Herdenking wapenstilstand - De verkiezingen in Duitschland
feuilleton.
k Moord op Abbotshall
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
r l ffllM
H F
De wapenstilstand-herdenking in Engeland.
Lö:
Jaargang
sfc-~-wE
wiï»xV%<
De groote menigte bij de Royal Enchange te Londen tijdens de twee minuten stilte.
Onthulling Briand-monument.
Het Briand-monument, dat te Pacy sur Eure onthuld is. Naast het monument oud
strijders met hun vlaggen.
VAN I)EN WAL IN DE SLOOT.
Moment uit den cross-country van
cle Arnhemsche Caroussel Sociëteit
te Beekhuizen.
De verkiezingen in Duitschland.
tspresident von Hindenburg begeeft zich naar het stemlokaal.
o y
^SOHE BANKIER Juan March (rechts), die uit de ge-
pgenis te Alcala vluchtte, met zijn cipier bij aankomst te Parijs.
JAPANSOHE LEG ER-MAN OEUVRE S. Groote manoeuvres werden in de om
geving van Fukui gehouden. Een gecamoufleerd kanon.
MOEDER EN ZOON. - D© plechtige wijding te Udea
van mgr. Henricus Leven tot bisschop van de
Soenda-eilanden. De nieuwe bisschop en zijn moeder.
Detective-verhaal
MAC DONALD.
autoriseerde vertaling door H. A. C. S.
*°t ^laar verbazing, vast
ten?®001' 'ange armen. Kussen regen-
Er k(Ji^i.mond' haar oogen, haar haar,
I tend' «nette zich met haar han-
Itegen ztjn borst.
lbo°P®en bUezen vuur in de zijne
zeg'ik m?H eaan! Laat mij
Men im" u ntj laten gaan!" De
Kwamen tusschen haar tanden
^temeTe?.Fand 'twaih eenigermate bij
a los -of t armen vielen slap neer.
iht n?g?n' favam tegen den muur
1 ^htertf.vï6!1 terwÜl ZU de n-
h ooe.n .tegen het paneel drukte
arme 0od! wat een oogen", dacht
fcnblik los P' teten zijn gezicht geen
K toUkb5: -"t vermoed - ik ver-
""tuto. H^?5netel geweest ben. O, ik
pel, er bet onvergeeflijk ls. Maar.
Jigheid tv genoeg voor mijn krank-
|beb een et, dat ik belachelijk ben
'p Mijzelf v£ gelo°f mij, van afkeer
h?IlveiSeefUjke'>ik vraag vergeving voor
lfr0^vochti6de zUn i'PPeh'
De vrouw bleef, half leunend, half buk
kend, tegen den muur staan. Nog altijd
waren haar oogen op hem gericht.
Anthony praatte verder: „ik bied u dit
excuus aan; het is, dat ik van u houd. O.
ik weet, dat ik belachelijk ben! U kunt mi'
voorrekenen, dat ik u slechts hoeveel
is het? slechts drie dagen ken. U kunt
mij vertellen, dat ik slechts enkele zeer
enkele van die dagen in uw gezelschap
geweest ben. U kunt mij dat alles, en meer,
vertellen. U kunt mij vertellen, dat ik
niets van u ken en u niet van mij. En op
dit alles antwoord ik: Dagen? Tijd? Uren?
Vriendschap? Wat heeft dat alles er mee
te maken? Ik heb u lief".
De schroom, geboren uit berouw over
zijn optreden tegen haar, was snel aan 't
verdwijnen. Hij kwam een stap dichterbij.
„Hoort u wat ik zeg? Ik heb u lief! Ik
heb u lief! Ik heb u lief! Van het eerste
oogenblik af, dat lk u zag in deze kamer
hier toen lk gekomen was om u aan mij
te laten vertellen wat ik wist van dat
oogenblik af, in dat oogenblik, had ik u
lief". Hij richtte zich recht op en maakte
een bijna Romeinsche beweging met zijn
handen. „En, God, kan 't mij verweten
worden, wat ik zooeven deed, vraag ik'
Honderd uren, die als honderd jaren wa
ren, ben ik als bezeten van u. Uw haar
dat fijne zwarte netwerk, zoo tooverachtig
moot; uw oogen, die groote donkere ven
sters van uw ziel zij zijn met mij ge
weest die honderd uren, die als een heel
leven waren. Mijn ziel is verdronken in
die oogen van u, madonna Lucia. Ik
heb
„O, houd op, houd op! Wat zegt u alle
maal? Dat is alles krankzinnig! Krank
zinnig!" Zij stond nu rechtop, haar han
den tegen haar gloeiende wangen.
Maar hij wilde niet ophouden.
„O, ik ben nog niet klaar!" Hij lachte
een wild geluid. „Nog niet. U zegt, dat
dit krankzinnig is Wat heeft mij krank
zinnig gemaakt? U bent 't, u, u! U uw
gezicht, het geheele ongelooflijke wonder
van u! U zegt. dat ik krankzinnig ben. Ik
zeg, dat ik bij mijn verstand ben. Wat kan
meer gezond verstand zijn dan een man,
die u vertelt, zooals ik u verteld heb, dat
hij u lief heeft? Want hoe zou een mensch
't kunnen laten u lief te hebben? Krank
zinnigheid, werkelijke krankzinnigheid, zou
't geweest zijn, als ik 't niet aan u verteld
had". Hij kwam vlak bij haar en pakte
haar handen beet en bracht ze aan zijn
lippen. Vingers, de palmen, de polsen, hij
bedenkte ze met kussen.
Hij richtte zich op en liet haar los. „En
dat" zei hij moe, „is dat. Ik ben bang, dat
ik erg dramatisch ben geworden. Ver
geef mij."
Zij sprak niet. Anthony keek naar bene
den; hij vertrouwde zichzelf niet zoo, dat
hij in haar oogen durfde kijken.
„En dus nu." zei hij, „zal ik gaan." Hij
keerde zich om, en ging naar de deur.
Toen kwam er een stem van achter hem.
„Maar maar" zij stotterde verruk
kelijk „maar als je blieft, ik verlang
niet, dat je gaat. Wil je als je blieft terug
komen."
2.
„Zaterdag," zei Anthony in het oor van
zijn dame één stoel droeg hen beiden
„Zaterdag verlaten wij dit Engeland. Voor
ze mij noodig hebben bij dat onaange
name verhoor, zal zeker een veertien da
gen of drie weken duren als ik tenminste
iets afweet van de Engelsche justitie. In
dien tijd zullen wij een paradijs van de
aarde maken van een deel daarvan ten
minste." Hij greep haar hij haar schou
ders. „Zullen we? Zullen we? Ik heb be
hoefte Je mee te nemen, weg, heelemaa!
weg! Ik heb behoefte je plaatsen te laten
zien die je nooit tevoren gezien hebt, al
ber. je er misschien dikwijls geweest.
Waarheen zal het zijn? Parijs? Bretagne?
Sicilië? Madrid? Overal zal het een zalige
hemel zijn."
Het geluid van een auto drong tot hen
door Toen zij luisterden, werd het sterker,
en nog sterker. De wagen zwaaide den op
rit op; stopte. De trap af en langs de deur
van den salon kwamen vliegende voeten
Dora.
.Archie, 't Is Archie!" Lucia worstelde
om zich te bevrijden.
Anthony hield haar vaster. „Wat kan mij
Archibald schelen. Antwoord mij, vrouw!
Verlaten wij Engeland Zaterdag?"
Zij hoorden de zware voordeur open
vliegen; dan een kreet van vreugde, dan
stilte.
„Laat mij los! O. laat mij los!" smeekte
Lucia. „Tony, als je blieft! Zij zullen in een
minuut binnen komen."
Hij liet haar los, om haar weer naar zich
toe te trekken, toen zij belden overeind
waren.
Hij hield haar tegen zich aan „Je hebt
te antwoorden, dat weet je. Zullen we
Engeland verlaten
„O, ja. Best, best! Maar heb je niet iets
vergeten" Hij voelde hoe haar lichaam
schudde van 't lachgn.
„Iets vergeten?" zei hij. „Neen, ik ge
loof van niet."
Zij trok zijn gezicht naar het hare.
„Moeten we heelemaal niet trouwen?"
fluisterde ze.
„Duivelsch!" zei Anthony. „Dat had is
vergeten. Dat beteekent, dat we niet vóór
Maandag kunnen gaan."
Ze hoorden voetstappen- Lucia wrong
zich los, haar hoofd gloeiend.
De deur vloog open. „Hier zijn we!" zei
Deacon, in zijn vollen omvang in de open
deur. „De terugkeer van Crippen. Zeer
aandoenlijk!" Hij kwam de kamer binnen.
„Ten eerste: Gethryn, ik dank je." Hij
stak een groote hand uit en drukte die
van Anthony.
Dora, die binnen kwam hollen, gooide
zich tegen haar zuster aan. „Loo1 Loo!"
riep ze, „wij gaan trouwen. Spoedig!"
Lucia omhelsde haar, en begon te
lachen. „Maar lieveling," zei ze, „lk geloof,
ik ook."
3-
In de stad bespraken Spencer Hastings
en zijn meisje bijzonderheden.
„Natuurlijk," zei Hastings; „A. R. Ge
thryn bruidsjonker!"
Margaret tikte hem op zijn wang. „t Zou
mij niet verwonderen, manneke", zei zjj
„als wij ontdekten, dat hij niet meer \e
krijgen is."
In Engeland mag een bruidsjonker
niet getrouwd zijn.
.(SLOT),
