar bewonde
rend aan. Ze ging regelrecht mee naar
het paleis, waar koning Puntneus alle
vertrekken voor haar had laten verwar
men en het kabouter-orkest wachtte al in
de groote zaal, waar de lange tafel gedekt
was voor den feestmaaltijd. Het was een
hcen-en-weer geloop en een geroezemoes
van belang en pas toen alle kabouters ge
zeten waren, kwam de koning binnen, met
de elfenkoningin. Een oorverdoovend ge
juich begroette hen. Het allereerst ging
de gast naar kabouter Knipschaar toe en
bedankte hem hartelijk voor het mooie
eekhoornjasje. Knipschaar werd er ver
legen van. Hij stond op en boog onhan-
moet iemand vinden, die in geval van
nood Strijksnaars plaats ln het program
ma kan Innemen. Misschien is hij plotse
ling ziek geworden."
Een tiental kabouters ging in verschil
lende richtingen het bosch doorzoeken en
ook Vraagal was onder hen. Maar toen hij
in de buurt van zijn huisje kwam, kreeg
hij een idee. „Ik ga mijn instrument ha
len", dacht hij, „misschien wil Praatgraag
me nu een kans geven, als Strijksnaar
niet op tijd is. Waarom zou ik 't niet pro-
beeren?"
Vlug nam hij zijn zelfgemaakt instru
ment en holde naar de studio. Praatgraag
was heelemaal in de war, nog vijf minuten
en dan was het de beurt van Strijksnaar.
„Wat kom jij hier doen?" begon hij boos,
toen hij Vraagal zag. „Ik zou maar
gauw
„Mag ik de plaats van Strijksnaar in
nemen?" viel Vraagal hem in de rede. „Ik
kan heel mooie wijsjes spelen, het zal je
heusch meevallen.*
„Dat kan je niet," zuchtte
wanhopig.
„Waarom niet?" zei Vraagal
niemand anders en je moet techl
laten hooren na al die orkest-mij
„Ik zal in elk geval tot het laats]
blik wachten" zei de omroeper nj
„Waarom?" hield Vraagal aan
met je „waarom", riep Praalp'
einde raad; „wacht nog vijf cut
als Strijksnaar er dan niet is,
spelen. Als er ten minste muzisit
dat rare ding
Intusschen zochten de kaboutej
naar Strijksnaar, maar nergens w
vinden. En toen de vijf minuten
kondigde de omroeper aan, dat Si]
nog steeds niet aanwezig was el
zijn plaats kabouter Vraagal del
ningin een paar van zijn eigen wij
voorspelen op een instrument, dj]
gemaakt had
Er ging een gemompel van
door de zaal en de koning had r
zich kalm te hóuden; hoe kon 1 I
nu zoo dwaas zijn om dien dominee]
al iets te laten spelen voor de 1
ningin! Natuurlijk kwam er niets
recht
De elfenkoningin wachtte nieui
af, wat er komen zou en de kaboulj
den hun hart vast. Maar na de eer]
maten werd het doodstil in de]
iedereen kwam onder de betooveij
de vreemde muziekHet waren!
lokkende wijsjes, die de herinncrif
riepen aan stille zomeravonden
mos: de tonen huppelden en sprojl
dansten er kleine elfenvoetjes over|
rendan werd de muziek lan!
hand rustiger en stiller om daan::,
te klinken in een luid, jubelend
Toen Vraagal eindelijk ophield
een zucht van ontspanning dooi del
de elfenkoningin was diep onder
druk.
„Ik heb nog nooit zooi ets moois g
zei ze tegen den koning; „wat is d
een instrument, dat die kabout|
speelt?"
„Ik.dat weet ik eigenlijk nil
cies", stotterde de koning, die a
schaamde dat hij Vraagal nog nooitl
had hooren spelen.
„Weet u dat niet?!" riep de gal
baasd; „maar hij zal toch zeker
vaak voor U gespeeld hebben!"
De koning schudde verlegen lietl
„Dit was de eerste keer", zei hij, .1
later wel eens uitleggen, waarom
oogenblik kondigde Praatgraag
gende nummer aan en het proi
ging verder
Wat was er nu Intusschen met 1
Strijksnaar gebeurd?
Toen de omroeper de kabouters]
om naar de studio te gaan, ontdekte
snaar, dat hij een blad muziek 't
had. Gauw was Iiij met zijn viool oni
arm naar huls gehold om het te
maar hoe hij ook zocht en zocht.,
kon het nergens vinden. En zoni
muziek kon hij onmogelijk spelen
heele huisje haalde hij overhoop ei
hij het eindelijk gevonden had en
adem bij de studio aankwam, had T
net zijn taak overgenomen..
Gelukkig stemde de elfenkoning!
toe, wat langer te blijven, zoodat t
toch nog zijn viool-solo kon voorspel
koningin vond het erg mooi, maar
derlijke muziek van Vraagal had e
dieperen indruk op haar gemaakt e
ze wegging, was ze vastbesloten o
in haar bosch een omroepvereenig!
te richten. En met den koning was zt
eengekomen, dat de elfen en de kat
om de beurt in de belde bosschen i
spelen, dan zou het programma i
afwisselender zijn.
Kabouter Vraagal stond door zijn
spel plotseling in het midden van i
langstelling en moest nog dikwijls »o
koning spelen. Nu lachte niemand
om zijn zonderlinge instrument; in
deel, ze keken er eerbiedig naar en V
was tevreden en gelukkig.
Maar de grootste verrassing kwal
Een paar weken na het feest kreeg j
brief uit het andere bosch en toen 1
den inhoud gelezen had. danste
van plezier.
Want in dezen brief werd hem 1
looning voor zijn mooie spel een
aangeboden in het orkest van de ei
ningin! En binnen korten tijd was
beroemdste kabouter van het heele
RIE BB
.(Nadruk verboden,)
