De treinramp in Frankrijk - in Amerika
HAAR AVONTURIER
Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
6n hem lüet uit het 008 zouden
Rouwdienst Voor de slachtoffers Van de treinramp in Frankrijk
episode uit den Dertig jarigen Oorlog.
Oorspronkelijke schets van
G. P. BAKKER.
37)
bfwSJ^W^hhetoi was hem goed gezind,
Bil m goud en den generaalsrang.
hit Sü.eniie hem gekocht te hebben, zooals
J gedacht had Von Falkenberg te koo-
Eer entwoord van den fleren verdedi-
van Maagdenburg: „Zoek geen meln-
i? S(dlelm bij mijzoek hem liever ln
I filet „r*2™," scheen den maarschalk nog
I ^n,tzen te hebben. Hij moest Marion
ichiiroi ,11 Pappenheim vermoedde waar
de hIi' dat hij haar verblijfplaats ken-
moest haar uitleveren. Hij wist, dat
Sirf? Herberg zult u steeds veilig
Wïa'at? 11U zou nacht en dag worden
Jitn S";.eibij den minsten twijfel aan
riiae trouw zou de sterke hand lood-
I «t;eht op hem neervallen. Het geheele
*a"rm de aangrenzende landstreken
pen- „«handen van de keizerlijke troe-
fièen nauwer zou de kring om hem
fiitw» n getrokken. Er was maar een
1 zoo spoedig mogelijk, hals oyer
kop vertrekken, vóór de cirkel geheel was
gesloten.
De prinses von Ebertot zu Quetschen
was onmetelijk rijk. De keizer had haar
goud dringend noodig; ze zouden haar niet
licht laten ontsnappen. Geen losprijs zou
groot genoeg zijn. Zij had immers rijke be
zittingen buiten het sticht Maagdenburg^
de waarde was nauwkeurig berekend. Haar
lot. Indien zij gevangen genomen werd,
zou afschuwelijk zijn. Zij was immers een
trotsche Calvlniste en middelen om haar
weerspannigen geest te breken bestonden
er vele.
Buiten scheen nog altijd vroolijk de zon,
maar in het hart van den avonturier
heerschte geen vreugde meer.
Melchior stond met zijn eigen paard en
Balder aan den ingang van de legerplaats
te wachten. Hij reikte zijn meester harte
lijk de hand. Balder's huid glansde in het
zonnelicht als zwart fluweel.
Saxon fluisterde tegen Melchior: „Lang
zaam rijden, maar als wij om den hoek uit
het gezicht zijn, als de duivel, want hij zit
ons op de hielen."
HOOFDSTUK XX.
In kalmen draf reden de beide ruiters
langs den weg, die naar de Oude Herberg
leidde.
Met enkele woorden bracht de overste
zijn ouden vriend op de hoogte van den
gevaarlijken toestand, waarin hij en de
prinses zich bevonden. De raad van den
ouden troupier luidde:
.Het schijnt mij het allerbeste, dat u en
freule Marios zoo spoedig mogelijk naar
Bingumstein vertrekken. U zult bijna den
geheelen nacht moeten doorrijden."
„Een groot voordeel is," meende Saxon,
„dat het oude slot niet op den weg ligt
naar het Zweedsche kamp. Von Pappen-
heim zal best begrijpen dat de prinses
of laten wij maar liever blijven zeggen
freule Marion daar haar toevlucht zal
zoeken."
„U kunt in het slot flink uitrusten en
dan op een of andere wijze vermomd ver
der trekken, want de Pappenheimers zul
len u op de hielen zitten, meende Melchior.
Om de bocht van den weg gekomen,
toen de ruiters onzichtbaar geworden wa
ren door de boomen en de groene struiken,
beval Saxon: „Galop," en ze vlogen ln
vliegende vaart langs den boschweg.
Na korten tijd bemerkten zij in de verte
een huifkar, die hen hobbelend tegemoet
reed.
„Wie zou dat zijn?" vroeg Saxon. „Zij
schijnen groote haast te hebben."
Ze naderden snel en Melchior riep:
„Overste, het is Rudolf. Hij is zeker
vrachtrijder geworden."
„Hij is op weg Lize te halen." antwoord
de Saxon. Door de haast heb ik heelemaal
niet meer aan het meisje gedacht," ver
volgde hij met eenig zelfverwijt. „Zij zou
door luitenant Von Llsse buiten het kamp
worden gebracht."
De ruiters hielden hun paarden in. Ru-
dolf sprong van den wagen, snelde op
Saxon toe, drukte hem stevig de hand en
schreeuwde:
„Den hemel zij dank, freule Marion zit
achter in de kar,"
Saxon sprong van zijn paard. Marion
trad haastig naar voren. De overste nam
de oude vrouw in zijn armen en zette haar
op den grond.
Hij bekeek haar van onder tot boven en
ondanks den ernst van den toestand ver
breedde een glimlach zijn gezicht.
In Marion's oogen echter stonden tra
nen. Zij pakte hem bij den arm en zeide:
„O, Saxon. Ik heb een vreeselijken angst
uitgestaan. Wij waren allemaal zoo bang,
dat ze je zouden vermoorden en nu sta je
hier springlevend en ongedeerd. Het is
bijna te mooi om te gelooven."
Saxon moest zich beheerschen om de
oude tooverkol niet te omhelzen.
„Wat zie Je er grappig uit. Maar waar
om ben je eigenlijk hier?" vroeg hij.
„Om jou vrij te koopen," antwoordde ze.
„Meen je, dat ik Jou door Von Pappenheim
wilde laten ophangen. Doch ik zie, dat ik
mij onnoodig bezorgd heb gemaakt."
„Ik heb mijn leven gered. De veldmaar
schalk meende, dat ik je verblijfplaats wist
en wilde, dat ik je zou uitleveren. Je maakt
het mij heel gemakkelijk door hier te ko
men. Wij zijn vlak bij het kamp," ver
volgde hij met een ernstig gezicht.
„Daarna keerde hij zich naar den her
bergier. .Rudolf," zei hij. ,Rljd met de
huifkar door tot je Lize ontmoet en dan
zoo vlug mogelijk naar huis."
Hij gespte zijn zwaren rultermantel ach
ter den zadel los, legde hem om Marion's
schouder, sprong op Balder's rug en voor
Marion er op verdacht was sloeg hij den
arm om haar middel en hief haar voor
rich in den zadel.
„Heb ik niets te zeggen?" vroeg ze.
„Wordt er maar zoo over mij beschikt?"
„Niets," klonk het antwoord. „Ik moet jo
uitleveren." Hij rende naar Von Pappen-
helm's kamp. Maar toen hij een eind ge
reden had, wendde hij eensklaps den teu
gel en Balder vloog als de weerlicht in de
richting van de Oude Herberg.
Melchior had Inmiddels zijn paard be
stegen en volgde Saxon.
„En nu rijdt de ridder met de prinses
naar het leger van den koning," fluisterde
Saxon haar in het oor. Zij keek hem
lachend in zijn gezicht. In haor oogen
glansde een helder licht.
„De prinses lijkt op het oogenblik meer
op een oude tooverkol", antwoordde zij,
,maar liet haar hoofd tegen zijn schou
der rusten. Hij drukte haar tegen zijn
borst, voelde de warme aanraking van haar
Jong lichaam en sprak met hartstocht in
de stem:
„Nooit, nooit zal ik je aan een ander
afstaan".
Zij gaf geen antwoord. Zij dacht niet
aan haar verloving of aan het woord, dat
zij eens had gegeven. Met gesloten oogen
gaf zij zich geheel over aan het genot van
den vluggen rit in de armen van den man,
dien zij lief had. De wind suisde hen om dé
ooren, nooit zouden ze deze vlucht ver
geten. Hij voelde zich trotsch als een roof
ridder, die de geschaakte geliefde naar zijn
burcht voert.
„(Wordt vervolgd),
OVERSTROOM 1XG IX AME1UKA
Bij overstroomingen te Tacoma
werd een brug weggeslagen. Do
spoordijk werd vernield.
1>F, GEP. VI CE-A DM IRA AL G. P.
VAX DECKING COLENBRAN.
DER die 73 jaar oud te Wasse
naar is overleden.
I In het Gare de 1'Est te Parijs is een r-ouwdienst opgedragen vcor de slachtoffers van de treinramp bij Lagny. Links in de cha-
pelle ardente. Op den voorgrond, op deD rug gezien, de leden der regeering. Hechts: de menigte voor het Gare de l'Est
tijdens den dienst.
DE WINTERSPORT IN ST. M0R1TZ IS IN VOLLEN GANG. Mr. Phil Taylor, de schaatskampioen, toont
aan verbaasde toeschouwers hoe je op schaatsen door een papieren hoepel kunt springen.
IN HET E.L.M.-HOOFDKANTOOR IN DEN HAAG ligt een
album voor sympathie-betuigingen met de Pelikaan-vlucht.
ONGETWIJFELD IS HET PAD VAN DIT HUWELIJKS-
PAARTJE GLAD. Een bruidspaar uit Hedel moest over
het ijs van de Maas loopen om naar den Bosch te kunnen
tomen, waar de kerkelijke huwelijksinzegening plaats vond.
