R. A. I. te Amsterdam - Enthousiaste ontvangst van Doumergue
veilige havens
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
Jaargang
i)E GEWELDIGE BELANGSTELLING BIJ
DE AANKOMST VAN DOUMERGUE TE
PARIJS. Het enthousiaste: publiek dromt
rond de auto van Doumergue, bij diens
aankomst te Parijs.
DE GROOTE HONDENTENTOONSTELLING TE LONDEN.
De kampioen der bloedhonden „Leo of Reynalton", die
wat pessimistisch gestemd zijn titel komt verdedigen.
U TO M O BI ELTEN TO ON STELLIN G IN HET R.A.I.-GEBOUW TE AMSTERDAM.
•Renault-fabriek toont een harer producten in doorsnee.
ZEE heeft den zanddijk op de Noordpunt van Texel, die den kleinen Eierlandschen pol-
moet beschermen, over een breedte van 13 meter weggeslagen. Een deel van den polder
staat nu onder water. Waar de zee een gat in den dijk geslagen heeft.
BOKSWEDSTRIJD om het zwaargewichtkampioen- EEN JAPANSCIIE SCHRIJEMACHINE MET 3000 TOET-
schap van Engeland. Harvey, die winnaar op punten SEN. Een deel der toetsen is niet zichtbaar, omdat heft
werd, voor enkele tellen down. Rechts Larry Gains. toetsenbord verwisseld kan worden.
„Ik ga met je mee," was het eenige, dat
Quidmore zei, en toen volgden ze samen
Geraldine.
Toen zij de schuur hadden bereikt, waar
het dier moest worden gemolken, liep
Quidmore naar huis door.
In de hoop een ontkennend antwoord te
krijgen, vroeg Tom of hij het morgen met
de poeder nog eens zou probeeren.
Quidmore draaide zich half om. „Dat
laat ik aan jou over."
„Ik zal doen wat u wilt," antwoordde
Tom, wanhopig over de verantwoordelijk
heid, die op hem was geladen.
Quidmore liep door en riep op zijn lijzi-
gen toon, over zijn schouder heen, nog
eens: „Ik laat het heelemaal aan je zelf
over."
HOOFDSTUK XV.
Aan zich zelf overgelaten, kwam hij tot
de conclusie, dat hij niet anders kon doen.
dan verrichten wat hem was verzocht. Hij
werd hierin versterkt door Quidmore's
vriendelijkheid, den geheelen avond door.
Dat was in huis voor Tom weer iets
nieuws. Zooals het altijd het geval is bij
menschen, die de gewoonte hebben ande
ren te kwellen, scheen alleen al het sta
ken van die gewoonte, vriendelijkheid te
zijn. Het avondeten verliep zonder een
enkel incident, dat mevrouw Quidmore
aanleiding gaf zich geprikkeld te gevoe
len. Zij was heel opgewekt en onthield zich
van haar gewone, machtelooze geklaag. De
jongen voelde, dat hij alles wat hem maar
mogelijk was, in het werk moest stellen
om die goede stemming te laten voort-»
duren,
AWord,t vervolgdjj j
bij hem vast. Wat hij bedoelde met „hooge
positie," zou hij niet hebben kunnen ver
klaren, behalve dat het te maken had met
kennis en geld. Voor geld interesseerde hij
zich, niet zoo zeer wat betreft hetgeen
men er voor kan krijgen, als voor geld zelf.
Hij vond het altijd iets wonderlijks, als hij
er over nadacht. Een papieren dollar als
voorwerp, had niet meer waarde dan elk
ander stukje papier en toch kon je voor
de waarde van een dollar allerlei dingen
koopen. Maar hij piekerde er net zoolang
over, tot hij het waarom begreep. Ook
snapte hij door nadenken het beginsel van
betalingen per cheque, dat hem aanvan
kelijk even onbegrijpelijk was als de po
sitie van een gehuwd man. Als couranten
hem in de handen kwamen, bestudeerde
hij de beursoverzichten, zooals een wilde
met kritischen blik kijkt naar de voor hem
geen beteekenis hebbende hiëroglyphen,
die voor beschaafdere menschen letters en
woorden zijn. Zoo kwam hij ook tot de
conclusie, dat spoorwegen en dergelijke
instellingen van algemeen nut het bezit
moesten zijn van een heele boel menschen,
die zich hadden aangesloten, om daar
hun geld in te steken. Maar de dagelij k-
sche fluctuaties op de beurs kon hij niet
begrijpen. Als hij er zijn pleegvader naar
vroeg, kreeg hij ten antwoord, dat hij dat
toch niet zou begrijpen, hoewel hij zelf
wist dat hij het best zou snappen.
Hij was aan dergelijke antwoorden op
vragen, die de onbegrijpelijkheden van het
leven betroffen, zoo gewend, dat hij tegen
woordig maar zelden iets vroeg. Als hij
met een vraag geen raad wist, dan
wachtte hij op meer gegevens. Zelfs voor
jonge jongens werden de meeste dingen
vanzelf duidelijk, als je ze maar onthield
en de verkregen verklaring er van dade
lijk in toepassing bracht, zoodra de gele
genheid zich voordeed. De hoofdzaak is,
zoo besloot hij, niet te haastig te zijn,
doen zooals de spinnen, waarnaar hij zoo
graag keek. Zoo'n spin zat soms uren ach
tereen zoo stil als een stukje metaal, met
haar kleine oogen als juweelen in een ring.
Maar zag zij haar kans schoon, dan be
hoefde zij slechts één snelle beweging te
doen. Zoo moesten jonge jongens ook
handelen. Vandaag kreeg je het eene ding
en morgen een tweede. Alles kreeg je op
zijn tijd, als je maar wachtte en wakker
bleef.
Door te wachten en wakker te blijven,
zou hij wel ontdekken wat hij moest wor
den. Tot zoover was Hij gekomen, toen hij
zag dat Geraldine zich bewoog in de rich
ting van het hek der weide. Zij gaf hem
hiermede een aanwijzing, dat er van die
dagelijksche dingen waren, die niet langer
konden worden uitgesteld.
Terwijl hij de afsluitboomen op den
grond legde, en de koe er voorzichtig
overheen stapte, zag hij zijn vader den
weg in de richting van Bere komen afren
nen, zoo snel als zijn schuifelende manier
van loopen het hem toestond. Daar de
jongen in den laatsten tijd aan zooveel
rare dingen van zijn vader gewend was,
verbaasde hij zich nauwelijks. Hij was al
leen maai* nieuwsgierig, te meer toen hij
zag dat de man. inmiddels dichter bij geko
men, in een paniekstemming scheen te
vrekeeren. ,,'t Is net of hij van iets weg
loopt," was de eerste gedachte van den
jongen maar waar vandaan begreep
hij niet.
„Is er iets niet in orde?"
De paniekstemming veranderde in ver
bazing, maar zijn stem was even fluweelig
als altijd.
„O, ben jij het! Ik dacht dat het Dig-
gory was. Wat heb je-met-die-poeder ge
daan?"
De jongen legde de afsluitboomen op
hun plaats en Geraldine sjouwde naar
huis toe.
„Die kon ik haar niet geven. Zij was in
de keuken aan het bakken." En hij vond
het verstandiger bij te voegen: „Ze maakte
zilverkoekjes voor u. Die krijgt u bij uw
avondeten."
Toen gebeurden er nog raarder dingen,
waarvan de jongen, die „wachtte en wak
ker bleef," eerst veel later de beteekenis
begreep. Quidmore wierp zich met zijn ge
zicht naar beneden, op den grasberm haast
den weg. Daar bleef hij liggen, met zijn
voorhoofd op zijn arm, als zoo'n dronken
man, dien Tom wel eens als een blok hout
naast den een of anderen landweg had
gezien. Geraldine draalde haar kop eens
om, als om te vragen, waarom men haar
niet volgde maar de jongen wachtte,
totdat er weer iets anders zou gebeuren
Hij vroeg zich af of alle volwassen man
nen dergelijke oogenblikken doorleefden
of wel of dit iets was, dat behoorde bij den
zenuwtoeval, dien de man had gehad en
waarvan men hem had verteld.
Maar toen Quidmore weer overeind
stond, was hij kalm, en elk spoor van den
panischen schrik was verdwenen. Iemand
van meer ondervinding zou dadelijk heb
ben bemerkt, dat er een ontspanning over
den man was gekomen, maar een jongen
van twaalf jaar zag dat niet.
van
door BASIL KING
'Uit het Engelsch).
Ihtte rS.,?!?r het hek was geklommen,
kon e' die b« het boschje was,
pkennin» °P en zwaaide ten teeken van
|aar baar staart heen en weer.
w ongeduldig van aard was,
enlreu1 doorgrazen, hem zoodoende
looidew-w1"1411 TrUen WW latende,
rozen jPL tusschen de viooltjes en de
andcSrT' eensdeels omdat hij moe
I had .vï*15 omdat hij wilde denken.
gédachf om over te denken, dat
onsamenhangend warsn.
raag P?. concentreerden zij zich tot
«1 één 2011 worden.
"orden 1hÜ zeker: geen tuln-
n bet leva,, 1 omdat hij niet genoot
Weinre ff. de buitenlucht, of van
te z|jJsteedk zoo nauw in aanra-
beele k,-,?; dien vruchtbaren grond.
k ®e wifP.akinU met de Quidmores,
Want hPf "em voor het oogenblik
a'n »erbliif°K, van heel langen duur
!*n da? f hier ook wel niet zijn, en
dat h.h toch weer weggaan,
yotuitie JS^.hiJ zich niet af. Alleen
k 1 zou ee„ dat het zou gebeuren.
W beklef. °°ge positie in de maat-
eden. Ook dit stond Intuïtief
