In dienst stelling electriciteitsnet door minister Kalff - Naar Cayenne
De Moord op Abbotshall
74tte JaargangLEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON.
Naar Cayenne.
Honderd eii Vijftig veroordeelden werden te Saint Martin de Ré ingescheept voor verbanning naar Cayenne.
HET NIEUWE ELECTRICITEITSNET GEERTRlIDENBERG-
EINDHOVEN van het P.N.E.M. werd door minister Kalff te
Geertruidenberg in dienst gesteld. Een enorme 120.000 K.G. we
gende transformator.
HET PROCES INZAKE DEN BRAND IN HET RIJKSDAGGE
BOUW. Een groot aantal telefooncellen in het gerechtsgebouw
te Leipzig, ingericht voor de vele verslaggevers die het proces bij-«
wonen.
DE NIEUWE MARKTHALLEN TE AMSTERDAM (Z.) - zijn DE BLAUWE VDELAAR
thans voor een groot gedeelte gereed. Overzicht van den bouw herstelactie m'" Amerika!
der groote hallen. wordt door de dames
zelfs op den das gedragen.
MINISTER KALFF -
stelt door op een knop te
drukken het nieuwe elec
triciteitsnet Geertruiden-
berg-Eindhoven in ge
bruik.
DE NIEUWE PRESIDENT VAN CUBA dr. San Martin (X), die volgens de laatste berich
ten na een kort regiem weer op het punt staat af te treden, bij zijn eerste toespraak tot de be-
yolking van Havanna.
HET JULIANAKANAAL IN WORDING. Het graafwerk aan het nieuwe kanaal nabij Elsloo (L.) Rechts een.
der in aanbouw zijnde brughoofden.
Een Detective-verhaal
door PHILIP MAC DONALD.
Geautoriseerde vertaling door H. A. C. S.
21)
Anthony schudde zich zelf door elkaar,
«•knorde zichzelf, en pakte zichzelf flink
aan. „Gethryn," mompelde hij, „doe iets,
Wan! Blijf hier niet staan, zeggend hoe
®?eilijk alles is. Nu, wat zal ik doen? Een
Dlik in de studeerkamer werpen? Vooruit!"
Hij had de hall nog voor zichzelf. Rus-
«8 ging hij de studeerkamer binnen, en
sloot de deur achter zich. Hij nam de ka-
®m op. Hij probeerde zich de geluiden te
herinneren, die hij gehoord had, zooeven,
Laura Hoode binnen geweest was, en
®j buiten.
Er was geweest een gemorrel, een klik,
even niets, en daarna het geritsel van pa-
P'yr- De schrijftafel was de waarschijn
lijkste plaats. De laden, dat wist hij, wa-
alle op slot, maar misschien had de
iPysere zuster van de sleutels duplicaten.
p origineele waren in officieel bezit van
°oyd. Maar 't was onwaarschijnlijk, dat de
fuster sleutels zou hebben. Nauwkeurig
fyyk hij naar de schrijftafel. Daar hij
^higsüns een kenner was, schatte sü
haar als dateerend uit de eerste jaren der
vorige eeuw. Een schrijftafel meer dan
honderd jaar oud! Een geheimzinnige,
sinistere vrouw daarin nasporingen doen
de! „Tien tegen één, een geheime la!"
dacht Anthony, en probeerde de loketten.
Hij had geen succes en voelde zich bedro
gen. Zijn theorie van de wezenlijke reali
teit van vertelselboeken had hem bedro
gen, scheen het,
Afkeerig om het op te geven, probeerde
hij opnieuw, ditmaal heelemaal uittrek
kende zes kleine, ondiepe laden, welke
zich onder de loketten bevonden. De bo
venste la, ontdekte hij met vreugde, was
meer dan een inch korter dan de vijf
andere. Hij tastte in den achtersten hoek
met zijn lange, gevoelige vingers. Hij
voelde een dunne houten rand. Hij drukte,
en niets gebeurde. Hij rukte, en schoof
gemakkelijk weg. Het Groote Vertelselboek
Theorie kwam toch tot haar recht! Hij
gluurde in de open holte. Zij was vol pa
pieren, waarin klaarblijkelijk pas gewoeld
was, en die verkreukeld leken.
„Stoute, stoute Laura!" zeide Anthony,
verheugd, en haalde ze er uit.
Er waren brieven, een klein leeren me
morandumboekje. een grooter aanteeken-
boekje, en een bundeltje uitknipsels van
kranten.
Hij trok een stoel naar de schrijftafel,
en begon te lezen. Toen hij er mee klaar
was. bracht hij de twee tioekjes en de brie
ven op hun plaats terug. Zij waren, oor
deelde hij, van geen beteekenis. De kran
tenuitknipsels hield hij, en deed ze in zijn
zatoorteleullle. ge onwettigheid pan deze
handelwijze hinderde hem blijkbaar niet.
Hij bracht de laden weer op haar plaats,
er voor zorgend, dat de dingen bleven, zoo
als hij ze gevonden had. Op zijn weg naar
de deur hield hij stil om de kleine gepo
lijste rozenhouten tafel te onderzoeken,
naast de groote staande klok, en welke de
kameraad was van die, waarop de twee
groote vazen stonden, waarover hij met
Boyd gesproken had Een vlek op het
glanzende hout was hem opgevallen.
Bij nauwkeurig onderzoek vond hij een
flauwe schram, ongeveer twaalf inches
leng en twee breed. Deze schram vertoonde
een rij van dunne tandjes, tallooze, en
met regelmatige tusschenruimte in de
lengte en breedte.
Anthony was ontevreden over zichzelf.
Hij behoorde dit opgemerkt te hebben bij
zijn eerste bezoek aan de kamer. Niet, dat
het van belang scheen de houtvljl was
klaarblijkelijk daar neergelegd, waar
schijnlijk door den moordenaar, misschien
ook door iemand anders maar hij be
hoorde het, overwoog hij, opgemerkt te
hebben.
Hij verliet de kamer, ging door de hall,
die nog leeg was, en den tuin in. Hier, op
en neer loopend langs het betegelde pad
buiten de studeerkamer, werd hij zich be
wust moe te zijn. Het gemis van één nacht
slaap en de inspanning van den dag lieten
zich geiden.
Om zich wakker te houden, liep hij. Hij
dacht ondertusschen na. Opeens stopte hij
en stond te loeren naar den muur boven
de studeerkamerramen. Terwijl hij loerde,
mompelde fui bij zichzelf: „Dat stuk
doode klimplant, dat is slordig, erg
slordig!"
Tien minuten later vond sir Arthur hem,
met slaperige oogen, handen in den zak,
nog opkijkend naar den muur, en een
klein beetje wankel op zijn voeten.
„Hallo, Gethryn, hallo!" Sir Arthur keek
hem doordringend aan. „Je ziet er dood
moe uit, mijn jongen. Dat gaat zoo niet.
Ik schrijf je een whlsky-soda voor." Hij
greep Anthony bij zijn arm. „Ga mee."
Anthony wreef zijn oogen. „Heusch, ik
word oud, ik word oud," zei hij. „Zei u iets
van drinken? Voorwaarts!"
HOOFDSTUK VH.
De bevooroordeelde detective.
Thornton, het tweede meisje van me
vrouw Lemesurier, had het genot van een
vrijen avond. Toen mevrouw Lemesurier
en haar zuster bezig waren haar koffie na
het eten te drinken, kwam Thornton's
plaatsvervangster binnen.
„Mevrouw", zeide ze, „daar is een heer".
„Wat, wie?" Lucia schoof haar stoel
achteruit.
„Daar is een heer, mevrouw, in den
salon. Hij zegt, dat hij u graag spreken
wil. Hij zei, dat het erg dringend was,
mevrouw. Hij wou zijn naam niet zeggen".
Het meisje trok zenuwachtig aan de ban
den van haar schort.
„Zal ik gaan, liefste?" vroeg Dora rus
tig. Innerlijk was zij ongerust. Zij had
gedacht, dat haar zuster bijgekomen was
yan haar aanval van 's middags, maar
nu werd ze weer onwel Bleek! Zenuw
achtig! Heelemaal niet de gewone Lucia.
Mevrouw Lemesurier stond op. „Neen,
neen 't Is beter, dat ik hem spreek. Elsie,
hoe heet hij? o, je zei, dat hij zijn naam
niet zeggen wilde. Goed. In den salon, zeil
je? Zij verliet langzaam de kamer .Vóór de
deur van den salon wachtte zij even, span
de zich in om zich goed te houden, kreeg
het gedaan en trad binnen. Anthony ging
haar tegemoet om haar te begroeten.
Haar hand greep haar bloote hals. „U!"
fluisterde zij.
Anthony boog. „Ja, mevrouw".
„Wat wilt u? Waarvoor bent u hier terug
gekomen?" Zoo zacht was haar stem, dat
hij nauwelijks haar woorden kon verstaan.
„U moet weten," zei Anthony, „wij wor
den steeds meer melodramatisch. Gaat u
toch als 't u blieft zitten." Hij schoof een
stoel aan.
Werktuigelijk ging ze zitten, haar eene
hand nog aan haar blanke hals. De groote
oogen, open door vrees, keken hem zwak
aan.
„Nu", zei Anthony, „laten we de atmos
feer zuiveren. Allereerst, begrijpt u toch,
als 't u belieft, dat ik met geen ander
doel hier ben dan om u van dienst te
zijn. Ik was er vanmorgen nog niet in het
reine over, vandaar miin lompe manieren.
De beurt is aan u. Laten we aannemen,
dat u mij alles er van vertelt".
Zij trachtte langs een anderen weg te
ontsnappen. Zij keek hem in zijn gezicht,
een bijna teer licht in haar oogen.
(Wordt vervolgd), j
