Prinses Juliana spreekt voor het Nat. Crisis Comité - Lorentz-monument
74ite Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
INZAMELWEEK NATIONAAL CRISIS COMITÉ.
FEUILLETON.
De Moord op Abbotshall
Werelddierendag. eek telegrafisch van weenen naar eerlijn overgebrachte foto van den gewon- de engelsche dames-golf-
De honden in Het njin w n u DEN OOSTENRIJKSCHEN BONDSKANSELIER DOLLFUSS op wien een aanslag gepleegd werd. Aan KAMPIOEN SCHAPPEN. Miss
ue nonden in het aayl aan de Nieuwe Haven te 's-Gravenhage H f e> Minoprio in een golf-costuum, dat»
worden op Werelddierendag getraeteerd op extra kluifjes. Z1^ aartsbisschop Innitzer. de aandicht trok.
Een Detective-verhaal
door PHTT.TP MAC DONALD.
Geautoriseerde vertaling door H. A. C. S.
31)
..Ik durf het toch!" zei Anthony. „Maar
rieje!"Varren en zi^n zo° Ps>'chiscl1.
Di'etv^^r' man. de vingerafdrukken?
„J^thony werd cynisch. „Ah, ja! Die
eeuwige vingerafdrukken. Hastings, je
t™' „€en onverbeterlijke Journahst.
tltt „Vingerafdruk" tegen je, jij
iio.. 21S. schouders en de zaak is
stomme wapen draagt den
van mUnheer Zoo-en-Zoo,
ergo mr. Zoo-en-Zoo's hand was het, die
hcer neersloeg, 't Is zoo een
voudig. Waarom je nog meer vermoeien?
hang hem ^en-Zo° °P! Hang hem op,
„Maar wacht nu eens even, dat is
niet
Anthony maakte een beweging met zijn
hand. „O ja, ja Ik weet wat je gaat zeg
gen. En ik weet, dat ik als een dwaas
praat. Het systeem van de vingerafdruk
ken is prachtig, maar het voornaamste
nut er van is oude-feej^eude-niisdadigers op
te sporen. Als je nagaat hoe vernuftig
deze moordenaar bij alles is te werk ge
gaan, treft het je dan niet, als iets
vreemds, dat hij het verpletterend bewijs
van vingerafdrukken zou achterlaten,
slechts op één ding, en dat is het wapen
zelf? Heusch, het is hetzelfde als wanneer
hij zijn visitekaartje op Hoode's overhemd
zou hebben vastgeprikt!"
Hastings keek twijfelend. „Ik begrijp,
waar je heen wilt," zeide hij, „maar ik ben
niet overtuigd! Nog niet in elk geval. En
wij zijn nogal afgedwaald van Belford.
Niet dat er iets meer te zeggen valt. 't Trof
ons alleen dat hij een beetje te versohrikt
deed."
„Wat je werkelijk bedoelt, geloof ik,"
zei Anthony, „ls, dat volgens jouw mee
ning Beiford er even goed ln betrokken
was als Deacon."
Margaret lachte. „Nu ben je er bij, Jack.
Je moet er niet omheen draaien."
Anthony zeide: .Laten we het fratten
gezicht een oogenbllk vergeten. Was er
niemand anders, die volgens jelui ver
dacht deed?"
Margaret draaide het notitieboek in
haar schoot heen en weer. Hastings keek
naar haar.
„Je moet er niet omheen draaien, Mag
gie," zei hij.
„Varken," zei Margaret. „En noem mij
toch niet Maggi! Dat is onsmakelijk!"
„Wat is dat, kinderen? vroeg Anthony.
Margaret keek naar hem op. ,,'t Is al
leen, dat ik dien man vertelde, dat miss
Hoode op mij een cnaangenamen indruk
maakte,"
„Je hebt het een heel beetje verwaterd,"
lachte Hastings.
„Wel, al wat ik bedoelde, was, dat er zoo
iets tegenstrijdigs in haar scheen te zijn.
Niet in wat ze zei, moet u weten, maar in
de manier, waarop zij keek en zich ge
droeg. 't Was dwaas, zooals ik het voelde.
Eerst dacht ik, dat zij niet leed onder den
dood van haar broer, maar uitgeput was
door vrees en doordat zij probeerde te
iets te verbergen. En daarna begon ik te
gelooven, dat zij toch bedroefd was, en dat
al de vreemde dingen bij haar aan droef
heid toe te schrijven waren. En daarna
kwam ik weer om zoo te zeggen voor de
helft tot mijn eerste gedachten terug. Dat
is alles. U moet wel denken, dat ik gek
ben, mr. Gethryn."
„Ik denk," zei Anthony, „dat u een
merkwaardige jonge vrouw bent. U moest
u vestigen in de straat van Baker of Har-
ley 1), of in beide."
Zijn toon was ernstiger dan zijn woor
den: Margaret bloosde.
„Hebben ze," vroeg Anthony, na een
pauze, ,de houtvijl bij het onderzoek laten
zien?"
Hastings knikte. „En het moet een lee-
lijk wapen geweest zijn."
„Ik moet haar eens bekijken," zei An
thony. Daarna voegde hij er, half luid bfl
„waarom hirideren die vingerafdrukken
mij zoo?"
„Wat is dat?"
„Niets, niets." Anthony rekte zich uit.
..Voor vandaag genoeg, kinderen. Hastings,
er is een allerliefste dame, die jouw flat
wenscht te bezoeken, en wel vanavond. Zij I
is de zuster xon onzen ouden vriend .T.
Masterson. Ik beloofde, dat zij hem kon
bezoeken, wanneer zij vanavond naar de
stad gaat."
„Natuurlijk. Tusschen twee haakjes, met
J. Masterson gaat het heel goed. Tempe
ratuur veel lager; alleen is hij nog heel
zwak, natuurlijk. Doet niets anders als
slapen. De dokter bezocht hem vanmorgen
en zegt, dat de misère bij hem niet anders
ls als een Influenza, maar deze ernstiger
tengevolge van verwaarloozing en doordat
er zenuwaanvalletjes bijkomen, die waar
schijnlijk het gevolg zijn van Shell-
Shock."
„Ik snap het. 't Zal zeker wel goed zijn,
dat zijn zuster hem vanavond bezoekt?"
„Natuurlijk." Hastings glimlach ging
over ln een soort van beteuterd kijken. „A
propos als die dame hier woont, kan ik
misschien kan ik haar misschien naar
stad mee nemen?"
„Ik was op het punt het je te vragen,"
zei Anthony, na een pauze, „maar ik ben
van plan veranderd. Kijk niet al te opge
lucht." De redenen, die hij voor deze ver
andering van plannen had. waren ver
schillend. Het is zeker, dat zi] niet zuiver
philantropisch waren.
„Ik concludeer dan," zei Hastings, „dat,
als wij een bevoegd ondergeschikte achter
laten, om het laatste restje van het ver
hoor op te nemen, de dame Margaret en
Ik nu naar stad terug mogen keeren." Zij
begaven zich naar de auto, die wachtte.
Voordat zij zich in beweging zette, zei An
thony. „Miss Warren, zoudt u zoo vrien
delijk wil1~" zijn om het verslag van het
verloop va. dezen morgen te willen laten
typen door ..-.-mand, §n het mij morgen
naar hier zenden; het zal zooveel beter
zijn dan het verslag voor het publiek."
„Ik zal het zelf ineens doen," zei Mar
garet.
De wagen ging rijden. Anthony wuifde,
om nog eens te bedanken, draaide zich op
zijn hielen om en ging het logement weer
binnen.
Binnen een half uur was hij In Lucia's
salon. Buiten Lucia's hek stond zijn groote
roode wagen. Lucia liet hem nauwelijks
twee minuten wachten. Toen zij kwam,
merkte hij met ergenis, dat zijn hart wild
klopte, als van een schooljongen. Hij zag
in haar een nieuwe fijne soort van schoon
heid vandaag. Iets donkers en wonderlijks
en iets, dat bijna onstuimigheid was. Zij
gaf hem de hand. „Ik hoorde de auto. Ik
heb u toch niet laten wachten?" vroeg zij.
Anthony schudde van neen. Zij keek
nieuwsgierig de kamer door.
„Neen," zeide hij. „Hastings ls niet ge
komen. Hij moest teruggaan. Dat, daar
buiten, is mijn wagen. Als u het goed
vindt, zal ik u nu naar stad brengen. Als
u klaar bent, zullen wij dan gaan?" Hij
ging naar de deur.
,,'t Spijt mij," zeide zij, toen hij de deur
opende, „dat mr. Hastings niet kon komen.
Ik had gefoopt in de gelegenheid te zijn
hem persoonlijk te bedanken."
1) In Baker Street en Harley Street
wonen vele doktoren-specialisten.
.(Wordt vervolgd), J
Prinses Juliana herhaalt voor de Ned.
geluidsfilm haar redeuitgesproken op
den radio-avond van het Nationaal Crisis
Comité.
De eerste resultaten van den radio-avond.
De postbode brengt den eersten zak brief
kaarten aan het Nationaal Crisis Comité,
Kneuterdijk 20, den Haag.
1iet lorentz-monument
vervaardigd door mevr. Fransen-»
Heslenfeldt, dat boven den ingang
der Bosscha-leeszaa.1 alhier
geplaatst zal worden.
