Jaargang
Donderdag 25 Januari 1934
No. 4
rom Anneke niet naar 't
Istumeerde ijsfeest ging
Wat Daantje er van vond.
door
E. DE T.TT.T.K HOGERWAARD.
(Slot).
de drie Vermeertjes Vrijdagmor-
ikker werden met het gevoel „er la
ittigs!" had Moeder reeds van aller-
laan aan hun pakjes voor het ge
leerde ijsfeest en ook onder school-
ïoot zij prachtig op, zoodat niemand
ik bang was, dat alles niet op tijd
»u zijn.
kkig zag het er ook niet naar uit,
zou gaan dooien. Integendeel: de
kam zelfs nog iets toe.
pdagmorgen aan het ontbijt stelden
Paul en Loek zich dan ook niet
I voor, of zij zouden dien avond met
lieën naar het gecostumeerde ijsfeest
lln hun gedachten wonnen ze na-
k alle drie een prijs voor het mooiste
pst origineele costuum. 't Was een
fter geweest: den vorigen dag op
Ier met niemand over te spreken,
pet was hun gelukt en zij zouden zich
len morgen goed houden.
I later werd de post binnengebracht:
ekblad. eenig drukwerk en een brief
tnte Jenny voor Moeder. Onder het
keek Moeder ernstig. Vader en An-
lagen dadelijk, dat er iets „was",
n Loek waren te veel in hun boter-
n de voorpret van het ijsfeest ver
in: iets bijzonders op te merken,
elijk zei Moeder:
ite Jenny schrijft, dat haar zuster,
het oogenblik voor de wintersport
tserland is, een been gebroken heeft
it telegrafeerde over te komen. En
tante maar alleen is met Miek en
haar oude, vertrouwde dienstbode,
dj besloten te gaan. Miek vindt het
'lijk erg saai alleen bij Anna te
doch daar zij nog maar kort in
lieuwe woonplaats wonen, heeft zij
p kennissen om te gaan logeeren.
ons komen kan zij natuurlijk niet
i school. Maar nu vraagt Tante, of
l Zaterdagmiddag tot Zondagavond
s komen mag.
ra!" riep Paul uit. „Hoe meer zie
le meer vreugd!"
k dan kan ze naar het ijsfeest
kijken!" zei Loek.
■n Anneke zweeg. „Leuk om naar
'eest te kijken?!" klonk het ln haar
e.
i later gingen zij naar school en toen
I twaalf uur thuis kwamen, behoefde
h hun pakjes nog slechts de aller-
i hand gelegd te worden,
m half vier gingen de meisjes naar
"n. die hun nichtje Miek uit het
ge dorp zou meebengen. Reeds vóór
im stilstond, was het een gezwaai
mif en na een hartelijke begroeting
het drietal druk babbelend naar
■oul was in geen velden of wegen
want al kon hij het altijd opper-
mden met zijn nichtje, dat nagenoeg
>ud was als hij, hij vond het toch
Wdig haar tegemoet te gaan. Bin
ds zouden zij elkaar wel zien.
dig na de begroeting liet mevrouw
wr Miek de drie costuums zien, die
F'emaal klaar waren. Het drietal
Moes en Tante zitten samen
In de serre op een keer.
Moes vertelt,, dat Oma ziek is.
Kleine Daan loopt heen en weer.
Daar verstaat hij: Toos, haar meisje,
Is er een van 't goede soort.
Alles doet ze als de beste,
Zorgt voor Oma, zooals 't hoort.
Ernstig zegt plots kleine Daantje:
Eén ding doet ze niet als 't moet!
Wat bedoel je? vraagt nu Moeder,
Strijken doet ze toch niet goed!
Nu nog mooier! roep dan Moeder.
Strijken kan Toos keurig. Daan!
Maarvertel me eerst eens even:
Hoe kom jij daar eig'lijk aan?
Anders streek Toos toch de kreukels
In 't gezicht van Oma glad!
Och! zegt Moeder, Daantje
knuff'lend,
Wat ben jij een kleine schat!
C. E. DE LILLE HOGERWAARD.
(Nadruk verboden).
verkleedde zich en Miek was éen en al
bewondering.
Toch zag Anneke maar al te goed, dat
Mieks bewondering niet geheel onverdeeld
was. Haar nichtje vond de pakjes vooral
dat der Ijskoningin heel mooi, maar...
wat zou ook zij dolgraag aan het gecos
tumeerde ijsfeest hebben meegedaan! Was
het niet net iets uit een sprookje? t Was
jammer, erg jammer, dat zü alleen maar
er naar k ij k e n mochtmaar nee,
jaloersch mocht ze niet zijn en ze deed
werkelijk haar best de pakjes zoo onbe
vangen mogelijk te bewonderen.
Mevrouw Vermeer zag wel, wat er in
Miek omging, maarwaar haalde zij
zoo gauw nog een pakje vandaan? Dat
behoorde tot de onmogelijkheden! En zij
nam zich voor Miek een zoo prettig moge
lijk week-end te verschaffen, ook al zou
zij dan niet aan den gecostumeerden wed
strijd kunnen meedoen.
Dien middag werd er veel vroeger dan
gewoonlijk gegeten en de jeugd babbelde
zóó druk, dat de tafel gedekt moest wor
den, vóór zij het wisten. Dit was Anneke's
werk en zij ging dus op een wenk van
Moeder aan den gang.
Maar Moeders oudste scheen vandaag
haar hoofdje er niet bij te hebben. Zij
vergiste zich een paar maal bij het uit-
deelen van servetten en eetgerei en had
zóó lang werk, dat Moeder eens om een
hoekje kwam kijken.
En daar stond Anneke in gedachten
verzonken. Zij scheen een strijd met zich-
zelve te voeren, een strijd, welke nog niet
tot een oplossing gekomen was. Aan den
eenen kant was daar het beelderige pakje,
waarin zij de Sneeuwkoningin zou voor
stellen.
Reeds zag zij zichzelve op de spiegel
gladde baan, die feestelijk verlicht zou
zijn. Aan den anderen kant zag zij haar
nichtje, wier Moeder ver weg was en dat
naar het ijsfeest zou mogen kijken. An
neke had erg medelijden met haar, zóó
erg, dat.... zij op eens een besluit nam
en tegen Moeder zei:
„Moes, mag Miek in mijn costuum
gaan? 't Is zoo zielig voor haar, alleen to
kijken."
„En jij dan, kindje?" vroeg Moeder.
„Wil jij dan wel alleen maar kijken?!"
„Ik doe het immers vrijwillig. Moes
enik heb u toch!"
Moeder begreep wel, wat Anneke be
doelde en zei:
„Doe precies, zooals Je hartje Je in
geeft, lieveling!"
In het volgend oogenblik stormde An
neke naar boven, waar Miek met de an
deren was om het nieuwe Verkade-album
te bekijken.
„Miek!!" riep ze vroolijk. „Een verras
sing! Jij bent vanavond de Sneeuwkonin
gin. We ziln toch even groot en even
dik."
Eén oogenblik keek Miek heel verbaasd,
maar toen Anneke vroeg of ze mee naar
haar kamer ging, volgde Miek haar on
middellijk.. In een ommezien was zij in
de Sneeuwkoningin herschapen en toen
zij in den spiegel boven de waschtafel
keek, riep zij stralend uit:
„O, wat eenlg! Wat dol! Wat is 't een
mooi pakje!"
Anneke genoot van Mieks blijdschap
en had geen spijt van haar besluit.
Wel riep Miek in het volgend oogen
blik op vragenden toon uit.
„En jij dan, Anneke?"
„Ik ga kijken", antwoordde het oudste
der Vermeertjes, als gold het de meest
natuurlijke zaak der wereld.
Nu keek Miek haar nichtje toch een
oogenblik sprakeloos aan. Daarna nam
zij echter, met de gemakkelijkheid van
eenig en min of meer verwend kind, dank
baar aan, wat haar geboden werd.
„Je bent een schat!" zei ze, terwijl ze
Anneke een zoen gaf.
Toen werden ze geroepen om te eten.
Moeder knikte haar oudste aan tafel
eens toe. Paul had gelijk: Anneke bezat
werkelijk een apart zintuig, waarmee zij
dingen ontdekte, welke anderen ontgin
gen.
Dien avond liep de verkleedpartij uit
stekend van stapel. Allen ook Anneke
genoten van de voorpret, doch toen zij
op het punt waren naar het ijsfeest te
gaan en even wachtten op Moeder, die
nog boven was, bad deze het ongeluk zich
een trede te vergissen en.... deed zij
haar voet erge pijn.
Wat nu?
Allen keken angstig naar Moeder, die
wel beweerde, dat het niets was, maar
toch heel moeilijk loopen kon.
„Ik blijf thuis!" zei zij glimlachend.
Wat een teleurstelling op eens! Moeder,
die zoo hard aan de pakjes gewerkt had,
zou thuisblijven en niets van het gecos
tumeerde ijsfeest zien! Wat vreeseltjfc
jammer was dat nu!
„Gaan jullie alsjeblieft!" zei Moeder.
,,'t Is heusch niets"
Anneke hielp Moeder bij het afdoen
van haar hoed en mantel en samen met
Vader bracht ze Moeder naar den divan.
„Ik lig hier als een vorstin" zei Moeder
en ging met een commando-stem voort:
„En nu allemaal één-twee-drie naar 't
ijs. 't Is hoog tijd"
„Ik blijf lekker thuis!" riep Anneke
uit, terwijl ze haar mantel uittrok.
Na eenig overreden zwichtte Moeder
voor het aanbod en gingen de anderen
op weg. 't Was hoog tijd!
Anneke zette thee en spoedig bleek.dat
Moeder inderdaad niets mankeerde.
Intusschen waren Vader en de anderen
