Zóó moet zij blijven!
Burgemeester P. A. Colijn op bezoek
te Aarlanderveen.
74<te Jaargang LEIDSCH
EEN HARTELIJKE VERWELKOMING!
DAGBLAD, Vrijdag 6 October 1933 Vierde Blad No. 22561
MARLENE DIETRICH
PALMOLIVE ZEEP PALMOLIVE ZEEP PALMOLIVE ZEEP
x
O
DRUKBEZOCHTE RECEPTIE.
Hierboven de ontvangst bij den intocht van burgemeester Colijn aan de z.g. Vrije
Hoef te Aarlanderveen. Dr. W. v. d. Wind, voorzitter van de feestcommissie, begroet
den burgemeester met zijn gezin.
Een uitbundige ontvangst!
Het bezoek van den nieuwen burgemees
ter den heer P. A. Colijn met zijn echtge-
noote en verdere leden van zijn gezin aan
Aarlanderveen behoorende tot de gemeente
Alphen. is een zeer grootsche en uitbun
dige ontvangst geworden. De geheele ge
meente was In feeststemming, wat pleit
voor de eensgezindheid, die steeds in dit
deel der gemeente heerscht. Een ieder had
vrij. Aan werken werd niet gedacht! Bijna
geen huis of het Nationale dundoek wap
perde vroolijk in de vriendelijk schijnende
herfstzon, hetgeen de feeststemming nog
belangrijk deed verhoogen. Een ieder, die
tnaar even weg kon had zich tegen 2 uur
opgemaakt naar de Vrije-Hoef, waar het
gezelschap via Ter-Aar weer in de ge
meente Alphen a. d. Rijn - Aarlanderveen -
zou aankomen. Reeds sinds eenige dogen
was diit feit hèt moment van den dag voor
de bewoners. Overal werd over het bezoek
van den burgemeester en zijn familie,
waarover men zich zeer verheugde, gespro
ken. Voor dit bezoek had zich dan ook een
speciale feestcommissie gevormd. De or
ganisatie bleek bij dit comité in uitsteken
die handen! Op niet minder dan een drie
tal plaatsen had men een eerepoort opge
steld waarop vele malen voorkwam de
woorden „Welkom burgemeester". Boven
dien had zioh een ieder met oranje ge
tooid! Het werd een spontane hulde van
gansch de bevolking!
Was het in de morgenuren reeds overal
druk, tegen 2 uur het moment van aan
komst, had zich op het punt de Vrije-Hoef
een stevig corps ruiters te paard dat de
eere-wacht vormde met vele vereenigin-
gen, alsmede de feestcommissie opgesteld.
Naarmate de wijzer van de klok naar 2
uur wees, werd de belangstelling van de
zijde van het publiek allengs grooter, zoo
dat de inspecteur van politie met zijn
mannen hiertoe speciaal naar Aarlander
veen gekomen weldra handen vol werk
kreeg om het verkeer gaande te houden!
Eindelijk ging het door de gelederen, „de
burgemeester is in aantocht"; en ja! wel
dra arriveerde het gezelschap in een 2-tal
auto's. In de eerste auto zat de burgemees
ter met zijn echtgenoote, zoon en dochter,
terwijl in de tweede het dagelijksch be
stuur nJ. de beide wethouders en de ge
meente-secretaris resp. de heeren G. M.
Herngreen W. J, Spreij en K. Salverda
hadden plaats genomen. De begroeting
geschiedde door den voorzitter der feest
commissie n.l. dr. W. v. d. Wind Door een
3-tal meisjes der verschillende scholen
werden aan mevrouw Colijn bloemen aan
geboden. Voorafgegaan door de eerewacht
te paard, en gevolgd door de leden van de
feestcommissie allen in rok en met hoogen
hoed. het tweede ged-eelte der eerë-wacht
en een honderd koppige menigte per rij
wiel en te voet, toog de stoet naar het
dorp en het Zuideinde. Vervolgens naar
het speelplein van de O. L. Schooi. Voorop
ging het R -K. muziekcorps .DOS." In
middels had het muziekgezelschap „Ex
celsior" voor het daar wachtende publiek
reeds menig nummer ten beste gegeven,
terwijl zich hier tevens verschillende ver-
eenigingen hadden opgesteld. Nadat den
burgemeester door de schooljeugd hier een
speciaal vervaardigd welkomstlied was toe
gezongen. werd hij door pastoor J. M, Hoo-
geveen officieel namens de bevolking be-
Toespraak van den pastoor.
Spreker wees er op. dat het eenparig
besluit dier commissie hem met deze taak
had belast en dat hij aan deze opdracht
zeer gaarne had voldaan, omdat daardoor
de heerschende eensgezindheid in de ge
meente wel zeer duidelijk aan het licht
trad! Daar bij velen wellicht de vraag zou
rijzen, waarom Aarlanderveen den nieu
wen burgemeester nog eens afzonderlijk
meende te taoeten begroeten, achtte spr.
zich gedrongen er op te wijzen, dat men
weliswaar bij Alphen behoort, maar dat
men hier door het landelijk karakter van
het dorp en door het beroep, dat door de
meeste ingezetenen wordt uitgeoefend,
toch ip een geheel afzonderlijke sfeer leeft!
Het is hier, zegt spr. anders dan in de
„city" der gemeente, zooals hij Alphen
noemde. Na hulde te hebben gebracht aan
dr. v. d. Wind. wiens organisatorisch talent
dit alles bewerkte, gewaagde spr. van de
groote harmonie, welke onder de bevol
king ter plaatse heerscht een harmonie,
zooals die alleen kan voorkomen bij bui-
tenmenschen. die als een echt godsdien
stig volk opzien tot den Vader, die in de
Hemelen woont en in den burgemeester
den afgezant zien van God zelf! Spr. be
sloot met de verzekering te geven, dat men
vertrouwt in den heer Colijn een goeden
burgervader in den waren zin van het
woord te krijgen en met den wensch. dat
de liefde van het volk hem tot in lengte
van dagen deelachtig zal mogen worden!
Hierna werd door de muziekverg. „Excel
sior" en zangverg „De Lofstem" op zeer
verdienstelijke wiize koraalmuziek en eeni
ge liederen ten gehoore gebracht. Een luid
gejuich ging op bij de schooljeugd toen
door dr. v. d. Wind werd medegedeeld,
dat de burgemeester besloten had haar te
trakteeren!
Men moet „neen" kunnen zeggen!
De burgemeester, die hierna mede na
mens zijn gezin dankte voor de buitenge
woon hartelijke ontvangst hield hierbij
nog de volgende toespraak: „Het was mij
een aangename verrassing, aldus spr., te
worden uitgenoodigd voor een afzonderlijk
bezoek aan Aarlanderveen. Deze verrassing
is thans echter tot verwondering gestegen,
omdat ik niet begrijp waar ik die buiten
gewone belangstelling aan heb te danken!
Ik mis alle bijzondere kwaliteiten van mijn
voorganger en op hetgeen men van mij
verwacht, kan ik slechts herhalen mijn
gezegde aan den loco-burgemeester tijdens
mijn installatie: „Ik kan in Alphen alleen
maar tegenvallen"! Ik heb bovendien
nooit gestreefd naar wat men noemt „po
pulariteit". Deze is alleen te vinden, als
men altijd .ja" zegt. want dit is volgens
mij onmogelijk. Voor al In dezen tijd moet
men ook het „neen" durven zeggen! Ik
heb mij echter voorgesteld, mij met mijn
geheele persoon aan mijn ambt te wijden
en ook de belangen van de bevolking van
Aarlanderveen naar beste wijze te behar
tigen. Dit zal mij niet lastig vallen, daar
mijn sympathie uitgaat naar het platte
land. waar ik geboren ben! Gelet op dé
vele moeilijkheden waarin de landbouwen
de bevolking zich bevindt hoop ik dat men
mijn werkkamer en woning zal vinden, om
de moeilijkheden ook in onze gemeente te
samen te overwinnen. Ik dank een ieder,
jong of oud. van welken rang of stand
voor de spontane ontvangst, welke mij en
de mijnen zeker lang bij zal blijven!"
Uit de menigte ging hierna een „driewerf
hoera" op voor den burgemeester.
In het schoolgebouw waar de burge
meester met zijn familie tot bijna kwart
voor 6 recipieerde, werd de thee aange
boden en waren de besturen van vereeni-
gingen. corporatie's en particulieren in de'
gelegenheid nader kennis te maken met
den „burgervader" en de zijnen. Van deze'
gelegenheid is een zeer druk gebruik ge
maakt! Luide toegejuicht door de menigte
keerde de burgemeester tegen 6 uur huis
waarts. De bewoners zullen zeker de eer
ste dagen over dit bezoek nog niet uitge
sproken zijn!
deraars hèt type van den haantje-de-
voorste en van den overwinnaar geworden,
tot een bijna mythische gestalte, een held
omgeven door een stralenkrans, en bij
wiens aanblik men zelfs niet denkt aan
de mogelijkheid van een mislukking of van
een nederlaag.
Het spreekt van zelf, dat Albers in al
zijn rollen steeds dit type uitbeeldt. Hij
vertolkt hiervan echter niet alleen de
uiterlijke kenteekenen maar speelt het
met innerlijke overtuiging en kracht. Het
is het onverzettelijke zelfvertrouwen, dat
zich van Hans Albers mededeelt aan de
bioscoopbezoekers. Misschien gaat de ver
gelijking wat mank. maar zij is kernach
tig: De blonde Hans is de condensator,
die van het witte doek af krachtige levens
durf uitstraalt. De werking is daarom zoo
sterk, omdat ze echt is. Het geloof aan
zich zelf heeft Hans Albers op merkwaar
dige wijze verworven.
Hij heeft een klassiek bewijs voor dit
geloof, dat hij. als een relikwie bewaart:
zijn eigen bewijs van overlijden, waarop
vermeld staat: .op het veld van eer ge
vallen". Dit bericht kreeg zijn moeder in
1916 uit Wilna, en een paar weken later
kwam de „dooie" in levenden lijve weer
in het vaderland terug.
Hij was met een schot in zijn dijbeen
naar de andere zijde van het slagveld1 ge
kropen en werd daar half doodgebloed,
gevonden en op het laatste oogenblik ge
opereerd Het scheelde maar weinig of het
bewijs van overlijden had waarheid bevat.
Hem bleef echter een zekere onver
schilligheid tegenover de dingen des levens
die vaak menschen eigen is, die dien dood
dicht, onder de oogen gezien hebben Klei
nigheden worden niet zwaar opgevat, men
zet zich er overheen, neemt alle tegen
slagen met die berusting en zelfvertrou
wen op die hen onbeteekenend maken.
Deze innerlijke gesteldheid kan men niet
spelen ais men ze niet bezit, en dat Hans
Albers ze bezit, maakt zijn „Draufganger"-
figuur zoo waar en levensecht.
En toch is het weer een andere Albers,
dien men in het dagelijksch leven ont
moet. Een nadenkende Albers. die in de
teruggetrokken rust van zijn villa idyl
lisch gelegen aan de Havel de kracht
en energie verzamelt, due hij in het film
atelier en op het tooneel noodig heeft.
Hij laat mij foto's zien van de nieuwe
kostuums in de sprekende film „Vluchte
lingen". Ditmaal stelt hij een Duitsch of
ficier van Chineesche troepen voor.
„Als acteur moet men niet alleen den
menschen iets kunnen laten zien, maar
ook zelf kunnen zien", zegt Albers .An
ders is het niet echt, wat men hun voor
speelt. Ik bedoe! niet alleen, dat men de
uiterlijkheden van het leven moet bestu-
deeren maar ook en dat is veel voor
namer het zich verbonden voelen met
het leven, met de menschen. met de na
tuur daaruit put men steeds nieuwe
krachten Dan blijft men. met beide bee-
nen op den grond en echt ondanks alle
spel."
„Hier op dit balkon onderhoud ik mij
persoonlijk met de natuur", glimlacht Al
bers. „In haar domein, onder den vrijen
hemel, voelt men. met. a'le vezels de
6chepping. Uit dg afzondering fgordt de
innigste saamhoorigheid met haar ge
boren.
Gelooft u: populariteit maakt éénzaam.
En het is vreemd: toch is er voor een ac
teur niets mooiers denkbaar dan populair
zijn. Maar als men zoo aan allen behoort,
verliest men den va9ten grond onder de
voeten wel eens en staat plotseling in
dien nevel, in dat niet, dat slechts vervuld
is van spel en niet van het leven
Daarom zoek ik rust en de natuur. Die
zijn altijd waar en echt.
Vermoedelijk weet Hans Albers niet hoe
echt en geheel natuur hij zelf is, zoowel
in zijn rollen als in zijn privé-leven. Daar
uit spreekt zijn groot, waar talent en dat
is het geheim van zijn populariteit.
GROOTSCHE BEZETTING VOOR
„Mï WEAKNESS".
„My Weakness", waarin Lilian Harvey
en Lew Ayres de hoofdrollen vervullen, be
looft een van Hollywood's meest grootsche
operette-films te worden.
Zeer belangrijke rollen worden vervuld
door: Charles Butterwarth. die dergelijke
films maakte onder Lubitsch; Harry Lang
don de groote komiek; Susan Fleming, en
Barbara Weeks Henry Travers. Boots Mal-
lory June Vlasek Si.d Silvers Irene Ware
en Irene Bentley. allen bekende Holly
wood artisten.
..My Weakness" wordt vervaardigd on
der leiding van Buddy De Sylva Muziek
en woorden zijn van Richard Whiting ein
Leo Robbin. terwijl David Butler de regie
en Lee Garmes de opnamen zal verzorgen.
ERICH POMMER BIJ FOX FILM.
Na gedurende twee weken besprekingen
te hebben gevoerd in New-York met Mr.
Sidney R, Kent. president van Fox Film
Corp., is Erich Pommer naar Parijs terug
gekeerd, waar hij als „Production Head
for Fox Film in Europe" zijn hoofdkwar
tier zal opslaan.
Mr. Pommer zal een vast aantal groote,
belangrijke films maken met Europeesche
aoteurs en actrices in verschillende talen,
ook Engelsch. Met de productie is in
Augustus reeds een aanvang gemaakt.
Erich Pommer, een van de bekendste
productie-leiders van de wereld, is reeds
twintig jaar aan de film verbonden.
Hij maakte o.a.: „Siegfried", „Variété",
„De blauwe Engel", en „Het Congres
danst". In 1927 ging hij naar Hollywood
om twee films te maken met Pola Negri,
t.w.: „Hotel Imperial" en ,3arbed Wire".
Na één jaar hier geweest te zijn, keerde
hfj terug naar de Ufa Studio's in Berlijn,
waar hij sinds het begin van de sprekende
film. films gemaakt heeft in Fransch,
Duitsch en Engelsch.
GARY COOPER OVER BUITENLEVEN.
Toen Gary Cooper dertien jaar was,
verklaarden verschillende dokters, dat hij,
als gevolg van een auto-ongeluk, zijn leven
lang kreupel zou blijven. Degenen, die hem
in zijn versohillende succesrollen gezien
hebben zullen overtuigd zijn. dat de dok
ters zioh vergist hebben. Behalve door zijn
sterk spel, valt hij op door zijn slank,
krachtig figuur.
Een y-zMaufft ."«Ê^er raadde veel be-
RECLAME. ^jü.
Mariene Dietrich in haar aandachttrek
kende creatie in de film „Song of Songs",
geregisseerd door Rouben Mamoullan, die
deze week hier gedraaid wordt.
weging in de buitenlucht aan," vertelde
Cooper, „en daarom werd ik naar Mon
tana gestuurd. In het begin moesten ze
me op een paard helpen, maar ik zette
door en dag in dag uit bracht ik in de
vrije natuur door. Geleidelijk ontwikkelden
mijn spieren zich en kreeg ik een gezonde
eetlust. Er is geen geneesmiddel in de we
reld, dat vergeleken kan worden met fris-
sche lucht en gezonde lichaamsbeweging.
Heel veel menschen voelen zich ellendig,
omdat zij zichzelf er niet toe kunnen bren
gen naar buiten te gaan en daar een
groote dosis gezondheid en levenslust op
te doen.
Jarenlang werkte Gary Cooper als cow
boy op een ranch in Montana. Later was
hij als teekenaar verbonden aan een dag
blad in Helena (een plaatsje in Montana).
Hij probeerde aan een grooter blad te ko
men en ging naar Los Angeles, waar het
hem evenwel niet mocht gelukken werk
te vinden. Om in zijn onderhoud te voor
zien werkte hij als figurant in de studio's
Cooper treedt nu meer en meer op den
voorgrond. Binnenkort zal hij te zien zijn
met Joan Crawford in „Today we live"
(Vrouwen-noodlot)
RENÉE ADORÉE OVERLEDEN.
De bekende Fransche filmster Renée
Adoreé, die vooral bekendheid verwierf
door haar creatie in „De Groote Parade",
naast John Gilbert, is tengevolge van long-,
ontsteking gisteren overleden t
Zacht en teersoepel en rose, als haar huid
nü is, zóó moet zij ook blijvenUit eigen ervaring
weet moeder hoe dit mogelijk is: sinds jaren ge
bruikt zij niet anders dan Palmolive zeep bij haar
toilet en voor het bad. Regelmatig, tweemaal
daags, past zij de eenvoudige maar afdoende
Palmolive methode toe: Met het roomachtige
schuim van Palmolive zeep
en warm water masseert zij
twee minuten gelaat, hals en
schouders. Daarna spoelt
zij af, eerst met warm, dan
met koud water. Stellig zal
haar dochtertje
dit goede voor
beeld volgen
Jan Kiepura is nu ook gedurende de
pauzes bij zijn opnamen, buitengewoon ac
tief. Hij heeft nergens meer een hekel aan
dan aan doelloos wachten, zonder eenige
bezigheid. Dus heeft hij zijn dagelijksche
boks-training verzet naar de pauzes tus-
schen zijn atelier-werk. Zijn .handenar
beid" werd in Neubabelsberg druk bespro
ken en zoo kwam het. dat hem door een
bekend acteur, die ook als theater-direc
teur in Berlijn werkzaam is, werd ge
vraagd: „Zeg eens Kiepura. is dat boksen
nu noodig voor je beroep? Is dat dan niet
schadelijk voor het zingen?"
„Niet voor het zingen", antwoordde Kie
pura. „integendeel, het verhoogt het re
spect. vooral bij theater-administrateurs,
als men wat „voorschot op de zaligheid wil
hebben.
Er werd in de nieuwe toonfilm een
grootere opera-scène uit ..Aïda" gedraaid.
Voor deze scène nu was een groot aantal
koristen geëngageerd. Er was er een onder
hen ,die een bijzondere aanhankelijkheid
voor Kiepura aan den dag legde en hem
reeds meermalen bij een décor-verwisse
ling met allerlei vakvragen op kunstgebied
had aangevallen. In het begin heeft Kie
pura zoo goed mogelijk antwoord gegeven.
Doch toen de veertigste vraag luidde:
„Mijnheer Kiepura, wat denkt u ais opera
zanger van 't zingen in operettes?" was
Kiepura's antwoord: „Maar beste vriend,
waarom vraag je dat aan mij? Ik weet
toch niets van zingen. Ik ben student in
de rechten
„Student?"
.Natuurlijk," zei Kiepura. „Ik heb veie
jaren lang rechten gestudeerd. Zingen doe
ik maar voor de aardigheid er bij. ter af
wisseling van de droge wetten."
Deze geschiedenis kwam Kiepura's re
gisseur Joe May ter oore en van dien tijd
af had Kiepura een bijnaam. Als hij in 't
atelier eens niet te vinden was, dan
schreeuwde Joe May: „Mijnheer de stu
dent. kom eens hier!"
HANS ALBERS
ZOOALS MEN HEM NIET KENT.
Hoe meer populair een acteur wordt, des
te grooter wordt het gevaar, dat hij ver
start in het type, dat hem zijn populari
teit gaf en hem ten slotte alle frlssohe
originaliteit gaat ontbreken.
Niets kenmerkt het ware talent van
Hans Albers beter dan dat hij dit gevaar,
ondanks zijn bijna beangstigend groote
bekendheid met succes het hoofd geboden
heeft. De blonde Hans is voor zijn bewol!-
ZIJN VOORNAAMSTE BROODWINNING.
■Het is nog niet zoo lang geleden, dat
Jan Kiepura. wiens zang deze week in
„Ein Lied für dich" te bewonderen is. de
beroemde tenor van de Scala te Milaan,
met zijn nieuwe en derde toonfilm naar
de groote ateliers te Neubabelsberg trok.
De laatste film van Kiepura had in alle
landen groot succes. Of het ligt aan zijn
jeugd hij is zeker een der jongste Euro
peesche tenoren of aan zijn tempera
ment. in ieder geval is het een feit dat
zijn „invallen" nauwelijks te teilen zijn.
Jan Kiepura. Paul Kemp en Jenny Jugo
in „Ein Lied für dich".
Herinner u bijvoorbeeld maar die ge-
««nardige 121ste opvoering van het
•Wed einer Nacht" in het Gloria-Paleis te
Herlijn, waar een bescheiden jongeman in
net parket plotseling door het publiek
herkend en toegejuicht. Jan Kiepura
wilde nu eens heelemaal particulier en in
cognito zijn film bekijken, die hij tot dus
ver nog nooit tot het eind had gezien.
J?*18 voor de laatste scène
r™ steeds weer op het tooneel ko
men, Kiepura was dus herkend. Het uit
verkochte huis weerklonk weer van de
spreekkoren: Kiepura, Kiepura! Intus-
schen liep het al tegen twaalf uur 's nachts
Zoo kwam het, dat Jan Kiepura te mi<P
dernacht nog op het tooneel van het Glo
ria-Paleis stond en verklaarde dat hij
gaarne zou zingen doch dat de piano zoo
ver achter op het tooneel stond. Bovendien
was er ook geen begeleider. Hulpvaardige
heeren uit het publiek schoven met den
directeur de plano naar voren. Een bekend
arts uit Berlijn uit het publiek, stelde zich
beschikbaar als pianist, en zoo gaf Jan
Kiepura een geimproviseerdi sonceyfc,
